Ανασκόπηση 2021: Extreme Metal

Darkthrone - Eternal Hails...…

Εντάξει οκ, πρέπει να μου το εξηγήσει κάποιος. Γιατί; Τι φάση; Ακούγεται σκατά. Είναι 2021. Το κινητό μου καλύτερη παραγωγή κάνει. Και τα τραγούδια κάποιες φορές είναι απλά tribute στους παιδικούς ήρωες του Fenriz. Και τι φάση με αυτόν; Γιατί έχει αναδειχθεί σε ημίθεο μεταλοπατέρα και εκπρόσωπο τύπου του metal. H cult-ίλα δηλαδή υπερνικά την έμπνευση πλέον; Πάτε καλά; Τώρα όμως, γιατί ενώ τα βλέπω και τα ακούω αυτά και διαρρηγνύω τα ιμάτια μου, την ίδια στιγμή που τα γράφω ενοχλώ τη συμπαθή κινέζα γειτόνισσά μου από την ένταση και ανατριχιάζω σαν ηλίθιο με το "Hate Cloak" και θέλω να βάλω το τζιν μπουφάν μου με όλα τα ραφτά; Γιατί απλά δεν μπορώ να εξηγήσω τι παίζει με τους Darkthrone και τους γουστάρω τόσο τελικά.

Carcass - Torn Arteries

Το "Despicable" μας είχε προειδοποιήσει και στην περσινή ανασκόπηση το είχαμε προφητέψει: η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Βρετανών death metal θεών θα γινόταν με νέους mid-tempo όρους. Το "Torn Arteries" ήρθε με την αίγλη μιας μπάντας με εξαιρετική εμπειρία, βάζοντας στην άκρη την εγκεφαλική επιθετικότητα που τόσο έχουν εξερευνήσει, προς όφελος ενός groove που τους φέρνει στα όρια του feel good. Οι Carcass του 2021 δεν υπηρετούν κάποια βαθύτερη extreme τέχνη αλλά περνάνε διαολεμένα καλά. Κι εμείς μαζί τους.

At The Gates - The Nightmare of Being

Το μελωδικό death metal χρωστάει το βάρος του σε χρυσό στους At The Gates από το Γιετεμπόρι. Η καινοτόμος προσέγγιση τους βέβαια δεν έχει την ίδια επίδραση μετά το θριαμβευτικό comeback τους πριν λίγα χρόνια, αλλά το "The Nightmare of Being", απαλλαγμένο πλήρως από την πίεση να αποδείξει κάτι, είναι ίσως το πιο ώριμο άλμπουμ της νέας τους περιόδου. Δίχως να δημιουργεί νέους διαδρόμους στο metal (και γιατί άλλωστε) ο δίσκος αυτός είναι απόλυτα συνεκτικός και περιεκτικός και αντιπροσωπεύει την ανάγκη των At The Gates για πειραματισμό -τηρουμένων των αναλογιών πάντα- νομιμοποιώντας ταυτόχρονα πλήρως τη χρήση του σαξοφώνου στο metal.

Cannibal Corpse - Violence Unimagined

Έπειτα από τα καμώματα του O’Brien, o Eric Rutan ανέλαβε τη θέση του κιθαρίστα και στις ηχογραφήσεις του νέου δίσκου των Cannibal Corpse, μια κίνηση που αποδείχθηκε καθοριστική. Το τελικό αποτέλεσμα διακατέχεται από μια ανανεωτική, πάντα υπό τα όρια του ηχοχρώματος των Cannibal Corpse, με τέτοιο τρόπο, ώστε το "Violence Unimagined" να μην είναι άλλη μια προσθήκη στον εκτενή τους κατάλογο. Μια από τις πιο ποιοτικές στιγμές της ύστερης δισκογραφίας της μπάντας, ο δέκατος πέμπτος δίσκος τους υπενθυμίζει σε κάθε του πτυχή γιατί το μέγεθος των Cannibal Corpse στη σκηνή είναι αυτό που είναι.

Wolves In The Throne Room - Primordial Arcana

Σταθερά συνεπείς με τη δισκογραφική ποιότητα, οι Αμερικανοί ταυτίζουν μια από τις καλύτερες στιγμές στο black metal για το έτος που φεύγει, με μια δικιά τους προσωπική κορυφή. Στο "Primordial Arcana" ο έλεγχος δεν ξεφεύγει σε κανένα σημείο από την μπάντα και το αποτέλεσμα είναι τόσο προσωπικό που δεν μπορεί παρά να σε αγγίξει. Ένα άλμπουμ ιδιαίτερα προσιτό, με χαρακτήρα, το οποίο αποδεικνύει ότι η μπάντα απέχει πολύ από τον κορεσμό. Στο (cascadian) black metal λίγοι έχουν την επιδραστικότητα των Wolves In The Throne Room.

Cradle Of Filth - Existence Is Futile

Η φάμπρικα του Dani του βρωμύλου λειτουργεί νυχθημερόν και οφείλω να παραδεχτώ ότι ακόμα παράγει με συνέπεια όμορφες δαντελωτές μαυρομεταλικές ελεγείες που είναι εύκολες στην πέψη. Έχοντας ως μπάντα απολέσει προ πολλού το κιτς shock factor που μάλλον δεν στέκει στη σήμερον ημέρα -αν και μου λείπουν οι risqué βαμπιροπόζες- , το "Existence is Futile" αναγκάζει ακόμα και τους πιο παραδοσιακούς haters να αποδεχθούν ότι οι C.o.F. είναι ακόμα στη premier league για κάποιο λόγο. Αφήνοντας πίσω την τραγική ποδοσφαιρική αναλογία, οφείλω να ομολογήσω ότι αν και κινείται στα ίδια ακριβώς πατήματα του ενδόξου παρελθόντος δεν μπορώ να βρω κάτι που δεν με αφήνει να το ευχαριστηθώ. Μάλιστα η ακρόαση θωπεύει στο μυαλό μου τα τρυφερά συναισθήματα όταν τους πρωτό-ανακάλυψα από ένα cd του αγγλικού Metal Hammer κάπου στο ‘94-’95.

Asphyx - Necroceros

Οι Ολλανδοί έχουν φτάσει σε ένα σημείο της πορείας τους όπου είμαι πεπεισμένος πως πλέον αδυνατούν να απογοητεύσουν. Ο "Necroceros" των Asphyx δίνει διάρκεια στην παρατεταμένη δεύτερη νιότη που διανύει το σχήμα, αποτελώντας ένα ακόμη ιδιαίτερα συμπαγές σύνολο όπου όλα τα γνώριμα στοιχεία του ήχου των death metal θρύλων ενυπάρχουν σε μέγιστο βαθμό. Οι Asphyx συνθέτουν σχεδόν αταβιστικά σαρωτικές, πάσης ταχύτητος κομματάρες, οι οποίες φροντίζουν στην πορεία, με έμφαση σε μικρές λεπτομέρειες, να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο. Ανά στιγμές δε, ακόμη και στον δέκατο δίσκο τους, ηχούν ανεπανάληπτοι. Δεν τους προσπέρασες, έτσι;

Pestilence - Exitvm

Οι πάλαι ποτέ ηγέτες του technical death μοιάζουν με κάθε τους βήμα να επιστρέφουν όλο και περισσότερο στο underground, πράγμα παράδοξο αν μετρήσει κανείς το ένατο τους άλμπουμ "Exitvm" με όρους ποιότητας. Με νέο line up αλλά και τον παλιό Patrizio Mameli να το «έχει» συνθετικά ακόμα, οι Pestilence επιχειρούν με επιτυχία να εκσυγχρονίσουν το στυλ τους και να προσθέσουν μοντέρνα (ως και dissonant) στοιχεία, διατηρώντας το υψίσυχνο, «ελαφρύ» τους ύφος με τις πολλές progressive death υπόνοιες. Πράγμα παράδοξο, οι Pestilence είναι ακόμα σε φόρμα.

Unleashed - No Sign Of Life

Με κάθε νέα κυκλοφορία τους οι Σουηδοί βετεράνοι συνεχίζουν την εντελώς αυτόνομη underground πορεία τους. Οι δίσκοι των Unleashed, με το "No Sign Of Life" να μην αποτελεί εξαίρεση, απαιτούν μια επιμονή για να ξεκλειδώσουν τις συνθετικές τους αρετές, που δεν είναι άλλες από την αρτιότητα των κομματιών που τους απαρτίζουν. Στο death metal αυτής της κοπής οι περισσότερες μπάντες επιχειρούν να εντυπωσιάσουν με πρόσκαιρα τεχνάσματα, αλλά όχι οι Unleashed. Ο Hedlund και η αρμάδα του τιμούν υπό το δικό τους πρίσμα την παράδοση της σκηνής που αποτέλεσαν κομβικά μέλη, και, για ακόμη μια φορά, ανταπεξήλθαν των προσδοκιών που οι ίδιοι έχουν θέσει.

Massacre - Resurgence

Επτά χρόνια έπειτα από το "Back From Beyond" οι βετεράνοι του Florida death metal επέστρεψαν ριζικά ανανεωμένοι έπειτα από τις ανακατατάξεις μελών στη σύνθεσή τους. Οι Massacre δεν απομακρύνονται, και γιατί άλλωστε, από το death/thrash που τους ανέδειξε, με το "Resurgence" να διακατέχεται από τη σφραγίδα των πολύπειρων νέων μελών του σχήματος, αλλά και ταυτόχρονα να ηχεί παγιδευμένο στο πλαίσιο που το ίδιο έχει θέσει. Τα φωνητικά του Kam Lee επιβάλλονται ενώ οι Rogga Johansson, Johnny Pettersson και Scott Fairlax παρουσιάζουν σε ένα ευρύτερο κοινό τα κιθαριστικά τους διαπιστευτήρια. Για την ίντριγκα πάντως, τα αποχωρήσαντα μέλη ως Inhuman Condition, μαζί με τον Terry Butler, ίσως και να τα πήγαν καλύτερα. Η ετυμηγορία δική σας.

Panopticon - ...And Again Into The Light

Στο μυαλό μου το "...And Again Into The Light" είναι μια παράλογη κοσμική ευθυγράμμιση, η οποία οδηγεί σε μια πλανητική σύγκρουση, αλλά όλο αυτό γίνεται βασανιστικά με ένα κινηματογραφικό slow motion, ενώ η βαρύτητα έχει γίνει μετατραπεί σε ένα δυσβάσταχτο φυσικό φαινόμενο που μας κόβει την ανάσα και δεν μας επιτρέπει να σηκώσουμε ούτε το κεφάλι να κοιτάξουμε προς τον ουρανό. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο από τη μουσική που ακούω και αυτός ο δίσκος προσφέρει πάρα πολλές τέτοιες στιγμές που σε καθηλώνουν οι νότες. Άραγε παίρνουμε Pulitzer γράφοντας στο Rocking;

Lamp Of Murmuur - Submission And Slavery

Τα είπαμε και πέρσι, τα πράγματα όμως φέτος ξεφεύγουν κι άλλο, για μια μπάντα που έχει βαλθεί να ταράξει για τα καλά τα νερά του black metal. Η πρωτόγονη early '90s αισθητική τους αυτήν τη φορά αγκαλιάζεται ακόμα σφιχτότερα με το gothic rock, δεν είναι μόνο όμως η συνεκτικότητα του ήχου που εντυπωσιάζει: είναι αυτή η ψυχρή, νυχτερινή ανατριχίλα που παντρεύεται με έναν ρομαντισμό μυστικό. Είναι αυτό το κατάμαυρο παραμύθι που σκεπάζει τα μάτια σου, είναι αυτό το καταραμένο φεγγάρι που βυθίζεται στην ψυχή.

Dödsrit - Mortal Coil

Οι Σουηδοί γίνονται ομάδα και εντυπωσιάζουν. Επιθετικότητα και ατμόσφαιρα βαδίζουν χέρι χέρι σε έναν δίσκο που απευθύνεται σε πολλούς και διάφορους. Τα χτισίματα των συνθέσεων είναι εξόχως μελετημένα και οι μεγάλες διάρκειες δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Υπό τη σκέπη μιας τεράστιας παραγωγής βγάζουν από τη φαρέτρα τους black/crust/punk/post βέλη, ενώ τα καθαρόαιμα heavy metal μέρη τους είναι αρκούντως ξεσηκωτικά. Μη φανταστείτε τίποτα χαριτωμενιές, το αποτέλεσμα είναι πνιγηρό και κατευθείαν στα μούτρα μας. Σε μια παρατεταμένη περίοδο που το ατμοσφαιρικό black ακούγεται ολόιδιο, ιδού ποιοι ξεχωρίζουν.

The Ruins Of Beverast - The Thule Grimoires

Στην πιο επεκτατική, πιο κινηματογραφική και εντόνως ανιμιστική τους στιγμή, οι The Ruins Of Beverast σκηνοθετούν ένα εκτενές και απροσπέλαστο έργο. Αποξενωτικό μα συνάμα πληθωρικό, το "The Thule Grimoires" είναι η πιστοποίηση της διαρκούς εξέλιξης ενός συγκροτήματος που ακολουθεί τον ολοδικό του, ανοδικό δρόμο. Ο κόσμος που χαρτογραφεί ο von Meilenwald δεν είναι φιλόξενος, μέσα από τη συμβολικότητά του όμως υπενθυμίζει πως όταν οι ταχύτητες πέσουν και οι ρυθμοί εκστασιάσουν, η γοτθική παραζάλη θα σε κάνει δέσμιο των εφιαλτών σου, δίχως ιδιαίτερη αντίσταση. Ελάχιστοι δίσκοι έκρυψαν τον ουρανό φέτος όπως αυτός εδώ.

Wode - Burn In Many Mirrors

Ήγγικεν ως φαίνεται η ώρα, οι Βρετανοί να τοποθετηθούν υπεράνω των επιρροών τους. Σε μια τρίτη και φαρμακερή προσπάθεια γίνονται περαιτέρω προσιτοί, άσχετα αν αρκετοί τους προσπερνούν για χάρη άλλων. Με τις κιθάρες και τα όργιά τους να πρωταγωνιστούν, η επίθεσή τους είναι μετωπική και όχι ισοπεδωτική. Ευτυχώς(;) κάποιος τράβηξε τα χαλινάρια στον ντράμερ. Όλες οι χάρες του σουηδικού ακραίου ήχου των ‘90s κατοικοεδρεύουν στο Manchester φέτος, βρίθουν ποικιλίας και ευανάγνωστης πληροφορίας. Και πάνω απ’όλα αποδίδονται με heavy metal διάθεση. Έτσι μου έρχεται να ξεκινήσω μαθήματα κιθάρας.

Let's dig deeper: To "Slonk" των Alkerdeel είναι εξίσου ωμό και διαστροφικό για να το απαρνηθείς, ενώ το "A Diabolic Thirst" των Spectral Wound θα σε σαγηνέψει με την αποτελεσματικότητά του. Σε πιο post εδάφη οι Harakiri For The Sky εξακολουθούν να ηχούν επιβλητικοί στο "Maere" αν και οι Der Weg Einer Freiheit ηχούν ως οι αφανείς ήρωες της σκηνής στο "Noktvrn". Στο «ατμοσφαιρικό» άκρο, η επιστροφή με τη συμβολή του Holopainen των Darkwoods My Betrothed ήταν ουσιαστικότερη του αναμενόμενου, οι Mare Cognitum δάμασαν ηλιακές καταιγίδες με το επιθετικό και εμπροσθοβαρές "Solar Paroxysm" οι Aara δικαίωσαν όσους πίστεψαν σε αυτούς με το "Triade I: Eos", ενώ τις εντυπώσεις κλέβουν στο '90 οι Stormkeep με το άψογο "Tales Of Othertime". Η τόσο σύντομη επιστροφή των Paysage D' Hiver όχι απλώς μας έπιασε απροετοίμαστους μετά τα περσινά κατορθώματα αλλά ίσως και να τα ξεπέρασε. Η νορβηγική σκηνή έδωσε παρόν τόσο με τους Vreid και το ισορροπημένο "Wild North West" όσο και με τον εθνικό θησαυρό ονόματι Djevel, το συναισθηματικό μεγαλείο των Dold Vorde Ens Navn και την επιστροφή στο 1994 των Livløst. Τέλος, οι Βρετανοί Necronautical ίσως είναι το μυστικό της χρονιάς στο χώρο, ενώ οι Seth και Inferno με τα "La Morsure Du Christ" και "Paradeigma" τίμησαν στο έπακρο το όνομά τους. Ντεμπούτο της χρονιάς; Τα λεφτά μας στους Underdark και το εκρηκτικό "Our Bodies Burned Bright On Re-Entry".

Outre-Tombe - Abysse Mortifère

Οι Outre-Tombe ξεσκόνισαν τις αραχνιασμένες χρονομηχανές τους εκ νέου και τηλεμεταφέρθηκαν από τη Στοκχόλμη των αρχών του ’90 (R.I.P. L-G) στο Oakland της ίδιας περιόδου. Η απάντηση στο γιατί θα φανεί στην αυτοψία, όπου το "Abysse Mortifère" αποδεικνύει πως επιθυμεί να πιστοποιήσει τους Καναδούς ως μια από τις ουσιαστικότερες old-school death metal μπάντες του νεότερου κύματος. Η πειστικότητα και η μανία των κομματιών του τρίτου δίσκου των Outre-Tombe, αναζωογοννεί το κυρίαρχο αίσθημα σήψης και απόκοσμου μεγαλείου που συχνά παραμελείται από θιασώτες και αναβιωτές. Πρέπει να το ακούσεις για να το πιστέψεις.

Archspire - Bleed The Future

To "Bleed The Future" είναι ένας από τους δίσκους που σήκωσαν αρκετή κουβέντα (και hype) στον ακραίο ήχο φέτος. Δικαιώς θα τολμήσω να ισχυριστώ, αφού αποτελούν έναν από τους πιο πυκνούς δίσκους στο τεχνικό death metal. Αν και ορισμένες φορές ξεπερνούν το μέτρο με την επίδειξη των δυνατοτήτων τους, το περιεχόμενο του άλμπουμ είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια για την αμφισβήτηση της ποιότητας του. Οι Καναδοί βομβαρδίζουν ανελέητα σε τριψήφια bpm με τα ριφ και τα σόλο από μπάσο και κιθάρες και τα ιδιαίτερα brutal του Aleron να ξεπροβάλλουν από παντού.

Diskord - Degenerations

Οι Diskord είναι υπόδειγμα του τί μπορεί να συμβεί αν μια τυπικά καλή μπάντα πάρει τον (πολύ) χρόνο της και αφιερωθεί στο καλλιτεχνικό της όραμα. Στο τρίτο τους άλμπουμ, η πρώην τυπικά καλή μπάντα χτυπάει κορυφές, με το εξαιρετικά πολυσύνθετο και προοδευτικό της dissonant death metal, έχοντας σαν μέγιστο ατού την προσωπικότητα του ήχου της. Κι επειδή τα παλικάρια είναι και Νορβηγοί, φυτεύουν σε μουσική και φωνητικά μια άρρωστη ψυχεδέλεια, γιατί μπορούν. Ένα tech-death must, πλήρως εναρμονισμένο με την παράνοια του 2021.

Aenigmatum - Deconsecrate

Το εξώφυλλο σε σπρώχνει στην πύλη. Ναι, το κουαρτέτο από το Oregon στο δεύτερο άλμπουμ του, σου έχει φτιάξει έναν κόσμο που μοιάζει με simulacra. Θα αλλάζει σχήματα μαζί με τα λαβυρινθώδη του riffs, θα παντρεύει παραδοσιακές τεχνοτροπίες με ένα ολόφρεσκο songwriting, θα φορά διαφορετικά χρώματα για να καμουφλάρεται πάντα στο death metal περιβάλλον του. Πυκνό, ισορροπημένο και πολυποίκιλο, το "Deconsecrate" είναι ένα άλμπουμ που φανερώνει πολύ ταλέντο και πολλή άποψη και, λογικά, οι Aenigmatum πρόκειται να μας απασχολήσουν πολύ.

Phrenelith - Chimaera

Ο δεύτερος δίσκος των Δανών είχε το δύσκολο διπλό έργο να επικυρώσει τον ντόρο του ντεμπούτου τους αλλά και να αφήσει στίγμα ανάμεσα στην, άκρως ανταγωνιστική ποιοτικά, νέα φουρνιά παλαιομοδίτικων death metal σχημάτων. Η Χίμαιρα όμως των Phrenelith έδειξε πως κατέχει νέα κόλπα και δίχως να αλλάξει τους τρόπους της, ξετυλίγει ένα αποπνικτικό και βλοσυρό νήμα riffs και leads, με όχημα μια τρομερή γενικότερη αισθητική. Όταν οι σπηλαϊκές διδαχές του αντλήσουν ζωή από το μαύρο του ακραίου ήχου χωρίς να ενδώσουν σε αιμομιξίες, όταν οι απόγονοι υψώσουν κεφάλι, τότε αυτή η μουσική ανακτά για λίγο τον πρωταρχικό τρόμο μέσω του οποίου έχτισε τον μύθο της.

Let's Dig Deeper: Το τεχνικό και ογκώδες "Malignant Reality" των Replicant προσφέρει μια σύγχρονη άποψη σε κλασικές τεχνοτροπίες, όπως και οι cosmic death metallers Universally Estranged στο "Reared Up In Spectral Predation". Οι Obscura συνεχίζουν το προσωπικό τους μονοπάτι ελαφρώς πιο επιθετικοί με το "A Valediction", αν και το tech-death των Ophidian I και του "Desolate" ίσως και να σας κερδίσει ευκολότερα. Το ιδίωμα μεγαλουργεί όταν ρίχνει ταχύτητες και οι Worm και Mortiferum όχι απλώς το γνωρίζουν αλλά ανά στιγμές δύνανται και να συγκλονίσουν στα "Foreverglade" και "Preserved In Torment" αντίστοιχα. To supergroup των The Lurking Fear τιμά τις σουηδικές καταβολές του στο "Death, Madness, Horror, Decay", αλλά οι συμπατριώτες τους Reveal! προσέφεραν την αλλοπρόσαλλη κυκλοφορία που οφείλει να μην παραγνωρισθεί με το "Doppelherz". Ακούσατε τον, με αέρα Black Flag, δυναμίτη των Gatecreeper, έτσι;

Be'lakor - Coherence

Οι Αυστραλοί Be'lakor μαζί με τους Βρετανούς Countless Skies είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε να ακούμε metal στο δρόμο που χάραξαν οι Opeth, τώρα που οι Σουηδοί επέλεξαν να παίζουν κακέκτυπο prog rock. Ευτυχώς οι Be'lakor δεν είναι πια μια υποτιμημένη μπάντα from down-under, αλλά έχουν αναδειχθεί σε υπερδύναμη (νταξ κοντεύουν ντε) του μελωδικού death metal με το "Coherence" να είναι ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ του 2021 στο είδος του. Και όχι αδίκως, ο δίσκος μέσα από τις δαιδαλώδεις συνθέσεις του, την εξωφρενική του ενέργεια και τις ουσιώδεις μελωδίες του και τα βορβορώδη φωνητικά ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί και άλλες φορές σου βάζει ένα δίχτυ ασφαλείας από κάτω και άλλες φορές απλά σε αφήνει ξεκρέμαστο και ευάλωτο. Παιδιά σοβαρά, ακούστε λίγο Be'lakor λέμε και ευχαριστείστε μας αργότερα.

The Absence - Coffinized 

Δεν γίνεται να είναι Αμερικανοί οι The Absence. Μα το "Coffinized" είναι βγαλμένο από τις ονειρώξεις ενός NWOSDM οπαδού. Και όμως. Εν έτει 2021, υπάρχει εκεί έξω μια μπάντα που κυκλοφορεί δίσκο και σκέφτεται πως αν το είχε κάνει καμια εικοσαριά χρόνια νωρίτερα, τώρα θα είχε λύσει το βιοποριστικό της πρόβλημα, ενδεχομένως. Η μελωδία, αλλά και τα κοφτά ριφ είναι το άλφα και το ωμέγα στις συνθέσεις, ενώ το λατρεμένο τούπα-τούπα στα τύμπανα πανταχού παρών. Οι Dark Tranquillity και οι At The Gates κατα κύριο λόγω θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι για ένα ακόμα άξιο τέκνο τους.

