Darkthrone

Οι Νορβηγοί είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Συνδημιούργησαν μία από τις πιο αμφιλεγόμενες μα ριζοσπαστικές μουσικές σκηνές της ιστορίας, και, επιλέγοντας ένα προσωπικό μονοπάτι, έχουν πλέον αναχθεί ως μια «σταθερά» εντός της metal σκηνής. Κάθε μουσικό προσωπείο που παρουσίαζαν, πέρα από το να ικανοποιεί την εσωτερική τους ανάγκη για έκφραση, συναντούσε φανατικούς υποστηρικτές καθώς και αμφισβητίες. Τα τελευταία χρόνια όμως, για μια σειρά από λόγους, που (δεν) είναι της παρούσης, οι Darkthrone είναι ένα τοτέμ του ήχου, όπως εύστοχα σημείωσε ο Νικόλας στην παρουσίαση του "Old Star".

Δύο χρόνια μετά, ο δέκατος ένατος δίσκος των Νορβηγών είναι γεγονός. Το, αδιανόητα πετυχημένα, τιτλοφορούμενο "Eternal Hails......", αποτελεί την κορύφωση μιας καλλιτεχνικής μετάλλαξης που συντηρούταν υπογείως στη δισκογραφία των Νορβηγών για κάμποσα χρόνια τώρα. Ο Culto, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ, είχε προειδοποιήσει να περιμένουμε το απροσδόκητο. Κατά έναν τρόπο, αυτή ήταν ανέκαθεν η πεμπτουσία (ναι, λογοπαίγνιο) τους. Το καινούριο άλμπουμ επισφραγίζει, αν κερδίσει την υπομονή και την επιμονή των ακροατών, τη μοναδικότητα ενός σχήματος που δεν είναι απλώς μουσικόφιλοι, που ξέρουν να γράφουν εύστοχα riffs.

Οι Darkthrone δεν είναι μια cool μπάντα που διατυμπανίζει τις επιρροές της, θεματοφύλακες του «αληθινού» heavy metal. Οι Νορβηγοί δεν είναι ένα ακόμη συγκρότημα που οφείλουμε να εκλαμβάνουμε κάθε νέα κυκλοφορία του ως μια στιγμή αγνής πώρωσης, nerd-οσύνης και εφήμερης απόλαυσης. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι σκέφτονται κάθε φορά που αυτοί οι δύο τύποι συναντώνται στο στούντιο, αλλά είμαι πεπεισμένος πως το μεγαλύτερο επίτευγμά τους, το οποίο γίνεται εκ νέου σαφές εδώ, είναι η προσωπική τους σφραγίδα ποιότητας, και το σημαντικότερο, άποψης. Το "Eternal Hails......", σε πρώτη ανάγνωση, είναι η πιο heavy/doom κυκλοφορία των Darkthrone, αλλά είναι απαραίτητο να γίνει αντιληπτό πως δεν είναι μια ακόμη απόδοση τιμών.

Από, το, παραγνωρισμένο, "The Cult Is Alive", οι Νορβηγοί ξεκίνησαν μια σειρά δίσκων που εδράζει, συχνά υπερβολικά, στα '80s. Αργόσυρτες στιγμές υφίσταντο σε αυτήν την περίοδο, από το "Church Of Real Metal" και το οργιαστικό "Black Mountain Totem" έως τα πρόσφατα "The Wyoming Distance" και "Old Star". Η σημαντική διαφορά όμως των πέντε μαμούθ του νέου άλμπουμ, είναι η διάρκεια και η πιο υποχθόνια τοποθέτηση του μακάβριου/επικού στοιχείου. Στο υπέροχο "The Underground Resistance", ο Culto εκδηλώθηκε με το σχεδόν εννιάλεπτο "Come Warfare, The Entire Doom", μια σύνθεση-προπομπό, η οποία εκεί φάνταζε ελαφρώς αταίριαστη. Επιπρόσθετα, στο μνημονικό "Valkyrie", ο Fenriz είχε παραδεχθεί επιρροές των Uriah Heep.

Οι Darkthrone είχαν από την εποχή των demo τους αυτό το «μικρόβιο». Κομμάτια όπως το "Snowfall", αλλά και συγκεκριμένα riffs στα "Soulside Journey" και "A Blaze In The Northern Sky", αντηχούσαν παλαιομοδίτικο, αργό metal, εμβαπτισμένα στις ανίερες ατμόσφαιρες των δίσκων. Συνεπώς, το "Eternal Hails......" είναι εμποτισμένο στη διαχρονική αισθητική των Darkthrone, με τις συνθέσεις αυτήν τη φορά να παρουσιάζουν μια αξιοσημείωτη συνοχή. Ο δίσκος μεταβαίνει με χαρακτηριστική άνεση και συνέπεια από παραδοσιακό (doom) metal riffing σε αυτό πρώιμου κύματος του black metal, συνεχίζοντας την ψυχρή και εγγενώς black metal αίσθηση των "Arctic Thunder" και "Old Star".

Νιώθω πως αυτό το άλμπουμ κλείνει έναν κύκλο, συνδυάζοντας τα επιμέρους των δύο προκατόχων του. Η αλλαγή, έπειτα από δεκαπέντε χρόνια, στούντιο και μέσων ηχογράφησης, μετατρέπει την παραγωγή σε ένα άψυχο κουφάρι στο οποίο κρύβονται οι μουσικές αγάπες της μπάντας, ώστε να μην χάσουν τον στόχο. Ο οποίος, ήταν ίδιος ανέκαθεν. Εδώ δεν υφίσταται η οπτική των Isengard ή των Valhall και Red Planet. Αν το εναρκτήριο riff ή τα κοψίματα του "Wake Of The Awakened" είχαν άλλο tempo, θα θύμιζαν υπερβολικά αυτά του "Inn I De Dype Skogers Favn". Τέτοια (σε παραλλαγές) μέρη όμως δεν εκλείπουν στη, δήθεν μη black metal, περίοδό τους (βλέπε "Stylized Corpse", "Grizzly Trade", "These Shores Are Damned", "Lesser Men").

Το "Eternal Hails......", ήδη από το d-beat καλωσόρισμα του επιβλητικού "His Master's Voice", φροντίζει να διαχωριστεί. Διαφέρει από τα εξαιρετικά "F.O.A.D" και "Circle The Wagons" γιατί είναι πιο σκοτεινό και συμπαγές, ενώ το speed metal/punk στοιχείο απουσιάζει πλήρως. Εξελίσσει την οπτική του "Arctic Thunder" σε κάτι ακόμη πιο απόμακρο, ενώ ηχεί συγκριτικά πιο ακανθώδες από το "Old Star". Αξιοποιεί το "Pluto And Charon" ως εξώφυλλο, ενώ το πεντάγραμμο του "Hate Cloak" έχει φόντο ορδές της Νέμπουλα και ανέμους του Τρίτονα. Οι Darkthrone προσαρμόζουν τη συνθετική τους προσέγγιση και παραδίδουν ένα άλμπουμ που ανανεώνει παράπλευρες δυναμικές του ηχοχρώματος τους.

Οι τελευταίες νότες του προαναφερθέντος εναρκτήριου, τα σωρευτικά κύματα riffing του "Voyage To A Northpole Adrift" και το δεύτερο μισό του ανατριχιαστικού "Lost Arcane City Of Uppakra", αποτελούν πινελιές οριοθετημένης αισθητικής. Πριν τον συνδυασμό κιθάρας και Moog synthesizer που κλείνει τη '70s αστρική ψυχεδέλεια του τελευταίου, χωρίο που στιγματίζει τον δίσκο και την ύστερη περίοδο της μπάντας, έχει προηγηθεί μια δύσβατη ανάβαση προς τον Βόρειο Πόλο, έχοντας ως παγοθραυστικό μια κιθαριστική δουλειά που εκτονώνεται αγωνιωδώς σε ένα ταιριαστό solo. Τα δύο τελευταία κομμάτια του άλμπουμ είναι η παρακαταθήκη του. Με μετρημένο drumming, spoken word σημεία, ουσιώδες μπάσο, αλληλοσυμπληρώνονται. Τα αισθήματα, είτε θερίζει καλπάζοντας, είτε ανακτά τις δυνάμεις του σε αργόσυρτα χωρία, εναλλάσσονται σε μια αυθεντική εμπειρία.

Οι Darkthrone με το "Eternal Hails......" στοχεύουν, με μια προσφώνηση, σε ένα ταξίδι. Ο δίσκος, στα 42 λεπτά του, αν και πάσχει από μικρή επανάληψη θεμάτων, βρίσκει τους Νορβηγούς αυτάρκεις και εξερευνητές. Συγκριτικά πιο δύσπεπτος από τις παραπλήσιες κυκλοφορίες, αλλά εμφανώς διαφοροποιημένος, διατυμπανίζει πως οι Darkthrone κατέχουν πρώτιστα την τέχνη του δικού τους riffing. Το οπλοστάσιο τους επιβλητικό, ώστε, όταν συνθέσουν, θα σεβαστούν κυρίως τους εαυτούς τους. Άλμπουμ υπ' αριθμόν 19 και η εσωτερική φλόγα δεν κάμπτεται. Ο δίσκος δεν θα καθορίσει τις εξελίξεις του σύγχρονου ήχου, ούτε θα τους επαναφέρει στην αιχμή του δόρατός του. Θα υπενθυμίσει όμως, πως εξελίχθηκαν ως ακροατές, όπως και εσύ. Ο ήχος τους άλλαξε, όπως και εσύ. Το συναίσθημα όμως, αυτό το καταραμένο που αντηχεί συναισθηματική απογύμνωση και μεταφυσική ενδυνάμωση, ένα σφίξιμο στο στήθος, μια τάση να ξεκόψεις από τη ρουτίνα, μια (νοητή) παραμονή στην καρδιά του δάσους, είναι αποστομωτικά παρόν, ψυχωμένο, τόσο αγνό, τόσο παγωμένο.

Bandcamp