Dramachine, Valisia Odell, Marva Von Theo, Bipolia @ Gagarin 205, 14/11/25

Μερικά βράδια στην Αθήνα χτυπούν κάπως διαφορετικά, κρύβουν μέσα τους πολλές μικρές γωνίες όμορφης μουσικής. Μια εξ αυτών ανέλαβαν να οργανώσουν το περασμένο Σάββατο οι Dramachine, επιστρέφοντας από μια μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία. Όπως μας δήλωσαν και οι ίδιοι, είχαν να περιμένουν πολλά από αυτή την εξόρμηση στην Ευρώπη μαζί με τον Larsovitch. Έτσι λοιπόν είχε φτάσει η ώρα η ενέργεια αυτή να επισκεφθεί και κάποια αθηναϊκή σκηνή.

Ηθελημένα ή αθέλητα, η ενέργεια επιστρατεύτηκε γύρω από διαφόρων ειδών σκοτεινού, post punk ήχου και κάθε μορφής θηλυκοτήτων. Τα κορίτσια της φάσης, τιμήσαμε τη φεμινιστική προσέγγιση της συγκεκριμένης βραδιάς, και τρέξαμε για λίγο σκοτεινό χορό. Ένα πραγματικά πολύ δυνατό σερί καλλιτεχνών μαζεύτηκε στο Gagarin για να γιορτάσει τη νέα μα και την παλιά μουσική των Dramachine, αλλά και τις δικές τους αυτόφωτες υπάρξεις. Πράγμα που συγκέντρωσε αρκετή προσοχή από τον κόσμο που προσέγγισε το χώρο στη Λιοσίων. Βέβαια, ενδέχεται πως το γεγονός ότι συνέβησαν την ίδια μέρα κι άλλες συναυλίες που προσέγγιζαν παρόμοιο κοινό να επηρέασε την πραγματική προσέλευση, η οποία όμως και σε αυτή την περίπτωση, ήταν ικανοποιητική. Το πρόγραμμα καθυστέρησε λιγουλάκι, αυτό όμως συνέβαλε θετικά στην προσέλευση για τα πρώτα ονόματα.

Στα λευκά ντυμένη, η αυτόφωτη μορφή της Bipolia ήταν η πρώτη που ανέβηκε στη σκηνή. Πολύ πρόσφατα, παρακολουθήσαμε την Bipolia να ανοίγει τη συναυλία των ιστορικών The Get Up Kids, όπου έδειξε πραγματικά από τι είναι φτιαγμένη. Με βαθιά γνώση και αγάπη της κιθάρας της αλλά και της διαδικασίας χτισίματος τραγουδιών με ηλεκτρονικά μέσα, η Bipolia δεν χρειάζεται τη συνδρομή κανενός ούτε για να γράψει, ούτε για να ερμηνεύσει.

Για άλλη μια φορά, η δυσκολία του να τραβήξεις το ενδιαφέρον όταν είσαι το μοναδικό άτομο επί σκηνής ξεπερνιέται άνετα για την Bipolia, που μπορεί να μην είναι η πιο επικοινωνιακή καλλιτέχνης αλλά αυτό το ελαφρύ, άβολο weirdness της, αντί να της καταλογίζεται ως μείον της, προσθέτει στο συνολικό καλλιτεχνικό της γίγνεσθαι. Η μουσική της άλλωστε μιλά από μόνη της. Λίγο μας χάλασε το πολύ μπλα μπλα από κάτω μιας και ίσως να μην γνώριζε όλο το πλήθος του κόσμου καλά τη μουσική όλων των σχημάτων της βραδιάς, αλλά και τι να κάνουμε, πέρα από το να τα γράφουμε. Ανυπομονώ να πετύχω την Bipolia και σε κάποια εμφάνιση λίγο περισσότερο επικεντρωμένη στη δική της τέχνη με την προσοχή στραμμένη πάνω της.

Στα μαυροκόκκινα ντυμένοι, πολύ πολύ σύντομα, ανεβαίνουν στη σκηνή οι Μάρβα Βούλγαρη και ο Τεό Φοινίδης – το ντουέτο ανθρώπων που αποτελούν τους Marva Von Theo, το σχήμα που έχει προκαλέσει ενδιαφέρον με την ταχύτητα αναπτυσσόμενη μουσική του ωριμότητα. Πραγματικά καλλιτέχνες που μπορείς να τους απολαμβάνεις με τις ώρες, επεκτείνονται από το dream pop στο Synthwave και οτιδήποτε μπορεί να συναντήσει κανείς στο μέσο αυτών. Από την προηγούμενη τους κυκλοφορία, "Afterglow", οι Marva Von Theo δείχνουν συνεχώς να αναπτύσσονται και να κερδίζουν σκηνική εμπειρία που τους βγαίνει μόνο σε καλό.

Η Μάρβα μπορεί να ήταν λίγο τρακαρισμένη και να διέλυε τα μικρόφωνα, η φωνή της όμως έδειχνε το αντίθετο. Πάνω από τη μουσική επιμέλεια του Theo πίσω από τα samples, απολαύσαμε πολλές παλιές και νέες συνθέσεις τους, με το φρεσκότατο "The Woman I Left Behind" να ξεχωρίζει, αλλά και γενικότερα να παίρνουμε μια γεύση από την επερχόμενη κυκλοφορία τους, "We Were Never Lost". «Έγραψα ένα τραγούδι για τον πατέρα μου χωρίς να το θέλω», είπε η Μάρβα, και σε νιώσαμε, φίλη. Υπέροχοι και ατμοσφαιρικοί, μας άφησαν την καλύτερη γεύση για τη συνέχεια. [ΕΤ]

Ο φωτισμός και το κλίμα αλλάζουν. Dark-feminine, ηλεκτρισμένη ενέργεια κατακλύζει τον χώρο με την άφιξη της Valisia. Όσες ακολουθούμε την πορεία της όλα αυτά τα χρόνια (Phoenix Catscratch, Strawberry Pills, projects που έχουν ξεχωρίσει στον underground ήχο) ανυπομονούμε για το set του νέου της duo με τον Αριστομένη Θεοδωρόπουλο, τους Valisia Odell. Από τον Απρίλιο, όταν και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους "Shadow Of A Dream", έχουν χαρίσει νέο ρυθμό στις αθηναϊκές νύχτες. Ρυθμό σκοτεινό, ηλεκτρονικό και ατμοσφαιρικό, με την επίδρασή του να συμπυκνώνεται στους στίχους του "R.I.N.": «Μα δεν σε νοιάζει κανείς, Όταν χορεύεις στο σκοτάδι, Κι όλα εκείνα που σε πονούν, Μες στον ρυθμό γίνονται χάδι». ΕΒΜ, dark wave, με επιρροές από το γερμανικό NDW και το βελγικό Νew Beat, o ήχος τους δεν μπορεί παρά να παρασύρει τα σώματα.

Νομίζω δεν υπήρξε στιγμή που να σταματήσαμε να χορεύουμε - ακόμη και όταν, για λίγα μόνο λεπτά, το βύσμα του μικροφώνου αποφάσισε να αυτονομηθεί. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η σκηνική της παρουσία, μια θεατρική και γεμάτη εντάσεις performance. Τα beats συνέχισαν να μας κρατούν, μέχρι να επανέλθει η ένταση στη φωνή της Valisia, για να ακουστεί ξανά αυτό το βαθύ, διαπεραστικό και χαρακτηριστικό ηχόχρωμα που καθηλώνει. Τότε μου έγινε ακόμη πιο σαφές, ότι οι Valisia Odell είναι από τα σχήματα που γεμίζουν τη σκηνή με την ύπαρξή τους.

Τα visuals και ο φωτισμός σε τόνους μαύρου και μπλε, σαν οπτικός παλμός, ενισχύουν το ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα, αλλά η ψυχή είναι αλλού. Για να πειστεί κανείς, αρκούν τα τέσσερα λεπτά του "Makria", αυτής της οργισμένης αφήγησης ενδυνάμωσης, που το beat χτίζεται υποδόρια και ξεσπάει την κατάλληλη στιγμή. Στη διάρκεια της πολύ δυνατής εμφάνισής τους περάσαμε στη σκιά των ονείρων, εκεί δηλαδή που έπρεπε ώστε να προετοιμαστούμε για τη συνέχεια. Μέσα σε ζεστό χειροκρότημα και ενθουσιασμό, οι Valisia Odell μας αποχαιρέτησαν, ευχαριστώντας τον κόσμο και τους μουσικούς, ανοίγοντας τον δρόμο για τους Dramachine.

