Dax Riggs

Το κείμενο αυτό γράφεται μεταμεσονύκτια. Όπως του αξίζει και όπως ακούστηκε το "7 Songs For Spiders" για πρώτη φορά. Ζούμε τρελές εποχές, μα εντός της τρέλας ορισμένες φορές συναντάς αξιοθαύμαστη διαύγεια. Μια εξ αυτών των αναλαμπών αποτελεί η ανακοίνωση της νέας προσωπικής κυκλοφορίας του τιτάνα Dax Riggs, ελάχιστες ημέρες αργότερα από την ακόμη πιο συγκλονιστική ανακοίνωση πως οι Acid Bath, θα επέστρεφαν στο συναυλιακό σανίδι.

Μικρή παρένθεση, προτού προχωρήσουμε στα πραγματικά γεγονότα, αν όπως λένε οι έτεροι θρύλοι Saint Vitus, γεννήθηκες αργά και δεν γνωρίζεις τι σημαίνουν αυτά τα ονόματα. Η δεκαετία του ενενήντα, υπήρξε χρυσή εποχή για πολλά σκληρά ιδιώματα, με το sludge metal να μεσουρανεί, να ανθίζει στον αμερικάνικο νότο και να δανείζεται πάρα πολλά στοιχεία από το doom, το grunge, το punk, δημιουργώντας κάτι νέο. Σάπιο, δυνατό, βίαιο, βουτηγμένο στη φτώχεια και την κατάχρηση. Οι Acid Bath, λαϊκά παιδιά και προϊόντα αυτής ακριβώς της κοινωνικής συνθήκης, δημιουργήθηκαν στα σπάργανα αυτού του ήχου, προσφέροντας το ιστορικό ντουέτο δίσκων "When The Kite String Pops" και "Paegan Terrorism Tactics".

Δημιούργησαν τεράστιες αντιδράσεις με τις επιλογές τους, όπως πχ το εξώφυλλο του πρώτου να κοσμήσει μία από τις πιο κακόφημες «ζωγραφιές» ενός εκ των πιο αποτρόπαιων κατά συρροή δολοφόνων της Αμερικής, John Wayne Gacy αλλά και αυτές του μεγαλύτερου υποστηρικτή της ιατρικά υποβοηθούμενης ευθανασίας, Jack Kevorkian, το εξώφυλλο του δεύτερου. Η μπάντα βρίσκει το τέλος της ξαφνικά, μετά από ένα τραγικό, θανατηφόρο ατύχημα της οικογένειας του μπασίστα τους. Για χρόνια, κι εντός πια της εποχής της πειρατείας, η εταιρία πίσω από τις κυκλοφορίες τους, Rotten Records, έχει κουνήσει γη και ουρανό για να κάνει αυτούς τους δίσκους άφαντους, με αποτέλεσμα να ανεβαίνουν για ψήγματα ημερών σε σελίδες download ή streaming με πολύ αστείες παραλλαγές, μπας και καταφέρουν να επιζήσουν.

Από την άλλη, ο ίδιος ο Dax, απομακρύνοντας τον εαυτό του από τους Acid Bath, ασχολήθηκε για λίγο με τα σχήματα Agents Of Oblivion και Deadboy And The Elephant Men, αλλά, τον κέρδισαν τα μπλουζ. Το 2007, επιλέγει να οργώσει την δική του πορεία, με την κιθάρα του και ενίοτε κρουστά, που διέλυσε τις καρδιές μας με τα "We Sing Of Only Blood And Love" και "Say Goodnight To The World". Και μετά, σιωπή. Ο Dax εξαφανίζεται ξανά από το μουσικό προσκήνιο και παραγωγή, και τα χρόνια περνούν, και γύρω από το όνομά του χτίζονται σκηνές, (ιντερνετικές πια) κουβέντες, έρωτες.

Ακόμη δεν έχει χαρτογραφηθεί πλήρως το για ποιους λόγους ακριβώς τόσο ο Dax όσο και οι υπόλοιποι Acid Bath αποφάσισαν να εμφανιστούν ξανά, αλλά αυτό είναι ιστορία για μια άλλη ώρα. Όπως πρόσφατα ανέφερε σε μια συνέντευξη που ζήλεψα ο ίδιος ο Dax, «ένιωσα ότι θέλω να γράψω μουσική, γιατί κατάλαβα ότι ο κόσμος τελειώνει». Κι έχει γαμημένα δίκιο. Λες και συνεχίζει το «αστείο» από τον τελευταίο δίσκο του δεκαπέντε χρόνια πριν, ο Dax έρχεται να μας πει την καληνύχτα του. Να αποχαιρετίσει έναν πολιτισμό που δύει, μα ταυτόχρονα μεγάλωσε εντός αυτού.

Προϊόν πολλών χρόνων προετοιμασίας αποτελεί λοιπόν το "7 Songs For Spiders". Εφτά τραγούδια που είναι ακριβώς ο Dax που περιμέναμε, στο σήμερα. Έχοντας αγγίξει πλέον τα πενήντα, ο Dax προσεγγίζει τη δύσφορη καθημερινότητα με μια φωτεινή, ενήλικη διαύγεια αλλά την ίδια, καταραμένη στα σταυροδρόμια της Νέας Ορλεάνης παραίτηση από τη ζωή. Με το εναρκτήριο "Deceiver" που ήδη μας προκάλεσε το πρώτο σοκ, o Dax δημιουργεί ένα κομμάτι κλασσικό που κλείνει με ένα χαοτικό shoegaze-noise τρόπο που ξαφνιάζει, απλά γιατί έτσι γούσταρε, για να καταλήξει να τραγουδά πάλι για τα blues. Μαζί του, λίγο νωρίτερα κυκλοφορούν τα "Sunshine Felt The Darkness Smile" και "Even The Stars Fall". Δύο κομμάτια που ίσως να αξίζουν ανάλυση σε βιβλίο το καθένα μόνο του, χαροπαλεύουν μέσα σε θρησκευτικές και ενίοτε θρησκόληπτες σκέψεις, κι έναν υπαρξισμό που πασχίζει να επιβιώσει αντί να υποκύψει στην ίδια του τη μιζέρια και το άγχος – αυτό που σε δυσκολεύει να χαρείς τη ζωή είναι το άγχος σου να τη χάσεις.

Μετά από εκεί, όπου έχουμε και την πράγματι έναρξη του δίσκου, ακολουθεί μια θεματική τριάδα στα "Blues For You Know Who", "Ain’t That Darkness" και "Pagan Moon", όπου ο Dax, αναζητά κάτι να πιστέψει. Κάτι να κρατηθεί. Ίσως, στο τέλος-τέλος της γραμμής, να αναζητά εμάς, να αναζητά κάποιο κοινό να μιλήσει, να ξορκίσει από μέσα του τον Σατανά ή τελικά, τον «κακό» κάθε πιθανής θρησκείας. Ο Riggs δεν φημίζεται για την κοινωνικότητά του, όμως πάντοτε ήταν πρόδηλη η ανάγκη του για την επικοινωνία των μέσα του που επιτύγχανε ακριβώς με το να γράφει μουσική. Και κάθε νότα αυτού του σπαρακτικού αραχνοΰφαντου του δίσκου, περιμαζεύει αυτή την κραυγαλέα ανάγκη και την περιορίζει σε μελωδίες απόκοσμες, γλυκές, που νανουρίζουν το ταλαιπωρημένο σου μυαλό. Το να ξεχνιέσαι, έχει το νόημα του όταν κάθε μέρα μοιάζει βάσανο. Κρατά όμως ο σιχαμένος, το καλύτερο για το τέλος. Ο αριθμός εφτά, συμβολικά στην τέχνη και στη θρησκεία ορίζει το τέλος, και το "Graveyard Soul" είναι μάλλον το πιο ρυθμικό και φαινομενικά πρόσχαρο κομμάτι του δίσκου. Ο Riggs, όσο αδύνατο κι αν μοιάζει αυτό στους έμπειρους ακροατές του, δημιουργεί άλλο ένα τραγούδι βεληνεκούς "Let me Be Your Cigarette".
"Where'd you lose your junkyard smile?
You've got graveyard eyes like mine"

Στην κοσμοθεωρία του Dax Riggs, μόνο ο έρωτας, αν υπάρχει κάτι που να μπορεί, είναι ικανός να μας σώσει, να μας κάνει να ξεχαστούμε στιγμιαία. Κάθε στιγμή υπαρξιακής παραφροσύνης, κάθε κακό που συμβαίνει στον κόσμο, μέχρι ο μάταιος τούτος χάρος να μας πάρει είτε από το γήρας είτε από κάποια κοσμική καταστροφή, επουλώνονται από τον έρωτα. Κι όχι μόνο από τις καλές στιγμές. Από το να είσαι εκεί να απορριφθείς, να πληγωθείς, να απορρίψεις, ακόμη και να ζήσεις, κάποιες σπάνιες τυχερές φορές, τον έρωτα. Έναν έρωτα που βαθαίνει όσο περισσότερο η συμφωνία των δύο μερών του για το γεγονός ότι το σύμπαν που γνωρίζουμε δεν έχει πολλά ψωμιά βρίσκεται σε αντίστοιχο βάθος. Κάποτε, ο ίδιος είχε γράψει στον ίσως πιο σημαντικό λόγο που εδώ μέσα τον θεωρούμε τον πιο κουλ άνθρωπο του πλανήτη, πως "I seem to forget what I learned when I was falling, I didn't know yet what I'd know when I was bleeding". O Dax έπεσε, έμαθε, κι αυτή τη φορά δεν ξέχασε. Ενδεχομένως, να βρήκε τη φώτιση και τελικά, να είναι ο μοναδικός προφήτης που εμείς οι μουσικόφιλοι εμπιστευόμαστε τυφλά. Και με το "7 Songs For Spiders" δικαίωσε αυτή την πίστη στο έπακρον.

Bandcamp | Spotify