Ανασκόπηση 2023: Modern Hard N' Heavy

Foo Fighters

Ας μην σταθούμε κι αυτή τη φορά στις απώλειες που καθόρισαν τα τραγούδια του "But Here We Are", όσο κι αν είναι αναπόφευκτα παρούσες σε κάθε στιγμή του. Ας μείνουμε στα τραγούδια που είναι τόσο μα τόσο καλά. Στο κολλητικά catchy "Rescued", στο μελωδικά punky "Under You", στα τόσο συναισθηματικά φορτισμένα και τόσο όμορφα αποτυπωμένα σε λόγια "The Glass" και "Hearing Voices", στο τόσο δυναμικό "Nothing At All" και στο τόσο διαφορετικό για τα δεδομένα της μπάντας, δεκάλεπτο "The Teacher". Όλα τραγούδια που θα είχαν θέση σε ένα best of. Των Foo Fighters. Τι άλλο να ειπωθεί δηλαδή;

Queens Of The Stone Age

Ο Joshua ο Homme αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της rock μουσικής. Έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου τα τελευταία χρόνια, κλείνει την τριλογία που ξεκίνησε με το "...Like Clockwork" με το "In Times New Roman…". Οι ατμοσφαιρικές και ενίοτε σκυθρωπές συνθέσεις έχουν τη γνωστή δυναμικότητα και μελωδικότητα που συναντάμε και σε παλιότερες δουλειές των Queens Of The Stone Age και που έχουμε συνδέσει μαζί τους - ακούστε το "Emotion Sickness" ή το "What The Peephole Say", για παράδειγμα. Ο δρόμος στον οποίο κινείται η μπάντα με τις τελευταίες της κυκλοφορίες είναι λίγο διαφορετικός, αλλά παραμένει αξιολογότατος. Καλώς ήρθες πίσω παικταρά μας.

Avenged Sevenfold

Οι Αμερικανοί αποφασίζουν να κάνουν το πιο τολμηρό βήμα της καριέρας τους και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει μέχρι κεραίας. Το "Life Is But A Dream…" είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και επιτυχημένο εγχείρημα που συνεχίζει την εξελικτική πορεία των Avenged Sevenfold βγάζοντάς τους από την comfort zone τους. Χωρίς να ακολουθήσουν κάποια πεπατημένη, μας δίνουν έναν δίσκο όταν τον ακούσει κάποιος από την αρχή μέχρι το τέλος, καταλαβαίνει ότι τελικά όλα βγάζουν νόημα. Είναι ένα προοδευτικό, προσεγμένο, πολυσυλλεκτικό concept μουσικό έργο που διευρύνει τα όρια και τους ορίζοντες των δημιουργών του. Μαζί και των τυχερών που θα το απολαύσουν.

Thirty Seconds To Mars

Είναι μία κάποια συνειδητοποίηση πως οι Thirty Seconds To Mars που κάποτε αγαπήσαμε είναι πλέον κάτι εντελώς διαφορετικό μουσικά. Στο παρόν τους, με μόνα ιδρυτικά μέλη τα αδέρφια Leto, η μπάντα έχει στραφεί σε pop ηλεκτρονικούς ήχους που θα περίμενες από καλλιτέχνες χωρίς το rock background που οι ίδιοι φέρουν. Με τρανταχτά ονόματα στην παραγωγή και καλεσμένους από τον Ed Sheeran μέχρι τον Ed Gibson, το "It’s The End Of The World But It’s A Beautiful Day" θυμίζει μια προσπάθεια που θα μπορούσε να είχε βγει και από τα χέρια του Post Malone και ίσως απευθύνεται σε διαφορετικά μουσικά κοινά παρά την ποιότητά του.

Godsmack

Στο - όπως φαίνεται κι όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι - τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους, οι Godsmack κάνουν αυτό που ξέρουν καλά και προφανώς το κάνουν καλά. Χωρίς να παίρνουν ρίσκα, χωρίς καν να μοιάζουν να το ζορίζουν πολύ γράφουν ωραία τραγούδια, στο δικό τους trademark στυλ, που κάνουν όποιον αρέσκεται στις μουσικές τους να περνάει καλά. Όπως το "Red White & Blue", το "Surrender", το "What About Me" ή το "Soul On Fire". Κι ως κάτι παραπάνω έχουν το πονεμένο και κάπως λυτρωτικό για τον Sully Erna "Truth" και το αποχαιρετιστήριο ομότιτλο τραγούδι που κλείνει το "Lighting Up The Sky" να ξεχωρίζουν.

Check also: Demi Lovato - "Revamped"

Creeper

Μια από τις πιο δυνατές εκπλήξεις της χρονιάς - αν όχι η μεγαλύτερη. Σε ένα μίξερ όπου συνυπάρχουν ο Meatloaf με τον Jim Steinman, ο Paul O'Neil και οι My Chemical Romance και κάτι εξτρά από gothic rock, οι Creeper παρουσιάζουν εν τέλει ένα αποτέλεσμα που μοιάζει φτιαγμένο στο 2023. Κι αν αυτό είναι ένα επίτευγμα από μόνο του, το ότι γράφουν τόσο καλά και κολλητικά τραγούδια και το ότι δεν φοβούνται να φορτώσουν την παραγωγή και να την κάνουν εντυπωσιακή, καθιστούν το "Sanguivore" μια δισκάρα που δικαίως βρέθηκε στα καλύτερα της χρονιάς μας και μεταξύ μας θα μπορούσε να είναι και αρκετά ψηλότερα.

Asking Alexandria

Backstreet Boys meets metalcore. Κακό είναι αυτό; Όχι απαραίτητα. Οι Asking Alexandria ακροβατούν σταθερά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και η μυρωδιά από τα συντηρητικά της κονσέρβας παραμένει έντονη στο "Where Do We Go From Here?". Ο στόχος και η προσήλωσή τους είναι να είναι εν τέλει μια radio-rock μπάντα. Και σε αυτή την κατεύθυνση, παραμένουν μια 'love it or hate it' μουσική πρόταση. Έχουν τις πιασάρικες στιγμές τους, έχουν τα «απαραίτητα» dance/electro σφηνάκια, έχουν μπόλικο autotune, έχουν συμπαθητικά τραγούδια. Ξεχωρίζουν; Σαφέστατα όχι. Αλλά πότε το έκαναν;

Måneskin

Το πρώτο βήμα για να κατακτήσουν το κόσμο έγινε με τη Eurovision. Το δεύτερο με αυτό το άλμπουμ. Γεμάτο νεανικό ενθουσιασμό, προκλητικό, σέξι και ενίοτε επιπόλαιο, αλλά που το συγχωρούμε γιατί είναι τόσο κεφάτο. Πλέον με πλατφόρμα το "Rush!" έχουν ξεχυθεί να κατακτήσουν τις αρένες όλου του πλανήτη και φαίνεται ότι θα το καταφέρουν. Rock, pop και funk συνδυασμένα με στίχους που είναι ωριμότεροι από όσο φαντάζεται κανείς τόσο στα Αγγλικά (κυρίως) όσο και στη μητρική τους πανέμορφη Ιταλική γλώσσα. Αν καταφέρουν και δεν πέσουν θύματα της υπερπροβολής, το μέλλον σίγουρα τους ανήκει.

The Dust Coda

Οι Βρετανοί συνεχίζουν στο μοτίβο των δύο πρώτων δίσκων τους και μας παραδίδουν μια ακόμα ευχάριστη και ευκολοάκουστη δουλειά. Προσανατολισμένο και πάλι στο κλασσικό hard rock των Aerosmith και των Guns N' Roses (αμερικάνικο δηλαδή), το φετινό "Loco Paradise" βγάζει ένα παρεΐστικο και ευχάριστο κλίμα. Κομμάτια όπως τα "Road To Hell", "Love Sick" και "Rock N' Roll Paradise" δείχνουν την πιο σκληρή πλευρά της μπάντας, ενώ κομμάτια όπως τα "The Streets" και "Come The Night" την πιο τρυφερή. Το σύνολο είναι ένας (ακόμα) πολύ καλός hard rock δίσκος υπό την ακρόαση του οποίου θα ευχαριστιόμαστε τα καλοκαιρινά μας ραντλεράκια.

Grandson

O Grandson είναι ένας νέος καλλιτέχνης που δεν παύει να μας απασχολεί με το ταλέντο του, αφού μετά το πολυεπιτυχημένο του ντεμπούτο, "Death Of An Optimist", επιστρέφει φέτος με το "I Love You, I’m Trying" και η προσπάθεια είναι ολοφάνερη. Ο Grandson πλέκει hip-hop και rock ήχους με σεβασμό και αγάπη, ενώ τον ακολουθεί μια φήμη για εκρηκτικές συναυλίες που φέτος είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε και στη χώρα μας. Σε περίπτωση που θέλετε ένα πιο χορευτικό απόγευμα, το "I Love You, I’m Trying" είναι η επιλογή που πρέπει να ακούσετε για φέτος.

Check also: Concrete Castles - "Brand New Me", Starbenders - "Take Back The Night"

VV

Ο Ville Valo μπήκε στο στούντιο, ηχογράφησε όλα τα όργανα μόνο τους και μας έδωσε ένα απλό μεν, όμορφο δε άλμπουμ που θυμίζει αυτό με τον οποίο τον γνωρίσαμε και συμπαθήσαμε. Υπάρχουν πολλές στιγμές στο "Neon Noir" που σου κλέβουν τη καρδιά και σε κάνουν να νοσταλγήσεις, ενώ εκμεταλλεύεται έξυπνα μια νέα στροφή στο goth και τον νεορομαντισμό κάτι που σίγουρα θα αγγίξει και νεότερες καρδιές που απλά είχαν ακουστά τους HIM. Μας κέρδισε το Sabbath-ικό "Saturnine Saturnalia" και νοσταλγήσαμε τα νιάτα μας με το "Loveletting". Η έξυπνη επιστροφή ενός σεκλέτη νουάρ ροκά.

Enter Shikari

Βρίσκονται είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι, αλλά ακόμα είναι νέοι και ακόμα καταφέρνουν να ακούγονται και νέοι. Στο κατά κύριο λόγο ενθουσιώδες "A Kiss For The Whole World" οι Enter Shikari δείχνουν φρέσκοι και ανανεωμένοι, ξεπερνώντας τις συνέπειες της πανδημίας και έτοιμοι να καταλάβουν τις σκηνές όλου του κόσμου με τους ξεσηκωτικούς ρυθμούς τους και με την ενέργεια συνήθως στο μέγιστο. Οι λίγες πιο αδύναμες και αταίριαστες στιγμές είναι μειοψηφία και δεν επηρεάζουν τις καλές εντυπώσεις που αφήνει ο δίσκος και οι ελπίδες μας για το μέλλον τους είναι αισιόδοξες.

Danko Jones

Δεν υπάρχουν συχνά εκπλήξεις με τον Danko Jones. Συνήθως ξέρεις τι θα ακούσεις και όντως αυτό σου προσφέρει: ενεργητικό, ηλεκτρισμένο rock από ένα power trio που δεν θέλει πολλά μουσικά λιπαρά και θα στηρίζεται πάντα στους AC/DC, στους Thin Lizzy, λίγο στους Motörhead και σε λοιπές κλασικές δημοκρατικές δυνάμεις. Το ίδιο θα βρει κάποιος ακούγοντας το "Electric Sounds" με τις πρώτες σκέψεις να είναι «πάλι, λίγο από τα ίδια γαμώτο» και μετά από μερικές ακροάσεις θα θέλει απλά να πατήσει ξανά το play και να πάει μέχρι το ψυγείο να υπολογίσει πόσο βγάζουν οι μπύρες που έχουν απομείνει.

Black Stone Cherry

Οι Black Stone Cherry είναι ένα συγκρότημα που έχει βρει τη συνταγή και όλα δείχνουν πως είναι απίθανο να πάει κάτι λάθος σε αυτή. Η επιτομή της alternative, αμερικάνικης ροκιάς επιστρέφει φέτος με τον όγδοο δίσκο της και τα ροκόμπαρα κάνουν πάρτι, αφού το "Screamin’ At The Sky" είναι ο απόλυτος δίσκος να συνοδεύσει την έξοδό σας σε ένα τέτοιο μέρος. Η άμεσα αναγνωρίσιμη φωνή του Chris Robertson μας συντροφεύει σε δώδεκα ποιοτικά κομμάτια και τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Ανοίξτε το ουίσκι.

Buckcherry

Θεωρούμενοι πλέον βετεράνοι, έχοντας περίπου τριάντα χρόνια στην καμπούρα τους, οι Buckcherry φέτος έβγαλαν το... πρωτότυπα βαφτισμένο "Vol. 10" (ναι, είναι ο δέκατος δίσκος τους όπως δύσκολα μαντεύει κανείς). Παρόμοια βήματα ακολουθεί και η μουσική τους, με τον ήχο να κινείται σε αυτά που μας έχουν συνηθίσει. Στα ίδια κυμαίνεται και η ποιότητα, με τους οπαδούς μάλλον να μένουν ικανοποιημένοι και τους υπόλοιπους μάλλον να αδιαφορούν. Κερασάκι στην τούρτα είναι μια πολύ καλή διασκευή στον τεράστιο Bryan Adams, που ξεχωρίζει. Τουλάχιστον εκεί, νιώθουν.

