Garbage

Εκείνο το ροζ εξώφυλλο του πρώτου, ομώνυμου δίσκου των αγαπημένων Garbage είναι μια εικόνα που έχει σχηματίσει τα πρώτα, κοριτσίστικα εφηβικά μου βήματα, όπως επίσης είμαι σίγουρη και πολλών άλλων στη θέση μου. Η φιγούρα της Shirley Manson αποτέλεσε και αποτελεί πρότυπο σε πολλά επίπεδα, ένα από αυτά που όχι απλά δεν απογοήτευσε αλλά, όσο περνούν τα χρόνια συνεχίζει ακάθεκτη με τις στάσεις, τις δηλώσεις αλλά και τη δημιουργία τους.

Οι Garbage ποτέ δεν δίστασαν να αφήσουν το χρόνο να περάσει για να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο και αυτό έχει δουλέψει επί το πλείστον με το μέρος τους – δεν είναι άλλωστε και μικρό το φορτίο του να ακολουθήσεις την πολιτισμική σημασία των πρώτων δίσκων τους (να είναι άραγε το "I’m Only Happy When It Rains" ένα από τα κομμάτια που θα συμμετέχουν στο soundtrack της ανθρωπότητας; ). Μπορεί για κάνα δυο δίσκους εγώ και οι Garbage να είχαμε χάσει τη μουσική συναισθηματική μας σύνδεση μα, τόσο στην προηγούμενη κυκλοφορία τους, "No Gods No Masters" όσο και τώρα με το ολόφρεσκο "Let All That We Imagine Be Light", οι Garbage αγκαλιάζουν την πιο σκληρή rock πλευρά τους και τους πάει τόσο πολύ. Τα "Chinese Horse" και "Hold" διατηρούν αυτόν τον τόσο αναγνωρίσιμο ήχο των Garbage που αν τυχόν ποτέ τον έχανες, η φωνή της Shirley θα σε επέστρεφε απευθείας στη θέση σου.

Ο ηλεκτρονικό χαρακτήρας των Garbage όμως είναι αυτός που κρατά αναλλοίωτο το κέντρο της pop ψυχής τους και της κατανόησης μιας προσβάσιμης ενδυνάμωσης και μιας φεμινιστικής απεύθυνσης που μιλά απλά και ειλικρινά. Το εναρκτήριο "There’s No Future In Optimism" θυμίζει πως πρέπει να χορεύουμε μέσα στην κατήφεια, ενώ το οριακά edm "Have We Met (The Void)" διατηρεί μεν την απαισιόδοξη οπτική για τον κόσμο που ζούμε αλλά ανοίγεται πιο ευάλωτά. Το ασυναγώνιστο ύφος της Manson όπου δεν την ενδιαφέρει και πολύ κιόλας η γνώμη σου αλλά αν χρειαστεί θα βάλει όρια εξαπολύεται με τσαμπουκά στο "Get Out Of My Face AKA Bad Kitty". Ο τρόπος με τον οποίο από τα μετεφηβικά της χρόνια μέχρι τα τωρινά μεσήλικα, η Shirley βρίσκεται σε πλήρη συνάντηση με το τι άνθρωπος είναι και σε πλήρη ισορροπία με το ανδρόγυνο στιλ με το οποίο παίζει τόσο σε εμφάνιση όσο και σε ερμηνεία, δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσει – "If you can’t join them, you got to beat ‘em".

Στον όγδοο δίσκο τους, οι Garbage φυσικά κρατούν ακόμη την αρχική τους σύσταση αναλλοίωτη και όλοι παίζουν λίγο απ’ όλα. Η δυνατή έτσι σχέση αλλά και χημεία τους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε σύνθεση μουσικής που προκαλεί σημαντική ένταση. Γυρνώντας στο κομμάτι "R U Happy Now", οι Garbage ξεκάθαρα δεν ξεχνούν την παλιά τους αίγλη, μιας που το ρεφρέν του μοιάζει να ήρθε από τα 90s χωρίς όμως να ακούγεται παλαιικό. Αν κάνουμε μερικά βήματα πίσω στη σειρά των συνθέσεων, όλη η γκάμα των ήχων των Garbage εκτείνεται μπροστά μας, εντός του "Let All That", με περίσσια χάρη. Το "Sisyphus" είναι ένα πετυχημένο ηλεκτρονικό πείραμα κι αμέσως μετά, το "Radical" γίνεται το poster girl για την trip hop προέκταση της μουσικής τους, ειδικά αν ενώσει τις δυνάμεις του με το "The Day That I Met God".

Με το "Let All That", οι Garbage μας προσφέρουν άλλη μια εξαιρετική κυκλοφορία που μπορεί να συνοδέψει πολλές στιγμές, να σε κάνει να χορέψεις, να νευριάσεις, να συγκινηθείς. Είναι λίγες οι μπάντες που έχεις τέτοιο ιδιαίτερο δέσιμο καθώς αποτέλεσαν τα πρώτα ερεθίσματα που είχες για να ακούσεις λίγο πιο οργανωμένα μουσική, και οι Garbage αποτελούν με διαφορά ένα τέτοιο για μένα, με τη μουσική τους να μεγαλώνει μαζί μου και να με ωθεί να την απολαμβάνω σαν παλιό καλό κρασί.

Youtube