Οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι να έρθει αυτό το cd στα χέρια μου, δεν είχα ξανακούσει για τους Upchuck και η έκπληξη ήταν ευχάριστη. Punk rock καθαρό, ξεκάθαρο. Επιθετικό, επηρεασμένο από το αμερικάνικο punk περιόδου 79-81 πριν δηλαδή μετασχηματιστεί σε hardcore. Από την Ατλάντα της Τζόρτζια οι Upchuck με αφροαμερικανή τραγουδίστρια (Kaila "KT" Thompson) και ισπανόφωνο συνοδοιπόρο στα φωνητικά (Chris Salado) στην πρώτη τους κυκλοφορία για την Domino και τρίτη στην καριέρα τους συνολικά.

Το "I’m Nice Now" σε παραγωγή του πολύπειρου Ty Segall περιέχει 13 δυναμίτες αμερικανικού old school punk, με ένα εξωστρεφές στίχο που καλύπτει τα σύγχρονα προβλήματα της καθημερινής ύπαρξης του ανθρώπου της πόλης. Τους φόβους, τις ανησυχίες, τα άγχη του, τα αδιέξοδά του. Τραγούδια σύντομα, με διάρκεια από δύο μέχρι τρία λεπτά χωρίς pop φιοριτούρες, με αιχμηρές κιθάρες και δύο ισπανόφωνα από τον Salado, τα "Homenaje" και "Un Momento".

Το "I’m Nice Now" έχει συνολική διάρκεια κάτω από 30 λεπτά, όπως αρμόζει στο συγκεκριμένο ύφος και με πέντε επίσημα βίντεο κλιπ παρακαλώ για τα τραγούδια "Tired" ,"Plastic", "New Case", "Un Momento" και "Forgotten Token" μπορεί κανείς από το επίσημο κανάλι του συγκροτήματος στο YouTube να αποκτήσει και οπτική άποψη του άλμπουμ και να επιβεβαιώσει αυτή την τόσο σπάνια πλέων DIY αισθητική.

Αν είστε φαν των Green Day αυτό το άλμπουμ δεν είναι για εσάς, αντιθέτως αν σας αρέσουν οι πρώιμοι Black Flag και οι Dead Kennedys, θα το λατρέψετε.

Αν έπρεπε να βρεθούν δύο λέξεις που να μην περιγράφουν την πορεία των We Came As Romans, αυτές θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι «προβλέψιμη» και «εύκολη». Εκείνοι ήταν πάντα συνειδητοποιημένοι και πραγματιστές. Όταν έκαναν τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα, τα εμπορικά χρυσά χρόνια του σκληρού ήχου είχαν φύγει. Ελάχιστα αργότερα, η metalcore σκηνή στην οποία αναδείχθηκαν μπήκε σε περίοδο κρίσης. Η αλλαγή υφολογικής πλεύσης ήρθε περισσότερο από ανάγκη και λιγότερο από επιλογή. Μετά την επαναφορά σε έναν πιο ίσιο δρόμο, ο χαμός της μιας εκ των φωνών τους, του Kyle Pavone, έσκασε σαν βόμβα από το πουθενά.

Συνεχίζοντας ως πεντάδα, το σχήμα τρία χρόνια πίσω κράτησε ψηλά το κεφάλι κι έκανε ένα βήμα μπροστά. Μία νέα απόπειρα επαναπροσδιορισμού θα ήταν επιεικώς παράλογη. Στο έβδομο άλμπουμ τους, οι Αμερικάνοι παίζουν το παιχνίδι που ξέρουν, και παρότι αυτή η προσέγγιση εγγυάται ότι η ήττα δεν υπάρχει σαν πιθανή έκβαση, συνολικά το πράγμα μοιάζει να παραπηγαίνει στον αυτόματο. Δίπλα στις εκλάμψεις της κανονικής διάρκειας, η πειραγμένη εκδοχή του "Bad Luck" με συμμετοχές από τους Currents και τον Anthony Notarmaso των After The Fall, ρίχνει μια ωραιότατη υπενθύμιση στους αυστηρούς και τους γερογκρινιάρηδες.

