Royal Arch

Ευκαιρίες για γνωριμία με τους Royal Arch είχαμε κάμποσες, μιας κι έχουν ανοίξει τους Fontaines D.C. στη βραδιά του Nick Cave, και τους Editors στη βραδιά των Florence + the Machine. Σ’ αυτήν την τελευταία φορά είχα κι εγώ τη χαρά να τους δω κάτω απ’ τον αμείλικτο καλοκαιρινό ήλιο στην Πλατεία Νερού, κι είχα μείνει αρκετά ικανοποιημένος με το νεανικό συγκρότημα που τότε είχε μεν μόνο λίγα singles στον κατάλογό του, αλλά τα οποία ακούγονταν περιποιημένα και φροντισμένα. Ειδικά το "Why Don’t You? (Let It All Go)" έμεινε πολύ αβίαστα στο μυαλό μου σαν ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής από ένα ανερχόμενο σχήμα.

Το post-punk τους είναι αρκετά θλιμμένο και γυαλισμένο, με μία βρετανίλα που δείχνει πως έχουν αφομοιώσει πολύ καλά τα διδάγματα των Fontaines D.C. Παρά το στιβαρό ρυθμικό βηματισμό που στρώνει ο Ορέστης Λουκάς (μπάσο) και ο Ηλίας Κόκκινος (ντραμς) σε κομμάτια όπως το "Night After Night", η έμφαση σε μία νοσταλγική μελωδικότητα είναι πανταχού παρούσα. Οι κιθάρες των Βασίλη Δούση και Νίκου Κόκκινου κερδίζουν συχνά την προσοχή μας, είτε κλαίνε (βλ. τα leads του "Glittering Light"), είτε νιαουρίζουν παιχνιδιάρικα ("Last Teenage Dream"), είτε απλώνουν τα αέρινα αρπίσματά τους ("Coma").

Το σχήμα συμπληρώνεται με τα φωνητικά του Ηλία Μασρί, ο οποίος και βάζει την κατακλείδα στο τελικό τους ηχητικό αποτέλεσμα. Οι γραμμές του είναι απλές και ευαίσθητες, φέρουν μία εύθραυστη νεανικότητα, που σε συνδυασμό με τους ρομαντικά σκοτεινούς στίχους, δημιουργούν την εντύπωση μίας ματαίωσης: έρωτα, προσδοκιών, ονείρων. Εκεί που θέλω να εστιάσω την προσοχή μου είναι περισσότερο η κρυπτική φύση ενός "I Could Be God" και η ειλικρίνεια του "Last Teenage Dream", όπου μοιάζουν να συγκεντρώνουν και τις περισσότερες στιχουργικές αρετές, μαζί με διάσπαρτες αφηγηματικές στιγμές που δημιουργούν πλοκή. Αυτές είναι που ανεβάζουν ποιοτικά τα τραγούδια, και ανοίγουν την προοπτική για τραγούδια πιο συναισθηματικά φορτισμένα, διότι θα εκφράζονται μέσα από μία ιδιαίτερη ματιά που θα υπερβαίνει την αφηρημένη φόρμα.

Το σχήμα των Royal Arch παρουσιάζει μία ωριμότητα στο ντεμπούτο, που τους κάνει υπολογίσιμη δύναμη στην εγχώρια post-punk σκηνή. Η μετρημένη τους προσέγγιση, μακριά από τον υπερβάλλοντα ζήλο του πρωτάρη, αφήνει τα τραγούδια να αναπνεύσουν χωρίς να τους στερεί σε όγκο και υπόσταση. Δεν υπάρχει στιγμή που νιώθεις ότι κάποιο στοιχείο στον ήχο τους ανταγωνίζεται την σύνθεση, αλλά την πλαισιώνει και την διαμορφώνει με προσοχή, και, ειλικρινά, τραγούδια όπως το "Root for Your Downfall" που ανοίγει τον δίσκο, δεν νομίζω πως γράφονται στην τύχη. Μαζί με την τρομερή παραγωγή του Άλεξ Μπόλπαση, και την εξαιρετική αισθητική του εξωφύλλου, οι Royal Arch έχουν ανοίξει τα πανιά τους. Ο προορισμός άγνωστος, μα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα προκαλέσει έντονα συναισθήματα, όπως η αγάπη κι ο τρόμος.

Οι Royal Arch θα παρουσιάσουν ζωντανά το ντεμπούτο τους, "Love and Terror", το Σάββατο 17 Μαΐου, στο Aux Club

Bandcamp | Spotify