Geese

Ένας θαυμάσιος μουσικός (που δυστυχώς αποδείχτηκε μάλλον σκάρτος σαν άνθρωπος) μου είπε σε μια συνέντευξη πριν κάποια χρόνια πως "το rock n’ roll κάποτε χρειαζόταν τους The Strokes για να σωθεί, ποιος στο καλό όμως μιλάει σήμερα για τους The Strokes;!". Ναι, γύρω από αυτό που αόριστα ονομάζουμε rock μαίνεται πάντα μια μάχη ανάμεσα στην ηχητική του διαχρονικότητα και στους εφήμερους του ήρωες. Λοιπόν, έχουμε 2025 και δεν νομίζω πως το rock χρειάζεται να σωθεί, οι Geese όμως από τη Νέα Υόρκη - τέσσερα παιδιά που είναι λίγο πάνω από 20 ετών - αξίζουν ίσως να γίνουν οι νέοι του μικροί ήρωες.

Έπειτα από το ντεμπούτο τους "Projector" του 2021, το "3D Country" του 2023 έβαλε για τα καλά τους Geese στον χάρτη. Εμείς στην indie ανασκόπηση εκείνης της χρονιάς προβλέψαμε πως μπορούν να γίνουν ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ της εποχής τους αν τιθασεύσουν όσα έχουν στο κεφάλι τους. Αστοχήσαμε. Βλέπεις το "Getting Killed" μοιάζει να είναι το ξεπέταγμα τους κι όμως, παραδόξως, είναι ακόμα πιο χαοτικό από τον προκάτοχό του, ένα πολύχρωμο χαρμάνι από classic rock, blues, funk, post-punk, hard rock, indie rock κι ότι άλλο βάζει ο νους. Λίγα γκρουπ του indie χώρου είναι τόσο εκλεκτικά όσο οι Geese, κι ακόμα λιγότερα μπορούν να ενώσουν τόσο πολυποίκιλες επιρροές σε κάτι τόσο συναρπαστικό.

Το πιο παράξενο στοιχείο τους - κι ίσως το μόνο που ίσως δεν αρέσει σε κάποιους - είναι τα πολύ ιδιαίτερα φωνητικά του Cameron Winter. Διαθέτει μια φωνή που θυμίζει πολύ το χρώμα του Mick Jagger και του Van Morrison, χρησιμοποιεί όμως συχνά τα παρατεταμένα τραβήγματα του Thom Yorke, σε έναν μάλλον παράξενο συνδυασμό. Από εκεί κι έπειτα όμως, η μουσική υφαίνει θαύματα. Η κιθάρα της Emily Green έχει τα φόντα να γράψει ιστορία και το rhythm section των Dominic DiGesu και Max Bassin είναι γεμάτο ενέργεια και φαντασία, συχνά επιλέγοντας πολύ απρόβλεπτους δρόμους μέσα στις συνθέσεις. Πάρε για παράδειγμα το ομώνυμο track: ξεκινάει σαν να ακούς κάποιον ύμνο των Rolling Stones, πριν παρασυρθεί σε μετρήματα και grooves που αδιόρατα θυμίζουν latin μουσικές.

Το "Getting Killed" ξεκινάει πετώντας φωτιές. Η blues μπασογραμμή του "Trinidad" συναντά jazz πνευστά, τον Winter να ουρλιάζει "there's a bomb in my car" μαζί με τον JPEGMAFIA και την Green να ξεφυσάει Sonic Youth τζούρες. Το "Cobra" προσκυνάει τα Σκαθάρια και το "Husbands" γκρουβάρει ανελέητα σε γνήσιο 90s στυλ - σαν να ακούς Cake ή Beck. Το άλμπουμ ρέει και σε ξεσηκώνει, η ενέργεια του σε κυκλώνει, θέλεις να χορέψεις, αλητεία σκέτη! Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Kenny Beats δεν θα έπρεπε να κάνει rock παραγωγές. Εγώ λέω ότι η παραγωγή του είναι απίθανη - χαζοί είναι οι Idles; - και πως σε αυτόν ίσως οφείλεται η καταπληκτική ρυθμικότητα που χαρακτηρίζει το άλμπουμ. Ενδεικτικά, το funky έπος "Islands Of Men" έχει ένα από τα καλύτερα ταμπούρα που θα ακούσεις ποτέ σου.

Το άλμπουμ δεν μοιάζει να διαθέτει το μεγάλο hit. Αντί αυτού, περικλείει έντεκα τραγούδια - διαμαντάκια, με το κάθε ένα να παρουσιάζει τις δικές του αρετές κι εκπλήξεις. Τα υπέροχα "Au Pays Du Cocaine" και "Taxes" μοιάζουν να έχουν αυτό το κάτι που θα τα κάνει να γίνουν classics της μπάντας. Μην αμελήσεις όμως το φανταστικό "100 Horses", εκεί που το rock n’ roll των Geese συναντά την επιρροή των gospel. Ή το καταληκτικό "Long Island City Here I Come" που βρωμάει από χιλιόμετρα νεοϋορκέζικο experimental rock, και κλείνει με ένα πλήρως απροσδιόριστο, θολό jam.

Αν υπάρχει μια σκέψη που τριγυρίζει στο μυαλό μου σε κάθε ακρόαση του "Getting Killed" είναι πως η μπάντα καταφέρνει να γεφυρώσει - από πρόθεση, από ταλέντο ή απλά λόγω αύρας - κάθε rock δεκαετία. Κανένα classic rock άλμπουμ δεν ακούγεται τόσο indie, και τούμπαλιν. Από τους Creedence Clearwater Revival στους Verve κι από τους Velvet Underground στους Arctic Monkeys, οι Geese μοιάζουν σαν να ενσωματώνουν ένα σωρό διαφορετικές παραδόσεις και να τις μετενσαρκώνουν σε κάτι νέο. Καθόλη την διάρκεια του, το άλμπουμ διατηρεί θετικούς, φωτεινούς τόνους, σαν τον λαμπερό ήλιο στο εξώφυλλο. Είναι ένα άλμπουμ ανατατικό χωρίς να είναι ελαφρύ, έντεχνο αλλά χωρίς φλυαρίες.

Όσο κι αν αποτελείται από πράγματα που μοιάζουν οικεία, το "Getting Killed" είναι ένα άλμπουμ που μοιάζει 100% φρέσκο και αυθεντικό. Αφήνοντας ανοιχτή την πιθανότητα ο Winter και η μπάντα του να αποδειχτούν στο μέλλον rock ιδιοφυΐες, επί του παρόντος δημιουργούν μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά που φαντάζει σαν ένα από τα πλέον απαραίτητα rock άλμπουμ του 2025, μακριά από lofi δηθενιές και βιομηχανικά κατασκευάσματα. Κάτι πολύ αληθινό κοιμάται εδώ μέσα, κάτι που αξίζει να ξυπνήσει, να μεγαλώσει, να επιβιώσει. Κι αν στο μέλλον πάνε ακόμα παραπάνω από εδώ, τότε έχουν βάλει πλώρη να γίνουν μυθοι. Ως τότε, αν αγαπάς το rock, οι Geese έχουν για κάτι για σένα - κάτι παραπάνω από μια σφαίρα και μια τρομπέτα.

Bandcamp