The Crown - Royal Destroyer 

Βετεράνοι στο death metal οι Σουηδοί. Και πιο συνεπείς δισκογραφικά από τους αναπόφευκτα συγκρίσιμους At The Gates. Ωστόσο, φαίνεται πως η πιο μονολιθική προσέγγιση τους στο σουηδικό death metal, τους κατατάσσει ορισμένα σκαλιά πιο κάτω. Στο "Royal Destroyer" οι The Crown κάνουν αυτό που ξέρουν καλά, μπλέκοντας old-school και new wave του σουηδικού death metal με ολίγη από thrash και τα πράγματα γίνονται πραγματικά βίαια. Επιπλέον, ο τελευταίος τους δίσκος δείχνει ότι είναι διατεθειμένοι να διευρύνουν το πρίσμα τους προς όφελος δικό τους αλλά και των οπαδών του ιδιώματος.

Hypocrisy - Worship

Και εκεί που λέγαμε ότι πως ο Peter Tagtgren μάλλον δεν θα επανέλθει με το βασικό του όχημα αφού τα side projects είχαν λάβει κυρίαρχο ρόλο (Pain, Lindemann) και είχανε περάσει οχτώ ολάκερα χρόνια από την τελευταία studio κυκλοφορία, εν τέλει μας διέψευσε όλους και το death metal των Hypocrisy επιστρέφει δυναμικά με το άλμπουμ νούμερο 13. To άλμπουμ πέταξε στο διάστημα (στην κυριολεξία όμως) όμως είναι περισσότερο mid tempo απ'όσο ίσως θα περίμενε κανείς χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ικανοποιήσει τους οπαδούς των Σουηδών. Καλύτερο από το "End Of Disclosure", όχι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει εννοείται, αλλά είναι βαριά η φανέλα και δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες του χώρου για το 2021.

In Mourning - The Bleeding Veil

Οι Σουηδοί έχουν καταφέρει με τα χρόνια να φτιάξουν το όνομά τους, πατώντας πάνω στη μελωδική death metal σκηνή, αλλά και το progressive ιδίωμα με ιδιαίτερη αδυναμία στους Opeth. Σταδιακά, άφηναν αυτή τους την επιρροή να γίνεται δυσδιάκριτη, αποκτώντας ταυτότητα. Ακόμα περισσότερο στο "The Bleeding Veil" ακούμε τους In Mourning να τολμούν ακόμα και με post ή και black metal στοιχεία, κάτι το οποίο τους βγαίνει σε καλό, αφού εμπλουτίζουν τον ήχο τους και μετατρέπουν τον έκτο τους δίσκο σε ένα πραγματικά ενδιαφέρον άκουσμα.

Let's Dig Deeper: Από την Ελβετία μας έρχεται το τεχνικό, brutal, melodeath των Stortregn με το "Impermanence". Με έντονο progressive χαρακτήρα καταφέρνει να γίνει ένα fusion ήχων και εμπειριών που μας τραβά σαν μαύρη τρύπα στο χαοτικό του κέντρο όπου όλα εν τέλει βγάζουν νόημα. Από το πουθενά οι βετεράνοι Suidakra επέστρεψαν διηγούμενοι ακόμα μια folk ιστορία στο "Wolfbite" ντυμένη με blackened περάσματα, γρήγορα κοφτά riffs και έντονο λυρικό background. Οι Γάλλοι Aephanemer πήραν ανέβηκαν λίγκα, αναβαθμίστηκαν εμπορικά και μπορεί το "A Dream Of Wilderness" να μην άρεσε όπως το "Prokopton" ωστόσο έχει έναν αξιοσημείωτα δυνατό επικά συμφωνικό χαρακτήρα που τους κρατάει ψηλά στην εκτίμηση μας. Οχι δεν είναι οι Dark Tranquility στη λίστα αλλά τους Ablaze My Sorrow θα μπορούσε εύκολα κανείς να τους μπερδέψει με τους ομοεθνείς τους αφού το NWOSDM και η ομοιότητα στη φωνή και το στυλ στο "Among Ashes And Monoliths" εύκολα μπορεί να μπερδέψουν. Αγνό και νοσταλγικό, τιμά ένα είδος προς εξαφάνιση. Οι The Breathing Process κινούνται στα όρια του black με το "Labyrinthian" όπου η βία συναντά τη μελωδία με ένα συμφωνικό υπόβαθρο. Ίσως υπερβολικά χαοτικό αλλά σίγουρα επικά κολασμένο.

Non Serviam - Le Coeur Bat

Το "Le Coeur Bat" δεν είναι ένα απλό μουσικό άλμπουμ. Είναι ένας δίσκος που προκαλεί την καθιερωμένη αντίληψη του τί είναι τέχνη, του τί είναι ακρότητα, του τί είναι μουσική ελευθερία. Είναι μια μεγάλη ριζοσπαστική ξεροκεφαλιά, ένα κάλεσμα να σπάσεις τα στεγανά της αισθητικής σου κι ένα παλαβό μνημείο προς το χάος, το χάος εκείνο που πολλοί κατονομάζουν αλλά λίγοι τολμούν να λουστούν. Το extreme metal, η ηλεκτρονική μουσική, οι classical αναφορές, όλα είναι ένα παραπέτασμα καπνού. Πίσω τους, οι Non Serviam στέκουν σαν ρακένδυτοι βασιλιάδες και σε προστάζουν να ζήσεις την ανώνυμη επανάσταση. Δίσκος για ελάχιστους. Δίσκους για όλους.

Plebeian Grandstand - Rien En Suffit

Λες και οι απόηχοι των διδαγμάτων του Διεθνούς 666 μετενσαρκώθηκαν και γεννήθηκαν ξανά σε κάποιο γαλλικό κοινόβιο, το "Rien En Suffit" οικοδομεί έναν αποκαλυπτικό αστικό κόσμο, ζοφερό μέσα στην οικειότητα του. Κανένα genre δεν μοιάζει ικανό να χωρέσει τον επιθανάτιο ρόγχο του ζαλισμένου homo sapiens, κανένας θόρυβος δεν περισσεύει, κανένας εφιάλτης δεν είναι οριστικός. Οι Plebeian Grandstand κάνουν αυτά τα συναισθήματα μουσική, δείχνουν τον δρόμο προς τη λύτρωση μέσα από το κλέος, φτιάχνουν το σκληρό avant-garde του μέλλοντος, σήμερα.

Autarkh - Form In Motion

Το κλειδί για να ξεκλειδώσεις τη σπουδαιότητα αυτού του άλμπουμ βρίσκεται στον τίτλο του. Η (όποια) φόρμα των Autarkh κινείται μπροστά, αεικίνητη, αδύνατο να διασπαστεί στα extreme ή στα ηλεκτρονικά συστατικά της. Ο μαξιμαλισμός της ενορχήστρωσης και της παραγωγής μοιάζει να τα παίζει όλα για όλα και οι Autarkh, απευθείας απόγονοι των σπουδαίων Dodecahedron, μοιάζουν να συγκροτούν τα θραύσματα ενός φουτουριστικού metal σε μια μεγάλη εικόνα, ακατανόητη ακόμα στα πλήθη. Για να τη δεις, πρέπει να τους δεις, και ίσως πιστέψεις.

Ad Nauseam - Imperative Imperceptible Impulse

Οι Ιταλοί βάλθηκαν να αλλάξουν τους κανόνες περί extreme metal σύνθεσης με το μελετηρό δεύτερο άλμπουμ τους. Εκκινώντας ως άλλο ένα δύσβατο δυσαρμονικό οδοιπορικό προς μέρη που δεν πάτησε ποτέ το φως, καταλήγει να ενσωματώνει στο metal του μια λεπτεπίλεπτη αντίληψη περί θορύβου, παραγωγής και αλληλουχίας μουσικών χωρίων, η οποία, κοιτώντας κατάματα τους ήρωές της, επιχειρεί να σταθεί δίπλα τους. Οι Ad Nauseam μετατρέπουν κάθε ακρόαση σε μαρτύριο αφού η αγωνία για την τελική ετυμηγορία του άλματος προς το πάνθεον κρίνεται υποδεέστερη της εμπειρίας που προσφέρει αυτή η κατακλυσμιαία δισκάρα.

Code - Flyblown Prince

Βουτηγμένοι στην πυκνή πληροφορία της μουσικής υπερπαραγωγής, παραλίγο να υποτιμήσουμε τους Code. Το "Flyblown Prince" όμως γέλασε με ανωτερότητα πάνω από τα φτωχά μας κεφάλια και μας έλουσε με το εγκεφαλικό του metal, μας πότισε βιτριολική παράνοια, μας νανούρισε με τη σκοτεινή του θεατρικότητα. Μην κάνεις το λάθος να υποτιμήσεις τους Code. Παραμένουν σημαντικοί, παραμένουν σπουδαίοι, παραμένουν relevant, ακόμα κι αν το φετινό τους πόνημα μοιάζει με μερική επιστροφή στο μακρινό τους παρελθόν.

Let's Dig Deeper: To extreme progressive metal των Iotunn στο "Access All Worlds" κέρδισε τις εντυπώσεις, όπως και η επιστροφή των So Hideous με το "None But A Pure Heart Can Sing". Οι Krallice ξαναέγιναν ενδιαφέροντες στο "Demonic Wealth", ενώ οι Rivers Of Nihil φαίνεται πως βρήκαν την τροχιά τους στο "The Work", όπως και οι Ghost Bath του "Self Loather". Η αστική μαγεία των Voices κερδίζει έδαφος περαιτέρω στο "Breaking The Trauma Bond", όπως και η ανορίοτη παράνοια των 夢遊病者 (Sleepwalker) στο "Noč Na Krayu Sveta". Οι Norse επιχειρούν το επόμενο βήμα στο ρυθμικό μανιφέστο του "Ascetic" και οι Fluisteraars συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν με την καθηλωτική καλλιτεχνική τους φωνή στο "Gegrepen Door de Geest der Zielsontluiking". Τέλος, μπορεί το "Lurkers In The Capsule of Skull" των Veilburner να τους φέρνει στο προσκήνιο ως σύγχρονη avant-garde δύναμη αλλά το απόκρυφο αριστούργημα της χρονιάς ήταν αυτό το αριστούργημα των Cloak Of Altering.

Suffering Hour - The Cyclic Reckoning

Με περισσότερα black από death metal στοιχεία στον ήχο τους και έναν εντυπωσιακό νέο δίσκο οι Suffering Hour επιβάλλουν την παρουσία τους σε αυτήν εδώ την πεντάδα. Με έντονο τον πνιγηρό αέρα της ισλανδικής σκηνής του χώρου και με όπλο τις μακροσκελείς και πιο διανθισμένες μελωδικά συνθέσεις του, το "The Cyclic Reckoning". Παίζοντας στα όρια του avant-garde, οι Αμερικανοί έχουν όλο τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν στον ακραίο ήχο τα επόμενα χρόνια. Ο δεύτερος δίσκος τους το δηλώνει φαρδιά πλατιά αυτό.

Portal - Avow

Το ηχητικό ράπισμα που προκάλεσε το "Avow" θα έχω να το θυμάμαι. Οι Portal απλά και λιτά υπενθύμισαν πως δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν σε συγκρίσεις. Επέστρεψαν στην προ δεκαετίας χαοτική θολούρα τους και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν αβίαστα ένα κτήνος που δίνει την ψευδαίσθηση πως ταυτόχρονα εδράζει σε διαφορετικές ταχύτητες και επιθυμεί ισόποσα να σε καθηλώσει αλλά και να σε εξοντώσει. Η ορμή των Αυστραλών όμως δεν γνωρίζει από ανθρώπινα όρια. Κυκλοφόρησαν και το noise μανιφέστο "Hagbulbia" ώστε να λήξουν τη συζήτηση περί εξέλιξης πριν καν αυτή ξεκινήσει. Σχήμα που ήδη θα έπρεπε να θεωρείται κλασικό.

