Veilburner

Πάνε τρία χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο των Αμερικανών. Η κυκλοφορία του "A Sire To The Ghouls Of Lunacy", κορυφαίας έως τότε στιγμής της δισκογραφίας τους, βρήκε αρκετoύς λάτρεις του «πειραγμένου» extreme metal να στρέφουν τα κεφάλια. Δεν είναι σύνηθες, μια μπάντα η οποία επιδίδεται σε ένα από τα πιο δύστροπα ιδιώματα να κερδίζει οπαδούς στην πορεία της καριέρας της, χωρίς δηλαδή ένα αρχικό big bang. Η επιστροφή των Veilburner με το "Lurkers In The Capsule Of Skull", επιχειρεί να επεκτείνει τα έως τώρα κεκτημένα τους.

Οι Veilburner είναι τεχνοκρατικά χαοτικοί. Η ηχητική τους προσέγγιση, είναι ένα πολυσυλλεκτικό καλειδοσκόπιο. Δεν υπακούν σε ένα ηχητικό όλο, αλλά αντιθέτως κάθε δίσκος τους φαίνεται πως αποτελεί ένα σύνολο πολύπλευρων, και πολυεπίπεδων κομματιών. Οι Αμερικανοί με κάθε νέα κυκλοφορία τους εξωθούν εαυτούς στα άκρα και διανθίζουν το ρεπερτόριό τους με νέα όπλα. Με ανοιχτές τις αισθήσεις αντλούν από τον σύγχρονο, μοντέρνο ακραίο ήχο οτιδήποτε τους κεντρίσει το ενδιαφέρον και το μετατρέπουν σε ένα εργαλείο που θα τους βοηθήσει να σμιλέψουν περαιτέρω την τέχνη τους.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του νέου άλμπουμ θεωρώ πως είναι το "Vault Of Haunting Dissolve". Με ένα βασικό κιθαριστικό θέμα πιο Carcass και από τους Carcass του σήμερα, το κομμάτι φαντάζει παράταιρο, μέχρι τη δυσαρμονική αλλαγή που αποτυπώνει την ουσία των Veilburner. Το άλμπουμ περιέχει μια διήθηση πολλών επιμέρους προς ένα συμπαγές κεντρικό σημείο, μια μαύρη dissonant τρύπα η οποία καθώς οι νότες πλησιάζουν τις μετατρέπει σε λαβυρίνθους. Οι Veilburner όμως δεν κυκλοφορούν δίσκους, ούτε και εδώ, που ενυπάρχουν μέσα τους αναγνωρίσιμα ηχητικά στοιχεία. Είναι τόσο παικταράδες που οι τόνοι και τα ηχοχρώματα αποπνέουν ένα στίγμα.

Το άλμπουμ κλείνει με το επτάλεπτο "Dissonance In Bloom". Φαινομενικά, πάσχει από την αναίτια και αυθάδη μανία του σχήματος να μην ξέρει πότε να λήξει μια σύνθεση. Ακριβώς εκεί όμως ευδοκιμεί. Η θεατρικότητα και η παραφροσύνη του, που από αδιανόητες εντάσεις οδηγούν σε ονειρικό/εφιαλτικό γαλήνιο πέρασμα, ο τρόπος που αταίριαστα μέρη ενώνονται σε μια ψυχή, είναι το κρυφό όπλο του δίσκου. Ακούς το "Cursed, Disfigured, Amen!" ή το ομότιτλο και σκέφτεσαι πόσο καλά έχει μελετηθεί η χάρη πολυρυθμικών μερών και συνοριακών τεχνοτροπιών σε ιδιώματα.

Με έμφαση στην πυκνή ενορχήστρωση, οι Αμερικανοί υποβάλλουν τις ακροάσεις σε τεστ ψυχολογικής αντοχής. Αυτό όμως δεν είναι άλλη μια κλισέ έκφραση, ή έτσι πιστεύω. Σε μια εποχή που το avant-garde extreme metal έχει πάρει τα ηνία, η ψυχρή και αδυσώπητη προσέγγιση των Veilburner πιθανώς να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Δεν επιδρά συναισθηματικά, όσο νοητικά. Δεν επιτρέπει ασαφείς ερμηνείες περί γενικής αίσθησης, αφού οφείλει να απορροφηθεί στην πληρότητα της για να γίνει αντιληπτή. Ο κατακλυσμός το εναρκτήριου "In The Tomb Of Dreaming Limbo" συνυπάρχει με την εξαιρετικά απατηλή πινελιά του υποχθόνιου "Para-Opaque". Το οποίο θα οδηγήσει στην tech-thrash λύσσα του "An Odyssey Through Cataclysm".

Μην πέσεις στο «ατόπημα» να θεωρήσεις πως κάθε κομμάτι είναι ένα πράγμα. Ο δίσκος, όπως προείπα πάει κόντρα στην κλασική προσέγγιση της ολότητας. Δεν υπάρχει άμεση ταύτιση. Οι μηχανιστικοί πυλώνες απλώνουν τρισδιάστατες σκιές στις οποίες ένα δαιμόνιο παραμονεύει. Μια ατίθαση και ακαθόριστη οντότητα διαμορφώνεται από την πολυσυλλεκτικότητά της. Ένα άλμπουμ ξεπροβάλλει και ξεχωρίζει μόνο εκεί όπου η οξυδέρκεια και η υπομονή συνυπάρχουν με ένα βλέμμα στο παρόν του ήχου. Το μέλλον ξεπροβάλλει δίχως προειδοποίηση μερικές φορές. Οι Veilburner υπενθυμίζουν πως τα όρια υπάρχουν για να επαναπροσδιορίζονται, συνεχίζοντας το μακάριο έργο τους.

Bandcamp