Hesse Kassel

Κέρδισα την προσοχή σου με τον υπότιτλο; Χέσε ψηλά κι αγνάντευε ήθελα να γράψω για να το συνδέσω βλακωδώς με το όνομα της μπάντας. Αλλά κρατήθηκα! Πάμε παρακάτω.

Αν κάτι μπορεί να ειπωθεί με το καλημέρα για το "La Brea" των Hesse Kassel, είναι ότι η απλότητά του είναι η δύναμή του. Δεν είναι ένας δίσκος που επιδιώκει να εντυπωσιάσει με την τεχνική του, ούτε προσπαθεί να φέρει κάτι ριζικά νέο στο προσκήνιο. Αντίθετα, καταφέρνει να συνδέσει πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής με τέτοια φυσικότητα, που ο ακροατής σχεδόν ξεχνάει ότι πρόκειται για ένα έργο με πολλές και ποικίλες επιρροές. Δεν είναι δήθεν. Δεν είναι φλώρικο. Δεν κάνει τίποτα επιτηδευμένα.

Αυτό που πραγματικά κάνει το "La Brea" να ξεχωρίζει είναι η αβίαστη ροή του. Ο δίσκος κινείται ανάμεσα σε post-rock εκρήξεις, avant-prog πολυπλοκότητα, jazz αισθητική και μια indie, ε χμμμ ίσως art καλύτερα ευαισθησία που τον καθιστά εξαιρετικά προσβάσιμο. Υπάρχει μια σχεδόν κινηματογραφική αφήγηση στη δομή του, με τις εναλλαγές μεταξύ έντασης και ηρεμίας να λειτουργούν σαν σκηνές μιας μεγάλης, συναισθηματικής ιστορίας.

Όταν πρωτοάκουσα τα ισπανικά πάνω στην ποστίλα, αλήθεια θυμήθηκα την ανυπέρβλητη δισκάρα "Para Quienes Aun Viven" των Exquirla και αυτό πάρα είναι καλό. Στα πιο πρόσφατα έχουν και μυρωδιές από Maruja. Επίσης καλό!

Η εισαγωγή με το "Postparto" είναι ένα ηχητικό σοκ. Θορυβώδες, επιθετικό και ταυτόχρονα απόλυτα συνεκτικό. Μιλάμε για τραγουδάρα με τα όλα της. Είναι ένας εναρκτήριος κρότος που προετοιμάζει το έδαφος για την ατμοσφαιρική και πιο μελωδική σύνθεση "Anova" που ακολουθεί, μια αλλαγή που στην αρχή φαίνεται απότομη, αλλά σύντομα γίνεται ξεκάθαρο ότι είναι απολύτως συνειδητή. Αυτή η εναλλαγή δυναμικής είναι που καθιστά τον δίσκο τόσο εθιστικό.

Το "Americana" και το "En Tiempo Muerto" φέρνουν στο προσκήνιο μια πιο συναισθηματική πλευρά των Χιλιανών, με το πρώτο να αναδίδει μια γλυκόπικρη νοσταλγία και το δεύτερο να λειτουργεί σχεδόν σαν καταληκτικό σημείο ηρεμίας πριν το χάος της δεύτερης μισής μεριάς του αλμπουμ. "Moussa" και "Vida Εn Terranova" συναισθηματικά, καλοφτιαγμένα, όμορφα αποτελούν μεταβατικά σημεία, συνδέοντας τη μελωδικότητα με τις πιο ωμές και άγριες στιγμές του δίσκου. Επίσης κομματάρες που από μόνες τους σε ταξιδεύουν και σε πηγαίνουν από τοίχο σε τοίχο κι από ουρανό σε γη.

Και κάπου εκεί έρχεται το "A.Latur", ένα κομμάτι που δίνει την αίσθηση ότι φτιάχτηκε για να είναι το αποκορύφωμα του δίσκου. Η ενορχήστρωση, η δομή και η συναισθηματική φόρτιση του τραγουδιού είναι αδιαμφισβήτητα από τις πιο δυνατές στιγμές, χτίζοντας σταδιακά μια επίμονη ένταση που σε ξεκινάει από τους Swans και εκτονώνεται με Godspeed You! Black Emperor τρόπο σχεδόν κατακλυσμιαίο. Βασικά το noise-rock κλείσιμο είναι αρρωστο. Το φινάλε με το "Yo La Tengo" κλείνει τον κύκλο, επιστρέφοντας στη βαριά, ασφυκτική ενέργεια της αρχής και αφήνοντας τον ακροατή με μια αίσθηση πληρότητας ή, για κάποιους, την ανάγκη να πατήσουν το play ξανά. Τελικά μπορεί αυτό να είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Ω! Α! Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να αποφασίσω. Παράτα με.

Αυτό που κάνουν οι Hesse Kassel με το "La Brea" δεν είναι απλώς να δημιουργούν μουσική, αλλά να χτίζουν μια ολόκληρη, όμορφη και απολαυστική εμπειρία. Μία ώρα και είκοσι λεπτά, δεν είναι εύκολος χρόνος στις μέρες μας. Υπάρχει μια σχεδόν τελετουργική σύνδεση μεταξύ των κομματιών, ένας διάλογος μεταξύ των οργάνων που μοιάζει αβίαστος και ειλικρινής. Λόγια. Όχι τραγούδι. Απλά λόγια. Ουρλιαχτά. Όχι τσιρίδες. Πόνος. Δεν υπάρχουν περιττά στολίδια, ούτε άσκοπα πειραματικά ξεσπάσματα. Κάθε στοιχείο του δίσκου είναι εκεί για να υπηρετήσει το σύνολο, και αυτό είναι που κάνει το "La Brea" τόσο απολαυστικό.

Ο δίσκος καταφέρνει κάτι σπάνιο: ενώ είναι προσιτός, δεν είναι απλοϊκός. Ενώ είναι περίπλοκος στη δομή του, δεν γίνεται κουραστικός. Είναι μια αποστομωτική απάντηση σε όσους βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν τη μπάντα ως απομίμηση των μεγάλων ονομάτων της Windmill σκηνής. Αντί να προσπαθήσουν να αποτινάξουν τις επιρροές τους, οι Hesse Kassel τις ενσωματώνουν με τρόπο που αναδεικνύει τη δική τους ταυτότητα. Θα τους κατουρήσουν όλους. Να μου το θυμηθείς.

Είναι νωρίς για να μιλήσουμε για κλασικό δίσκο, αλλά αν το "La Brea" είναι μια δήλωση προθέσεων, τότε οι Hesse Kassel μόλις μας είπαν ξεκάθαρα ότι είναι εδώ για να μείνουν. Και όχι απλώς να μείνουν, αλλά να αφήσουν το δικό τους, ξεχωριστό αποτύπωμα στη σύγχρονη μουσική σκηνή.

Φ Ο Β Ε Ρ Ο !

Bandcamp