Djevel

Σε μια δεκαετία, οι Djevel έχουν κυκλοφορήσει επτά full lengths. Το σχήμα που διαθέτει μέλη από Nettlecarrier, Blood Tsunami (τον Faust των Emperor δηλαδή), Black Majesty, Dark Sonority, Mare και γενικά από την ελίτ της σύγχρονης νορβηγικής σκηνής, παραδίδει ακάθεκτο black metal έργα τέχνης. Ο σκοπός των Djevel είναι ιδιαίτερα απλός. Κάθε κυκλοφορία, οφείλει να εξαπλώνει, πειστικά και πέραν πάσης αμφιβολίας, την αγάπη, αλλά και το συναίσθημα, του πατροπαράδοτου, μελωδικού black metal των νορβηγικών '90s.

Δύο χρόνια έπειτα από το "Ormer Til Armer, Maane Til Holde", οι Djevel επέστρεψαν τον περασμένο Μάιο με το "Tanker Som Rir Natten". Το, μεταφραζόμενο ως «οι σκέψεις που ταξιδεύουν τη νύχτα», αποτελεί μια από τις πιο ατμοσφαιρικές προσθήκες στον κατάλογο των υπερπαραγωγικών, αλλά ποιοτικών Νορβηγών. Σε περίπτωση που κάποιος/α που θα ακούσει αυτό το άλμπουμ δεν είναι εξοικειωμένο με το ύφος των διαβόλων αυτών, τα πράγματα είναι ιδιαίτερα απλά. Μακρόσυρτες, επιβλητικές συνθέσεις με έμφαση στο μελωδικό, έρπον riffing, ελαφριά synths, ακουστικές κιθάρες που σποραδικά επανέρχονται για να τονίσουν το παγανιστικό ύφος των κομματιών, και φωνητικά που, στην ευθύτητά τους, δεν παραμελούν να ηχούν άλλοτε δαιμονισμένα και άλλοτε τελετουργικά. Η έμφαση δε, στον συγκεκριμένο δίσκο σε καθαρά απαγγελτικά περάσματα, πιθανώς και να κάνει τη διαφορά.

Το μεγαλύτερο όπλο όμως των Djevel είναι η ουσία στην κιθαριστική δουλειά. Ο τρόπος που, υπό μια αψεγάδιαστη παραγωγή, ένας δίσκος πέντε τραγουδιών άνω των εννέα λεπτών διάρκειας έκαστο, και συνολικής 57 λεπτών, δεν κουράζει, παρά την άρνησή του να αναπαράγει κλίμα αισθητική και ήχο μιας, αυστηρά οριοθετημένης σκηνής, είναι η ευθύτητα των riffs. Τα τραγούδια, σε απόλυτο εναρμονισμό με τους τίτλους τους, αποτελούν αυτόνομες ιστορίες δίχως καμία διάθεση περιορισμού. Οι Djevel συνθέτουν ένα απόκοσμο black metal, από την άποψη πως, όπως υποδηλώνει και το εξώφυλλο, ενδιαφέρεται για την ουσία, όχι για τους τύπους. Απομακρύνεται από τον ακροατή, ενώ ταυτόχρονα τον παρασέρνει σε έναν ολονύχτιο χορό, δίχως αντίληψη, δίχως ελπίδα.

Άλλοτε υποβλητικό, άλλοτε εξυψωτικό, άλλοτε επιθετικό και άλλοτε συντροφικό, αυτό το νυκτόβιο πλάσμα αποτελεί ένα άκουσμα που γνωρίζει τα όρια του κόσμου του. Ο τρόπος που ο συνδυασμός μουσικής και φωνητικών μεταδίδει μια απαισιόδοξη μελαγχολία, ενώ ταυτόχρονα απηχεί μια αμοιβαία κατανόηση και ενσυναίσθηση, είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δισκογραφίας αυτής της μπάντας. Προσωπικά θεωρώ αυτό το άλμπουμ ισάξιο των πρώτων κυκλοφοριών του σχήματος, τότε που είχαν τον Hjelvik στο μικρόφωνο. Έχουν κάνει μεταγραφάρα όμως και δικαιώνονται. Είναι ελάχιστες οι φορές που μια μπάντα μπορεί όχι απλά να αναπαράγει ένα ηχόχρωμα, αλλά να εδραιωθεί μέσω του αποτελέσματός της.

Δεν υπάρχει λεπτό κατά τη διάρκεια του "Tanker Som Rir Natten" το οποίο να ηχεί παράταιρο. Δεν υφίσταται μουσικό χωρίο το οποίο να ξεχειλώνεται και να αδικείται από την έκτασή του. Δεν υφίσταται νότα η οποία να μην είναι εκ βαθέως σοβαρή. Η απόσταση ανάμεσα στην άκριτη αναπαραγωγή και την επαναφορά, στην ειλικρίνεια και στην επιτήδευση, καθώς και στον μέτριο κλώνο με τον άξιο εκπρόσωπο, είναι τέτοιοι δίσκοι. Όσον αφορά το πολύπαθο παραδοσιακό νορβηγικό black metal, είναι τέτοιες (άντε και μερικές παρόμοιες) κυκλοφορίες οι οποίες οφείλουν, θεωρώ, να τιμώνται έναντι εμπορικών κατασκευασμάτων βασισμένων εξ’ ολοκλήρου στη νοσταλγία. Στην τελική, αυτές οι νυκτόβιες σκέψεις είμαι πεπεισμένος πως συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ορθή εκμάθηση της ιστορίας.

Youtube