Succumb - XXI

Στα underground τους ψάχναμε, στις κορυφές τους βρίσκουμε. Βλέπεις, είναι μάλλον απίθανο να θαφτεί η τρομερή ορμή με την οποία οι Succumb παίζουν το extreme metal τους, όπως θα το έκαναν οι πεινασμένοι δημιουργοί μιας νέας γενιάς. Black, death και grind στοιχεία ενώνονται κάτω από τη σκεπή μιας εξαιρετικής τραγουδοποιίας και το ακόμα πιο εξαιρετικό attitude ξεχειλίζει σαν λάβα από την κόλαση. Όσο όμως κι αν σπέρνουν ρυθμοί και κιθάρες, τα φωνητικά της Cheri Musrasrik ηχούν σαν μια από τις ακραίες αποκαλύψεις της χρονιάς.

DSKNT - Vacuum γ-Noise Transition

Η γη ανοίγει κάτω από τα πόδια σου και εσύ πέφτεις στο κενό. Η πτώση δεν έχει τελειωμό και η θολούρα γύρω σου μετατρέπεται σε φασαρία. Ο ήχος, ασφυκτικός, τα riffs μαστιγώνουν καθώς επανέρχονται ως κύματα σε ένα βασανιστικό χρονοδιάγραμμα. Οι DSKNT δισκογραφούν λες και δεν είναι άνθρωποι, λες και τα συναισθήματα δεν τους αγγίζουν, λες και κάθε κομμάτι είναι μια άσκηση για υπέρβαση. Ο ήχος του "Vacuum γ-Noise Transition" συγκροτεί ένα κολασμένο δυσαρμονικό και σουρεαλιστικό black/death άλμπουμ του οποίου το βάθος δεν θες να αντιληφθείς.

Gravesend - Methods Of Human Disposal

Ο ωμός ρεαλισμός του ντεμπούτου των Νεοϋορκέζων απευθύνεται σε όσα άτομα έχουν βιώσει την αστική ασφυξία και παρακμή. Είναι το απόλυτο soundtrack της βίας των αστικών κέντρων, είναι η απάθεια και η παρακμή σε νότες, είναι πόλεμος κατά πάντων. Οι Gravesend πήραν τις war black metal παραφυάδες που ξεπετάγονται στις Η.Π.Α. τα τελευταία χρόνια τους έδωσαν powerviolence/grind ορμή και παρέδωσαν ένα κυνικό μανιφέστο. Πίσω όμως από τις εντυπώσεις κρύβονται riffs, νεκρικά φωνητικά και εκπληκτικά τύμπανα, στο πιο ενδιαφέρον ντεμπούτο της σκηνής για φέτος.

Let's Dig Deeper: Οι Archgoat συνεχίζουν το ξεροκέφαλο μα θεάρεστο έργο τους στο "Worship The Eternal Darkness", όπως και οι Altarage να εξερευνούν την παράνοια με το "Succumb". Τα πουλέν των ύστερων χρόνων, Grave Miasma και Lvcifyre επέστρεψαν με τα "Abyss Of Wrathful Deities" και "The Broken Seal" αντίστοιχα κερδίζοντας νέους ακροατές δίχως όμως να συγκλονίσουν, ενώ στον αντίποδα οι σπουδαίοι Antediluvian στο "The Divine Punishment" και οι αδικημένοι StarGazer με το "Psychic Secretions" ενέδωσαν στην παράνοια εκ νέου με δύο από τις πιο περιπετειώδεις κυκλοφορίες του χώρου. Είτε το απολίτιστο war/bestial του "Blood And Extinction" των λατρεμένων Caveman Cult είτε η ασφυξία των χαρακωμάτων των όλο και πιο μελωδικών 1914 στο "Where Fear And Weapons Meet" πέτυχαν τους πολεμοχαρείς σκοπούς τους. Αν τέλος, εκτίμησες την επιστροφή των Unanimated αλλά θες να δεις πόσο δύστροπος μπορεί να καταστεί αυτός ο ήχος, δεν έχεις παρά να βουτήξεις στη λάσπη των Withered και του "Verloren".

Spectral Lore - Ετερόφωτος / Mystras - Empires Vanished And Dismantled

Διπλό χτύπημα και αυτήν τη χρονιά από τον Ayloss, με την πολυαναμενόμενη νέα δουλειά των Spectral Lore και τη συνέχεια του "Castles Conquered And Reclaimed" των Mystras. Μη συγκρίσιμες δουλειές, με κοινή συνισταμένη την κορυφαία κιθαριστική δουλειά. Στη μαυρομεταλλική οικογένεια ανήκουν αμφότερα, καταπιάνονται με θεματικές τόσο φιλοσοφικές όσο και μεσαιωνικές και αν τολμήσετε να τα ακούσετε σερί, είναι πολύ πιθανό να αντιληφθείτε το όραμα του καλλιτέχνη εν συνόλω. Δεν παίζει ρόλο η σειρά, με κορώνα ή γράμματα ας γίνει η επιλογή. Δύο εκ των κορυφαίων συνθέσεων στον ακραίο ήχο σας περιμένουν να γνωριστείτε.

Agnes Vein - Deathcall

Είναι φορές που η απουσία κάποιου δε φέρνει τη λησμονιά του, απλά κάνει πιο ισχυρή την αναζήτησή του. Το αυτό συμβαίνει με τους - χρειάζεστε τέσσερα συνθετικά να μας κατατάξετε κάπου - Θεσσαλονικείς extreme metallers και τη δισκογραφική τους επιστροφή. Με μετριασμένα πλέον τα black περάσματα, όχι όμως και την κατάμαυρη διάθεσή τους, ενώνουν «φυλές» του metal υπό τη συναισθηματική φόρτιση των ήχων τους. Από doom ενάρξεις, σε επικά ριφ και εν τέλει σε post metal επιλόγους, η ακρόαση φαντάζει σαν μια αγωνιώδη προσπάθεια ανάβασης προς το φως. Αν υπάρχει.

