Ditz, Grace, The Depths @ Aux Club, 10/04/25

Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει πλέον ένας κόσμος στην Αθήνα που συντηρεί μια σκηνή και μας επιτρέπει να βλέπουμε live συγκροτήματα νέα και φρέσκα την ώρα που συμβαίνουν, και όχι 20 χρόνια μετά, όπως κάποτε συνηθιζόταν. Με το hype να τους ακολουθεί από καιρό κι έχοντας στις αποσκευές τους έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους που έχουμε ακούσει το 2025, ήταν βέβαιο πως δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε από την παρθενική εμφάνιση των Ditz στην Αθηνά. Και παρόλο που το timeline αποδείχθηκε εξοντωτικό για Πέμπτη βράδυ, καθώς η συναυλία ξεκίνησε στις 21:30 και τελείωσε λίγο μετά τη 01:00, τόσο η εμφάνιση των Βρετανών, όσο και αυτή των δύο ελληνικών σχημάτων, είχαν ως αποτέλεσμα να βιώσουμε μια σπουδαία συναυλιακή εμπειρία που, σίγουρα, άφησε τους πάντες ικανοποιημένους. Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Παρόλο που ο Νίκος Χρυσοχόος ξετυλίγει εδώ και καιρό το ηλεκτρονικό του ηχητικό όραμα ως  Dry_Feel, οι The Depths αποτελούν ένα ολόφρεσκο project από το οποίο, προσωπικά, δεν ήξερα τι να περιμένω και ίσως, λόγω και του ότι είναι και αρκετά καινούργιο να μην είχα και ιδιαίτερες προσδοκίες. Δεν ξέρω αν έπαιξε και αυτό ρόλο λοιπόν- spoiler alert: δεν έπαιξε - αλλά γρήγορα το συγκρότημα κατάφερε να μας παρασύρει στο ρυθμό του λες και είχαμε πάει στο Aux προκειμένου να δούμε αυτούς και όχι, τους Ditz. And this is how you do it ladies and gentlemen, καθώς το σχήμα, πατώντας γερά πάνω στη σκηνή, ξεδίπλωσε το, κατάμαυρο αλλά γεμάτο δυναμισμό, post-punk του, αφήνοντας κανέναν ασυγκίνητο. Με μικρά προβλήματα στον ήχο - κυρίως στις φωνές - αλλά χωρίς αυτό να επηρεάσει στο ελάχιστο την απόδοσή τους, οι The Depths για σαράντα περίπου λεπτά μας κέρασαν την μία κομματάρα μετά την άλλη ενώ, όσο περισσότερο έμεναν στη σκηνή, τόσο βελτιωνόντουσαν σε όλα τα επίπεδα. Και μπορεί ο ήχος του να ήταν κυρίως εστιασμένος στην παράδοση των Cure, Joy Division, και Siouxsie, όμως το συγκρότημα δεν σταμάτησε να αποδεικνύει το εύρος των επιρροών του, χωρίς όμως ποτέ να χάνει την ταυτότητά του. Όπως μας ενημέρωσαν, αυτό τον καιρό δουλεύουν πάνω στον πρώτο τους δίσκο, όποτε ανυπομονούμε για την συνέχεια!

Στη συνέχεια, μετά από μια μικρή παύση προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές φρουράς πάνω στη σκηνή, οι Grace πήραν θέση και ξεκίνησαν το μισάωρο - περίπου - setlist τους. Από τις πρώτες νότες, δύο πράγματα έγιναν σαφή. Το ένα ήταν πως διάολε χρειαζόμασταν ωτοασπίδες και, δεύτερον, πως το συγκρότημα έχει δουλέψει πάρα πολύ και είναι δεμένο σε βαθμό που εντυπωσιάζει. Με επιρροές από το ευρύ noise rock αλλά και από τους Idles, οι Αθηναίοι έχουν χτίσει έναν ήχο που θυμίζει πολλά αλλά, παράλληλα, τίποτα, καταφέρνοντας να δέσουν τις επιρροές τους και να μας παραδώσουν μια εμφάνιση που δεν είχε τίποτα απολύτως να ζηλέψει από αυτές αντίστοιχων - ή και μεγαλύτερων - σχημάτων του εξωτερικού. Περνώντας με άνεση από το indie στο noise, κι από εκεί στο punk και την ψυχεδέλεια, το κουαρτέτο απέδειξε πως αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις που επιφυλάσσει η εγχώρια σκηνή. Κυνηγήστε να τους δείτε live, δεν πρόκειται να απογοητευτείτε. (Α.Α.)

