Cannibal Corpse

Violence Unimagined

Metal Blade Records (2021)
Από τον Γιάννη Δούκα, 13/04/2021
Για άλλη μια φορά, a lesson in violence. Με τον δικό τους εντυπωσιακό τρόπο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η σταθερότητα των Cannibal Corpse είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Δίχως ίχνος μετριότητας στη δισκογραφία τους, με τα εκάστοτε live πάντοτε στο κόκκινο και τη βαναυσότητα να μην πέφτει ποτέ. Ακόμα και όταν έρχονται εμπόδια στο δρόμο τους. Το σκηνικό φερειπείν με τον Pat O' Brien θα μπορούσε να δράσει ανασταλτικά στη ποιότητα του "Violence Unimagined". Διότι πέραν των άλλων, ο μακρυμάλλης κιθαρίστας ήταν βασική δύναμη στον συνθετικό τομέα, μάλιστα πολλά riff του είχαν αυτό το διεστραμμένο στυλ που είχε λατρευτεί από τους οπαδούς. Κι όμως, η απουσία του περνά οριακά απαρατήρητη. Αυτό αν μη τι άλλο είναι από τα αξιοσημείωτα του νέου τους δίσκου.

Για το κενό στην κιθάρα, ως γνωστόν, επιστρατεύτηκε μια επιλογή τρία Α. Ο Eric Rutan, εκτός της συμμετοχής του στην τελειότητα των "Domination" και "Gateways Of Annihilation" των Morbid Angel έχει πολλά ένσημα στους δικούς του Hate Eternal. Ξέχωρα αυτών όμως, σαν παλιός γνώριμος του Webster έδινε παρών εδώ και πάνω από 15 χρόνια σαν παραγωγός στους δίσκους του Κανίβαλου. Αυτό δίνει πολλά. Τα τελευταία χρόνια δε, δίπλα τους στα live, μπήκε για καλά μέσα στο ματωμένο κρεσέντο του group. Το πώς και γιατί θα φανεί αναλυτικά στην παρουσίαση, πάντως τόσο μεγάλη μεταγραφή και να παίζει μπάλα με τη μία σπάνια βλέπεις.

Το "Violence Unimagined" ουσιαστικά συνεχίζει στο ρυθμό που μας κοπανάνε οι Αμερικάνοι εδώ και καμιά δεκαετία. Πρακτικά από το "Torture". Έχοντας τοποθετήσει ψηλά, στην επιφάνεια, πολλά στοιχεία thrash metal. Επιρροές από Slayer ήταν πάντα χαρακτηριστικό τους, ακούστε στο ντεμπούτο τι γίνεται, αλλά εδώ και καιρό έχουν μια πιο κλασική 80ies προοπτική. Δεν λέμε ότι οπαδοί των σφαγέων, των Dark Angel ή των Nasty Savage θα γουστάρουν κατ ανάγκη τους τελευταίους τέσσερεις δίσκους των Corpse, αλλά σίγουρα εδώ και εκεί θα βρουν πάμπολλα στοιχεία που μπορεί να τους πωρώσουν.

Το πάρτι στο δίσκο αρχίζει επιβλητικά με τα τρία πρώτα τραγούδια. Ειλικρινά, είναι ανελέητα. Το Murderous Rampage" έχει τα ιδιαίτερα στοιχεία των εναρκτήριων Cannibal Corpse κομματιών. Ξύλο, ξύλο και πάλι ξύλο. Λίγα riff, τρομερό mid tempo μέρος και σόλο τιρμπουσόν. Η Slayer - ίλα θερίζει στο "Necrogenic Resurrection" αλλά και στο "Inhumane Harvest". Απλά αδύνατον να μην κοπανηθείτε εφόσον είστε έστω και επιδερμικά φίλοι των σχήματος. Τόσο γαμάτα τραγούδια που μόνο αυτά αν μας παρουσιάζανε και στα υπόλοιπα είχαμε καλαματιανά με τη φωνή του Corpsegrinder θα ήμασταν κομπλέ.

Το κλειδί όμως του "Violence Unimagined" έρχεται στις συνθέσεις του Rutan. Αρχής γεννωμένης με το "Condemnation Contagion". Εδώ φαίνεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ το πόσο αρμονικά κόλλησε με το group. To ρεφρέν είναι τόσο Cannibal που ξαφνιάζεσαι, ενώ ταυτόχρονα κρατάει αυτό το πελώριο που έχουν τα riff του. Τρομερό επίσης το φρενήρες "Overtorture" που σε πελεκάει δίχως ίχνος ελέους. Το κλου όμως είναι το "Ritual Annihilation". Κολοσσιαία τείχη υψώνονται ενώ κάθε, μα κάθε λεπτομέρεια του είναι απλά τέλεια. Θες το σημείο στο solo, θες το κλείσιμο, κάθε δευτερόλεπτο αξίζει. Ακούστε το. Από εποχές "Domination" έχει να γράψει κάτι τόσο καλό.

Από κει και πέρα το συγκρότημα θα δώσει τραγούδια που ναι μεν είναι σχετικά απλά σε δομές, αλλά σε κολλάει με την ποιότητα των ιδεών του. Υπάρχει διαύγεια, είναι τόσο προσεγμένα και κολλητικά που χάνεις κιλά ιδρώτα. Τα "Surround, Kill, Contagion", "Follow The Blood" και "Slowly Sawn" είναι υποδείγματα song writing. To the point όσο δε πάει.

Ο Webster εξακολουθεί να κάνει κόμπο το μπάσο (στο "Follow The Blood" βγαίνει μπροστά) και συνθετικά πάλι κεντάει. Αξίζει να τονιστεί επίσης, για άλλη μια φορά, η απόδοση του Fisher. Θυμάμαι τον εαυτό μου λίγο μετά το χαμό με το "The Bleeding", πόσο είχα ξενερώσει με τη φυγή του Barnes κτλ. Κολοκύθια τούμπανα. Ο Corpsegrinder είναι οι Cannibal Corpse. Απλά και ξεκάθαρα.

Εντυπωσιακή επίσης είναι και η απόδοση του Mazurkiewicz. Δεν μιλάω σε τεχνική, αλλά σε πάθος και στα πολλά ρολαρίσματά του. Μου βγάζει ένα παλιομοδίτικο αέρα, όπου το κάθε χτύπημα έχει την αξία του, κάτι κοντά σε Lombardo (έλιωσα τη κριτική στους Slayer, γαμώ!). Παράλληλα τα solo των Barrett και Rutan κάποιες στιγμές σε στέλνουν στο τρελοκομείο. Κάποια μέρη είναι απίστευτα καλοφτιαγμένα.

Πάντα μια νέα κυκλοφορία των Αμερικάνων είναι σημείο αναφοράς στο death metal, όσον αφορά στο να τσεκαριστεί ή όχι. Συγκρινόμενη με την πρόσφατη πορεία τους, είναι λίγο πιο κάτω από τα "Torture" και "A Skeletal Domain" αλλά βγάζει πιο πολύ ενδιαφέρον από το "Red Before Black". Απίστευτο ή όχι, δεκαπέντε δίσκοι και μπορούν ακόμα να πρωτοστατούν. Τι να σχολιάσεις, απλά respect…

  • SHARE
  • TWEET