
Necromaniac
Sciomancy, Malediction & Rites Abominable
Η παλιομοδίτικη black/thrash λεπίδα που δεν λέει να στομώσει
Ντεμπούτο για την πολυεθνική αρμάδα των Necromaniac - ανάμεσα τους κι ο Αλέξανδρος των Macabre Omen - και, ενώ δεν εντυπωσιάζει η αισθητική τους επιλογή να αντλούν επιρροές από την μαυρίλα των 80s, εντυπωσιάζει το πόσο κοφτερά επίκαιρη αυτή παραμένει, ειδικά σε άξια χέρια όπως τα δικά τους. Κατασκότεινο black/thrash/death που φυσικά τιμά την αντίστοιχη ανίερη κληρονομιά - από τους Hellhammer και τους Sarcofago ως τους πρώιμους Watain, φερειπείν - κι ενσωματώνει και κάποιες πιο βαθιές «δαιμονικές» ατμόσφαιρες που δύσκολα να μην θυμίσουν κάτι από Mortuary Drape. Ίσως οι πιουρίστες γκρινιάξουν που η μπάντα ακούγεται λίγο πιο ραφιναρισμένη και λιγότερο πρωτόγονη από το προ δεκαετίας demo της και ίσως τους χαλάσει η επικότητα της (πολύ σύντομης) παρουσίας του Nemtheanga, όμως πιστεύω πως χάνουν τον χρόνο τους. Τα πολεμικά τύμπανα, τα riffs-ξυράφια και οι σωστά τοποθετημένες αργές και μαγικές ατμόσφαιρες, συγκροτούν ένα άλμπουμ-γεγονός για το old-school extreme metal του 2025. Οι Necromaniac παραδίδουν ένα heavy metal βλοσυρό, σοβαρό και παθιασμένο που αποκαλύπτει περισσότερα από την ξεροκεφαλιά της υποκουλτούρας του: φανερώνει μια ηχητική λεπίδα πολύ κοφτερή.

Cardiacs
Cardiacs (EP)
Πρώτη νεκρανάσταση των progressive punk θρύλων με ένα archival EP, κι η αγωνία κορυφώνεται
Είναι γεγονός: Ένα από τα πιο παραγνωρισμένα, εκκεντρικά κι, εν τέλει, καλύτερα πειραματικά συγκροτήματα στην ιστορία του alternative rock, οι Cardiacs, επιστρέφουν μέσα στο 2025 - αν όλα πάνε καλά - με το "LSD", 17 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του ιδιοφυούς mastermind του γκρουπ Tim Smith. Για να ανοίξει η όρεξη, έχουμε αυτό εδώ το EP, κυκλοφορία ψηφιακή που μπορεί να βρεθεί σε φυσική μορφή 7ιντσου μόνο μαζί με το νέο βιβλίο Cardiacs: A Big Book and a Band and a Whole World Window. Το EP περιέχει δύο τραγούδια, την remastered έκδοση του "Faster Than Snakes With A Ball And A Chain" (τραγούδι που προοριζόταν για το "Guns" του 1999 και τελικά κατέληξε «απλώς» στο ‘’Greatest Hits’’ του 2002) και το ακυκλοφόρητο "Aukamakic/Dead Mouse" από τα sessions του "Cardiac Arrest EP", πίσω στο 1979. Χωρίς πολλά λόγια, το πρώτο είναι ένα τυπικό Cardiacs έπος - με την γνωστή, παρανοϊκή τσίρκο-διάθεση και την αναρίθμητη πληροφορία μέσα στα 5 λεπτά του - και το δεύτερο ένα πιο τραχύ track, πιο ωμό και πιο χαρακτηριστικό των punk καταβολών τους. Προφανώς, υπέροχα και τα δύο! Όσοι ξέρετε, ξέρετε. Οι υπόλοιποι, δεν είναι ποτέ αργά να ανακαλύψετε ένα πολύ σπουδαίο κεφάλαιο του πραγματικά ανορίοτου και ανεξάρτητου rock. Αναμένοντας το "LSD", καλό σας ταξίδι.

Black Tusk
The Way Forward
Το αθάνατο sludge της Τζώρτζια χαράσσει το δρόμο
Οι Black Tusk είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα συγκροτημάτων που κατάφεραν να συνεχίσουν το δρόμου τους με αξιοπρέπεια απέναντι στο μέλος τους που τόσο τραγικά και άδικα χάθηκε. Κάπου ανάμεσα στην κληρονομιά των Baroness, Kylesa και High On Fire, οι Black Tusk έχουν βρει το δρόμο τους και από εδώ και πέρα πηγαίνουν μόνο μπροστά. Αρκετούς δίσκους αργότερα, οι Black Tusk συνεχίζουν την σταθερή τους πορεία με καθ’ όλα δυναμικό και ιδιαίτερο sludge, μπλεγμένο συχνά με hardcore, punk έως και grindcore στοιχεία. Τα συνεχώς αυξανόμενα γκάζια που παράταιρα αλλά ιδανικά θα βρούμε εντός του "The Way Forward" κορυφώνονται με τις καλαίσθητες και καλογραμμένες κιθάρες τους, όπως αυτές που θα βρούμε εκεί που τα "Harness (The Alchemist)" και "Lessons Through Deception" σκυταλοδρομούν. Αξιόλογη κυκλοφορία στα όλα της.

Demersal
Demersal
Metallic post-hardcore που θα συγκινήσει
Από την παγωμένα πολιτισμένη Δανία, έρχονται συχνά νότες σκληρής υποκουλτούρας. Όταν αυτή εκεί μπορεί να ανθίσει, δημιουργούνται συγκροτήματα σαν τους Demersal και παράγουν μουσική με τόσο νεύρο και συναίσθημα που συναρπάζει. Στα χνάρια των συντοπίτων Kollapse και με λίγη έμπνευση από τα σαξόφωνα των Tenue και Respire, οι Demersal συνταγογραφούν τη δική τους έκφανση του σκληρού ήχου, άλλοτε με post-metal απαλότερα περάσματα (η αρχή του "Something" ή και το "Vakuum") κι άλλοτε με post-hardcore κραυγές χτισμένες επί ευφυών κιθάρων - βλέπε "Be Kind". Εντός του ομότιτλου δεύτερου δίσκου των Demersal, κάθε επιμέρους μουσικό στοιχείο βρίσκει αρμονικά τη θέση του με το τελικό αποτέλεσμα να θέτει το φόντο για κάτι τεράστιο να περιμένει να έρθει.

My Diligence
Death.Horses.Black
And I looked, and behold, a pale horse! And its rider 's name was Death!
Οι Βέλγοι My Diligence μεθοδικά κι εργατικά, συνθέτουν εδώ και αρκετό καιρό δίσκους heavy psych progressive stoner (ναι, τα κάνουν όλα αυτά και συμφέρουν) και το αποτέλεσμα συνταράσσει με το βάρος της ατμόσφαιρας που επιτυγχάνουν, όντας μάλιστα τριάδα. Φέτος, η τέταρτη κυκλοφορία τους με τίτλο "Death.Horses.Black" τους βάζει για τα καλά στο χάρτη και τους εξασφαλίζει θέσεις σε μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Με ηχόχρωμα που θυμίζει τα ταξίδια των Dvne (με τους οποίους μάλιστα περιόδευσαν και μαζί πέρυσι), το "Death.Horses.Black" μοιάζει αδύνατο να περάσει απαρατήρητο από τον εκάστοτε οπαδό της post progressive metal ατμόσφαιρας και του πηγαία σκοτεινού ταξιδιού της περιπλάνησης στο άγνωστο. Με οχτώ συνθέσεις αχανείς ως προς τα φαντασιακά τοπία που δημιουργούν, οι My Diligence στερούνται αυτή τη στιγμή, μοναχά τη μεγάλη τους δημοτικότητα.

Black Lesbian Fishermen
The 12 Kalikantzari Of Christmas
Χριστούγεννα, ελληνική λαογραφία και folk ψυχεδέλειες: τί άλλο να ζητήσει κανείς;
Η χριστουγεννιάτικη περίοδος του 2024-2025 επιφύλασσε μια αναπάντεχη έκπληξη, με την υπέροχη avant/experimental κολεκτίβα των Black Lesbian Fishermen να κυκλοφορεί κάθε μέρα (από Χριστούγεννα ως Φώτα) κι από ένα track αφιερωμένο στους καλικάντζαρους της ελληνικής παράδοσης - ευτυχές γεγονός πως αποφάσισαν να τα συγκεντρώσουν για μια ενιαία κυκλοφορία. Όμως, δεν πρόκειται για αστείο: η συλλογή αυτή τραγουδιών έχει μουσικάρες. Λιγότερο πειραματική και πιο κοντά σε ψυχεδελικά folk ηχοχρώματα, η δουλειά αυτή διαθέτει occult περασματάκια μαζί με την σκοτεινή κωμικότητα του θέματος της. Δεν ξέρω ποια ακριβώς ήταν η πρόθεση των Black Lesbian Fishermen πίσω από αυτά τα τραγούδια, θεωρώ όμως πως εκφράζουν μια εντυπωσιακά εύστοχη ματιά πάνω στην ελληνική λαογραφία, με μουσική σκανδαλιάρικη, ευχάριστη αλλά και με βάθος, με τα ακουστικά όργανα, τα synths, τα πνευστά και τις «πονηρές» φωνές να συνθέτουν ένα χορευτικό και γκροτέσκο σκηνικό. Ίσως να ξεκίνησε ως αστείο αλλά νομίζω πως βρήκαμε έναν δίσκο που αξίζει πραγματικά να επιστρέφουμε κάθε Χριστούγεννα.

Blacken
Exit 57
Εγχώρια hard & heavy πρόταση, με το βλέμμα στα mid '90s
Ορμώμενοι από τον τιμημένο Βόλο, οι Blacken αποτελούν μια νέα hard & heavy μπάντα που έρχεται να μας απασχολήσει ευχάριστα με τη μουσική της πρόταση. Εγγύτερα στον ορισμό του hard rock, εμφανίζουν μια ευρύτητα επιρροών που βγαίνει όμορφα στα όσα ακούμε στο ντεμπούτο τους, έστω και με την αναμενόμενη έλλειψη προσωπικού ήχου - γεγονός που επηρεάζει κάθε μπάντα από λίγο έως πολύ στα πρώτα της βήματα.
Ομολογουμένως, το "Exit 57" κρατά καλή παρέα μέχρι το τέλος του, καθώς η αναζήτηση επιρροών φανερώνει διαφορετικές συνθετικές πτυχές τους από τραγούδι σε τραγούδι. Προσωπικά, μου έφεραν στο νου σχήματα όπως οι Corrosion Of Conformity ή οι Metallica των mid ‘90s, οι Monster Magnet των early ‘00s, αλλά και οι Clutch με τους Black Label Society, με συγκροτημένες, στακάτες κιθαριστικές εμπνεύσεις και μια φωνή σωστή, αισθαντική και τοποθετημένη με τρόπο που να πρωταγωνιστεί - μαζί με τα καλοβαλμένα κιθαριστικά leads - των συνθέσεων.
Μάλιστα, η πιο μελωδική metal πλευρά που διαφαίνεται σε στιγμές όπως το "One Last Fight" μου μοιάζει ιδιαίτερα θελκτική και θέτει μια βάση που θα μπορούσε να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο στα επόμενα βήματα τους. Ακόμη κι έτσι, όμως, με την ποικιλομορφία να κυριαρχεί στο "Exit 57", οι Blacken πραγματοποιούν μια ελπιδοφόρα εκκίνηση, που αξίζει το χρόνο και το ενδιαφέρον.

Toru
Velours Dévorant
Η μαγεία του ελεύθερου θορύβου
Δεύτερο άλμπουμ για το υπέροχο trio των Toru από την Γαλλία και η συνταγή της μουσικής τους είναι πραγματικά εκρηκτική. Αντλώντας στοιχεία από τον κόσμο του noise rock, του metal και του ελεύθερου jazz αυτοσχεδιασμού, η μουσική των Toru είναι αδάμαστη, μαγική και δηλητηριώδης, γεμάτη από αχαλίνωτους μικροφωνισμούς και άγριους ρυθμούς. Το "Velours Dévorant" περιέχει πέντε instrumental συνθέσεις που ακροβατούν και ταξιδεύουν από τα επιθετικά jams σε πιο ήρεμες και απλωτές free jazz θάλασσες που ρίχνουν τις εντάσεις, χωρίς όμως να εξομαλύνουν την μυστηριακή ατμόσφαιρα. Ξεκινώντας από τα αλλόκοσμα vibes από γκρουπ όπως οι Aluk Todolo και φτάνοντας ως το ακραίο brutal prog, οι Toru ξέρουν να «τραμπουκίζουν» τον ακροατή ενώ ταυτόχρονα τον σαγηνεύουν. Πραγματικά αυτός θα μπορούσε να είναι ο ήχος του βελούδου που καταβροχθίζει και η μουσική δαγκώνει στ’ αλήθεια, με αισθητική που παραμένει απαράμιλλη και με ενέργεια στα κόκκινα. Με λίγα λόγια; Άλμπουμ εξαιρετικό!

Crimson Storm
Livin' On The Bad Side
Μην πω λόγια μεγάλα, τούτος ο δίσκος θα ακουστεί εκτεταμένα από τα heavy metal πλήθη
Ομολογία δίχως ντροπή: ενίοτε αντιμετωπίζω με προκατάληψη (μετρημένη μεν, παρούσα δε) κυκλοφορίες βάσει χώρας προέλευσης και εταιρίας. Το ισπανικό heavy metal ουδέποτε με συγκίνησε και δε θυμάμαι να έχω ξαναπαρουσιάσει κυκλοφορία της εν λόγω δισκογραφικής. Ε, ήγγικεν η στιγμή να το βουλώσω και να μπει τέρμα - τσίτα - ενισχυτές στο 11, το "Abuse of Power". Καλησπέρα και καλή διασκέδαση. Ντεμπούτο, που η σκούφια του κρατάει λίγο από Ισπανία και λίγο από Ιταλία, έρχεται στην επιφάνεια μετά από δεκαέξι χρόνια, κουβαλάει την κοινοτοπία των ‘80s - από το όνομα της μπάντας, το εξώφυλλο και τα χρώματά του - κατορθώνει άκοπα και αβίαστα πάντως να μαγνητίσει βλέμματα, μα κυρίως αυτιά. Λες και η συσσωρευμένη ενέργεια τόσων ετών εκλύθηκε με τη δύναμη ηφαιστείου, ξερνώντας heavy/speed metal, ακουμπώντας και την ανέμελη διάστασή του (glam), όπου γίνεται της κιθάρας το κάγκελο. Εμπρηστικά gang φωνητικά συνοδεύουν την παθιασμένη ερμηνεία του Pau Correas, τίτλοι όπως τα "Harakiri Rendez - Vous" & "Headfükker" δίνουν το στίγμα της μπάντας, ενώ ο επίλογος του "Seven Days Of Mayhem" με ισπανικό στίχο επιβάλλεται να ακούγεται στα metal clubs προς εξάσκηση του air guitar/drumming αθλήματος. Γαμώ, te quiero mucho.

Open Head
What Is Success
Πειραματικό rock υψηλής ευφυΐας και τολμηρών προθέσεων, άμεσο, λιτό και γωνιώδες
Γέννημα-θρέμμα της πιο σπουδαίας, για την σύγχρονη μουσική, πόλης στον κόσμο, οι Νεοϋορκέζοι Open Head έχουν καταρχάς πολύ σπουδαίο γούστο: Το δεύτερο άλμπουμ τους έχει πολλές alternative, punk και noise-rock αναφορές, κυρίως όμως αγκαλιάζουν το no wave, εξαιρετικό προϊόν της ίδιας τους της πόλης εξάλλου. Το "What Is Success" είναι όμως περισσότερα από τις επιρροές του. Είναι ένα κατασκεύασμα γεμάτο γωνίες κι αιχμές, με δύο ιδιοφυείς κιθάρες να βρίσκουν «φωνή» μέσα από τους θορύβους και τα riffs τους, και μια συνολική θεατρικότητα που είναι σκοτεινή και βαθιά αστική. Τα έντεκα τραγούδια του 35λεπτου αυτού άλμπουμ είναι, λίγο ως πολύ, φανταστικά και φανερώνουν μια τολμηρή μπάντα που στέκεται μακριά από κάθε αίσθηση φορμαλισμού. Πειραματικοί, σουρεαλιστικοί μα και κατανοητοί στις δομές και τις προθέσεις τους, οι Open Head φαντάζουν σαν ένα υπόδειγμα σύγχρονης experimental rock μπάντας, απευθύνονται δε σε ακροατές αντίστοιχων αισθητικών προθέσεων.