Όσο καλοί κι αν είναι οι Car Seat Headrest πάντα τους έβρισκα κάπως υπερεκτιμημένους. Ίσως βέβαια αυτό να έχει να κάνει και με το πόσο ανυπόφορα αμερικάνικη ακούγεται ώρες-ώρες η μουσική τους στα αυτιά μου. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου αρέσουν αλλά πιστεύω ακράδαντα πως οι υπερβολές που έχουν γραφτεί κατά καιρούς γι’ αυτούς μάλλον έχουν περισσότερο να κάνουν με την ανάγκη του κοινού και των κριτικών να βρουν τους επόμενους σωτήρες της alt σκηνής και λιγότερο με τη μουσική τους.

Όπως και να έχει, στη νέα τους δουλειά δείχνουν να παίρνουν αποστάσεις από την indie-rock αισθητική των παλιότερων έργων τους και να εξερευνούν ένα πιο prog rock σύμπαν. Κι αυτό γιατί, εδώ, ο Will Toledo δημιουργεί ένα concept άλμπουμ που διαδραματίζεται σε μια φανταστική πανεπιστημιούπολη κι εξερευνά υπαρξιακές θεματικές. Και, παρόλο που σε σημεία ο δίσκος μοιάζει κάπως ακατέργαστος και δεν είναι τόσο άμεσος όσο οι προηγούμενες δουλειές τους, νομίζω καταφέρνει να σε κερδίσει με την ιδιοσυγκρασία του αλλά και την τόλμη του.

Το συγκρότημα πειραματίζεται με πιο μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις και με διαφορετικές μουσικές προσεγγίσεις, με το τελικό αποτέλεσμα να δείχνει πως οι Car Seat Headrest έχουν ακόμη πολλά να πούνε. Αν και δεν είναι για όλους, το "The Scholars" είναι ένα άλμπουμ που θα ανταμείψει τον ακροατή που είναι πρόθυμος να το ανακαλύψει.

Επιστροφή για ένα ακόμα underground math/noise rock από τα ένδοξα 90s! Οι Drill For Absentee από την Philadelphia ήταν ενεργοί (κι έκαναν ένα μικρό θόρυβο) από το 1995 ως το 1999 κι επέστρεψαν το 2022 με το εξαιρετικό "Strand Of A Lake" EP. Τώρα επανέρχονται με το δεύτερο μέρος αυτού του EP (με τα δύο μέρη να συγκροτούν μία ενιαία κυκλοφορία) και οι χάρες του γκρουπ γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες: σύνθετο, έξυπνο math rock που βασίζεται σε ένα εξαιρετικά σφιχτοδεμένο rhythm section, κιθάρες που χρωματίζουν την μουσική με αφαιρετικά χρώματα και φωνητικά που διατηρούν μια spoken work ποιητικότητα έναντι της τυπικής post-hardcore ορμής. Προφανώς, το σχήμα έχει μπόλικες ομοιότητες με κλασικά γκρουπ της σκηνής του Chicago - οι οπαδοί των Shellac και των FACS ας κοπιάσουν! - διαθέτουν όμως και μια ευγένεια, μια σχεδόν μελωδική ποιότητα που τους ξεχωρίζει από τον σωρό και τους φέρνει στα σύνορα του art rock. Τα νέα τραγούδια δείχνουν μια ακόμα πιο ευρεία στιλιστική αντίληψη, αφήνοντας μας με την ελπίδα ότι ένα επερχόμενο full length θα έχει πραγματική ουσία.

Bandcamp

Η Ιρλανδία είναι πασιφανές πως το βιώνει καλά το κίνημα της αναβίωσης του post-punk. Ακόμη μία τρανή απόδειξη βρίσκουμε στο παράδειγμα των Mhaol που συχνότερα συναντάμε και ως M(h)aol. Το σχήμα από την Ιρλανδία του βρίσκεται στη δεύτερη του κυκλοφορία με το "Something Soft" και ακροβατεί στα όρια του noise rock. Κυρίως όμως, προτάσσει τους διαλόγους του διαθεματικού φεμινισμού μέσα από τη μουσική του, κατά συνέπεια πραγματευόμενο στη συγκεκριμένη κυκλοφορία τη σχέση γυναικείας φύσης και μαλθακότητας. Ενώ μιλάμε για ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο σχήμα, συχνά βάζει την πολιτική πρακτική μέσω της μουσικής λίγο πιο πάνω από τη σύνθεση με αποτέλεσμα σε στιγμές να μοιάζει πως προσπαθεί αρκετά παραπάνω από όσο χρειάζεται. Βέβαια, αν δεν κρύβεται ταλέντο πίσω από τη δημιουργία, κομμάτια σαν τα "You Are Temporary, But The Internet Is Forever", "Clementine" και "Snare" δεν γράφεις έτσι εύκολα. Άλλωστε, σε σχέση με τους πρότερους ακόμη πιο ευθείς και ακατέργαστους στίχους τους το μεράκι που έχει επιμεληθεί το "Something Soft" είναι προφανές με δείγματα τα "DM:AM" και "IBS". Κάτι πολύ λαμπερό μαγειρεύεται στα τσουκάλια των Mhaol με το "Something Soft" να το προμηνύει. Είμαστε εδώ και περιμένουμε ανυπόμονα να το συναντήσουμε.