Οι Ditz είναι από τα συγκροτήματα που κατάφεραν να μας κεντρίσουν από νωρίς το ενδιαφέρον. Είτε από τα έγκατα των υπογείων και προτού το "The Great Regression" αποκτήσει τους ακολούθους που σύντομα έχτισε με το μυστηριώδες εξώφυλλό του, είτε με την πρόσφατη κυκλοφορία του "Never Inhale", ο εκρηκτικός τους ήχος στο τόσο ταιριαστό πάντρεμμα post-punk και noise rock μας έπεισε και έμελλε μόνο να συγκριθεί με τη ζωντανή του απόδοση. Η ύστερη στιγμή λοιπόν έφτασε και παρά το μεγάλο της ώρας, ο χώρος του aux έχει γεμίσει και περιμένει καρτερικά τη βρετανική επέλαση.

Η ιστορία προδιατίθεται θετικά όταν βλέπεις στη σκηνή να ανεβαίνουν τα μέλη του συγκροτήματος με μπλουζάκια Jesus Lizard, Turnstile και Tunic. Τίποτα όμως δεν προδιαθέτει για το μέγεθος της εσωτερικής έντασης που θα βιώναμε για την επόμενη μία ώρα και βάλε. Η προσωπικότητα μεγατόνων πίσω από τα φωνητικά Cal Francis δεν δίστασε λεπτό να ενστερνιστεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη αυτή την τρελή παράσταση. Με τα πάντα κοριτσίστικα ρούχα του να δίνουν μια χαριτωμένη νότα στο όλο εγχείρημα αστικής σιχαμάρας των DITZ, η συναυλία αρχίζει με απαραίτητο κέρασμα κρασιού στις πρώτες σειρές, και το Cal να σκαρφαλώνει στον πλαϊνό χώρο της σκηνής για να δώσει το έναυσμα με το "V70". Από εκεί και πέρα σαν άλλος ιεροκήρυκας θα μας οδηγήσει ως κοινό όπου αυτό γουστάρει με ένα και μόνο νεύμα.

Γρήγορα συνειδητοποιεί ακόμη και ο πιο άπειρος ότι ο ήχος στο χώρο είναι κάτι παραπάνω από πεντακάθαρος, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο δεδομένων και των μουσικών συνθηκών. Αυτές είναι όχι μόνο η δεινή οργανοπαιξία όλων των μελών των DITZ αλλά και τα μουσικά είδη με τα οποία καταπιάνονται - εμφανές γίνεται άλλωστε στο "Taxi Man" που κέρδισε από τον τελευταίο δίσκο μεγάλη αποδοχή, πως δεν ήθελε και πολλή δουλειά για να στρώσουν όλες οι λεπτομέρειες του ηχητικού μέρους - πράγμα που μας ακολούθησε και όπως είδαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.

Η συνεργασία κοινού και μπάντας, κυρίως δηλαδή του Cal Francis, αποτελεί το κεντρικό στοιχείο όλης της συναυλίας. Παρά το μεγάλο της ώρας, ο κόσμος ακολουθεί τα αλαφροΐσκιωτα προτάγματα του Cal Francis χωρίς καμία αντίρρηση. Σε έναν δικό του κόσμο με άλλοτε ταλαιπωρημένες queer ταυτότητες αλλά και τις επιταγές του σύγχρονου αγχωτικού τρόπου ζωής, κατεβαίνει κάτω να τραγουδήσει μαζί μας. Μας μιλά πρόσωπο με πρόσωπο. Μας κλέβει τσιγάρα - θα έλεγα αν καπνίζαμε σε εσωτερικούς χώρους! -. Σκαρφαλώνει ότι σκαρφαλώνεται με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας. Εμείς απαντάμε με άγριο χορό - ξέρετε, αυτή τη φράση που χρησιμοποιώ όταν εντός του κοινού συμβαίνει κάτι μεταξύ mosh pit, χορού και συναινετικών αγγιγμάτων λίγο πιο βίαιων του κανονικού, όσο απολαμβάνουμε κομμάτια σαν τα "Space/Smile" και "Teeth".

Οι Ditz σέβονται εξίσου τους δύο μέχρι τώρα δίσκους τους. Αξίζει όμως να εστιάσει κανείς το βλέμμα του, αν έχει το θράσος, και μακριά από την αεικίνητη, ευρηματική περσόνα του Cal. Επί σκηνής, τα μουσικά ταλέντα των Caleb Remnant, Anton Mocock, Jack Looker και Samuel Evans εκδηλώνονται χωρίς καθόλου ντροπή, σχεδόν πίσω από την ασφάλεια που τους προσφέρει η σιγουριά πως το βλέμμα του κοινού θα είναι συγκεντρωμένο αλλού και μόνο τα αυτιά του πάνω τους. Εκπληκτική συγκέντρωση οργανοπαιχτών ο καθένας στο είδος του - και νομίζω ότι με διαφορά η εκτέλεση του καταπληκτικού "The Body As A Structure" έδωσε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη των Ditz να δείξουν τι πραγματικά αξίζουν σε καθαρά μουσικό επίπεδο.

Καυστικό χιούμορ και επικοινωνία διέπουν με ευκολία τις στιγμές χωρίς μουσική μεταξύ των τραγουδιών. Από το στόμα του Cal κι εκ μέρους των Ditz, βγαίνουν λόγια ευχαριστήρια - ούτε εκείνοι περίμεναν σίγουρα τόσο κόσμο στην πρώτη τους φορά στην Ελλάδα - να είμαι ειλικρινής κι εγώ εκπλήσσομαι ευχάριστα κάθε φορά που βλέπω απρόσμενα νούμερα κόσμου σε συναυλίες τέτοιου ήχου και τέτοιου μεγέθους. Το περίεργο βρετανικό του χιούμορ με κάποιο τρόπο βρίσκει εύφορο έδαφος με αστεία από το φαγητό μέχρι τον καιρό κι ακόμη παραπέρα. Οι ευκαιρίες για παρακλήσεις προς moshpit, κύκλους, ανοίγματα για να κατέβει ξανά κάτω το Cal πολλές, άλλοτε με το "Der Würst" και άλλοτε με το "Seeking Arrangement". Οι Ditz όμως γνωρίζουν, κι έχουν κρατήσει το καλύτερο για το τέλος - του πρώτου του δίσκου, αλλά και της συναυλίας ολάκερης. Το με διαφορά αγαπημένο μου κομμάτι τους, "No Thanks, I’m Full", μας παρασύρει για μια τελευταία φορά στον μεθυσμένο τους χορό, ενώ όλοι τραγουδάμε εμβατηριακά και ειρωνικά με μια μπύρα στο χέρι "And I’ll be dancing to sobriety, and I’ll pretend that it’s good for mе". Οι Ditz, αφού μας έδειραν κυρίως μεταφορικά αλλά και τρόπον τινά κυριολεκτικά, υποσχέθηκαν να ανανεώσουμε το ραντεβού μας πολύ σύντομα - λογικό με όσα συνέβησαν.

Μία συναυλία για την οποία δεν έχουμε να παραπονεθούμε παρά για τυπικές λεπτομέρειες - οι ώρες εμφάνισης μας έκαναν να θυμηθούμε εποχές 2008 ενώ πολύς κόσμος αναγκάστηκε να αποχωρήσει νωρίτερα από την εμφάνιση του κυρίως ονόματος, ενώ σε κάποια πράγματα εντός του χώρου οι τιμές ήταν κάτι παραπάνω από υπερβολικές- έφτασε στο τέλος της. Με τον Αντώνη δίπλα μου να μην έχει εδώ και καιρό τίποτα για να παραπονεθεί με όσα είδαμε, εγώ θεωρώ τον τριπλό αυτό καταιγισμό απόλυτη επιτυχία. Οι Ditz έχουν μια ξεκάθαρη θέση στην σκηνή που χτίζεται και με τέτοιες ζωντανές εμφανίσεις, δεν θα αργήσουν να την κερδίσουν σε παγκόσμιο επίπεδο. (Ε.Τ.)