Sleep Token

Οι συνθήκες ωρίμασαν, και οι Sleep Token στον κύκλο του "Take Me Back To Eden" βρίσκονται σε μια έκρηξη δημοφιλίας, με sold out συναυλίες σε αρένες, με τα streams να παίρνουν φωτιά, με το μυστήριο να παραμένει. Η ουσία όμως είναι, πως η ταυτότητά τους παραμένει εξίσου αναλλοίωτη όσο και κρυπτική. Η επιστροφή στην Εδέμ είναι γεμάτη παθιασμένες ερμηνείες, σημεία έντασης, στιγμές ευαλωτότητας. Μια κομβική στιγμή για το χώρο του μοντέρνου metal, που θα βρει σίγουρα πολλούς να τους αντιγράφουν, αλλά λίγους να το κάνουν καλά (αν τα καταφέρουν). Ο πήχης τέθηκε σε νέα, δυσθεώρητα ύψη. Μένει να υπάρξει και η ανάλογη συνέχεια. 

Baroness

Μία από τις πιο σταθερές μας αξίες. Οι αγαπημένοι Baroness κλείστηκαν σ’ ένα σπίτι που νοίκιασαν και μέσα σε έναν περίπου μήνα, βγήκαν από εκεί με το "Stone" - ευτυχώς έχοντας πρώτα πάρει την κομβική απόφαση να διορθώσουν επιτέλους τη μίξη τους! Το αποτέλεσμα είναι ένας συμπαγής δίσκος που από τις πρώτες κιόλας νότες ακούγεται όσο Baroness έχουμε στο μυαλό μας. Οι επιρροές τους φιλτράρονται τέλεια ώστε να είναι απλώς ανιχνεύσιμες, η ιδιαιτερότητα του σπιτιού-studio περνάει στα τραγούδια και οι ίδιοι ακούγονται δεμένοι όσο μάλλον ποτέ άλλοτε με αυτή τη σύνθεση. Επίσης, "Magnolia", είσαι μεγάλη κομματάρα.

Svalbard

Η απόλυτη αδυναμία εκ του Bristol ανοίγεται φέτος σε περισσότερο mainstream κοινά μετά την συνεργασία τους με τη Nuclear Blast και φαίνεται να έχει κάψει καρδιές. Οι Svalbard παρουσιάζουν ένα κράμα metalcore, post-hardcore, crust-punk, post-metal, ακόμη και post-rock πλέον και συναρπάζουν με τη φετινή τους κυκλοφορία, "The Weight Of The Mask". Με δύσκολη θεματολογία που αφορά την ψυχική υγεία και με το ατού της Serena Cherry στις βασικές συνθέσεις και φωνητικά, οι Svalbard είναι ένα συγκρότημα που σίγουρα θα απασχολήσει και η φετινή τους κυκλοφορία είναι περίτρανη απόδειξη.

In Flames

Εκεί που λέγαμε όλοι ότι το "I, The Mask" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη σε μια κατά τα άλλα φθίνουσα πορεία, μας την φέρανε οι Σουηδοί και το "Foregone" κλείνει το μάτι στο ένδοξο παρελθόν τους, κάνοντάς μας να υποκλιθούμε ξανά με συνθέσεις που άνετα μπαίνουν στο πάνθεον των καλύτερων παραγωγών τους. Πως αλλιώς να αναφερθούμε σε κομματάρες όπως τα "State Of Slow Decay" ή "The Great Deceiver"; Καταφέρνουν και τους παλιούς οπαδούς να ξανακερδίσουν αλλά και να κρατήσουν τους νεότερους οπαδούς που γούσταραν και τα πιο «διαφορετικά» τελευταία τους άλμπουμ. Οι Σουηδοί έχουν πολλά ψωμιά να φάνε ακόμα και μαζί με τη δεύτερη νιότη τους, ξανανιώνουμε και εμείς έτοιμοι να μπούμε στα pits.

Within Temptation

Ορχήστρες; Τσεκ. Μελωδίες φτιαγμένες για αρένες; Τσεκ. Δίκασες; Τσεκ. Μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φωνές στο σύγχρονο σκληρό μικρόκοσμο; Τσεκ. Σπασίματα; Τσ-από-πού-κι-ως-πού-και-γιατί-δουλεύει-σωστά-αυτό-εκ! Το σεστέτο από την Ολλανδία μπορεί να ξεκίνησε τελείως διαφορετικά την πορεία του, στο πέρασμα του χρόνου όμως ερχόταν όλο και προς τη μοντέρνα μεριά των πραγμάτων. Το "Bleed Out" παίζει σαν την τελειότερη απόδειξη αυτού του γεγονότος, διατηρώντας ακέραιη την ταυτότητά τους, και βάζοντας το metal μπροστά από το symphonic. Μας τα είχε πει ανάμεσα στις γραμμές η Sharon, αλλά ποιος να το πίστευε.

Check also: Holding Absence - "The Noble Art Of Self Destruction"

Skindred

Πολύ παραπάνω από μια ragga metal μπάντα, ο Benji και η παρέα του έχουν πολλά να πουν για την Βρετανία, το περιθώριο, την κοινωνική αδικία, το ρατσισμό. Η τέχνη τους είναι αιχμηρή, δυνατή και πολύ διασκεδαστική. Αντιμετωπίζουν το μίσος και τη μαυρίλα με το χαμόγελο και προκαλώντας μας να κάνουμε 'boom, boom, boom' ("Gimme That Boom"). Ρέγκε, EDM, nü περιπλέκονται στο "Smile" και προκαλούν αναπόφευκτα headbanging και χορό. Το "If I Could" είναι αυτό που θα σε κερδίσει και θα σε «αναγκάσει» να ακούσεις και τα "Black Stars", "Mama” και "L.O.V.E.". Σταθεροί σε αυτό που εκπροσωπούν σε ένα από τους καλύτερους δίσκους της δισκογραφίας τους. Χαμογελάστε!

Nita Strauss

Σε σχέση με το ντεμπούτο τα πράγματα εδώ έχουν «σοβαρέψει» για τη δυναμική κιθαρίστρια του Alice Cooper. Στο φετινό "The Call Of The Void" η Nita φιλοξενεί έναν σκασμό καλεσμένους μουσικούς - πάρε David Draiman, πάρε Lzzy Hale, πάρε Marty Friedman, πάρεAlissa White-Gluz - καταφέρνοντας όμως να παραμένει η ίδια στο επίκεντρο. Τα κομμάτια είναι προφανώς guitar driven, έχουν όμως μια αμεσότητα, μια μαστοριά, μια επιδεξιότητα στη σύνθεση. Η τεχνική εδώ πέρα είναι προφανώς αυτονόητη, η αποτελεσματικότητα στο να φτιάχνεις ωραία τραγούδια όπως τα "Scorched", "Surfacing", "Kintsugi" ή "Momentum", καθόλου. Η Straus φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα της solo καριέρας.

Sevendust

Στην άτυπη λίστα με τους πιο πιστούς στρατιώτες του σύγχρονου metal, η πεντάδα από την Ατλάντα έχει κερδίσει με το σπαθί της μία από τις υψηλότερες θέσεις. Δεν είναι μόνο ότι ποτέ δεν έφυγαν. Δεν είναι ο άμεσα αναγνωρίσιμος ήχος τους. Δεν είναι η τρομακτικά σταθερή, ποσοτικά και ποιοτικά, δισκογραφική παρουσία τους. Δεν είναι η πάντα μετρημένη στάση τους. Είναι όλα αυτά μαζί με το ότι έχουν καταφέρει να κρατήσουν την ψυχή τους για κοντά τρεις γεμάτες δεκαετίες. Το "Truth Killer" δεν παίζει απλά σαν το επιστέγασμα αυτής της απίθανης πορείας, αλλά σαν ένα άλμπουμ που μπορεί να σταθεί αυτόφωτο, χωρίς νοσταλγίες ή υπερβολές.

Code Orange

Μπορεί ο πήχης του "Underneath" να ήταν πολύ ψηλός ή μπορεί απλά να χάθηκαν στο χάος που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Ό,τι και να είναι, το "The Above" δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων όσο θα θέλαμε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ένας κακός δίσκος. Συνεχώς μεταλλασσόμενοι, μας παρουσιάζουν ένα post-industrial hardcore εφιάλτη γεμάτο βία και στιγμές γαλήνης σε μια καταραμένη ισορροπία (;) όπως διαπιστώνει κανείς με το "Theatre Of Cruelty" ή το "Grooming My Replacement". Το «κρυφό» όπλο που λέγεται Reba Myers υπερτονίζει το μελωδικό τους στοιχείο και αν αύριο αποφάσιζαν να γράφουν μόνο indie μελωδίες (βλ. "Mirror") μάλλον θα ήταν #1 στα ραδιόφωνα. Υπερπροσπάθεια που αυτοκαταστρέφεται.

In This Moment

Το έφερε από δω, το πήγε από κει, στο τέλος η Maria Brink κατάφερε με τη μπάντα της να δώσει έναν δίσκο τόσο οργισμένο, τόσο σκοτεινό, τόσο εμπορικό, τόσο σέξι, τόσο κινηματογραφικό και τόσο συνειδητοποιημένο, που έχει κάθε λόγο να ανεβάσει το όνομα των In This Moment στο επόμενο επίπεδο. Οι ασκήσεις ύφους που είχαν προηγηθεί τα περασμένα χρόνια, αποτυπώνονται τέλεια στο υλικό του "Godmode". Τα ογκώδη γυρίσματα είναι η ραχοκοκαλιά. Τα παιχνίδια στην παραγωγή τραβάνε τα πάντα ένα επίπεδο πάνω. Τα φώτα, προς έκπληξη κανενός, δεν φεύγουν στιγμή από τη μεγάλη πρωταγωνίστρια.

Check also: As Everything Unfolds - "Ultraviolet"

Invent Animate

Το να καταφέρεις να δημιουργήσεις κάτι τόσο τεχνικά περίπλοκο, αλλά συνάμα συναισθηματικό, είναι κάτι που πολλές μπάντες προσπαθούν, μα λίγες πετυχαίνουν. Πως να μείνεις ασυγκίνητος σε ένα κομμάτι όπως το "Without A Whisper"; Το αίσθημα της απώλειας είναι διάχυτο σε όλο το "Heavener", εκφραζόμενο σε όλες τις εκφάνσεις και τα στάδια που μπορεί κανείς να το βιώσει. Riffs βγαλμένα από άλλο πλανήτη, ατμοσφαιρικά περάσματα, ισοπεδωτικά breakdowns. Ενα από τα 'next big things' του metalcore, στην καλύτερη στιγμή του. 

Bury Tomorrow

Μετά από τόσα προβλήματα και νέα μέλη θα μπορούσαμε άνετα να μιλάμε για ένα «μεταβατικό άλμπουμ». Εδώ όμως έχουμε κάτι διαφορετικό. Οι Βρετανοί παίρνουν όλα τα στοιχεία του παρελθόντος τους, τον πόνο και την πίεση, και με το "The Seventh Sun" βγάζουν το καλύτερο δίσκο τους και ένα από τους σημαντικότερους στο melodic metalcore για το 2023. Αν έχεις αμφιβολία βάλε στο τέρμα το "Abandon Us" με κίνδυνο να πάθεις εξάρθρωση από το χτύπημα. Το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια είναι επικίνδυνα πορωτικά με το thrash "Forced Divide" και καπάκι το "Boltcutter" και το θρασύτατο groove του. Ένα άλμπουμ ιδανικής ισορροπίας ανάμεσα σε μελωδία και επιθετικότητα.

Currents

Αν ρωτούσε κανείς τι είναι αυτό που κάνει τους Currents να ξεχωρίζουν ανάμεσα στον ορυμαγδό από μπάντες που ξεφυτρώνουν στο χώρο του progressive metalcore, αυτό θα ήταν η συνέπεια. Το "The Death We Seek" τους βρίσκει στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, έχοντας σιγουριά για το ύφος και τον ήχο που θέλουν να υπηρετήσουν. Μα κυρίως, είναι ένα άλμπουμ 'all killer - no filler'. Γεμάτο κομμάτια που μένουν προσκολλημένα στο μυαλό για μέρες, είναι ένα έργο που σε κρατάει σε εγρήγορση από την αρχή ως το τέλος. 

The Amity Affliction

Πήγαινε καιρός που είχαμε να ευχαριστηθούμε τόσο μια ολοκληρωμένη δουλειά της πάντα αξιόμαχης παρέας από την Αυστραλία. Χωρίς να διαγράφουν το πρόσφατο παρελθόν, οι εντονότερες σκληρές πινελιές και η προσοχή στις λεπτομέρειες κάνουν όλη τη διαφορά στο "Not Without My Ghosts". Τα χτυπήματα στις κιθάρες ξεχειλίζουν όγκο. Οι στίχοι κόβουν με τον χαρακτηριστικό, ολόδικο τους τρόπο. Τα δίκασα παραμονεύουν σε κάθε γωνία. Οι εναλλαγές των Joel Birch & Ahren Stringer μοιάζουν βγαλμένες από τις χρυσές μέρες της σκηνής. Μπορεί να μην είχατε φύγει, αλλά μας λείψατε κύριοι!

Beartooth

Κοιτώντας την οικογενειακή φωτογραφία της metalcore φαμίλιας από τη χρονιά που φεύγει, ανάμεσα στις σκληρές φάτσες και τις λιγότερο ή περισσότερο προβαρισμένες πόζες, οι Beartooth μοιάζουν σα τη μύγα μες στο γάλα. Δεν στέκονται στη γωνία, ούτε δείχνουν μαλωμένοι με κανέναν. Είναι απλά τόσο χαμογελαστοί με τα εμπριμέ πουκάμισα και τα ροζ κουστούμια τους. Στο "The Surface" ο Caleb Shomo και η παρέα του δεν φοβούνται να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους, και παρά τις όποιες αστοχίες, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Το ντουέτο με τον Hardy στο "The Better Me" γειώνει την όποια κουβέντα σε ένα κουπλέ κι ένα ρεφραίν.

