You, Infinite

Νομίζω πως τίποτα δεν μπορεί να μαρτυρήσει καλύτερα το πόσο post-rock είχα ακούσει στα νιάτα μου και με πόσο πάθος, από το γεγονός πως είχα πρόσφατα την ανάγκη να μιλήσω για την πλούσια μουσική πορεία των This Will Destroy You. Τι σχέση έχει όμως ένα από τα ιερά τέρατα του post-rock με τη συγκεκριμένη δισκοπαρουσίαση; Με λίγο απλό ψάξιμο, ανακαλύπτει κανείς πως οι You, Infinite, αποτελούν ένα συγκινητικό reunion. Ο πρώτος δίσκος των This Will Destroy You και σίγουρα ο πιο σημαντικός τους, "Young Mountain" γράφτηκε από έναν άνθρωπο που σύντομα αποφάσισε να αφήσει τη μουσική για να γίνει γιατρός και αυτός δεν είναι άλλος από τον Raymond Brown (θα έλεγα κάτι σαν τον Αμερικανό Νίκο Μίχα αν προσπαθούσα να δείξω κάπως λιγότερο σοβαρή). Οι This Will Destroy You συνέχισαν χωρίς αυτόν, υπό την επιμέλεια των Jeremy Galindo και Chris King. Ο Jeremy και ο Raymond όμως διατήρησαν μια μακροχρόνια φιλία, που διατηρούσε σπόρους μουσικής έμπνευσης στο κεφάλι του τελευταίου.

Τα χρόνια πέρασαν, και διέξοδος την σκοτεινής πραγματικότητας ενός γιατρού από την καραντίνα, ευτυχώς στην περίπτωση του Raymond, υπήρξε η μουσική. Δουλεύοντας για χρόνια σε διαφορετικές πολιτείες μουσικές ιδέες, οι Gallindo και Brown συνειδητοποίησαν ότι η μουσική τους χημεία πρέπει να ξαναζωντανέψει. Αυτή τη φορά όμως, για να στάξει λίγο φως στο μάταιο τούτο κόσμο. Το «εσύ» αυτή τη φορά δεν έρχεται ως άβουλο υποκείμενο που θα καταστραφεί, αλλά ως μια απεραντοσύνη. Το αδερφάκι των This Will Destroy You γεννιέται υπό το όνομα You, Infite, και χαράσσει ένα παράλληλο μονοπάτι μουσικής, εάν η πορεία μετά το "Young Mountain" ήταν διαφορετική.

Αυτό που καταφέρνει η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των "You Infinite", εμένα με συγκινεί με μερικούς διαφορετικούς τρόπους. Αρχικά φέρνει μαζί δύο από τους αγαπημένους μου ανθρώπους στο ιδίωμα. Έπειτα, μετουσιώνει όλη την κατάθλιψη και το φόβο του τέλους του κόσμου από το οποίο έβριθε το "Young Mountain", σε μια νεοσύστατη ελπίδα. Το "You, Infinite", δεν σε ρίχνει, αλλά σε τραβά μαζί του σε ένα φανταστικό φως στο τέλος του σκοτεινού τούνελ. Τέλος, καταφέρνει αυτόν τον παρωχημένο για πολλούς τυπικό post-rock ήχο να τον κάνει να ακουστεί περισσότερο σύγχρονος, με σταγόνες indie rock σε σημεία που πρωταγωνιστούν ακουστικές κιθάρες, και άλλες μικρές τεχνικές που βοηθούν στο να μην θυμίζει απλά το όλο εγχείρημα μια παρελθοντολαγνική προσπάθεια. Το "You, Infinite", είναι ένας δίσκος που ξεχειλίζει ομορφιά, ενώ περιέχει και συνθέσεις που ξεχωρίζουν, όπως ένας πραγματικά καλός δίσκος οφείλει να προσφέρει τελικά από μερικά ακούσματα – αναφέρομαι στα "Throughliness", "The Elder" και "Shine Eternal". Ειδική μνεία θα κάνω και στο καταληκτικό "Dormant" όπου η δουλειά στα κρουστά του αξίζει πραγματικά προσοχής.

Σε χρονιές που οι πάλαι -πότε λάτρεις του post-rock πασχίζουμε να ανακαλύψουμε κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν χωρίς να επικαλούνται την εύκολη λύση του μπολιάσματος με το post-metal, οι You, Infinite σαν μια σανίδα σωτηρίας, μας δείχνουν πως είναι δυνατόν οι ίδιοι οι δημιουργοί των βάσεων του ιδιώματος να το επαναδιατυπώσουν και να το φέρουν πάλι στο σήμερα, με τις τωρινές τους προτεραιότητες και ανησυχίες. Μια αναζωογονητική πραγματικά στιγμή, που ελπίζω προσωπικά να φέρει νέες δόξες σε αυτόν τον τόσο ταλαιπωρημένο και σχεδόν ξεχασμένο ήχο.

Bandcamp | Spotify