A tribute to Doom: 20+1 ωδές για καταδικασμένους - Part 1

Διανύει αισίως την τέταρτη δεκαετία της ζωής του και είναι επίκαιρο όπως και στη μεγάλη του άνθηση. Αν αναλογιστεί κανείς πως οι αρχικές του καταβολές φτάνουν μέχρι και τους πρωτόπλαστους (οι πρώτοι καταδικασμένοι γαρ), το καθιστά ίσως το «αρχαιότερο» είδος της metal μουσικής. Κι επειδή υπάρχουν αρκετοί θαυμαστές του στη χώρα μας, συν την επικείμενη συναυλία των Candlemass, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά (με χρονολογική σειρά) στις κυκλοφορίες / συγκροτήματα που σήκωσαν στους ώμους τους το αβάσταχτο πλην όμως πολύτιμο φορτίο του doom. Το «χωροταξικό» δε μας επέτρεψε τη δημιουργία ενός πρέποντος τόμου, οπότε ο επίλογος ευελπιστούμε να καλύψει και τους ωσεί απόντες από τη λίστα. Let's get doomed...

Black Sabbath - "Master Of Reality" (1971):
Πολλοί θεωρούν το πρώτο άλμπουμ των ιδρυτών του doom metal ως την απαρχή του «κακού», κυρίως λόγω της ατμόσφαιρας που δημιουργεί το ομώνυμο κομμάτι. Η ιστορία όμως έδειξε πως ο επίγειος Doom God κούρδισε κατά τι χαμηλότερα την κιθάρα του το 1971 για καθαρά χρηστικούς λόγους κι έτσι εγέννετο το μονάκριβό του παιδί. Τα "Sweet Leaf", "After Forever", "Children Of The Grave" και "Solitude" αποτελούν το βορρά στην πυξίδα του κάθε επίδοξου doomster στο δρόμο προς το Γολγοθά του. Ανεκτίμητο...

Pagan Altar - "Pagan Altar" (1982):
Έτος ίδρυσης το 1978, πρώτη και αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία τέσσερα χρόνια μετά (σε κασσέτα παρακαλώ!) με δεύτερη δισκογραφική δουλειά το 2004! Από τις πλέον αδικημένες μπάντες, με τον Terry Jones να είναι το άλλο μισό του μεγάλου Bobby Liebling, ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του NWOBHM, το doom στοιχείο όμως τους κατατρώει τα σωθικά κι έτσι παίζουν μπάλα στο δικό μας γήπεδο. Τελικά, 16 χρόνια μετά, κυκλοφόρησε «επίσημα» με διαφορετικό εξώφυλλο από την Oracle Records ως "Volume I". Buy or die...

Witchfinder General - "Friends Of Hell" (1983):
Οι Άγγλοι ιδρύθηκαν τέλη της δεκαετίας του '70 και οι σαφείς επιρροές τους από Black Sabbath αποτυπώθηκαν σε βινύλιο για πρώτη φορά το 1982 μέσω της Heavy Metal Records. Το τέλειο πάντρεμα του doom ήχου με το NWOBHM βρήκε την αναγνώριση που του έπρεπε αρκετά χρόνια μετά. Ποιούς επηρέασαν; Κόσμο και κοσμάκη που πίνει ακόμα νερό στο όνομά τους, αν και τέτοια εξώφυλλα έχουμε καιρό να δούμε. Οι Monty Pythons του doom...

Trouble - "Trouble" (1984):
Και γιατί όχι το "The Skull" που κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο; Βάλτε αυτό, για μένα το ίδιο κάνει με τη διαφορά του ότι εδώ συμπεριλαμβάνονται τo ανυπέρβλητo "Bastards Will Pay" και η φοβερή διασκευή του "Tales Of Brave Ulyssses" των Cream. Οι στίχοι του Wagner καταπιάνονται με τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: μαύρο/άσπρο, παράδεισος/κόλαση. Λίγα χρόνια μετά θα μετονομαστεί σε "Psalm 9" κι αποτελεί έναν από τους κορυφαίους doom δίσκους ever. Respect...

Saint Vitus - "Hallow's Victim" (1985):
Οι πρώην Tyrant ιδρύθηκαν το 1979 και θεωρούνται δικαίως από τις σπουδαιότερες μπάντες του είδους. Το συγκεκριμένο άλμπουμ καταλαμβάνει την εδώ θέση του κυρίως για δύο λόγους: Πέραν της διαχρονικότητάς του, είναι και το τελευταίο της πρώτης περιόδου τους με τον μεγάλο Scott Reagers στα φωνητικά και το καλωσόρισμα σε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της doom σκηνής. Αλλά τον Scott "Wino" Weinrich θα τον συναντήσουμε και λίγο πιο κάτω. Άγιοι...

Paul Chain Violet Theater - "In The Darkness" (1986):
O πρώην κιθαρίστας των Death SS αποχώρησε από το συγκρότημα στα μέσα της δεκαετίας του '80 και ξεκίνησε μια απίστευτα παραγωγική solo καριέρα. Η πρώτη της μορφή είναι οι Paul Chain Violet Theater και δύο χρόνια μετά το "Detaching From Satan" κυκλοφορεί το εν λόγω άλμπουμ. Occult doom με φωνητικές αλχημείες, ακολουθώντας τα χνάρια των προαναφερθέντων, δημιουργώντας όμως σκοτεινότερη ατμόσφαιρα. Must...

Pentagram - "Day Of Reckoning" (1987):
Το δεύτερο στη doom ιεραρχία συγκρότημα από πλευράς επιδραστικότητας και μακροζωίας κατάφερε να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ του πολλά χρόνια μετά από τον αρχικό του σχηματισμό. Η cult persona του Bobby Liebling δεσπόζει με την ιδιαίτερη φωνή του και το εξώφυλλο του δίσκου είναι από τα πλέον ταιριαστά στον ήχο/φιλοσοφία της μπάντας, μέλη της οποίας βρίσκονται κάτω από οποιαδήποτε doomόπετρα κι αν σηκώσετε. Αξεπέραστο...

Candlemass - "Nightfall" (1987):
Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα: Ίσως η μεγαλύτερη doom μπάντα των καιρών μας και οι ιδρυτές (;) του epic doom, δεν ήταν δυνατό να απουσιάζει από εδώ. Με τόσα έπη που έχουν κυκλοφορήσει τί να πρωτοβάλει κανείς και πως να αφαιρέσει κάποιο από αυτά; Το "Epicus Doomicus Metallicus" έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια οπαδών και κριτικών του metal, αποτελώντας το εφαλτήριο μιας νέας εποχής για το doom. Ο διάδοχός του όμως με την παρθενική παρουσία του «χοντρού καλόγερου» στα φωνητικά είναι ο δίσκος-ορισμός-ορόσημο της πεμπτουσίας του επικού doom, τόσο σε συνθετικό όσο και σε στιχουργικό επίπεδο... "Samarithan" ρεεε...

Sacrilege - "Turn Back Trilobite" (1989):
Χαρακτηριστικό παράδειγμα «αλλόθρησκων» που αλλαξοπίστησαν και ασπάστηκαν τη θρησκεία του doom. Οι πρώτες δύο δουλειές τους κινούνται σε crossover / thrash μονοπάτια κι αυτό μέχρι την επίσκεψη που δέχθηκαν από τον Αρχάγγελο των Καταδικασμένων. Αποτέλεσμα αυτής; Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξαν τον ήχο τους και χωρίς να είναι «η δισκάρα», το "Turn Back Trilobite" είναι το φωτεινό άστρο που καθοδηγεί τους μεταμελημένους άπιστους στην αγκαλιά των νέων αδελφών τους.

Count Raven - "Storm Warning" (1990):
Σουηδική γκρουπάρα που στέκεται περήφανα και δικαιωματικά δίπλα στα μεγαθήρια του είδους (βλ. Candlemass και Solitude Aeturnus). Το ντεμπούτο τους δε χαρακτηρίζεται «θεïκό» λόγω του ότι δεν ξεκινάει με το "Zen", που είναι ίσως η καλύτερη σύνθεση της μπάντας και που εν τέλει κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά στο καταπληκτικό "High Οn Infinity". Μήπως όμως το "True Revelation" το καθιστά όντως «θεïκό»; Τροφή για σκέψη...

Για το δεύτερο μέρος του αφιερώματος κάντε κλικ εδώ.