Swans

Εγώ προσωπικά εχω αποθεώσει τους Swans στα προηγουμενά τους και είχα πολύ ψηλά στην λίστα με τις προτιμήσεις μου το τελευταίο τους δίσκο. Αυτό που κάνουν οι Swans, δεν είναι μουσική. Είναι μαγεία, είναι τελετουργία, είναι ένα μανιφέστο για το πώς μπορεί η τέχνη να σε σαρώσει σαν χείμαρρος και να σε πετάξει ξανά στο χώμα, ακίνητο, αναγεννημένο και εξουθενωμένο ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή, η επανάληψη ή η δική μου ψυχική κατάσταση, αλλά κάτι στον καινούργιο δίσκο τους με άφησε αμήχανο.

Το "Birthing" δεν είναι μια νέα αρχή. Αναρωτιέμαι αν είναι μια αναγέννηση. Παπάρια είναι. Δεν ξέμεινε από ιδέες, ούτε γράφει «κακά» τραγούδια. Είναι κάπως ίδια, χτισμένα με την ίδια συνταγή από τα έγκατα της συνείδησης του κύριου Μιχάλη Gira και έρχονται να συνεχίσουν το βασανιστικό χαμό που ξεκίνησε με το "The Seer", διογκώθηκε με το "To Be Kind" , απογειώθηκε με το "The Glowing Man" και βρήκε πρόσφατα ξανά έδαφος στο "The Beggar". Εδώ, όμως, όλα είναι πιο εσωτερικά, πιο βαριά, πιο ανθρώπινα και, ταυτόχρονα, λίγο ίδια. Βασικά εντελώς ίδια. Πόσες φορές είπα ρε την λέξη ίδια.. για μέτρα!

Ο Michael Gira δεν είναι (απλά) μουσικός. Είναι ένας θορυβώδης προφήτης, που αντί για βιβλία κρατάει μια κιθάρα που ουρλιάζει και ένα σώμα που (ακόμα) βαστάει. Αυτός ο δίσκος είναι ίσως η πιο προσωπική δουλειά του. Οι κιθάρες πλέκουν παλίρροιες, οι νότες είναι αργές, βαριές, σαν βήματα πάνω σε μαλακό χώμα, λίγο πριν το χώμα αυτό γίνει τάφος. Οπα ρε το χόντρυνα. Υπάρχει μια επιμονή στον ρυθμό, μια δόνηση σαν βόβμος που δεν φεύγει, ένα κάτι απόκοσμο ή και πνευματικό που δεν ξεχνιέται. Ανάμεσα στα ambient περάσματα, τα drone χτισίματα και τα σχεδόν μεταφυσικά post-rock ξεσπάσματα, η αλήθεια βγαίνει σαν θραύσμα καθρέφτη από τις στάχτες.

Δεν θα σταθώ σε τίτλους. Δεν έχει νόημα. Το "Birthing" ακούγεται ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν μια μεγάλη, ιερή ιστορία. Δεν υπάρχουν τραγούδια. Υπάρχουν κεφάλαια. Το άλμπουμ σε βάζει μέσα σε ένα τούνελ. Περπατάς. Δεν βλέπεις. Ακούς. Το φως αχνοφαίνεται μετά από δύο περίπου ώρες... Κι εκεί δυστυχώς δεν υπάρχει απελευθέρωση. Υπάρχει μόνο συνέχεια ή βαρεμάρα! Οπως το πάρει ο καθένας. Υποκειμενικά. Αλλά όσο κι αν επαναλαμβάνεται, θα βρεις καποια τρομερά σημεία που ειναι πραγματικά όμορφα και εμπνευσμένα. Είπαμε, δεν γράφει ξαφνικά ασχημη μουσική.

Η φωνή του Gira; Κάποτε απειλούσε, τώρα πονάει. Κάποτε ήταν σφυρί, τώρα είναι ψίθυρος, αντε μπορεί και τρόμος. Η παρακμή γίνεται χάρη. Η παραίτηση γίνεται δύναμη. Ο πόνος είναι το όργανο που δίνει τόνο σε κάθε δευτερόλεπτο. Σύγχρονη ολοκληρωτική πειραματική μουσική με ρίζες στον μινιμαλισμό.

Ο ήχος; Πιο λιτός από προηγούμενα. Μα πιο γεμάτος από ποτέ. Κάθε σιωπή είναι υπολογισμένη. Κάθε ξέσπασμα, άγιο. Η experimental rock τους γίνεται λειτουργία. Η neofolk χρωματίζει χωρίς να γλυκαίνει. Η βία γίνεται τρυφερότητα. Ο Gira μας λέει ξανά: «Εδώ είμαι. Δεν έχω πεθάνει ακόμα. Και ούτε εσείς πρέπει». Όταν κάθε άλμπουμ είναι μια ατέλειωτη λειτουργία με την ίδια χροιά όμως, τον ίδιο ρυθμό, τις ίδιες ανάσες και το ίδιο παραλήρημα, αρχίζεις να νιώθεις ότι ακούς μια απολύτως προβλέψιμη παράνοια. Από τεχνική άποψη, ο δίσκος είναι τίμιος. Η παραγωγή ακατέργαστη αλλά ελεγχόμενη, τα ξεσπάσματα δίνουν σημεία ζωής, τα κρουστά σε κρατούν, το μπάσο χτυπάει εκεί που πρέπει. Αλλά κάπου όπα. Ειναι βαρετό πλέον για μένα να ακούω το ίδιο.

Το "Birthing" είναι η μουσική εξομολόγηση ενός ανθρώπου που έζησε, και τώρα (δεν) γεννά κάτι νέο, μέσα από στάχτες και αίμα. Ειναι πάρα πολύ καλό από πολλές απόψεις. Αλλά όχι δεν ειναι νέο. Δεν γεννά τίποτα. Ο Gira παραμένει καλλιτέχνης με κεφαλαίο Κ. Το σέβομαι. Όμως ο δίσκος μοιάζει περισσότερο με υποχρέωση παρά με όραμα. Είναι όμως ένα έργο που δεν σου ζητάει να το καταλάβεις. Μόνο να υπομείνεις. Την ίδια εκδοχή του ίδιου λαβύρινθου. Ναι, ‘νταξει! Κι αν το αντέξεις, ίσως, ίσως, δεις ξανά τον κόσμο αλλιώς.

Bandcamp