Portal

Μερικές φορές ένα μάθημα δεν είναι αρκετό. Η επανάληψη, οφείλει να αποτελεί μονόδρομο. Άλλες πάλι, η καταδίκη της εκ νέου διάβασης ενός μαρτυρικού μονοπατιού δεν είναι απλώς μια τιμωρία, αλλά διακατέχεται από μια χροιά του αναπόφευκτου. Το "Avow", ένα εκ των δύο φετινών πονημάτων των Portal, είναι εκδικητικό ως προς όσους/ες αμφισβήτησαν την κρισιμότητα ή τη διαστολή του ήχου τους, και διδακτικό ως προς εκείνα τα άτομα που είδαν το φως του εξωφύλλου και δεν έχασαν τα λογικά τους, εμβαθύνοντας σε αυτό.

Τρία χρόνια μετά το "ION", οι Αυστραλοί black/death τιτάνες επέστρεψαν. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ομολογήσω πως ο προκάτοχος του "Avow", αν και εκπέμπει την κυριαρχική ταυτότητα των Portal σε ένα πιο δομημένο προσωπείο, με βρήκε να αναζητώ τους χείμαρρους του "Vexovoid" ή ακόμα και του, πιθανώς άφθαστου, "Outre’". Το επόμενο βήμα της μπάντας λοιπόν, ήρθε σε μια εποχή όπου η πρότασή τους, δεν έχει απλώς διυλισθεί σε σημείο υπερβολής, αλλά και ανά περιπτώσεις μεταμορφωθεί σε παραμορφωμένα και εξωπραγματικά, ακόμη και για τα υπάρχοντα δεδομένα, κτήνη.

Εδώ εισέρχονται τα "Avow" και "Hagbulbia". Οι Portal επέστρεψαν με δύο νέους δίσκους. Επικεντρώνομαι, στο παρόν κείμενο στο πρώτο, γιατί, όπως καθίσταται άμεσα σαφές από το υπερβατικό εναρκτήριο "Catafalque", το σχήμα δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Το διατυπώνω εκ νέου με σαφήνεια. Το "Avow", χωρίς να είναι η κορυφαία στιγμή της μπάντας, αποτελεί, με εξοργιστική ευκολία, έναν ογκόλιθο στη σύγχρονη σκηνή που όσοι πειραματισμοί ή φρικαλεότητες και αν επιχειρήσουν να επαναπροσδιορίσουν, σε άλλες κυκλοφορίες, τον φαινότυπό του, μόνο αυτό μπορεί να φέρει εις πέρας την αποστολή της εξέλιξης.

Οι Portal συνδυάζουν εδώ πέραν τον θόρυβο και τον κυκεώνα συχνοτήτων που συνθέτει εν μέρει το ηχητικό τους χάος, με εξοντωτικά riffs. Για κάθε στιγμή όπως το "Offune" που θα υπενθυμίζει την άριστη blackened death metal πλευρά τους, θα υφίσταται ένα "Eye" που σε πέντε λεπτά μοιράζει εφιάλτες. Το ζήτημα όμως είναι να επιμείνει κανείς/καμιά πέραν της πρώτης επαφής και της περιπλάνησης σε ατμοσφαιρικά τοπία όπου κάθε βήμα φαντάζει ριψοκίνδυνο. Το κατρακύλισμα και οι απολήξεις των riffs σε συνδυασμό με το δύστροπο αλλά τελετουργικό drumming καθιστούν κάθε δευτερόλεπτο ως αιωνιότητα. Αυτή η πλευρά του σχήματος, όσο φιλτράρεται με νέες εξωτερικεύσεις της κιθαριστικής τους προσέγγισης, θα παραμένει απροσπέλαστη.

