Huremic

Είναι ο Parannoul [파란노을] από τη Σεούλ, που είχα απλά ακούσει μια παλιότερη αρκετά αξιόλογη δουλειά του με όνομα "To See The Next Part Of The Dream". Γιατί χρησιμοποιώ ενικό; Έλα ντε! Νομίζω ότι είναι ένας άνθρωπος που τα κάνει όλα. Αν είναι μπάντα ας με συγχωρέσουν. Λες και θα με βρουν… βρε άντε.

Ο δίσκος αποτελεί ένα φιλόδοξο, σχεδόν τολμηρό, άλμα προς το άγνωστο. Είναι μια ωδή στην post-rock αισθητική, φορτισμένη με noise-rock ένταση, κινηματογραφικές υφές, ψυχεδελικές εξάρσεις και folk κορεάτικες υπόγειες αποχρώσεις. Είναι ένας δίσκος που, αν και τέλεια ατελής σε σημεία, μαγνητίζει με την ατμόσφαιρα και την ειλικρινή συναισθηματική φόρτιση του.

Η δομή του άλμπουμ βασίζεται σε πέντε μέρη, τα οποία λειτουργούν σαν κινήσεις ενός ενιαίου έργου. Ολα μεγάλα χρονικά. Πάνω από 10-11 λεπτά κατά μέσο όρο. Το "Pt. 1" ξεκινάει αργά και μεθοδικά, αναπτύσσοντας σταδιακά μία μουσική ιδέα μέχρι την εκρηκτική του κορύφωση. Οι θόρυβοι και τα επιθετικά τύμπανα λειτουργούν έξυπνα χωρίς να κουράζουν, δημιουργώντας έναν τοπίο γεμάτο ένταση και βάθος. Sonic Youth ρε από τα παλιά, για τον χειρισμό του θορύβου ως δομικό στοιχείο, λέω. Α και Swans.

Το "Pt. 2" ενισχύει τη δυναμική του δίσκου, εισάγοντας grooves και πιο ξεκάθαρα ρυθμικά μοτίβα που κρατούν το ενδιαφέρον ζωντανό, ενώ φέρνουν μια industrial ή tribal ατμόσφαιρα που αρχίζει να ξετυλίγεται. Για μένα αποτελεί την αποκορύφωση μιας καθηλωτικής, σχεδόν τελετουργικής εμπειρίας. Τα φωνητικά, στα Κορεάτικα, ενισχύουν ακόμα αυτή την γοητευτική κινηματογραφική του ατμόσφαιρα. Να έχετε μια όμορφη ζωή (κλείνω το ένα μάτι ρε: Have A Nice Life)

Ωστόσο, από το "Pt. 3" και μετά, το άλμπουμ δείχνει σημάδια κόπωσης. Για κάποιους... Προσωπικά συνεχίζω να γουστάρω γιατί είμαι σάπιος. Παρόλο που η folk υφή της ακουστικής κιθάρας προσδίδει νέα χρώματα, το χτίσιμο είναι πιο χλιαρό αλλά η σύνθεση δείχνει να αναγεννάτε και να ξεφεύγει. Η χρήση field recordings και παραδοσιακών ήχων της Ασίας δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα fusion αύρα. Διώχνει ακόμα πιο πολλούς. Φύγετε ρε όσοι δεν γουστάρετε. Ουστ! Έμειναν οπότε όσοι γουστάρουν Boris και Natural Snow Buildings εδώ. Α ακούω και Jambinai να ξέρετε. Πάμε.

Πάμε στο "Pt. 4" λοιπόν που βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην αφαίρεση και τον θόρυβο. Death Grips βανδαλισμοί. Το κομμάτι μοιάζει περισσότερο με πείραμα ή αυτοσχεδιασμό παρά με οργανωμένη σύνθεση, αλλά δεν θα σκάσουμε. Προς το τέλος, πριν το ambient κλείσιμο, πραγματικά πετάει. Τέλος, το "Pt. 5", αν και πιο λυρικό και με μελωδικότερη προσέγγιση, πάει να λειτουργήσει ως ουσιαστικό φινάλε. Παρά τις κορυφώσεις και τις shoegaze αναφορές στους slowdive, η κούραση (και η αρχή του) έχει διώξει τους άνιωθους, οπότε όσοι είμαστε ακόμα εδώ θα βρούμε την φαντασία και θα απολαύσουμε κάθε μαυρίλα της ψυχής του. Αρκετά mono! Να τολμήσω να πω ότι κι αυτός τολμάει ένα post-metal μπάσιμο εξόδου; Το τόλμησα. Το τόλμησε.

Το "Seeking Darkness" είναι ένας δίσκος που διχάζει. Από τη μία, το βάθος, η πολυπλοκότητα και η καλλιτεχνική φιλοδοξία είναι αξιοθαύμαστα. Ρε λέμε σε σημεία που αγγίζει μια αρτιότητα και ένα εξαιρετικά σπάνιο συναισθηματικό φορτίο. Από την άλλη, η διάρκεια της μίας συνολικά ώρας, η επαναληπτικότητα και οι χαλαρές μπερδεμένες μεταβάσεις μεταξύ των κομματιών οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα άνισο θα έλεγα.

Για όσους είναι εξοικειωμένοι με το post-rock, το noise, το experimental και τις ψυχεδελικές φόρμες, αλλά και τη μονοτονία και τη σάπια επανάληψη, αυτό εδώ αποτελεί ένα ενδιαφέρον έργο που αξίζει ακρόασης. Λίγα λέω, για αυτούς θα αποτελέσει νούμερο ένα δίσκο της χρονιάς. Για τους πιο εύκολους ακροατές όμως, ίσως φανεί υπερβολικά θορυβώδες, άναρχο και κουραστικό. Έτσι δεν λειτουργεί είπαμε η μουσική, το γούστο, η άποψη; Για όσους δεν κάνουμε…

Bandcamp