Suffering Hour

«Ο τρόπος που οι Suffering Hour καταφέρνουν αμέσως να ξεχωρίσουν από όλο το blackened death metal τσούρμο είναι άξιος θαυμασμού και ταυτόχρονα γεννάει απορίες». Έτσι ξεκινούσε ο φίλος Καλαμούτσος την παρουσίαση του "Dwell" EP των Αμερικανών. Η αλήθεια είναι πως όταν κυκλοφόρησαν οι Suffering Hour το ντεμπούτο τους, "In Passing Ascension", έκαναν αίσθηση. Σε μια εποχή που το προοδευτικό, δυσαρμονικό black/death metal γεννάει διαρκώς αξιοσημείωτες κυκλοφορίες, η ικανότητα του συγκροτήματος να συνθέτει μνημονικές μελωδίες χωρίς να επικαλύπτει παράλληλα τις πυκνογραμμένες ενορχηστρώσεις του, τράβηξε βλέμματα και κυρίως αυτιά.

Η άφιξη του διαδόχου, "The Cyclic Reckoning", συνεπώς, εγείρει προσδοκίες. Ο ανταγωνισμός πλέον, είναι σε δυσθεώρητα επίπεδα. Το αποτέλεσμα, έπειτα και από το αχαλίνωτο όργιο του "Dwell", δεν θα αρκούσε να είναι απλώς εξαιρετικό, αλλά ούτε και αναμάσημα του ντεμπούτου. Το ζητούμενο πλέον, αυτό που οφείλει να κατέχει μια μπάντα για να ξεχωρίσει, είναι η ηχητική ταυτότητα. Πριν αναρωτηθεί κανείς/καμία, «καλά, πάντα αυτό δεν ήταν;», οφείλω να επισημάνω εκ νέου πως, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο εν λόγω χώρος, διαθέτει αξιοσημείωτα περιθώρια για πειραματικές εξερευνήσεις. Όταν όμως μια μπάντα τόσο σύντομα, ξεπερνά τα πρωταρχικά στάδια της διαμόρφωσης, οφείλει να παρουσιάσει τη δική της οπτική, συνεπικουρούμενη και με ένα υψηλά ποιοτικό αποτέλεσμα.

Το "Cyclic Reckoning", καταφέρνει να πιεί νερό από αυτή την πηγή, και ας μην πέφτει ολόκληρο μέσα. Στα 45 λεπτά του, ο δίσκος διακατέχεται από εντυπωσιακές στιγμές. Οι Suffering Hour επέστρεψαν και επιχειρούν να μην αφήσουν περιθώρια, ο χαρακτήρας του εξωφύλλου σηκώθηκε, κραδαίνοντας δύο ξίφη, κοιτώντας προς τον ουρανό. Αυτή η, σημειολογική αναφορά στο εξώφυλλο του προκατόχου, παρουσιάζει την πρώτη διαφορά του νέου άλμπουμ. Οι πέντε συνθέσεις του, ηχούν πολύ πιο εξωστρεφείς. Ο τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, ήταν, να δώσει η μπάντα βάρος στη μελωδία. Οι δυσαρμονίες, συνήθως δεν επιτρέπουν τη σύνθεση μακροσκελών, επιβλητικών ηχητικών χωρίων. Οι Suffering Hour όμως, στα πλαίσια της ηχητικής τους εξέλιξης, στρέφουν το βλέμμα τους προς την ισλανδική σκηνή. Αυτή η μετατόπιση, από τη Γαλλία προς τα βόρεια, τους επιτρέπει, ακολουθώντας το παράδειγμα των Svartidaudi και Misthyrming, να επιβάλλουν κιθαριστικά τις ατμόσφαιρές τους. Η εσωστρέφεια όμως, και δη ο τρόπος που συνθέτουν κυκλικές μελωδίες οι έτεροι Sinmara, είναι αυτός που εκκινεί το ταξίδι της μπάντας.

Το death metal στοιχείο, αν και αισθητά περιορισμένο σε σχέση με τους προκατόχους, δεν εκλείπει. Τα ρυθμικά μέρη, όπως και τα φωνητικά, συνεχίζουν να μεταδίδουν κτηνώδη ισοπέδωση. Η εκλέπτυνση, όμως, των αρνητικών μελωδιών, συνδυασμένη με την απόφαση της μπάντας, μειώνοντας τις συνθέσεις σε σχέση με τον προκάτοχο, αλλά αυξάνοντας τη διάρκεια, να τις «απλώσει», γέρνει την πλάστιγγα προς το black metal. Πλέον, καθίσταται σαφές πως, οι Suffering Hour είναι άλλο ένα συγκρότημα που, αντιλαμβανόμενο τη δύναμη του παραδοσιακού σκανδιναβικού black metal riffing σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, όπως το επαναφέρουν οι Mgla, φροντίζει να το ενσωματώσει στον συνθετικό του πυρήνα, βουτώντας στην πορεία σε ηφαιστειακούς κρατήρες της Ισλανδίας.

