Code

Η δισκογραφική επιστροφή των Code είναι γεγονός. Ως μια από τις κορυφαίες μπάντες στον χώρο του underground avant-garde black metal, οι Βρετανοί καταφέρνουν με κάθε τους κυκλοφορία να προκαλέσουν. Aδυνατώντας να παραμείνουν στάσιμοι, πετυχαίνουν με εξαίσιο τρόπο κάθε φορά να διατηρήσουν τον trademark ήχο τους, ακόμα και όταν επιλέγουν να απομακρυνθούν από το σκανδιναβικό black metal, όπως τόλμησαν στον τελευταίο τους ολοκληρωμένο δίσκο, "Mut".

Οι Code του "Flyblown Prince" είναι πιο κοντά σε αυτούς του "Resplendent Grotesque" παρά του προκατόχου του. Η αλήθεια είναι πως από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει επτά χρόνια. Ικανός χρόνος για να αλλάξει το ύφος μιας μπάντας, ακόμα και αν αυτό γίνεται προς τις πιο σκληρές εκφάνσεις της, όπως συνέβη στην περίπτωση αυτή. Την αίσθηση αυτή μου είχε βγάλει ήδη το εξώφυλλο, το οποίο θέλοντας και μη φέρνει συνειρμικά στο αντίστοιχο του προ δωδεκαετίας άλμπουμ.

Από τις συνθέσεις του δίσκου, προσωπικά, ξεχώρισα λίγο παραπάνω ορισμένες. Το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο αποδεικνύει πως οι Βρετανοί συνειδητά άφησαν τις μαυρομεταλλικές επιρροές τους να βγουν στην επιφάνεια. Αν και ξεκινάει αρκετά δυναμικά, το "By The Charred Stile" ρίχνει λίγο τους τόνους, ενώ δίνει την ευκαιρία στον Wacian να πρωταγωνιστήσει - αυτή τη φορά με τα καθαρά του φωνητικά - ενώ και ο Syhr με το μπάσο του κλέβει λίγο χρόνο από τα παρανοϊκά ριφ των Andras και Aort. Από τα πρώτα δείγματα του άλμπουμ, το "Rat King", θα μπορούσε να βρίσκεται στο "A Grand Declaration Of War" των βετεράνων του είδους, Mayhem.

Στο δεύτερο μισό του "Flyblown Prince", το οποίο ξεκινά εντελώς διαφορετικά με το "From The Next Room" - καθαρά φωνητικά και κιθάρα χωρίς παραμόρφωση στήνουν ένα μελαγχολικό τοπίο, το οποίο δεν διαταράσσεται όταν λίγο μετά κάνουν την εμφάνιση τα τύμπανα και οι παραμορφώσεις στα όργανα. Τέλος, το κλείσιμο με το "The Mad White Hair", με τα δώδεκα παρά λεπτά του, είναι ό,τι πιο «διαφορετικό» θα βρεις στο φετινό πόνημα των Code. Ο Wacian για ακόμα μια φορά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.

Οι Βρετανοί συνεχίζουν να πειραματίζονται, αλλά αυτήν τη φορά βουτάνε απευθείας στην αρχή της καριέρας τους και τους δύο πρώτους δίσκους. Σαφώς, όμως, το "Flyblown Prince" είναι φυσική συνέχεια του "Mut", ακόμα και αν δεν είναι ευδιάκριτο με την πρώτη αυτιά. Η θεατρικότητα της μπάντας με ηγέτη τον εδώ και χρόνια άξιο αντικαταστάτη του Kvohst, Wacian, παραμένει ασύγκριτη και εμπλουτίζει τα χαρακτηριστικά του άλμπουμ. Ξεκάθαρα, η νέα δουλειά των Code αποτελεί σημείο αναφοράς για το avant-garde/black metal της χρονιάς.