Human Serpent

Έχουν στιγματίσει την περασμένη δεκαετία, όχι μία, αλλά δύο φορές. "Inhumane Minimalism" και "For I, the Misanthropist" μπήκαν αρκετές φορές σε μια ιδιότυπη προσωπική ζυγαριά, για το ποιο εκ των δύο στέκεται ψηλότερα. Άσκοπες συγκρίσεις ήταν η πρώτη σκέψη. Μα πρέπει να αποφασίσεις, θα χρειαστεί κάποια στιγμή για κάποια λίστα, ήταν η δεύτερη. Οι αναποφάσιστοι κρίνουν συνήθως το αποτέλεσμα, εκτός και αν η εμφάνιση ενός άγνωστου παράγοντα έως τότε, δώσει τη λύση. Εμφανίστηκε πριν λίγες ημέρες, ακούει στο όνομα Heirlooms Eternal, θερίζει, σπέρνει, ισοπεδώνει.

Η ορμή και η ηχητική βία που ξεπηδάει από το εναρκτήριο "A Thousand Limbos of Mind" δεν παραξενεύει τους μυημένους στον κόσμο των Λαμιέων. Φημίζονται για αυτές, τις ασπάζονται εξ αρχής σε βαθμό να γίνουν σήμα κατατεθέν τους. Όπως και για τη μισανθρωπική και μηδενιστική θεωρία τους, οι στίχοι τους δε σηκώνουν παρερμηνείες. Ευθείς και άμεσοι, βρίσκουν κατευθείαν στόχο με γραφή αλφάδι. Μία γραφή με εκτεταμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας, η οποία, αν μη τί άλλο, αποδεικνύεται ιδιαίτερα περιγραφική για τον θυμό, τον πόνο, την καταστροφή και την απογοήτευση που κατακλύζουν απ’ άκρη σ’ άκρη τον δίσκο. Οι στίχοι, αν και γραμμένοι σε βάθος τριετίας, είναι τόσο επίκαιροι που ταυτίζεσαι σε εκπληκτικό βαθμό. Η ευαγγελιζόμενη από διάφορους εδώ και καιρό επιστροφή στην κανονικότητα, βρίσκει άξια απάντηση στα πέντε λεπτά του "Fuck Normality", ακόμα κι αν δε γράφτηκε για την πρόσφατη πραγματικότητα.

Αφήνοντας κατά μέρος τη "σκληροπυρηνική" θεματική των συνθέσεων και εστιάζοντας στο μουσικό τους μέρος, παρατηρείται ένα μοτίβο σε αυτές: μπαίνουν με τα μπούνια άπασες, σε αρπάζουν από τον λαιμό, ταλαιπωρούν τον αυχένα σου και εν συνεχεία σε αφήνουν να ανασάνεις. Όσο χρειάζεται, για να μπορέσεις να βγάλεις κραυγές ικανοποίησης (άναρθρες κατά βάση) και να ορμήξεις σε έναν κόσμο γεμάτο ριφ. Στακάτα, μελωδικά και κατά τόπους επικά. Η εναλλαγή των κλασικών ξυσμένων μαυροριφ με τα παραπάνω, είναι ισορροπημένη με μαεστρία και γνώση. Ο ακροατής γίνεται έρμαιο των διαθέσεων της μπάντας, με διαδοχικά και καίρια χτυπήματα. Knock out και game over.

Ποικίλες είναι και οι αντιδράσεις που προκαλεί ένα τόσο έντονο άκουσμα. Μπορεί να ουρλιάξεις ως εκτόνωση, να χοροπηδήσεις στον χώρο σου ή και να κουλουριαστείς εκεί από φόβο. Να δαγκώσεις χείλη και να σφίξεις δόντια, η ένταση είναι παρούσα έως την τελευταία νότα. Ή απλά να ξεκινήσεις για δουλειά με τον πολεμικό διπλό πέλεκυ να κρέμεται στην πλάτη σου. Συνιστάται και σε αθλητικούς τύπους, αφού στείλεις 6 στον γνωστό πενταψήφιο αριθμό: ακουστικά και σπριντ με αυξημένες πιθανότητες να καταγράψεις personal best. Η παραγωγή συμβάλλει τα μέγιστα για τη δημιουργία του ασφυκτικού με χαραμάδες ανάσας αισθήματος. Ενός πανέξυπνα δομημένου και ελεγχόμενου χάους. Επιμελώς ατημέλητη, όχι χύμα, εξαίρει την αψεγάδιαστη εκτέλεση του τρίο. Ίσως εκτιμηθεί δεόντως, όταν με το καλό αρχίσει να ξετυλίγεται και η ταινία της κασέτας.

Δε νομίζω ότι ο τίτλος της νέας δουλειάς του Ερπετού είναι αυτοαναφορικός. Στα αυτιά μου είναι κυριολεκτικά αυτό όμως, κειμήλιο για τα πολλά επόμενα χρόνια. Γενναία και τολμηρή επίσης, γιατί πατάει έστω και μερικώς σε hardcore εδάφη. Ορίστε, τόλμησα και το είπα.