Αυτό είναι το πραγματικό μεγαλείο του "The Cyclic Reckoning". Είναι τόσο συμπαγές, ώστε η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών του χωρίων να ηχεί επιβλητική. Ανάμεσα στα κομμάτια του άλμπουμ, βρίσκεται το "The Abrassive Black Dusk Part II", διάδοχος του αντίστοιχου από το ντεμπούτο. Ακούγοντάς τα μαζί, προσπερνώντας τις «συμβάσεις» του δίσκου, γίνεται αντιληπτή η εξέλιξη της μπάντας. Οι Suffering Hour δεν επιχειρούν απλώς να γίνουν ο απόλυτος συνδυασμός Πολωνών και Ισλανδών. Η πυκνή διαστρωμάτωση είναι παρούσα και συχνά παρόμοια, αλλά είναι πιο εύκολη η ιχνηλάτηση των κεντρικών μελωδιών. Αν όμως παρατηρηθεί το κομμάτι από απόσταση, τότε γίνεται αντιληπτό, πως η ουσία του, η δομή και το ύφος των μελωδιών, επί το πλείστον προέρχεται από χώρους εκτός του metal.

Οι Suffering Hour επιλέγουν εκ νέου να κλείσουν ένα δίσκο με μια εκτεταμένη σύνθεση. Το δεκαεξάλεπτο "The Foundations Of Servitude", είναι η ιδεολογική τους διακήρυξη. Επηρεασμένο, όπως και ο δίσκος συνολικά, από τον ίδιο πεσιμισμό που βουτάνε το δίκοπο μαχαίρι τους οι Mgla, αποτελεί το επισφράγισμα μιας περιπετειώδους δημιουργίας, η οποία δεν έχασε στιγμή την αυτοπεποίθησή της. Το σημείο από το 11:40 και μετά, πιθανώς και να μνημονεύεται από τους οπαδούς. Αν λείπει κάτι, είναι το ανατριχιαστικό φινάλε του προκατόχου του. Ίσως τότε μιλούσαμε για εντελώς άλλη τελική αίσθηση. Το "UGH" (ένα από τα αρκετά του δίσκου) του 8:20 καθώς και η απρόσμενη «κατρακύλα» του 9:40 όμως, αγγίζουν το όνειρο.

Το άλμπουμ όμως, όπως προείπα, σφύζει από τέτοιες πινελιές. Η εκκίνηση με το "Strongholds Of Awakening", θέτει εξαρχής τον πήχη, παρουσιάζοντας από τα πρώτα leads το νέο πρόσωπο της μπάντας. Αν τα πρώτα μέτρα δεν είναι αρκετά, έρχεται το σημείο στο δεύτερο λεπτό, του οποίου η τεχνοτροπία, είναι αυτή που επισφραγίζει την ταυτότητα. Είναι αυτό το ύφος, που συνεχίζεται στα ίδια επίπεδα και στο "Transcending Antecedent Visions", παρά το γεγονός πως θυμίζει έντονα τους προαναφερθέντες Sinmara, είναι το διαρκές παιχνίδισμα με τη μετατροπή δυσαρμονιών σε πανίσχυρες κεντρικές μελωδίες. Είναι το "Obscuration" (με την μπάντα να έχει ονομάσει παρόμοια την προτελευταία σύνθεση του ντεμπούτου), που, θυμίζοντας τον ήχο του παρελθόντος, φαντάζει απλά καλύτερο, ακριβώς επειδή εδράζει στο παρόν, επιτρέποντας στα πολλαπλά κιθαριστικά στρώματα να στροβιλίζονται.

Δεν έχει νόημα να απαριθμηθούν όλες οι σπουδαίες στιγμές του δίσκου. Το "The Cyclic Reckoning", κατά ένα άκρως ενδιαφέροντα τρόπο, ακολουθεί μια τάση της εποχής ως προς τον ακραίο ήχο. Επιμένοντας στο τεχνικό/avant-garde σκέλος του, επανεξετάζει τις ρίζες του black/death metal. Επιστρέφει σε αυτές, αναπροσαρμόζοντας τες στο σήμερα, διατηρώντας μόνο την αισθητική συνέχεια. Θυμίζοντας ίσως τη νοοτροπία των Blut Aus Nord, διαγράφει ένα κύκλο, όπου, επιλέγει, αντί της αποδόμησης, την αναδιάταξη, αντί του θρυμματισμού, την επικάλυψη και την επέκταση, αντί της τιμωρίας, την εξιλέωση. Ο Αντώνης έκλεινε την παρουσίασή του έτσι: «αν οι Suffering Hour παραδώσουν ένα αντίστοιχης ποιότητας full-length τότε θα ανοίξουν γερές κουβέντες γύρω από το όνομα τους».

Rejoice. Οι Suffering Hour, ίσως να παρέδωσαν ένα έργο που θα μνημονεύεται μελλοντικά. Είμαι πεπεισμένος όμως πως κάτι τέτοιο δεν έχει σημασία, κανείς δεν μπορεί να νικήσει τον πανδαμάτορα. Σημασία έχουν τα ηχοτοπία του δίσκου. "A Paralysis beyond the wildest of conjurations".

Bandcamp
YouTube