Bandcamp

Το "Warriors Of The Sea" είναι ένα άλμπουμ ειδικού σκοπού για την Doro, θα μπορούσε να πει κανείς. Αφενός έρχεται να αποτελέσει ευχαριστήριο αποχαιρετισμό της επιτυχημένης "Metal Cruises" περιοδείας, αφετέρου να καλύψει το κενό μέχρι την κυκλοφορία του επόμενου στούντιο άλμπουμ. Η ιέρεια του γερμανικού heavy metal με το τραγούδι "Warriors Of The Sea" εμπνέεται από το βίωμα της metal κρουαζιέρας και συμπληρώνει με τραγούδια από σπάνιες κυκλοφορίες ή συλλογές, διασκευές καθώς και live εκτελέσεις.

Έχουμε λοιπόν επιπλέων μια διασκευή στο "Touch Too Much" των AC/DC , το "Tattooed Angels" αρχικά από τη συλλογή "Powerful Passionate Favorites" του 2014, το "Horns Up High" από το "Conqueress - Forever Strong And Proud" του 2023 και το γερμανόφωνο "Seelied" αρχικά προερχόμενο από την γερμανόφωνη συλλογή τραγουδιών "Für Immer" του 2017. Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι ζωντανές εκτελέσεις των "Children Of The Dawn", "Fire In The Sky" και αυτά από το "Conqueress", "Revenge" και ο συναυλιακός ύμνος "Raise Your Fist in The Air" από το "Raise Your Fist" και το "Above The Ashes" από το "Warrior Soul" του 2006.

Δε γνωρίζω κατά πόσο μπορεί η συγκεκριμένη κυκλοφορία να κρατήσει ζεστούς τους οπαδούς, καθώς στις μέρες μας υπάρχουν και άλλοι τρόποι να το πετύχει κάποιος καλλιτέχνης αυτό, π.χ με μια special έκδοση του τελευταίου άλμπουμ ή μια προσεγμένη επανακυκλοφορία κάποιου άλλου, είμαι σίγουρος όμως ότι οι φανατικοί θα ανταποκριθούν!

Ακριβώς όπως η παραμορφωμένη, οριακά ανθρώπινη μορφή στο εξώφυλλο τους έκτου τους άλμπουμ, η μουσική των Dictaphone ηχεί ευέλικτη και άυλη. Τα ατμοσφαιρικά electronics του Oliver Doerell αποτελούν την ιδανική βάση για το υπέροχο κλαρινέτο του Roger Döring και το βιολί του Alexandre Stolze, αλλά και για μια σειρά ακόμη εξαιρετικών καλεσμένων που εμπλουτίζουν το "Unstable". Κάτι από τον πειραματικό ηλεκτρονικό ήχο των 80s επιβιώνει στην μουσική των Dictaphone κι ενώνεται με αφηρημένα dark jazz ηχοτοπία, ambient παραισθήσεις και techno υπόνοιες. Υπάρχουν αυξημένα φωνητικά και spoken word samples, κινηματογραφικές πινελιές και μια βαθιά αστική ματιά πίσω από τα μουσικά θέματα, και παρά το γεγονός πως το άλμπουμ συνολικά ακούγεται λίγο πιο συγκεχυμένο από το εξαιρετικό "Goats & Distortions 5" του 2021, εξακολουθεί να οικοδομεί μια γοητευτική nu jazz εμπειρία, με την σφραγίδα ποιότητας μια συνεπέστατης μπάντας.

Bandcamp

Έναν μόλις χρόνο μετά το "Dheghom" , η γεννημένη στην Ρωσία κι εγκατεστημένη στην Ιταλία Kariti επιστρέφει με το τρίτο της full length, παραμένοντας στα γνώριμα dark folk/ambient μονοπάτια της. Το "Still Life" είναι μοιρασμένο ανάμεσα στις συνθέσεις που βασίζονται σε κιθάρες/synths και σε άλλες που βασίζονται στο πιάνο, και στις δύο περιπτώσεις όμως η μουσική μοιάζει να συγγενεύει με καλλιτέχνες όπως η Marissa Nadler, Steve Von Till, Chelsea Wolfe, κλπ. Η φωνή της, χωρίς υπερβολές, μένει γειωμένη κι αρκετά χειμερινή. Νυχτερινά, άγνωστα ηχοτοπία μεταφέρονται μέσα από τις νότες και τις μελωδικές συνθεσεις. Όταν δε το υλικό ολισθαίνει σε πιο shoegaze μελαγχολίες, θαρρείς πως τα φαντάσματα της Julee Cruise και του Lynch στοιχειώνουν την μουσική με το πνεύμα τους. Αν και βαθιά ταξιδιάρικο όπως είναι, το υλικό θα σήκωνε και λίγα κρουστά, από την άλλη όμως, το "Still Life" ακριβώς ως έχει, διαθέτει την υφή ενός αδιάκοπου ονείρου.

Bandcamp

Δύο χρόνια μετά το "O Vento Que Lambe As Miñas Feridas", οι Γαλλικιανοί Sangre de Muerdago επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ και αποφασίζουν να εμβαθύνουν στην σύγχρονη (λέγε με drone) πτυχή του ήχου τους. Το σχήμα του τεράστιου Pablo Caamiña Ursusson (πάλαι ποτέ μέλους των neo-crust τιτάνων Ekkaia) μπλέκει στα 49 λεπτά του συνθέσεις πρωτότυπες μα και παραδοσιακές για να υμνήσει με τον δικό του, υποβλητικό τρόπο ιστορίες εραστών της ζωής και των ορίων. Στα δέκα του κομμάτια, το νέο άλμπουμ του σχήματος, είτε επιδίδεται σε τρίλεπτες εκλάμψεις είτε καταβυθίζεται σε επτάλεπτα και οκτάλεπτα τελετουργικά κομμάτια, δεν χάνει στιγμή την ανθρωπιά του. Η πνευματικότητα, και κυρίως η μοναδική τεχνική των Sangre De Muerdago τους καθιστούν μοναδικούς στον παγκόσμιο χάρτη. Το ύφος τους, όπως και η κοινωνική τους ευαισθησία, ακέραια. Με κάθε τους κυκλοφορία, διαγράφουν μια μοναδική τροχιά που χορεύει στα ξέφωτα παρατημένων δασών από τον άνθρωπο. Μόνο για να τα γεμίσει ζωή. Ενδώστε.

Bandcamp

Ενώ το βρετανικό κουαρτέτο εργάζεται πάνω στην μελέτη και την επαναδιατύπωση του έργου και του οράματος του Ahmed Abdul-Malik (μουσικός και συνθέτης από την δεκαετία του ‘70), στην πραγματικότητα παράγει ένα από τα πιο άγρια και ακατάσχετα free jazz στυλ στην πιάτσα. Μεγάλο μέρος αυτού του καταπληκτικού άλμπουμ βασίζεται σε τρομερές κακοφωνίες από το πιάνο του Pat Thomas και το σαξόφωνο του Seymour Wright, και σε οργιαστικά, φρενήρη grooves από τους Antonin Gerbal και Joel Grip, οι εντάσεις όμως από τα παιξίματα είναι τέτοιες που οριοθετούν έναν μουσικό τόπο αναρχικό και πλήρως ελεύθερο. Η εκστατική ενέργεια των [Ahmed] μοιάζει, σε στιγμές, σαν να είναι κάτι το ανεπανάληπτα λυτρωτικό. Οι τέσσερις συνθέσεις σε αυτήν την studio ηχογράφηση - όλες άνω των 15 λεπτών - συγκροτούν τέσσερα μαρτυρικά αριστουργήματα, με κάθε τι μουσικό, αλλά και κάθε τι ανθρώπινο που κρύβεται πίσω του, να φαίνεται σαν να ξεπερνάει κάθε γνωστό και άγνωστο όριο. Ένα άλμπουμ εμπειρία που σε καλεί να σπάσεις το matrix, μαζί του.

Bandcamp