Big Special

Κάποια συγκροτήματα κυκλοφορούν άλμπουμ που συνοδεύονται από συνεντεύξεις, δελτία Τύπου, video clips, singles, και άλλα τέτοια συνηθισμένα. Και κάποια άλλα, χωρίς καμία προειδοποίηση, απλώς εκτοξεύουν αυγά και πατάτες τηγανιτές στο διαδίκτυο. Αυτή λοιπόν είναι η περίπτωση των Big Special, οι οποίοι, λίγες μέρες αφού γράφαμε εγκώμια για το ντεμπούτο τους, ξαφνικά κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, πετυχαίνοντας αυτό που λέγαμε πως θα συμβεί. Δηλαδή, όλος ο κόσμος να γυρίσει το βλέμμα του προς το μέρος τους.

Και δικαίως, αφού το "National Average" είναι ένας δίσκος που σε αρπάζει από την μούρη από την πρώτη ακρόαση με έναν τελείως απρόσμενο τρόπο. Κι αυτό γιατί οι Βρετανοί βουτάνε βαθιά στο βούρκο της σύγχρονης βρετανικής πραγματικότητας αλλά με έναν τρόπο ωμό, φλεγματικό και απολύτως χορευτικό, αναγκάζοντας μας να παρασυρθούμε από τον εθιστικό ρυθμό τους. Κι είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ότι, ένα μόλις χρόνο μετά το ντεμπούτο του, το συγκρότημα επέστρεψε με μια δουλειά αρκετά διαφορετική που φανερώνει το πόσο έχουν εξελιχθεί μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Βέβαια, το ντουέτο από το Black Country της Αγγλίας, όπως διαπιστώσαμε και από κοντά, δεν φαίνεται να έχει καμία απολύτως διάθεση να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί. Έτσι, οι Joe Hicklin και Callum Moloney, μετά το "Postindustrial Hometown Blues", που ισορροπούσε μεταξύ απόγνωσης και χάους, στα κενά των ζωντανών τους εμφανίσεων ηχογραφούσαν μια δουλειά που συνεχίζει αυτή την ιστορία αλλά από μια αρκετά διαφορετική οπτική. Και αυτό γιατί οι Big Special πλέον έχουν αρχίσει να βιώνουν, έστω και ενοχικά, την επιτυχία και να απομακρύνονται από τα καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης, κάτι που καλλιτεχνικά τους επιτρέπει να μιλήσουν για ένα άλλο βίωμα, αυτό της σύγχυσης που σου δημιουργεί το να απομακρύνεσαι από την απόγνωση και την φτώχεια, συνεχίζοντας όμως να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να καταρρέει.

Μην φανταστείτε βέβαια πως οι Big Special γίναν τίποτα posh φλώροι. Προφανώς, και παραμένουν οι ίδιοι αυθάδεις και απολύτως αυθεντικοί αγγλάρες που λατρέψαμε στο ντεμπούτο τους. Αυτή τη φορά όμως, δανείζονται λίγη από την γλαφυρότητα του Jason Williamson των Sleaford Mods και το θράσος των Fat White Family, δημιουργώντας κομμάτια αιχμηρά σαν ξυραφάκι κρυμμένο σε καπέλο peaky blinder αλλά με μια ασταμάτητη γκρούβα που σε αναγκάζει να κουνιέσαι από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου, συνδυάζοντας post-punk με ηλεκτρονικά στοιχεία και επιρροές από τους The Streets με την κληρονομιά των The Fall.

Αν θέλετε τη γνώμη μου βέβαια, ώρες-ώρες το τραβάνε λίγο περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται με τον θόρυβο, κουράζοντας λίγο τον ακροατή ενώ θα μπορούσαν να έχουν κόψει και 1-2 τραγούδια προκειμένου να ενισχύσουν και να κάνουν πιο συμπαγές το τελικό αποτέλεσμα. Όμως, από την άλλη, είναι και αυτές οι καλλιτεχνικές επιλογές που δεν κολλάνε πάντα στο κοινό, που κάνουν την διαφορά.

Εξάλλου, για να είμαστε δίκαιοι, οι Big Special καταφέρνουν να πετύχουν όντως την επιθυμητή ισορροπία μεταξύ έντασης και ευαισθησίας, δένοντας θορυβώδη τραγούδια όπως το "Get Back Safe" με την αιθέρια ατμόσφαιρα του "Thin Horses", στο οποίο συμμετέχει και η Rachel Goswell από τους Slowdive. Και ίσως τελικά αυτή η ικανότητα τους να αναμειγνύουν την οργισμένη με την πιο ευάλωτη πλευρά τους να είναι που τους κάνει πραγματικά ιδιαίτερους και ξεχωριστούς.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε πως οι Big Special είναι μια από τις πιο έξυπνες και διορατικές μπάντες εκεί έξω. Και το "National Average" είναι η απόδειξη του πως μπορείς να φτιάξεις σύγχρονη μουσική που να είναι ταυτόχρονα γεμάτη οργή, χιούμορ και συναίσθημα, βρώμικη και χορευτική, τραγική μα και θριαμβευτική. Με βεβαιότητα ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 2025 και μια τρανταχτή υπόσχεση πως το ντουέτο θα μας απασχολήσει αρκετά τα επόμενα χρόνια.