Το synth-punk αθηναϊκό σχήμα που έχει συνδέσει τη μουσική του τόσο με τις μεταμεσονύκτιες διαδρομές μας μέσα στο αστικό τοπίο, όσο και με τις υπαρξιακές μας φρίκες, εμφανίστηκε στη σκηνή με την όρεξη των μουσικών που επιδιώκουν μέσα από την δημιουργία τους να επικοινωνήσουν ουσιαστικά με το κοινό τους. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς – η μπάντα έχει πάρει ζωή μέσα από την underground κουλτούρα και αντιμετωπίζει αυτό που κάνει με σεβασμό, φροντίδα και ειλικρίνεια, χωρίς περιττά προσωπεία και τυπικότητες. Σε αυτή τη βραδιά «που τον πόνο κάναμε γιορτή», αυτή η διάθεση ήταν κάτι παραπάνω από προφανής από την αμεσότητα, τα χαμόγελα και την ατίθαση ενέργεια που μας μετέφεραν από τα πρώτα λεπτά. Ακόμη και τις στιγμές όπου ο ήχος παρουσίασε αστοχίες ή η ροή κλονίστηκε, το διαχειρίστηκαν αποτελεσματικά, αφήνοντας το momentum και την επαφή με το κοινό να υπερισχύσουν.

Το setlist ήταν ένα ταξίδι σε όλη τη μουσική τους πορεία, από την εξαιρετική "Συγκινησιακή Πανούκλα", μέχρι τα νεότερα κομμάτια που κυκλοφόρησαν στο τελευταίο τους EP με τον Larsovitch, "Désir Excès". Το κράμα που έχουν δημιουργήσει αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια με ηχοτοπία ηγεμονευόμενα από τα synths του Γιώργου, punk αμεσότητα, ειρωνεία και αστική μελαγχολία, ήταν εκεί. Η φωνή της Ελένης έδινε αυτόν τον weird punk τόνο που έχει γίνει χαρακτηριστικό της μουσικής τους, ενώ ο Χάρης στο βαρύ, στακάτο μπάσο κρατούσε τον παλμό και δημιουργούσε συνεχώς ένταση.

Στα "Λένορμαν", "Δεν Έχει Μείνει Τίποτα" και "Vios / Mania" ζήσαμε μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς, με ασταμάτητο χορό και την κίνηση προς τη σκηνή να γίνεται σχεδόν με ορμή. Στα αγαπημένα "Μη Νομίζεις" και "Φεύγουμε Από Εδώ", η Sci-Fi River έκανε join, δίνοντας μαζί με την Ελένη ακόμη μία φεμ στιγμή στη βραδιά, τονίζοντας στοιχεία που ενώνoυν όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν. Οι στίχοι τους, εκείνο το στοιχείο που σε μια συνθήκη αντίθεσης και σύνδεσης με τα beats και τη χορευτικότητα, έχει δημιουργήσει το δέσιμο με το κοινό τους, μετατρέπουν κάθε κομμάτι σε μια κοινή παραδοχή για όσα κουβαλάμε, τη συλλογική έκφραση μιας γενιάς που απελπίζεται, μελαγχολεί, θυμώνει, αμφισβητεί, ξαναφτιάχνει ταυτότητες και τρόπους να ζει.

Κι όσο η εμφάνισή τους πλησίαζε προς το τέλος, "Ήρθε η Ώρα" κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε ένα μείγμα καπνού, παλμών και φωτισμού που έκανε highlight τους αλλόκοτους χορούς μας, ήρθε εκείνη η γνωστή στιγμή της συλλογικής ανάσας πριν τον αποχαιρετισμό. Με encore τις "Διακοπές στη Δράμα" και τις ζεστές αγκαλιές των μελών της μπάντας, αφήσαμε πίσω μας την τελευταία σπίθα της βραδιάς.

Συνολικά, η βραδιά στο Gagarin ήταν μια μικρή μα απαραίτητη χαρτογράφηση του εναλλακτικού και underground ήχου της Αθήνας. Τέσσερα σχήματα με ξεχωριστή ταυτότητα, αλλά κοινό κώδικα, έδωσαν μια συναυλία που μοιράστηκε δημιουργικά από την ευθραυστότητα στην ορμή, από την μελωδικότητα στην ηλεκτρονική και punk έκρηξη. Εν τέλει, όλα κύλησαν σαν μια ενιαία ιστορία που ειπώθηκε σε διαφορετικές διαλέκτους ή και χρόνους της ίδιας νύχτας. Τέτοιες συναυλίες θέλουμε, να μας θυμίζουν ότι αυτή η σκηνή όχι μόνο υπάρχει, αλλά συνομιλεί με το κοινό της, σπάει στερεότυπα και κυρίως εξελίσσεται. [ΧΚΜ]

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης