Plebeian Grandstand

Πραγματοποιώντας μια αποτίμηση, θα ισχυριζόμουν πως το 2021 ήταν η χρονιά με τις περισσότερες μουσικές μου «απογοητεύσεις» εδώ και καιρό. Άσχημο πράγμα οι περγαμηνές και οι ευσεβείς πόθοι. Παράλληλα όμως, είναι ένα έτος που με βρήκε μάρτυρα ουσιωδώς πρωτοποριακών μουσικών έργων. Και εδώ παρεμβάλλονται οι Plebeian Grandstand. Η είδηση της κυκλοφορίας νέου δίσκου, πέντε χρόνια μετά το συγκλονιστικό "False Highs, True Lows", με ανατρίχιασε. Ο λόγος, πολύ απλός. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα συγκροτήματα όπως οι Γάλλοι.

Με κάθε τους δίσκο, οι Plebeian Grandstand οικοδομούσαν ένα δισκογραφικό σύμπαν ισοπεδωτικών κυκλοφοριών. Η μοναδική τους ανάμειξη mathcore, extreme hardcore, δυσαρμονικού black metal, grind, noise/industrial και screamo, όσο εύκολο ήταν να αποδομηθεί στα επιμέρους, άλλο τόσο ήταν και να τους προσδώσει μια ανεπανάληπτη ταυτότητα. Και αν το "Lowgazers" του 2014 τους βρήκε να αποτελούν το ανίερο τέκνο των Deathspell Omega και Converge που αναζητούνταν, δεδομένης της πολιτισμικής σφραγίδας αυτών των δύο ογκολίθων του τρέχοντος αιώνα, αλλά ουδείς φανταζόταν τις πραγματικές του προοπτικές, ο κορυφαίος προκάτοχος του "Rien Ne Suffit" έδειξε πως αυτό το σχήμα είναι πολλά περισσότερο από μια εντυπωσιακή σύνθεση εξωφρενικών επιμέρους.

Η εισαγωγή sludge στοιχείων και η όξυνση ενός θορυβώδους, βιομηχανικού ηχητικού τοίχου, ενέτεινε τη φρικαλεότητα των συνθέσεων των Γάλλων. Με πανοπλοία την εμφανή τεχνική κατάρτιση των μελών, οι Plebeian Grandstand, που ίσως έχουν ένα από πιο αδιανόητα ονόματα που έχω συναντήσει στη μουσική, θεωρούνταν πλέον ένα σχήμα ικανό να μεταφέρει τη δάδα του σύγχρονου, ακραίου και πειραματικού ήχου. Έπειτα όμως, σιωπή. Μια πενταετία αργότερα, η επιστροφή σημαίνεται με μια ερώτηση. «Η πτώση πλησιάζει. Τι θα ακολουθήσει;». Η απάντηση στον τίτλο. «Τίποτα δεν είναι αρκετό». Η ασφυξία εντείνεται και ο γκρεμός του ερέβους είναι προ των πυλών. Το άλμπουμ είναι μια θεματική ολότητα διάρκειας 51 λεπτών, χωρισμένο σε δέκα κεφάλαια - συνθέσεις. Αν οι Γάλλοι ήταν γραφτό τους να ανέλθουν, μόνο ολιστικά θα μπορούσαν να το πράξουν.

Αυτό που συντελείται στο "Rien Ne Suffit" δεν είναι απλώς σπουδαίο. Ο δίσκος, δεν είναι μόνο ο καλύτερος στη δισκογραφία της μπάντας, ούτε περιορίζεται σε μια από τις «κορυφές» της φετινής χρονιάς στον metal ήχο. Το ηχητικό βασανιστήριο που συντελείται στο άλμπουμ είναι ένα κυκλικό μαρτύριο. Είναι μια κλειστοφοβική αίθουσα όπου αέρια εκτοξεύονται από τους τοίχους ώστε να σου προκληθούν, ενώ στέκεις δέσμιο, παραισθήσεις. Το πνεύμα λυγίζει μπροστά σε κάθε προσπάθεια ερμηνείας του τι συμβαίνει. Το επόμενο βήμα των Plebeian Grandstand αποκαλύπτει, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, το ηχητικό κτήνος που σκίζει τις περγαμηνές αφού πρώτα τις χλευάσει. Γιατί το αδικούσαν. Οι Γάλλοι αποκόπτονται από τον ομφάλιο λώρο των επιρροών τους με τέτοια διαστροφική απόλαυση, ώστε παράλληλα να συνθέτουν σημεία που τις κοιτάνε στα μάτια, αν δεν τις ξεπερνάνε.

Ο θόρυβος εντείνεται, η παράνοια ελλοχεύει και η ματαιότητα πήζει την ατμόσφαιρα. Το βιομηχανικό αργόσυρτο κουφάρι του "Rien Ne Suffit" γδέρνεται μέσα από καλώδια και σπασμένα κάτοπτρα, σέρνεται ανάμεσα σε δεκαετίες και ιδιώματα, έως ότου ανασκουμπωθεί και με μια δυσαρμονική κραυγή σου επιτεθεί. Κάθε χτύπημα κρύβει συνειδητή οργή. Οι Plebeian Grandstand πυρπολούν με μια avant-garde μολότοφ κάθε απόπειρα κατηγοριοποίησης και χαλιναγώγησης, μέσω λεκτικών εκφράσεων και νοηματικών σχημάτων, της άποψής τους. Κρυφά jazz περάσματα ερωτοτροπούν πάνω στα αποκαΐδια μιας κατεστραμμένης εγκωσμιότητας με χαοτικό hardcore. Ηλεκτρονικά χωρία και death industrial ηχούν εξίσου απωθητικά με dissonant black metal riffing. Το "Nous En Sommes Là" δίνει τη θέση του στο "Rien n'y Fait" και οι σκηνές του έργου εναλλάσσονται λες και μονταρίστηκαν σε μια πυρετώδη νύκτα θυελλώδους έμπνευσης.

Η μουσική των Plebeian Grandstand δεν είναι δυστοπική. Το, μετα-αστικής ειρωνίας χειροκρότημα του "Espoir Nuit Naufrage" είναι μια υπενθύμιση πως το μέσο οφείλει να εναρμονίζεται με τον σκοπό, πως η καταστροφή δύναται να κρύβει μια βαθιά θέληση για ζωή και όχι επιβίωση. Είναι μουσική που επιφέρει το τέλος, δεν το σκιαγραφεί. Συμπυκνωμένη πληροφορία, πολυεπίπεδες ακροβασίες όπως στο κορυφαίο επτάλεπτο "À Droite Du Démiurge, à Gauche Du Néant" οι οποίες διαρκούν όσο μια αιωνιότητα. Τα "Angle Mort" και "Jouis, Camarade" δε, φέρνουν το παρελθόν της μπάντας στο δικό τους σήμερα. Το δελτίο τύπου βαπτίζει τη μουσική τους ως την απόλυτα σύγχρονη μορφή post-metal. Αν αυτές οι λέξεις φέρουν κάποια εννοιολογική και φιλοσοφική φόρτιση, τότε εδώ αποκτούν υπόσταση.

Με αποκορύφωμα το "Part Maudite", οι Plebeian Grandstand μετουσίωσαν την υπαρκτή παρακμή σε ήχο. Ο θρυμματισμένος κόσμος που προκύπτει από τις διαρκείς επιθέσεις επί παντός, είναι βαθιά προσωπικός και συνιστά μια εξατομικευμένη εμπειρία. Τα εσωτερικά βάρη σε κάμπτουν και αυτός ο δαίμονας που σε τρώει μετατράπηκε σε ήχο. Μη διανοηθείς να προσεγγίσεις αυτό τον δίσκο επιφανειακά, ή να τον εκλάβεις ως μια ρηχή τυφλή ισοπέδωση. Εδώ ενυπάρχει μια μοναδική καλλιτεχνική θεώρηση περί του σύγχρονου κοινωνικού αδιεξόδου, εδώ αναβλύζει το απόσταγμα μιας ενδελεχούς θεώρησης του μηδενισμού υπό το πρίσμα μιας ηχητικής σκηνοθεσίας. Το "Rien Ne Suffit", ανεξαρτήτως του αν θα μνημονεύεται, θα παραμείνει ένα μουσικό μνημείο προοδευτικής μουσικής, άκαμπτης πνευματικής στόχευσης, δίψας και μίσους, όπως στα Γαλλικά προάστια.

Bandcamp
Youtube