Check also: The Acacia Strain - "Failure Will Follow", Sylosis - "A Sign Of Things To Come"

Polaris

Είναι θλιβερό να κυκλοφορεί ο δίσκος μετά την ανακοίνωση του θανάτου του κιθαρίστα Ryan Siew μόλις στα 26 του χρόνια. Το "Fatalism", πέρα από το ειρωνικό (όπως έδειξε η πραγματικότητα) του τίτλου του, είναι η παρακαταθήκη του, όπως αποτυπώνεται μέσα από τις αυξημένες εντάσεις, τα riffs-ογκόλιθους και την ορμητική, αστείρευτη ενέργειά του. H διάχυτη ατμόσφαιρα απελπισίας και μαυρίλας, ενισχύεται από τους στίχους, ακόμη και στις φαινομενικά πιο φωτεινές στιγμές. Μια ποιοτική δουλειά που δυστυχώς επισκιάζεται από μια τραγική απώλεια, που αφήνει την πικρία να επικρατεί σε κάθε ακρόαση. 

Vexed

Έχοντας ήδη δώσει ένα πρώτο σκληρό δείγμα γραφής με το ντεμπούτο τους, οι Vexed επέστρεψαν τρία χρόνια μετά για να αποδείξουν ότι δεν ήταν απλά ένα underground θαύμα του ενός δίσκου. Πριν βγει ακρόαση του "Negative Energy", το αποτέλεσμα είναι κλειδωμένο. Τα κουδίσματα παραμένουν χαμηλά όπως τότε. Οι ταχύτητες αλλάζουν από μανιασμένα υψηλές σε αργές και βασανιστικές. Τα γρυλίσματα στάζουν οργή. Οι μικρές στιγμές για ανάσες είναι έξυπνα τοποθετημένες. Τα σπασίματα μπορούν να ξεκινήσουν moshing στον πιο ανύποπτο χρόνο.

August Burns Red

Ανοίγοντας δειλά τους ορίζοντες του «αγνού και γνήσιου» ήχου τους, χωρίς να πρωτοτυπούν ιδιαίτερα, οι August Burns Red συνεχίζουν στο μονοπάτι που έχουν χαράξει εδώ και μια εικοσαετία. Στο "Death Below", βρίσκουμε ένα άρτιο metalcore δίσκο, ιδανικό για όταν έχουμε την ανάγκη για να ανεβάσουμε γκάζια και να πάρουμε ενέργεια. Οι guest συμμετοχές από τον Jesse Leach των Killswitch Engage και Spencer Chamberlain των Underoath εκτός από μια νότα φρεσκάδας και διαφοροποίησης, λειτουργούν και σαν υπενθύμιση της ύπαρξης (ακόμη) μιας ζωντανής κοινότητας που αρνείται πεισματικά να χαθεί παρότι πολλοί είχαν προκαταβάλλει το θάνατό της. 

Suicide Silence

Του deathcore το ανάγνωσμα, μέρος α'. Η μετά Mitch Lucker ζωή του συγκροτήματος από την Καλιφόρνια συνεχίζεται και η έβδομη ολοκληρωμένη δουλειά τους έρχεται σαν επιβεβαίωση προς κάθε κατεύθυνση για τη θέση τους στη σκηνή. Ήταν εκεί στα πρώτα της βήματα. Συνέβαλαν τα μέγιστα στην καθιέρωσή της. Ξέρουν τα κόλπα και τα κουμπιά της όσο ελάχιστοι. Κι αν περιπλανήθηκαν μακριά της, δεν την εγκατέλειψαν ποτέ πραγματικά. Οποιαδήποτε απόπειρα σύγκρισης του "Remember... You Must Die" με το παρελθόν είναι καταδικασμένη. Κοιτώντας πέρα από αυτό, η επιτυχία του είναι αναμφισβήτητη.

Thy Art Is Murder

Του deathcore το ανάγνωσμα, μέρος β'. Το χαοτικό ταξίδι της παρέας από το Σύδνεϋ συνεχίζεται και ο πανικός που συνόδευσε την ανακοίνωση της απόλυσης του CJ McMahon, πρακτικά μαζί με την κυκλοφορία του νέου LP, πρόσθεσε μία ακόμα σελίδα στο παράξενο άλμπουμ τους. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες καινοτομίας, ή ποιότητας εδώ που τα λέμε, το "Godlike" δεν θα απογοητεύσει τους εν breakdowns πιστούς, μένοντας στο γνωστό κατάμαυρο, υπέρ-τσιτωμένο, πάντα έτοιμο για ξύλο μονοπάτι που είχαν ξεκινήσει να ανοίγουν οι δημιουργοί του μία δεκαετία πίσω.

Check also: Heart Of A Coward - "This Place Only Brings Death", Silent Planet - "Superbloom"

Crosses

Περάσανε σχεδόν δέκα χρόνια από το υπέροχο ντεμπούτο, αλλά ευτυχώς ήρθε η ώρα που ο γίγας Chino Moreno επανενεργοποίησε το side project των Crosses. Στο"Goodnight, God Bless, I Love U, Delete" διατηρούν την ηλεκτρονική τους βάση και τους φυσιολογικών ταχυτήτων ρυθμούς τους και αφήνουν παραπέρα τη σκληράδα τους. Το αποτέλεσμα είναι άλλος ένας ιδιαίτερος δίσκος που ρέει αβίαστα, χωρίς να υπακούει σε κανόνες και απαιτήσεις. Οι κιθάρες του Shaun Lopez είναι ακλόνητες, οι ερμηνείες του Moreno φουλ προσωπικές και κομμάτια όπως τα "Big Youth" και "Ghost Ride" είναι οδηγοί του ήχου που απολαμβάνουμε.

Babymetal

Περισσότερο metal και λιγότερο metal και αυτό φαίνεται από το εξώφυλλο μέχρι και τις συνθέσεις του "The Other One" όπου το kawaii metal τους έχει γίνει πιο σκοτεινό, πιο εσωστρεφές και πολύ ωριμότερο σαν ηχητικό αποτέλεσμα. Τα κορίτσια μεγάλωσαν και το σκοτάδι που αντικρίζουν γύρω τους πλέον μεταφέρεται ηχητικά μέσω του ‘metalverse’ από το οποίο μας τραγουδούν (sic). Καλά δεν σοβάρεψαν και τελείως, αφού οι pop στιγμές είναι κι εδώ άφθονες με κομμάτια όπως τα "Mirror Mirror" και "Time Wave" να ακούγονται όπως φαντάζομαι θα ήταν αν πήγαινε η Ιαπωνία στη Eurovision. Ένα coming-of-age album που ο χρόνος -και το marketing- θα δείξει προς τα που θα καταλήξει.

100 Gecs

Για όλες τις μουσικές που κατάφεραν μέσα στο 2023 να κερδίσουν έστω στοιχειώδη υποστήριξη από τη μουσική βιομηχανία και να αγγίξουν το mainstream, η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Dylan Brady & Laura Les είναι στις πιο κραυγαλέα διασκεδαστικές. Αν χρειάζεται απόδειξη, το "Hollywood Baby" τη σερβίρει σε ένα τρίλεπτο πυροτέχνημα. Ολόκληρο το άλμπουμ σε κάτι λιγότερο από είκοσι επτά. Η hyper-noise-pop-punk ταμπέλα εκσφενδονίζεται απ' το παράθυρο. Αν αποδεχθούμε ότι το "Cocaine Bear" στέκεται ως κινηματογραφικό αντίστοιχο, το επίτευγμα του "10,000 Gecs" δείχνει περίπου πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες φορές πιο υστερικό. Γιατί δεν αποθεώσαμε νωρίτερα; Ευχαριστούμε, επόμενη ερώτηση.

Pvris

Από το metalcore και το post-hardcore στο alternative rock με hyper-pop, το κάποτε συγκρότημα της Pvris, πλέον το σχήμα που σηκώνει ολοκληρωτικά μόνη της, αποτέλεσε έναν χαμαιλέοντα εξέλιξης που βρέθηκε το μέσο με το οποίο αναζήτησε τόσο την προσωπική όσο και τη μουσική της ταυτότητα. Ίσως ο προηγούμενος δίσκος της να είχε περισσότερες χιτάρες μέσα, το "Evergreen" όμως δεν πάει καθόλου πίσω. Κυκλοφορία έντονα χορευτική αλλά και με πάρα πολλή κινηματογραφική δουλειά εφόσον όλα τα κομμάτια έχουν δικό τους videoclip με μια συνεχόμενη ιστορία, εάν το pop είναι στοιχείο που χρειάζεστε μέσα στο rock σας, το "Evergreen" είναι για εσάς.

Health

Η καλιφορνέζικη τριάδα και τα σκοτεινά της synthesizers επέστρεψαν φέτος αδυσώπητα με το "Rat Wars" για άλλη μια αστική δυστοπική εμπειρία. Ήχος βαρύς, μελαγχολικός, στενάχωρος μα εκδικητικός, οι Health έχουν κάτι το τοξικά γοητευτικό. Οι ήρεμες στιγμές εναλλάσσονται με σκληροτράχηλες μελωδίες, το alternative παίζει ποδόσφαιρο με το noise rock και φυσικά το σκοτεινό synthwave είναι σε πρώτο πλάνο. Τα κομμάτια δε συνεργασίες με τη Sierra (που απολαύσαμε πρόσφατα στα ελληνικά χώματα μαζί με τον Carpenter Brut αλλά και στο Roadburn 2023) και τους Godflesh, ανεβάζουν το δίσκο σε μια από τις εκπλήξεις στην εκπνοή της χρονιάς.

Check also: Hanabie - "Reborn, Superstar!", Poppy - "Zig"

Elegant Weapons

Η σύνθεση της μπάντας (Richie Faulkner, Rex Brown, Scott Travis, Ronnie Romero) παραπέμπει σε supergroup και αρκετά συχνά τα supergroups ακούγονται τετριμμένα και αδιάφορα. Η πρώτη δουλειά των Elegant Weapons όμως, καταφέρνει να ξεφύγει από αυτόν τον άτυπο και ίσως αυθαίρετο κανόνα. Στο "Horns From A Halo" μπορεί κανείς να βρει αρκετά ενδιαφέρουσα ριφολογία και στιβαρό rhythm section - το πιο αναμενόμενο όλων ήταν αυτό! Ο δίσκος μπορεί να μη συγκλονίζει, αλλά περιλαμβάνει ορισμένα δυνατά τραγούδια σε παραδοσιακές συνθετικές φόρμες και έχει σύμμαχό του τον πολύ καλό και μοντέρνο ήχο. Να που βγήκε αστεράκι τελικά ο ηγετικός Faulkner.

Hot Milk

Κάθε τόσο εμφανίζεται από το πουθενά ένα νέο όνομα που χωρίς προφανή λόγο έχει όλη την αγάπη της μουσικής βιομηχανίας. Ακόμα και στον γενναίο νέο κόσμο. Οι Hot Milk δεν είναι μία τέτοια περίπτωση. Από τα πρώτα τους βήματα μία πενταετία πίσω, έχουν δουλέψει σκληρά κι έχουν μάθει από τα λάθη τους. Πάνω απ' όλα, όχι μόνο δεν εγκατέλειψαν το παιχνίδι όταν έγινε δύσκολο, αλλά το πήγαν στα ίσια. Το "A Call To The Void" οφείλει τόσα στο ραδιοφωνικό rock των tens, όσα και στο pop-punk ή την ηλεκτρονική σκηνή. Η νίκη βρίσκεται στο ότι αντί να μένει σε αυτά, πατάει γερά στο σήμερα.

Wargasm

Περιμέναμε και αντάμειψαν την αναμονή μας. Τα singles που κυκλοφορούσαν για καιρό οι Wargasm μας είχαν πάρει τα αυτιά και τα μυαλά. Η έντονη θύμιση των Atari Teenage Riot, το nu-metal στοιχείο που τους ξεχώρισε και έφτασαν μέχρι και σε σημείο να φιλοξενήσουν τον ίδιο τον Fred Durst στο δίσκο τους, όλα οδήγησαν στο εξαιρετικό "Venom". Το παρανοϊκό ντουέτο των Sam και Rachel μας έδωσε όλα αυτά που περιμέναμε και ακόμη παραπάνω: nü, industrial, σκληρές κιθάρες, αναφορά στο "Be All, End Al" των Anthrax, σε έναν ντεμπούτο που δεν έχει σταματημό.

Sophie Lloyd

Αν η γενναία guitar heroine δόση που κέρασε η Nita Strauss δεν ήταν αρκετή, το "Imposter Syndrome" της Sophie Lloyd έφτασε σαν ευχάριστο μπόνους. Απολύτως αναμενόμενα, η εξάχορδη μοιράζεται το κέντρο της σκηνής με το μικρόφωνο. Το υλικό κατά κανόνα ισορροπεί ανάμεσα στο κλασικής κοπής μοντέρνο heavy και το στυλ που υπηρετεί η εκάστοτε φωνή. Για τα γούστα μας, η core-ish αισθητική και η full-on-shred επίθεση, όπως αποτυπώνεται στις συνεργασίες με Matt Heafy και Cole Roland αντίστοιχα, κουμπώνουν γάντι. Η απουσία Machine Gun Kelly είναι εκκωφαντική.

Daedric

Μία κουταλιά metalcore. Μία industrial. Μία σύγχρονης pop. Κάτι λίγο από djent. Και Elder Scrolls γαρνίρισμα, επειδή γιατί όχι. Τα υλικά μόνα τους μοιάζουν, και είναι, αρκετά απλά. Όλο το ζήτημα στην πρόταση της Kristyn Hope βρίσκεται στο συνδυασμό τους. Ο τρόπος που οι καθαρές μελωδίες γυρίζουν σε σκισμένες είναι προσεγμένος. Οι κιθάρες συμπληρώνουν τα ψηφιακά θέματα αντί να τα ακολουθούν. Το "Mortal", χωρίς να προσπαθεί να καινοτομήσει, δεν έχει καμία διάθεση να μπει σε κουτάκια, αλλά ένα σκασμό από λόγους για να μιλήσει σε ένα νέο, genreless κοινό.

Check also: Mayfire - "Cloudscapes & Silhouettes", Motive Black - "Auburn"

Mask Of Prospero

Σε μια χρονιά που το συνήθως πολύ δραστήριο εγχώριο metalcore δεν μας έδωσε και πολλές full length κυκλοφορίες, το ντεμπούτο των Mask Of Prospero, "Hiraeth" τόσο metalcore όσο και djent, post-metal αλλά και progressive, είναι ένας ελπιδοφόρος δίσκος. Οκτώ συνθέσεις που είναι ικανές να σε συνεπάρουν αν είσαι οπαδός οποιουδήποτε είδους εκ των προαναφερθέντων, γραμμένες και παιγμένες από μουσικούς που φαίνεται να γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Η παραγωγή ακούγεται κρυστάλλινη, ενώ ξεχωρίζουν και οι συμμετοχές τόσο από Bob Katsionis αλλά και Σοφία Σαρρή. Μακάρι να έχουν το μέλλον που τους αξίζει.

Lazy Man's Load

Η southern rock/metal μπάντα από την Αθήνα με το "Saints Full Of Sin" μας παραδίδει με συνέπεια και περηφάνια το δεύτερο της άλμπουμ δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο της και εντυπωσιάζει με την έμπνευση και τη σοβαρότητα της. Ατμοσφαιρικά και «μαύρα» mid-tempo κομμάτια που κινούνται σε άλλοτε σε groove και άλλοτε σε πιο εσωτερικά μονοπάτια. Τραγούδια γραμμένα για να κάνουν κόσμο να γουστάρει live ("Heavy Is The Crown", "Slackjawed") και άλλα τόσο «γεμάτα» ("The Pilgrim And The Witch") που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Αν τους πετύχετε σε κάποιο live μην τους χάσετε!

Elysion

Αχνά φώτα, μυρωδιά βροχής, πνιγμένοι αστικοί ήχοι. Οι καιροί μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά το σκοτεινό σοκάκι μένει ίδιο κι απαράλλαχτο. Απαράλλαχτο; Όχι δα. Μία βαθιά ανάσα και μία προσεκτική ματιά αρκούν για να ξεχωρίσουν οι μικρές λεπτομέρειες που θα προδώσουν το πέρασμα του χρόνου. Στο "Bring Out Your Dead", το κουιντέτο πετυχαίνει κάτι που πολλοί στον μουσικό κόσμο στοχεύουν, αλλά ελάχιστοι πετυχαίνουν· κρατάει το ύφος που το καθιέρωσε άθικτο, και την ίδια στιγμή τραβάει τις άκρες τόσο ώστε να το ανανεώσει. Μία ολόσωστη μοντέρνα ατμοσφαιρική επανεφεύρεση.

Dreambleed

Παλιοί γνώριμοι του εναλλακτικού metal στη χώρα μας, οι Dreambleed επιστρέφουν φέτος με το "Home​ö​phobia" και έχουν να επιδείξουν πολύ όμορφα δείγματα της γνώριμης, συμφωνικής και λίγο gothic ταυτότητάς τους, εμπλουτισμένη με pop στοιχεία και ρεφρέν, βασισμένα στην φωνή του Μιχάλη που τα δικαιώνει στο έπακρο. Οι Dreambleed διατηρούν μια ηχηρή φωνή εναντίον του ρατσισμού εντός του χώρου και το κάνουν παίζοντας όμορφη μουσική που αποτυπώνει τη στεναχώρια που αυτός μπορεί να προκαλέσει. Όλα αυτά με συνεργασίες όπως αυτές των Maxi Nil, Christiana Elysion αλλά και του πατέρα του τραγουδιστή τους!

Enemy Of Reality

Με θεματικό όχημα την αρχαία αλλά και τη λαϊκή ελληνική παράδοση, οι Enemy Of Reality στην αισίως τρίτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους, "Where Truth May Lie" χτίζουν μια ιστορία με καλοδουλεμένες συνθέσεις αλλά και τη σήμα κατατεθέν φωνή της Ηλιάνας Τσακιράκη. Ένας δίσκος-συλλογή από πολλές πτυχές του σύγχρονου metal ήχου, θες συμφωνικό, θες gothic, progressive ή και λίγο heavy, συνδυάζεται με μελωδίες της ελληνικής μουσικογραφίας, αγαπημένο μοτίβο των Enemy Of Reality, μας αφήνουν με μια βαθειά φεμινιστική αφήγηση που αξίζει να ανακαλυφθεί.

Spiritbox

Έχοντας να διαχειριστούν τη μεγάλη δημοφιλία που έχτισαν κυρίως ιντερνετικά, οι Spiritbox με το "The Fear Of Fear" καλούνται να αποδείξουν ότι είναι μια μπάντα που υφίσταται και πέρα από το hype. Αυτό που σίγουρα δεν τους χαρακτηρίζει είναι ο φόβος. Σε έξι μόλις κομμάτια, αψηφούν κάθε προσδοκία. Από τα πνιγερά κοψίματα του "Cellar Door" που είναι ίσως το πιο heavy κομμάτι που έχουν γράψει ως τώρα, στο χορευτικό και pop-inspired "Ultraviolet", τα «πρέπει» πάνε περίπατο. Περιπετειώδεις αλλά και ουσιαστικοί, οι Spiritbox αναδεικνύονται σε μια δύναμη που φέρνει έναν αέρα ανανέωσης και έμπνευσης σε μια νέα γενιά μουσικών. Στα συν του EP, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του 2023, το "Jaded".

Yonaka

Έχοντας αφήσει πίσω τους την αφέλεια των πρώτων ημερών, η Theresa Jarvis και τα αγόρια της, βρίσκουν τα πατήματά τους και κοιτάζουν μπροστά με αυτοπεποίθηση. Το υλικό του "Welcome To My House" ακούγεται άμεσο όσο ποτέ. Οι γραμμές και οι ρυθμοί μένουν σταθερά ψηλά. Τα στιχάκια βγάζουν κάτι από εκείνον το σχεδόν εφηβικό αέρα, αλλά με μία πιο ψύχραιμη ματιά. Η μπροστάρισα ξεχωρίζει άκοπα. Αν κάπως τους ξαναβγάλει ο δρόμος από τα μέρη μας, γιατί εκείνο το απόγευμα στην Πετρούπολη πέρασε πολύ γρήγορα, θα είναι ευχής έργο.

The Callous Daoboys

Οι Callous Daoboys με το περσινό τους "Celebrity Therapist" σόκαραν με την σκληρή τους πολυπλοκότητα. Φέτος επιστρέφουν να κατοχυρώσουν αυτή την σιγουριά σε ό,τι δημιουργούν με το νέο τους EP "God Smiles Upon The Callous Daoboys". Συνεχή εξαιρετικά δείγματα post-hardcore μπλεγμένου με αδυσώπητο mathcore, prog έγχορδα και εύθυμα metalcore ρεφραίν, κερδίζουν απευθείας την καρδιά του οπαδού καθενός ιδιώματος. Για να μην αναφέρουμε τα πανέξυπνα λογοπαίγνια και στιχουργικές αναφορές. Έχουν βάλει πλώρη για πολύ μεγάλα πράγματα και σίγουρα αποτελούν ένα από τα συγκροτήματα που χρίζει παρακολούθησης στον ήχο.

Earth Caller

Κατάμαυρο synth-infused metalcore, απευθείας από το σωτήριο έτος 2008. Όχι, μην τρομάζετε, η παραγωγή είναι πιο κοντά στο τώρα παρά στο τότε. Η ψυχή των κομματιών του "Renormalization" όμως έχουν κάτι από τις εποχές που το myspace κυρίευε το σύμπαν και τα πληκτράτα γεμίσματα πίσω από τσιτωμένα breaks ακουγόταν σαν το πιο φρέσκο πράγμα εκεί έξω. Η προσθήκη της Misstiq επιβεβαιώνει τις προσδοκίες με το παραπάνω. Τα ξεσπάσματα ουρλιάζουν για σανίδι και χτύπημα. Το επόμενο ολοκληρωμένο βήμα θα κρίνει πολλά.

Letdown.

Με αυτό το EP των 7 τραγουδιών και των 24 λεπτών μας συστήνονται οι Letdown., δηλαδή το σχήμα του Blake Coddington, ο οποίος δείχνει ότι ξέρει να γράφει τραγούδια που καμιά εικοσαριά χρόνια πριν μπορεί να έκαναν πάταγο στα mainstream rock αμερικάνικα ραδιόφωνα. Το "Crying In The Shower" φέρνει στο νου μπάντες που έκαναν επιτυχία κυρίως στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού στα 00s, με τις μελωδίες του φέρνουν στο νου από Linkin Park ως twentyonepilots. Οι Letdown. έχουν όλα τα φόντα να γνωρίσουν σημαντική επιτυχία αν γράψουν 1-2 hits. Η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκονται πολύ μακριά.

Check also: Dream State - "Untethered"

Corey Taylor

Μια του κλέφτη πήγε καλά, τη δεύτερη θα μπορούσε και καλύτερα. Ο Corey Taylor επέστρεψε με τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο μα δυστυχώς αντί να καταπιάνεται με κάτι που είχε προσωπική ταυτότητα όπως προηγουμένως, καταλήγει με κομμάτια που μοιάζουν με ένα περίσσευμα ιδεών από τους Slipknot και Stone Sour. To "CMF2" είναι σίγουρα κάτι που ο Taylor το πόνεσε, αλλά δεν ακολούθησε την αίγλη του προκατόχου του, "CMFT". Κρατάμε τα δύο καλά του κομμάτια στα "Post Traumatic Blues" και στο ska-punk βασισμένο "We Are The Rest" και προχωράμε.

Avatar

Μια πορεία μετριότητας συνεχίζει και ίσως η προσωπικότητα του Johannes Eckerström να είναι αυτό που μας αναγκάζει και συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τους Avatar. Δυστυχώς και στο "Dance Devil Dance", παρά τα «είμαι ο Σατανάς» και άλλες ιστορίες για αγρίους, o Eckerström δεν ξεκολάει από τη ζώνη ασφαλείας του και με ελάχιστες εξαιρέσεις ("The Dirt I'm Buried In", "Violence No Matter What") κινείται πάλι σε ρηχά νερά. Σάπια ρέγγα με λίγο σοκολάτα.

You Me At Six

Είναι οι You Me At Six και παίζουν modern rock με κάμποσες pop αναφορές και ξεδιάντροπα εμπορική αισθητική. Τίποτα το καινούργιο. Τίποτα το παράξενο. Όσοι και όσες κρατάτε ελπίδες για ολοκληρωτική επιστροφή στις παλιές, καλές, pop-punk-adjacent μέρες, μπορείτε πια να απολέσετε κάθε ελπίδα. Η παρέα από το μεγάλο νησί έχει μεγαλώσει. Παρά τις όποιες λοξές ματιές προς τα πίσω, το "Truth Decay" δεν φεύγει από τον δρόμο που έχουν φτιάξει τα τελευταία δέκα και κάτι χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι περισσότερο «απλά οκ» παρά «κακό», αλλά και πάλι.

Mammoth WVH

Ο Wolfgang κουβαλά ένα επίθετο που τις περισσότερες φορές αποτελεί βαρίδι παρά διαβατήριο. Στη δεύτερη δουλειά της one man μπάντας του (δεν είναι προνόμιο μόνο των μπλακμεταλλάδων!), εξακολουθεί υφολογικά να κινείται στον ευρύτερο αμερικανικό hard rock ήχο. Με το "Mammoth II" λοιπόν καταφέρνει μεν να ξεπεράσει το ντεμπούτο του και να ανέβει ένα σκαλί παραπάνω, χωρίς όμως να εντυπωσιάσει κιόλας. Υπάρχει υλικό που μπορεί να σταθεί αξιοπρεπέστατα, όπως το πρώτο single "Another Celebration At The End Of The World", το κεφάτο "I'm Alright" ή το "The Optimist", αλλά υπάρχουν και ορισμένα πιο αδιάφορα κομμάτια. Λίγο άνισο το αποτέλεσμα.

Atreyu

Ερχόμενοι από μια εποχή που το metalcore ήταν στα ντουζένια του, οι Atreyu εξακολουθούν να κρατάνε. Το φετινό "The Beautiful Dark Of Life" είναι στην ουσία μια συλλογή που περιλαμβάνει τα τρία EPsπου η μπάντα κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά. Αυτό φαίνεται μεν από την κάποια ανομοιογένεια μεταξύ των κομματιών, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ακούγεται διεκπεραιωτικό. Η προσπάθεια για ραδιοφωνική επιτυχία, όσο κάτι τέτοιο έχει νόημα σήμερα, παραμένει, αλλά ο ήχος έχει εξελιχθεί και δεν έχει μείνει κολλημένος 25 χρόνια πίσω, στην εποχή που ξεκίνησαν. Δισκάκι που ψάχνεται και που έχει λόγο ύπαρξης, αλλά μπορούνε και καλύτερα.

Check also (ή και όχι): Cyhra - "The Vertigo Trigger", Of Mice & Men - "Tether"

Spotify playlist