Archspire

Bleed The Future

Season Of Mist (2021)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 27/10/2021
Techdeath shredding και όποιον πάρει ο χάρος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αγαπάμε πολύ το ιδίωμα του technical death metal και τις συγκινήσεις που προσφέρει, και αυτό είναι γνωστό. Σε αυτόν τον techdeath οδηγό, είχαμε αναφερθεί στον πρόλογο στους Καναδούς Archspire, ως ένα από τα γκρουπ που δεν μπήκαν στην τελική 15άδα αλλά πρέπει να τσεκαριστεί από τους επίδοξους εξερευνητές αυτού του ήχου. Το "Relentless Mutation" του 2017 ήταν το άλμπουμ που έφερε τους Archspire στην εμπροσθοφυλακή των ηγετικών νέων techdeath γκρουπ, μια θέση που θα επισφραγιστεί με το ολοκαίνουριο "Bleed The Future". Χωρίς αμφιβολία.

Συνήθως, τα γκρουπ του χώρου είτε επιλέγουν να κινηθούν προς πιο sci-fi/space ατμόσφαιρες είτε κινούνται ηχητικά προς τα ασχημάτιστα σκοτάδια του avant-garde. Οι Archspire έχουν μεν μια θεματολογία που αρέσκεται σε επιστημονικά και βιολογικά ζητήματα, η ηχητική τους προσέγγιση όμως αναδεικνύει και αφιερώνεται ολοκληρωτικά σε δύο πράγματα: ταχύτητα και τεχνική. Είναι λες και επιστρέφουν στις καταστατικές αξίες και αιτιάσεις του όρου technical, προσπαθώντας να τον ξαναφέρουν στο προσκήνιο ως κάτι νεωτεριστικό και φρέσκο. Για να το επιτύχουν αυτό, οφείλουν να θέσουν νέα όρια στο πόσο ταχύ και τεχνικό μπορεί να είναι ένα γκρουπ. Και ναι, το καταφέρνουν. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι τόσο ταχύ και τεχνικό ταυτόχρονα, στον death metal κόσμο.

Αν δεν έχεις έρθει σε επαφή μαζί τους, προετοιμάσου για μια μπάντα των οποίων οι δύο κιθαρίστες Tobi Morelli και Dean Lamb καθώς κι ο μπασίστας Jared Smith, εκτοξεύουν εκατοντάδες riffs και solos (πολλές φορές όλοι μαζί!), γεμάτα με τα πιο ακροβατικά tapping και arpeggios, σε tempo που συχνά εκτελούνται σε άνω των 300 (!!!) bpm. Κι αν ο ντράμερ Spencer Prewett είναι εμφανώς ένας ήρωας, ο τραγουδιστής Oli Peters είναι πιθανόν εξωγήινος: μοιάζει ανθρωπίνως αδύνατο να προφέρεις τόσες λέξεις και συλλαβές σε τέτοιους χρόνους. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για πράγματα τόσο δύσκολα στην εκτέλεση τους που, για όποιον διψάει να ακούσει τριακοστά δεύτερα στα 360 bpm, οι Archspire θα του φέρουν ηδονές.

Παρατηρώντας ένα κύμα λατρείας να ξεπηδάει από νεότερους οπαδούς προς τους Archspire, θα πίστευε κανείς ότι η τεχνική από μόνη της έχει σαγηνεύσει τα πλήθη, δεν είναι όμως δίκαιο να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι η μπάντα έχει δουλέψει πολύ στον συνθετικό τομέα, καταφέρνοντας να συγκροτήσει κάτι που σχεδόν μπορεί να χαρακτηριστεί «εμπορικό». Όλες αυτές οι φρενήρεις neoclassical κλίμακες δένονται σε καθαρές αρμονίες, μελωδικά μέρη τρυπώνουν μέσα στα κομμάτια και τα ρεφρέν γίνονται (σταδιακά) αναγνωρίσιμα. Αυτά όλα υποδηλώνουν ότι οι Archspire έχουν μελετήσει πολύ τα θεωρητικά τους μαθήματα κι έχουν εφαρμόσει ιδανικά τις γνώσεις τους πάνω σε ένα extreme είδος. Εδώ δεν υπάρχουν οι σύγχρονες αναζητήσεις του dissonant ήχου, αλλά η ακραία απόδοση της κλασικής θεωρίας. Άκου απλά τις εισαγωγικές μελωδίες των "Drain Of Incarnation" και "Reverie Of The Onyx".

Επιπροσθέτως, φαίνεται ότι έχουν προσθέσει κι ένα πιο βαρύ ρυθμικό οπλοστάσιο, σε σχέση με το "Relentless Mutation", περισσότερα κοφτά riffs και περισσότερα «συναυλιακά» μέρη. Τα σφυρίγματα της κιθάρας και το χοροπηδηχτό groove στην έναρξη του "Golden Mouth Of Ruin", φερειπείν, είναι κάτι που θα μπορούσε να ακουστεί από τους Slipknot. Όλα αυτά προσθέτουν πόντους στη μουσική τους, κάνοντας τη σε στιγμές να ακούγεται και πορωτική, εκτός από εντυπωσιακά γρήγορη. Να πω βέβαια ότι τα ρυθμικά τρικ βασίζονται σε συγκεκριμένα μοτίβα: τα τεσσάρια γίνονται συνεχώς τριάρια, με τρόπο που υποδηλώνει ότι έχουν περάσει περισσότερο χρόνο με τα σολφέζ του Dante Agostini παρά με τα άλμπουμ των Dying Fetus και των Cryptopsy.

Ο εμπλουτισμός και το περαιτέρω ζύγισμα του στυλ τους, φέρνουν το "Bleed The Future" στο σημείο να ακούγεται ραφιναρισμένο και, αναπόφευκτα, υπερβολικά κομπρεσαρισμένο και ψηφιακό. Προσωπικά μιλώντας, αυτός ο ήχος μου φαίνεται κουραστικός και προτιμώ τον χουλιγκανισμό ή το χαοτικό προσωπείο του είδους. Τα φωνητικά επίσης, όσο κι αν είναι εντυπωσιακά, μετά από λίγο μετατρέπονται σε έναν ακόμα υπέρ-γρήγορο και ρυθμικό ήχο. Πιστεύω πως οι Archspire έχουν πιο ατμοσφαιρικές δυνατότητες, όπως υπονοούν οι Townsend-ικές αναφορές του αγαπημένου μου "Abandon The Linear" και οι δυσοίωνες πινελιές του ομώνυμου τραγουδιού. Ελπίζω ο tech κόσμος τους να μπορέσει στο μέλλον να πατήσει περισσότερο στα πόδια του και στις όποιες προσωπικές ατμόσφαιρες μπορεί να παράγει.

Στο δια ταύτα: πόσο καλός δίσκος είναι το "Bleed The Future"; Έχει γίνει ήδη προφανές, νομίζω. Αν αναζητάς την τεχνική και τα όρια που αυτή μπορεί να σπάσει, το "Bleed The Future" είναι ένας δίσκος-φαινόμενο, από μία μπάντα που πιθανόν να γίνει το πιο καυτό όνομα του χώρου. Προσωπικά, θεωρώ αναχρονιστικό το concept της τεχνικής που δεν αναζητάει μια βαθύτερη καλλιτεχνική ουσία καθώς και την παικτική/εκτελεστική αυταρέσκεια, στοιχεία που, στα δικά μου αυτιά, χαρακτηρίζουν το "Bleed The Future". Θεωρώ ότι αυτό που μένει είναι ένα καλοστημένο, ευχάριστο, εντυπωσιακό, επιδεικτικό και αισθητικά άκακο άλμπουμ. Καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί τα πλήθη θα το λατρέψουν κι είμαστε ΟΚ με αυτό, θα μας συγχωρήσετε όμως, υπάρχουν ακόμα άπειρες τολμηρές και ευφάνταστες μπάντες που ουρλιάζουν να ανακαλυφθούν.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET