FACS

Ένα γνωστό-άγνωστο μουσικό αξίωμα είναι πως όταν βλέπεις σκακιέρα σε εξώφυλλο rock δίσκου, αυτός δεν μπορεί παρά να είναι καλός. Το πράγμα γίνεται βεβαιότητα όταν ξεκινάνε οι πρώτοι στίχοι του εναρκτήριου "Talking Haunted": Αγάπη, αυτό το όπλο είναι απόλυτο, η ασφάλεια της συνήθειας και της ιστορίας. Το "Wish Defense" έχει λοιπόν διαθέσεις οξύνοιας και άγριας ενδοσκόπησης και δεν θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό από το έκτο άλμπουμ των FACS, ενός δηλαδή εκ των καλύτερων rock γκρουπ στον πλανήτη. Όχι, δεν εννοώ μόνο από τα λιγότερο γνωστά αλλά γενικά.

Η μαγεία των FACS βρίσκεται ξανά στον τρόπο που λειτουργούν σαν ηχητικοί αλχημιστές. Είναι πολύ φιλοσοφικοί για να τους πεις post-punk, πολύ μελωδικοί για το κοινό noise rock, πολύ ευθύβολοι για να θεωρηθούν πειραματιστές. Είναι όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα ακόμα, αφού έχουν όμως πρώτα διυλιστεί στο καθαρό απόσταγμα ενός απλού rock trio. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν είναι πραγματικά απλό στον κόσμο των FACS, και το "Wish Defense" είναι μια συλλογή επτά τραγουδιών που όσο περισσότερο τα ακούς, τόσα περισσότερα μυστικά αποκαλύπτουν.

Έχοντας το δύσκολο έργο να διαδεχτεί το, πιθανόν κορυφαίο τους άλμπουμ ως τώρα, "Still Life In Decay", το "Wish Defense" έρχεται με μια σημαντική αλλαγή: επιστρέφει στην μπάντα το ιδρυτικό μέλος Jonathan Van Herik στο μπάσο, αντικαθιστώντας την εκπληκτική Alianna Kalaba. Απουσιάζει λοιπόν η κυριαρχική παρουσία του noisy μπάσου που χρωμάτιζε τα προηγούμενα άλμπουμ, με τον Van Herik να είναι λίγο πιο διακριτικός. Ενώ όμως χάνουν σε κόψη, μάλλον κερδίζουν σε μουσικότητα αφού ο νέος μπασίστας είναι πιο μελωδικός και χτίζει πιο ενδιαφέρουσες αρμονίες.

Τα άλλα είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Η κιθάρα του Brian Case είναι πανέξυπνη, προσεκτική και απολύτως σοφή. Εμφανίζεται πάντα όσο και όπου πρέπει με αρπίσματα, post μελωδίες και έξυπνες φράσεις. Μπορεί να παράξει μελετημένο θόρυβο ("Ordinary Voices") ή να γίνει σχετικά επιθετική ("Wish Defense"), όμως συνήθως φαντάζει σαν ένα σύγχρονο art rock υπερόπλο. Από κοντά και το εξαιρετικό drumming του Noah Leger, με το παίξιμο των τριών μουσικών να κλειδώνει με τρόπο υποδειγματικό. Το ομώνυμο τραγούδι αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα του πως η μπάντα ξεγλιστράει από το math rock για να φτάσει στο noise χωρίς να θυσιάσει τίποτα από τον μελωδικό της σκελετό και τις δυναμικές της.

Αυτό που κάνει τους FACS λιγότερο ευχάριστους είναι τα σχεδόν spoken word φωνητικά του Case. Εξαιτίας τους, μάλλον χαραμίζονται πολλές ευκαιρίες για δυνατές μελωδίες και στοιχεία που ίσως έκαναν τα τραγούδια πιο φιλικά στο αυτί. Αντ’ αυτών, ο Case μεταφέρει με την φωνή του μια εσωστρέφεια και μια παράξενη απάθεια, ενισχύοντας έτσι το performance πίσω από δύσκολα στιχουργικά θέματα, όπως η διπολικότητα του εγώ και η αυτογνωσία - βασικές θεματικές του παρόντος έργου.

Τι μένει τελικά από το άλμπουμ; Επτά πολύ ποιοτικά τραγούδια με σημαντική αξία επανάληψης - replay value που λένε οι ακαδημαϊκοί - με κάποια όπως το "Sometimes Only" ή το "You Future" να χαράζουν μια ωραία σύνδεση μέχρι και με το new wave των 80s. Κυρίως όμως η αίσθηση μιας πολύ ιδιαίτερης εναλλακτικής rock πρότασης που διαθέτει στιβαρή καλλιτεχνική υπόσταση και μια αύρα διαχρονικότητας. Με διάρκεια μόνο 30 λεπτά, το άλμπουμ παίζει ξανά και ξανά, μεταφέροντας την ακρόαση σε ένα ασπρόμαυρο περιβάλλον. Νότες είναι τα πιόνια, σκέψεις οι βασίλισσες!

Η ιστορία θα γράψει πως το "Wish Defense" ήταν το τελευταίο άλμπουμ που δούλεψε ποτέ ο Steve Albini, αφού πήγε σε άλλη διάσταση μόλις δύο μέρες αφού ξεκίνησε να το ηχογραφεί. Κάτω όμως από την επίσημη ιστορία, η ανεπίσημη έχει πιο μεγάλο ενδιαφέρον, στην προκειμένη περίπτωση ότι το έκτο άλμπουμ των FACS είναι ένα ακόμα υπέροχο βήμα μιας τρομερής μπάντας. Είτε τους ξέρεις, είτε όχι. Εκείνοι έκαναν την κίνηση τους, σειρά σου τώρα.

Bandcamp