Η άλλη όψη όμως, αυτή που σφίγγει το στομάχι και αυξάνει τους παλμούς, είναι η αντιμετώπιση της δυάδας των "Manor Of Speaking" και "Bode". Οι Αυστραλοί είχαν ανέκαθεν την κατάρα να συνθέτουν δίσκους όπου η γραμμικότητα αδυνατεί να ερμηνεύσει. Ωσάν τις μη-ευκλείδιες γεωμετρίες που συνθέτουν τα φανταστικά σύμπαντα των πηγών έμπνευσής τους, οι Portal συνέθεταν δίσκους που αναδεικνύονταν στην ολότητά τους, των οποίων η συμπάγεια τους μετέτρεπε σε μια εμπειρία που προξενεί τρόμο. Παράλληλα, λες και προσεγγίζεται μια μουσική κυκλοφορία ως ένα fractal, κάθε κομμάτι συνόψιζε τις καλλιτεχνικές αρετές, συνθέτοντας έναν διαστροφικό μικρόκοσμο.

Η προαναφερθείσα δυάδα όμως εδώ ξεπερνά αυτές τις, ελιτίστικες, προσδοκίες. Τα εννιάμιση λεπτά του "Manor Of Speaking" αποτελούν μια από τις πιο αδυσώπητες και δύσβατες ηχητικές περιπλανήσεις που είχα εδώ και καιρό. Αγχώδες, άμορφο, κτηνώδες, αταβιστικό και ασυνείδητο, αποτελεί τη μαύρη τρύπα που εξαλείφει τα πάντα. Και αν η εκλεκτικότητα των έξι συνθέσεων δεν ήταν αρκετή, η παραμόρφωση και η διαστρέβλωση της αντίληψης που είναι το πρώτο μισό του "Bode", θα μετατραπεί σε μια, αλά Altarage κόλαση που δεν θέλει να τελειώσει.

Το φινάλε με το "Drain", μετουσιώνει την εμπειρία. Οι Portal, λειτουργώντας ως προφήτες, είδαν στο παρόν άλλων το δικό τους χτες, και στο σήμερα τους το αύριο της σκηνής. Η δουλειά που παρουσιάζει κάθε κομμάτι στο υπόβαθρό του με τις συχνότητες και τον λευκό θόρυβο, με τις μηχανιστικές εξάρσεις και τους ηχητικούς βόμβους, μπλέκεται με τα ρυθμικά κοψίματα. Υπεράνω όλων στέκεται το πλάσμα που αυτοαποκαλείται The Curator, ανοίγοντας το στόμα του και διοχετεύοντας θειάφι, τοξικά αέρια και αλχημιστικές επικλήσεις. Κάθε παύση, κάθε κιθαριστικό τσίτωμα, κάθε κραυγή, κάθε ακρόαση, είναι μέρος μιας τελετουργίας.

Η σιωπή στο τέλος, δεν είναι λυτρωτική, αλλά πιθανώς και να κρύβει την εσωτερική κραυγή ενός υποκειμένου που επιχείρησε να αποδομήσει το "Avow". Δεν είναι αδύνατο, ούτε αθέμιτο, αλλά είναι, ψυχικά επικίνδυνο. Οι Portal επέστρεψαν και κυριαρχούν έναντι κάθε αντιπάλου πάσης φύσεως. Συνδυάζουν επιμέρους πτυχές τους παραδίδοντας ένα έργο βαθιά ριζωμένο στον ακλόνητο χαρακτήρα τους, ενώ ταυτόχρονα, λειτουργώντας συμπληρωματικά με το έτερο δαιμόνιο του "Hagbulbia", αντιλαμβάνονται τις δυνατότητές τους, διατυμπανίζοντας προς πάσα κατεύθυνση πως το στίγμα τους είναι ενεργό σαν ηφαίστειο. Ανά πάσα στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο, είναι ικανό με ένα υποχθόνιο μουσικό χωρίο να εκραγεί και τότε αλίμονο σε όσους/ες το επεξεργάζονται με άγνοια κινδύνου και βρεθούν καταμεσής της κοίτης του.

Bandcamp
YouTube