Human Serpent - Heirlooms Eternal

Τούτο έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα τους. Όσο εντυπωσιακά ξεκίνησε η χρονιά, άλλο τόσο δυσάρεστα έκλεισε. Η σιχασιά και η αηδία για αυτόν τον κόσμο και τις αξίες του, έγινε μουσική οργή. Βίαια συναισθήματα ξυπνά και το πετυχαίνει βάζοντας πλάι πλάι το σχεδόν ελληνόφωνο black με το crust/hardcore. Συνδυασμός που σκορπά ταυτόχρονα τρόμο και εγρήγορση. Άθελά τους ο δίσκος γίνεται ένα με τον τίτλο του και το τελευταίο του δίστιχο κάθε άλλο παρά προφητικό αποδείχτηκε και ως δύστυχο εξελίχθηκε. Αυθεντικό μανιφέστο μηδενισμού και μισανθρωπισμού.

Yoth Iria - As The Flame Withers

Ιστορική στιγμή η κυκλοφορία του "As The Flame Withers" για τον ελληνικό - και όχι μόνο - ακραίο ήχο. Η εκ νέου δραστηριοποίηση του Jim Mutilator στα μουσικά δρώμενα και η συνεργασία με τον Magus ξεκίνησε το 2020, αλλά φέτος χάραξε ουσιαστικά το μονοπάτι της. Οι Yoth Iria καταφέρνουν να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο στο ελληνικό black metal, χωρίς να ακολουθούν τον εύκολο δρόμο, αλλά και δίχως να αποποιούνται την ευθύνη που τους αναλογεί ως πρωτεργάτες του είδους.

Nightfall - At Night We Prey

Ααα ναι, το νέο Nightfall. Το είχα κάνει και ριβγιού εγώ ο ίδιος. Ομολογώ ότι τώρα που πέρασε λίγος καιρός, το έβαλα και το ξανάκουσα, να το δω έτσι με "κρύο" αυτί μήπως και το αδίκησα καθόλου. Τελικά καταλήγω ότι με το τεστ του χρόνου ότι η πρώτη εντύπωση είναι συχνά και η σωστή. Αυτό είναι πάντα το πρόβλημα μου με δίσκους που ενώ κάνουν απευθείας και με ευκολία tick σε όλα τα κουτάκια ενός no-lifer ξινιόλη που γράφει κριτικές και δεν απογοητεύουν σε καμία περίπτωση, ταυτόχρονα δεν καταφέρνουν να συγκλονίσουν και να συνεπάρουν τον ακροατή. Παρά την απύθμενη συνεισφορά των Nightfall στο ξεψάρωμα του εγχώριου metal, το "At Night We Prey" δεν είχε ούτε "κράχτη", ούτε ένα συνολικό ελκυστικό χαρακτηριστικό ώστε να αφήσει ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιόλογο.

Let's Dig Deeper: Οι Dissenting Minds ντεμπουτάρουν με sci-fi θόρυβο στο "Fly In The Face Of God" και οι Archemoron τελειοποιούν τον περιπετειώδη ήχο τους στο "Flagellum I". Η μεταγραφή των W.E.B. στη Metal Blade και το "Colosseum" δικαιώνει αμφότερους. Μπορεί το "Skotos" των Dodsferd να μας μαύρισε ευχάριστα αλλά ήταν το εύθραυστο "Suicide and the Rest of Your Kind Will Follow II" που μας αποτελείωσε. Οι Cult Of Eibon μας μεταφέρουν αστραπιαία στα ελληνικά '90s στο "Black Flame Dominion", ενώ η «συνέχεια» των Hedon Cries ως Christoffear χαρακτηρίζεται άκρως ελπιδοφόρα στο "We All Have Our Daemons". Με black/death φόρα μας συστήνονται οι Kvadrat αφήνοντας εντονότατο δυσαρμονικό δείγμα γραφής στo "Ψυχική Αποσύνθεση". Το αστικό περιβάλλον Λονδίνου - Αθήνας εξερευνάται ιδανικά στο post-black metal των Unmother και το "Lay Down The Sun". Διπλή παρουσία για Necroabyssious στη σύμπραξη με Αλέξανδρο, A.Z. και Corax S. στους Thyrathen, όπου η αρχαία τραγωδία συναντά την Απολλώνεια λύρα και το black metal στο "Thanatopsis", και στο hellenic black metal των Zaratus παρέα με τον Bill Zobolas, και το οικείο "In The Days Of Whore". Τέλος, ελπίζω να αντιληφθήκατε πως οι Thy Darkened Shade κυκλοφόρησαν νέες συνθέσεις...

Necromantia - To The Depths We Descend

Οι Necromantia είναι απλά ένα εκ των ιστορικότερων συγκροτημάτων της τότε νεοφυούς black metal σκηνής που έμελλε να αφήσει εποχή. Όχι μόνο επειδή έπαιζαν με μπάσα που είχαν ταστιέρα σαν τραπέζι, αλλά επειδή κυριολεκτικά συνεισέφεραν στη διάνοιξη του μονοπατιού που προσέδωσε ξεχωριστή ταυτότητα στο εγχώριο black metal, μαζί με τους υπόλοιπους συνήθεις υπόπτους. Με τον χρόνο να έχει εξιδανικεύσει τις όποιες ατυχείς επιλογές μπορεί να υπήρξαν στην πολυετή πορεία τους, οι Necromantia κυκλοφορούν το κύκνειο άσμα τους και μας αποχαιρετούν με ένα άλμπουμ, το οποίο πραγματικά είναι η απόλυτη κορύφωση της καριέρας τους. Έχοντας δυστυχώς απολέσει ένα βασικό συστατικό του συγκροτήματος που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, αυτό το αποχαιρετιστήριο άλμπουμ έχει και μια επιπρόσθετη συναισθηματική σημασία. Δίχως υπάρχει νόημα να τεθούν συγκρίσεις με τα «κλασικά» άλμπουμ από τα μακρινά πλέον ‘90s, το "To The Depths We Descend" είναι αυτόνομα, αυτοδύναμα και αυτοδίκαια η απόλυτη εξόδιος ακολουθία των Necromantia. Αυτό το κεφάλαιο του εγχώριου black metal μπορεί να κλείνει οριστικά, αλλά πραγματικά μας αποχαιρετά με τη δημιουργικότητα στο ζενίθ και δεν υπάρχει πιο rock ‘n' roll τρόπος να φύγεις από κάπου.

Spotify Playlist

Cover photo: Bruder Klaus Field Chapel, από τον Κώστα Λιλιόπουλο (Instagram)