The Raveonettes, The Big Nose Attack @ Gazarte, 30/05/25

«Χαιρόμαστε που σας βλέπουμε ξανά, πάει καιρός», είπε ο Sune Rose Wagner. «Όχι και τόσος πολύς», απάντησε η Sharin Foo. Το χαμόγελό της δεν άργησε να μεταδοθεί πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ακριβώς όπως και στη μουσική του, το ντουέτο δεν χρειάζεται να ποζάρει ή να υπερβάλλει. Αν ρωτάτε εμένα, αυτή η απλότητα και η ειλικρίνεια που συνοδεύει τους Raveonettes σε κάθε πτυχή τους, είναι ο βασικότερος λόγος που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς. Δύο και κάτι χρόνια από την τελευταία φορά που μας το είχαν υπενθυμίσει μεγαλοπρεπώς, το βράδυ της Παρασκευής ήταν καιρός για επανάληψη. Η έκβαση δεν θα μπορούσε να αλλάξει.

Πριν τα κυρίως τιμώμενα πρόσωπα, το ρόλο των εκλεκτών προσκεκλημένων ανέλαβαν οι Big Nose Attack. Με το ρολόι να δείχνει 21:20, το Μπραχαμιώτικο δίδυμο πήρε θέσεις και παρά τη σχεδόν ανησυχητικά χαμηλή προσέλευση, δεν άργησε να πιάσει ρυθμό και να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Είτε χρεωθεί στην αμεσότητα του στησίματος/ύφους τους, είτε στην ποιότητα των τραγουδιών τους, είτε όπου αλλού, το αποτέλεσμα παραμένει. Ήδη από το κλασικό πια "Monday Morning Spaghetti" κάμποσα σώματα είχαν αρχίσει να λικνίζονται.

Το ρυθμικό χειροκρότημα στο "She's A Witch" ήρθε σχεδόν μόνο του. Οι νοητές αφιερώσεις στο "Not The One" παρομοίως. Το δέσιμο στα παιξίματα των Boogieman και Little Tonnie είναι παροιμιώδες. Ανεξάρτητα από το αν εμφανίζονται στο πλευρό άλλων σχημάτων ή ως πρώτο όνομα, από το αν έχουν μαζί τους επιπλέον κόσμο για μπάσα-τρομπέτες-ό,τι-τραβάει-η-ψυχή-τους-τέλος-πάντων ή είναι μόνο οι δυο τους, το μυστικό της συναυλιακής επιτυχίας έχει βρεθεί, και η ήττα δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Εγγυημένη διασκέδαση.

Με τον κόσμο να έχει μισογεμίσει το χώρο στα σαράντα λεπτά του opening set, και μετά τις απαραίτητες επί σκηνής αλλαγές, μισή ώρα μετά τις δέκα τα πάντα έδειχναν έτοιμα για τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Χωρίς φαντεζί εισαγωγές ή λοιπά αχρείαστα τρικ, το ολόφρεσκο "Blackest" έσκασε με όλη την τσίτα και τα χαοτικά φώτα που θα περίμενε κάθε στοιχειωδώς υποψιασμένος. Οι εποχές έχουν αλλάξει, η πρόταση των Raveonettes επίσης, ξανά και ξανά στο πέρασμα των χρόνων, η πίστη στις αρχές τους όμως δεν χάθηκε ποτέ.

Πριν προλάβει να ηρεμίσει το ασταμάτητο αναβόσβημα των στρόμπο, σα βγαλμένη από τις αυλακώσεις του "Pe'ahi II", η δυάδα "Killer" & "Speed" ανέβασε στροφές, επιβεβαιώνοντας με τον πιο δίκαιο τρόπο το παρόν στάτους της μπάντας. Οι φωνές σε πλήρη αρμονία. Τα έγχορδα και τα πετάλια στο ίδιο επίπεδο με τα μικρόφωνα. Τα ντραμς από κοντά. Το αναγκαίο backing track σε τόσο-όσο ένταση. Η βουτιά στην προηγούμενη δεκαετία με τα fuzzy κοψίματα του "Sisters" έδεσε άψογα, λειτουργώντας σαν αφετηρία για ταξίδι στο παρελθόν.

Κι αν εκ των υστέρων, η αναφορά της εικοστής επετείου του "Pretty In Black" στην αφίσα της περιοδείας ίσως δεν ήταν ακριβώς κυριολεκτική, το σερί από το πάντα απαραίτητο "Love In A Trashcan" μέχρι το "You Say You Lie" έδωσε μερικές από τις κορυφές της βραδιάς. Τα νυχτερινά αρώματα του "Sleepwalking". Η αφιέρωση του "Ode To L.A." στη Ronnie Spector, της οποίας η φωνή ακούστηκε από τα ηχεία, σε μία επιλογή που κόντρα σε ό,τι περίμενα μου άφησε απόλυτα γλυκιά αίσθηση. Τα (προφανώς) κατακόκκινα φώτα στο "Red Tan".

Από τη μπασογραμμή του "Apparitions" μέχρι το πάρτι στο τριπλό χτύπημα με τα «πολύ παλιά» του ντεμπούτου, κι από τις ακαταμάχητες παραμορφώσεις των εκλεκτών της "Lust Lust Lust" περιόδου μέχρι την ολική κρίση επιληψίας στο encore, οι αντιθέσεις που τόσο αγαπούν οι Wagner & Foo αποδόθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο. Επί σχεδόν εκατό λεπτά, το κέφι παρέμεινε αμείωτο. Τα χαμόγελα σε κάθε παραγγελιά δεν είχαν τίποτα το προσποιητό. Η μικρή υπόκλιση στο τέλος τα είπε όλα. Έστω και, χωρίς λόγο ή αιτία, "Everyday" για σβήσιμο.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής