Archgoat

Όταν στήναμε με τον φίλο Γιάννη το αφιέρωμα στην έκρηξη του war black metal της προηγούμενης δεκαετίας, συμφωνήσαμε για το πόσο υποτιμημένες είναι οι κυκλοφορίες των Archgoat. Αν είστε εξοικειωμένοι με την ιστορική διαδρομή του περιβόητου και απρόσιτου παρακλαδιού του extreme metal, θα αναγνωρίσετε τους Φινλανδούς ως μια από τις καίριες μπάντες στην εξέλιξή του, συμπεριλαμβάνοντάς τους ανάμεσα στους πρωτεργάτες. Παρά το γεγονός πως υφίστανται ως σχήμα από το 1989, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους το 2006. Έκτοτε, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, επιστρέφουν με μια ακόμη κτηνωδία ωμού και πριμιτιβιστικού black/death, χτίζοντας σταθερά τον underground μύθο τους.

Ο πέμπτος δίσκος των Archgoat δεν αποτελεί εξαίρεση, Το τρίο επιστρέφει στα γνώριμα λημέρια του και παρουσιάζει άλλο ένα μανιφέστο, διάρκειας 42 λεπτών. Το ευθύ "Worship The Eternal Darkness" παρουσιάζει εκ νέου την ηχητική πρόταση των λατρεμένων κάφρων, αυτή τη φορά διανθισμένη με μικρές δόσεις old-school αίγλης. Συγκεκριμένα, το άλμπουμ σε σποραδικά του σημεία κρύβει έντονες παλαιομοδίτικες heavy metal πινελιές, είτε σε πιο thrash riffs, είτε σε '80s κιθαριστικά σόλο. Ο συνδυασμός κάθε ωμού ηχητικού κιθαριστικού παρακλαδιού δεν παραμερίζεται, όπως καθίσταται σαφές και από τα "Black Womb Gnosis" και "Empyrean Armageddon". Με τη χρήση cult samples που καθιστούν το συνολικό αποτέλεσμα βλάσφημο και παρανοϊκά λάγνο, οι Archgoat για ακόμη μια φορά ηχούν ως κορυφαίοι εκπρόσωποι του ήχου.

Ανέκαθεν το, όχι και τόσο κρυφό, χαρτί που δίνει διάσταση θριάμβου στην ισοπέδωση των Φινλανδών, ήταν η αξιοποίηση των αργών ταχυτήτων. Με βαθιά αντίληψη της 90s σκηνής, για ακόμη μια φορά ένας δίσκος του σχήματος παραδίδει ένα σεμινάριο πάνω στην τόσο ξεχωριστή και, οριακά ελιτίστική, άποψη. Κατά αυτόν τον τρόπο, κομμάτια όπως το υποβλητικό και, μονομιάς κλασικό "All Christianity Ends" ή το μακελειό του εναρκτήριου "Heavens Ablaze" διαχωρίζουν εκ νέου το σχήμα από τους μιμητές. Η διαυγής, για τα δεδομένα του ήχου, παραγωγή, το σαφές ποδοβολητό των τυμπάνων και η αντίληψη των κιθαριστικών riffs, αν και δεν φέρουν ουδεμία πρωτοτυπία, καθιστούν σαφές γιατί ακόμη και σε έναν χώρο όπου η ωμότητα και η αισθητική υπερβαίνουν συχνά τη συνθετική αντίληψη, δίσκοι όπως το "Worship The Eternal Darkness" καθιστούν μερικά συγκροτήματα κρίσιμα.

Οι Φινλανδοί ακόμη και όταν ενδίδουν στις punk καταβολές τους με το "Rats Pray God", παραμένουν κορυφαίοι εκπρόσωποι. Με πλήρη απαξίωση προς την παραμικρή καινοτομία, με το ασπρόμαυρο εξώφυλλο να αφήνει εκ νέου το στίγμα, με την οικειότητα να μην αποχωρίζεται τις ακροάσεις, οι δέκα συνθέσεις διαδέχονται η μια την άλλη με εκνευριστική άνεση. Όταν δε, το εξάλεπτο "Burial Of Creation" βουτήξει βαθιά στην πρώιμη παρελθοντική κληρονομιά του ήχου, αργόσυρτο, βλοσυρό και παρακμιακά θεατρικό, τότε το χαμόγελο είναι μονόδρομος. Οι Archgoat μπορούν εσαεί να επαναλαμβάνουν τις δικές τους συνθετικές φόρμες και εξαιτίας της εσωτερικής νοηματικής σύνδεσης των επιμέρους κομματιών του τραγόμορφου παζλ, θα ηχούν μονίμως αποτελεσματικοί.

Συνεπώς, αν ποτέ αναρωτηθεί κανένα τι είναι αυτό που καθιστά σχήματα όπως τους Φινλανδούς και γενικότερα εκπροσώπους αυτού του ύφους αξιοσημείωτους στη σκηνή, μια ακρόαση επαρκεί. Ηχογραφημένο σε δύο ημέρες, το "Worship The Eternal Darkness" βρίσκει ένα ιστορικό και επιδραστικό σχήμα στο ίδιο ακριβώς μονοπάτι που βοήθησε να χαραχθεί, να το διασχίζει με τους δικούς του ρυθμούς. Πρόσεξε το μεσαίο τμήμα της ομώνυμης σύνθεσης πριν μεταλλαχθεί. Είναι τέτοιες προσθήκες που δίνουν βάθος στις ακροάσεις, μετατρέποντας ένα ηχητικό μαρτύριο σε μια ανομολόγητη απόλαυση.

Youtube
Bandcamp