Seth

La Morsure Du Christ

Season Of Mist (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 05/05/2021
Οι Γάλλοι επιστρέφουν στις κλασικές τους ρίζες ενώ η Παναγία των Παρισίων φλέγεται
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το ιστορικό γαλλικό black metal σχήμα των Seth επιστρέφει αυτές τις μέρες με το νέο του άλμπουμ. Οκτώ χρόνια μετά το "The Howling Spirit" (2013), ένα από τα συγκροτήματα που εδραίωσαν την τοπική σκηνή ως υπολογίσιμη δύναμη στο δεύτερο μισό των '90s επιστρέφει στις ρίζες του. Το "La Morsure du Christ" είναι ο πνευματικός και ηχητικός διάδοχος του κλασικού τους ντεμπούτου, "Les Blessures de l'âme" (1998), αποτελώντας ταυτόχρονα, κατά την μπάντα, την διακήρυξη του τέλους της χριστιανικής θρησκείας. Παράλληλα, το σχήμα, επιστρέφοντας στη Season Of Mist, υπό τη σκέπη της οποίας κυκλοφόρησαν τα πρώτα τους άλμπουμ, διαγράφει έναν κύκλο.

Υποστηρίζοντας αυτήν τη βλάσφημη θεματική, οι Γάλλοι κοσμούν τον δίσκο με ένα γλαφυρό εξώφυλλο. Δύο χρόνια μετά την πυρκαγιά που ρήμαξε την Παναγία των Παρισίων, καταστρέφοντας ένα πολιτισμικό, πέρα από θρησκευτικό, μνημείο, οι Seth παραδίδουν μια πύρινη αποτύπωση του συμβάντος, επισφραγίζοντας τη θεματική τους στροφή, όντας παράλληλα μια από τις ελάχιστες black metal μπάντες που το αξιοποίησαν ευθέως. Τα οκτώ χρόνια από τον προκάτοχο του νέου άλμπουμ, μεσολάβησαν αλλαγές μελών σε όλα τα πόστα πλην των Heimoth (κιθάρες - Sinsaenum) και Asvind (τύμπανα), με τα φωνητικά πλέον να αναλαμβάνει ο Saint Vincent (BlackLodge, Vorkreist). Ο τελευταίος, πέραν της αφοσίωσης του σε πιο παραδοσιακές black metal εκφορές, γράφει τους γαλλικούς στίχους του δίσκου σε αλεξανδρινό μέτρο, προσδίδοντας μια ακόμη πτυχή στη θρησκευτική προσήλωση της μπάντας.

Έπειτα από τη σύντομη διάλυσή τους (2005-2011), οι Γάλλοι επανήλθαν με έναν δίσκο που αντηχούσε το προοδευτικό και πειραματικό ύφος της σκηνής, παρότι άνισος. Στη συνέχεια, πέραν των προαναφερθέντων ανακατατάξεων, παρουσίασαν ζωντανά το 2019 ολόκληρο το μνημειώδες τους ντεμπούτο, σε μια βραδιά που κυκλοφόρησε ως live album από τη Les Acteurs de l’Ombre Productions. Η εν λόγω κίνηση, φαίνεται πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο, συμβαίνοντας την ίδια χρονιά με την πυρπόληση του επιβλητικού καθεδρικού ναού. Οι Seth, άντλησαν επιρροή από τα δύο αυτά γεγονότα, με το "La Morsure Du Christ" να φαντάζει ως το άμεσο τέκνο αυτής της νοητικής συνένωσης.

Με μια επιβλητική και αψεγάδιαστη παραγωγή, όπου οι δυναμικές και οι ατμόσφαιρες αναδεικνύονται εμφατικά, οι Γάλλοι κυκλοφορούν ένα δίσκο ιδιαίτερα άμεσο. Στα 45 λεπτά του, το νέο τους άλμπουμ είναι ευθύ, παραδοσιακό black metal, βασισμένο σε επιθετικό riffing του δεύτερου κύματος, μαζί με συμφωνικά και ατμοσφαιρικά μέρη. Οι Seth επιχειρούν, με στοχευμένη υφολογική διαφοροποίηση κατά μήκος των επτά συνθέσεων, να επανέλθουν κυριαρχικά στο προσκήνιο του παραδοσιακού ήχου καθώς και της σκηνής τους. Δίχως να παρεκκλίνουν στιγμή από το ύφος του ντεμπούτου, αλλά εμφανώς κινούμενοι σε υψηλά τεχνικά επίπεδα, δίνουν ευθύς εξαρχής με την ομότιτλη σύνθεση το στίγμα τους. Το "Metal Noir" που το διαδέχεται δε, απηχεί τα μεγαλοπρεπή συναισθήματα που στοχεύει να μαγνητίσει ο δίσκος.

Οι επικές ατμόσφαιρες αποτελούν γνώρισμα του "La Morsure du Christ". Το "Sacrifice de Sang" βασίζεται σε μια διαρκή ανάβαση, ενώ το "Ex-Cathedrale" που ακολουθεί, οργισμένο και ισοπεδωτικό, μετουσιώνει το εξώφυλλο έχοντας μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα riffs του δίσκου. Η προσπάθεια των Γάλλων να μεταδώσουν, χωρίς ιδιαίτερες συνθετικές ακροβασίες, και σε «φυσιολογικές» χρονικές διάρκειες, αποπνικτικές ατμόσφαιρες, πιθανώς να ηχεί συχνά ελαφρώς επίπεδη. Η μπάντα δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η κορυφή του δίσκου, το "Hymne au Vampire (Acte III)" αποτελεί ευθύ διάδοχο των δύο προκατόχων του στο ντεμπούτο. Επαρκώς διαφοροποιημένο, αναβλύζει μια κλασικίστικη μαγεία, η οποία όμως υπενθυμίζει διαρκώς το πλαίσιο γύρω από το οποίο οφείλει να εκληφθεί το νέο άλμπουμ.

Οι Seth επέστρεψαν, με την πιο συμπαγή και ποιοτική τους κυκλοφορία έπειτα από τους δύο πρώτους δίσκους τους. Εορτάζουν το τέλος του σύγχρονου, πιθανώς εκφυλισμένου χριστιανικού κόσμου, και αξιοποιώντας την «παράδοση», αναζητούν το μέλλον του. Η τελειωτική προδοσία του Θεού, το δάγκωμα του Χριστού, στοχεύει στους λάτρεις του παραδοσιακού ύφους του ιδιώματος, αξιοποιώντας όμως, όχι απαραίτητα προς όφελός του, σύγχρονα υλικά. Το κλείσιμο του ματιού προς γνήσιες συναισθηματικές εμπειρίες που είναι το, σχετικά πειραματικό, "Les Océans du Vide", αποδεικνύει πως οι Seth, αν και εμφανώς επιτηδευμένοι, παραμένουν αυθεντικοί εκφραστές της σκηνής τους. Ο ήχος πλέον διαθέτει πολλές εκφάνσεις, αλλά μια δυναμική υπενθύμιση της πρότερης γοητείας του, ειδικά όταν προέρχεται από μακροχρόνιους εκφραστές της, δεν πρόκειται να ηχήσει ποτέ παράταιρη.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET