
Alora Crucible
Thymiamatascension
Ένα ακόμα side project του Toby Driver που είναι όμως εξαιρετικά ποιοτικό για να μείνει θαμμένο
Κι ενώ μερικοί βαρεμένοι περιμένουμε εναγωνίως το νέο άλμπουμ των Kayo Dot, ο πολυπράγμων κύριος Toby Driver επιστρέφει με ένα εξαιρετικά ποιοτικό νέο project. Η αιθέρια, ονειρική μουσική των Alora Crucible μας κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή - κατά την παρθενική του παρουσίαση του στο περασμένο Roadburn Redux - και το full άλμπουμ εκπληρώνει τελικά τις όποιες υποσχέσεις. Όπως φανερώνει κι ο περίεργος του τίτλος, το "Thymiamatascension" επιθυμεί να αναδυθεί στους ουρανούς, στο κυνήγι μιας μυστικής πνευματικότητας. Ξεχύνεται με μόνα του όπλα τις ambient κιθαριστικές μελωδίες, αφηρημένα synths κι ένα εκφραστικό βιολί που ξεχειλίζει πάθος και λυρισμό. Ναι, το οπλοστάσιο φαντάζει φτωχό, προς έκπληξη μας όμως οι συνθέσεις καταφέρουν πραγματικά να μαγνητίσουν και να συγκινήσουν, με την κρυστάλλινη τους μελωδικότητα και τον ώριμο new age τους χαρακτήρα. Ένα άλμπουμ για τις μικρές ώρες, ένα άλμπουμ που προσεγγίζεται καλύτερα με ονειρικές διαθέσεις, ένα άλμπουμ πολύ όμορφο για να ξεχαστεί γρήγορα.

Malady
Ainavihantaa
Φινλανδικό progressive rock ιδανικό για '70s πιουρίστες
Δεν γνωρίζω αν οι Malady «κρατούν τη δάδα του φινλανδικού prog rock», όπως ισχυρίζεται το δελτίο τύπου, είμαι όμως σίγουρος ότι, στο τρίτο τους άλμπουμ, είναι εξαιρετικά καλοί και στοχευμένοι σε αυτό που κάνουν. Με την εξαίρεση κάποιων καλλωπισμένων σχημάτων στο μπάσο, το prog των Malady δεν προκρίνει ποτέ την τεχνική. Αντί αυτής, εμβαθύνουν στον κλασικό, ατμοσφαιρικό ήχο των '70s κι εμμένουν ολοκληρωτικά σε γλυκόπικρα mid- tempo κάδρα. Η σκανδιναβική φινέτσα είναι φυσικά παρούσα μέσω των jazzy πινελιών που προσθέτει το σαξόφωνο και της αναπόφευκτης φυσιολατρικής διάθεσης που διανθίζει σχεδόν οτιδήποτε έρχεται από τις προοδευτικές σκηνές του ευρωπαϊκού βορρά. Τα λιγοστά φωνητικά ομιλούν τη μητρική τους γλώσσα, το "Ainavihantaa" είναι όμως πολύ περισσότερο μια συλλογή όμορφων στιγμιότυπων παρά τραγουδιών. Ένα άλμπουμ που μπορεί να είναι πολύτιμο για τους παθιασμένους φίλους του συγκεκριμένου ήχου, και πιθανόν αδιάφορο για όλους τους υπόλοιπους.

Enslaved
Caravans To The Outer Worlds
Το κονβόι έγινε καραβάνι και η κατάδυση προς τα σκοτεινά βασίλεια της ψυχής συνεχίζεται
To "Utgard" το λάτρεψα. Πηχτό και συμπαγές σαν το σκοτάδι, ριψοκίνδυνο και ευαίσθητο όπως τα συναισθήματα, το τελευταίο LP των Enslaved τους επανέφερε σε επίπεδα δισκογραφικών κορυφών. Ένα χρόνο μετά, έρχεται αυτό το EP τεσσάρων κομματιών. Πάνε δέκα χρόνια από το τελευταίο τους και η επιλογή τους να ηχεί θεματικά ομοιόμορφο, δείχνει πως αυτή η κυκλοφορία, εμφανώς επηρεασμένη από τον ήχο του προκατόχου και των κυκλοφοριών της μπάντας στις αρχές του αιώνα, έχει δική της υπόσταση. Κατά ένα τρόπο, η εσωτερική αναζήτηση του "Utgard" εδώ εξερευνάται ενδελεχώς σε μεγαλύτερη έκταση.
Δύο ιντερλούδια χωρίζουν μια διπλή μεταμόρφωση. Το εκπληκτικό ομότιτλο, (μα πως αφήνουν τέτοιες συνθέσεις εκτός δίσκων), παρουσιάζει τους Enslaved του σήμερα να περιδιαβαίνουν τα "Convoys To Nothingness". Η επιλογή τους δε, να συνθέσουν τον, πειραματικό διάδοχο του "Ruun", σε πλήρες θεατρικό μεγαλείο, δείχνει πως οι οπτικοακουστικές τεχνοτροπίες που καλλιέργησαν με τα livestreams αποτέλεσαν σαφή έμπνευση. Οι Enslaved είναι αυτοί που είναι γιατί έχουν αντιληφθεί το άχρονο της προοόδου και της έμπνευσης, το πολυπρισματικό του σκοταδιού και την ουσία του ακραίου ήχου. Το κονβόι έγινε καραβάνι και τα αρχέτυπα πλέον δεν μας τρομάζουν σε αυτό το εικοσάλεπτο ταξίδι, αφού όσο αυτοί θα δισκογραφούν η ψυχή θα θεραπεύεται.

Jalang
Santau
H μετενσάρκωση των Lái ντεμπουτάρει και παρασέρνει στον κολασμένο και εξεγερσιακό d-beat χορό της
Ονομασμένα από σύνθεση των Αυστραλών Lái, οι Jalang διαθέτουν επίσης μέλη από Sheer Mag, Exist Extinct και Ubik. Αποτελούν την πεμπτουσία της hardcore σκηνής της Μελβούρνης και επιδίδονται σε ένα ιδιότυπα ρυθμικό hardcore/d-beat. Η βιωματική προσέγγιση τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, που επεκτείνεται από ζητήματα έμφυλης ταυτότητας και κακοποίησης μέχρι ιδεολογικές τοποθετήσεις, φαινομενικά ηχεί ως άλλη μια αδυσώπητη ηχητική επίθεση σε αυτό το ύφος. Οι 11 συνθέσεις, σε άψογη παραγωγή, όμως, χαρίζουν 24 λεπτά όπου το μπάσο, τα κοψίματα καθώς και η ερμηνείες της frontwoman Alda (σε δύο γλώσσες) αναβλύζουν οργή και περηφάνια, όπως η συμβολική χρήση της λέξης του τίτλου.
Αν είσαι προσεκτικό, θα παρατηρήσεις πως τα κομμάτια αιχμαλωτίζουν μια διαφοροποιημένη ενέργεια. Μεθούν από την αυθάδεια των '80s, και εμμένοντας πεισματικά εκεί, επιτυγχάνουν μια έκρηξη συναισθημάτων. Θα μπορούσα να ξεχωρίσω τραγούδια όπως το "War On Reality", το Cops N Klan" ή το "Senandung Akhir Zaman". Αν σου αρέσει αυτός ο ήχος, πιθανώς να ξετρελαθείς με την ταυτότητα που φανερώνουν οι Jalang με το απελευθερωτικό και εξεγερσιακό λίκνισμά τους ανάμεσα σε beats και distortions. Μην ξεχάσεις να δεις την μπάντα να παίζει όλο το φανταστικό αυτό άλμπουμ ζωντανά. Διαφορετικό κτήνος.

Impure Wilhelmina
Antidote
Εκεί που οι Katatonia συναντάνε τους Smiths
Δύο είναι τα ουσιαστικά συστατικά των Ελβετών. Το πρώτο έχει να κάνει με τη μουσική τους, η οποία πατάει στο dark rock / metal με ελάχιστα black metal ξεσπάσματα. Στο "Antidote" θα βρεις αρκετά σημεία progressive, ακόμα και post-metal. Αρκετά riff, μελωδικά lead αλλά και τεχνικά ρυθμικά μέρη συνθέτουν το σύνολο των δέκα κομματιών του δίσκου. Η μπάντα που κυρίως φέρνουν στο μυαλό είναι οι Katatonia. Και κάπως έτσι ερχόμαστε και στο δεύτερο σκέλος της επιτυχίας των Impure Wilhelmina. Τα φωνητικά του Schnidl, τα οποία παίρνουν αρκετά στοιχεία από τον Jonas Renkse κατά κύριο λόγο, ενώ σε ορισμένα κομμάτια ο frontman των Impure Wilhelmina καταφέρνει να αγγίξει τη χροιά του Morrissey. Οι όμορφες συνθέσεις του έβδομου άλμπουμ της μπάντας, όπως το "Gravel", ανέσυραν μνήμες "Tonight’s Decision", ενώ άλλα σαν το "Everything Is Vain" είναι σαν οι James να το γύρισαν στο doom.

Scream Collision
Memories
Hard & heavy που τιμάει το χθες αλλά πατάει στο σήμερα
Στην πρώτη τους εμφάνιση, οι Scream Collision ακούγονται συνειδητοποιημένοι και ουσιώδεις. Ο τρόπος που πηγαίνουν από κλασικής κοπής rock σε progressive με μεταλλικές αποχρώσεις κι από εκεί σε power-ίζοντα περάσματα δείχνει ένα σχήμα που, πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι πιστό στον χώρο που υπηρετεί. Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή ο φωτισμός δυναμώνει κι ελαττώνεται χωρίς παύση. Οι κιθάρες και τα πλήκτρα βρίσκονται σε έναν μόνιμο αμφίρροπο αγώνα. Μέσα σε δεκατρία λεπτά, το σερί των "The Last Straw" και "Asylum" δίνει μία άψογη σύνοψη του συνόλου· ήχος βαρύς και μελωδικός, τεχνικός χωρίς υπερβολές, γεμάτος ειλικρίνεια και περιπέτεια. Η παραγωγή βγάζει έναν μοντέρνο αέρα που ίσως ξενίσει τους της παλαιάς σχολής, σε τελική ανάλυση όμως, λειτουργεί κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Τα σαράντα λεπτά του "Memories" δε θα αλλάξουν κανέναν μουσικό χάρτη, πρακτικά όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι. Το κεντρικό riff του "Rigged Game" ροκάρει και χωρίς να επανακαθορίσει το όποιο παιχνίδι.

Underdark
Our Bodies Burned Bright On Re-Entry
Πολυαναμενόμενο πολιτικοποιημένο post-black metal ντεμπούτο με κρυμμένη προσωπικότητα
Λατρεύω το γεγονός πως ξεπετάγονται διαρκώς red anarchist black metal μπάντες. Ακόμη περισσότερο, εκτιμώ το να συνδυάζουν τις ελευθεριακές και προοδευτικές τους αντιλήψεις με παρόμοιες μουσικές αναζητήσεις. Οι Βρετανοί Underdark, γνωστό όνομα στον χώρο, κυκλοφόρησαν πριν δύο μήνες το ντεμπούτο LP τους, επιτέλους. Ο υπέροχα ονομασμένος αυτός δίσκος, δεν είναι ένα προβλέψιμο ατμοσφαιρικό black metal έργο. Συνδυάζει γενναίες δόσεις screamo/post-hardcore/blackgaze δίπλα σε αδυσώπητο riffing. Κατά κάποιο τρόπο ηχεί ως τους Portrayal Of Guilt αν ενέδιδαν σε ωμό black metal. Διαθέτει υπέροχους στίχους, όσο αλληγορικούς μα και ευκρινείς επιβάλλει η περίσταση. Περιέχει μια μεγάλη σύνθεση που ακούει στο όνομα "With Ashen Hands Around Our Throats". Κυρίως όμως, εκπληρώνοντας τις όποιες προσδοκίες, συστήνει ένα συγκρότημα, που παρά τα προφανή περιθώρια βελτίωσης, μπορεί να συγκινήσει με τον ύψιστο τρόπο που καθιστά αυτήν την τέχνη μοναδική.

Havukruunu
Kuu Erkylän Yllä (EP)
Δεν κυκλοφόρησε τυχαία στις 8 του Οκτώβρη, είναι βαμμένο με Αίμα, Φωτιά και Θάνατο
Τα περσινά τους κατορθώματα ηχούν ακόμα εκκωφαντικά. Αρκετοί συνάδελφοί τους πρόσφεραν back to back δημιουργίες εκμεταλλευόμενοι το συναυλιακό κενό των τελευταίων δύο χρόνων, ομοίως πράττουν και οι Φινλανδοί. Με σκοπό τη βελτίωσή τους συνθετικά και ατομικά ως μουσικοί. Να φύγει δηλαδή η «φύρα», οι περιττές μουσικές στιγμές και η ομοιογένεια να αποτελέσει ζητούμενο και αποτέλεσμα. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν, το «σκληρό» πρόσωπο της μπάντας επικρατεί, παραμένοντας σποραδικά επικοί. The Quorthonian way, λατρεύοντας το έπος του 1988. Σκοτεινή ατμόσφαιρα από την αρχή έως το τέλος του EP, με παλαιότερες και νεότερες ιδέες να αποδίδονται επιτέλους όπως επιθυμούν οι συντελεστές τους. Φοβερή χρήση πλήκτρων, ειδικά στους επιλόγους των τραγουδιών, λίγα μα χορταστικά χορωδιακά σημεία, ήχοι μαχών παρόντες, η αδρεναλίνη ανεβαίνει με σταθερό ρυθμό. Για να κορυφωθεί και να γίνει ανατριχίλα στα τελευταία λεπτά της τελευταίας σύνθεσης. Πόσο σκοτεινό έπος να αντέξουμε πχια;

Kowloon Walled City
Piecework
Noise rock εξαιρετικής ωριμότητας και τελετουργικής δυναμικής
Ακούς το τέταρτο άλμπουμ αυτού του κουαρτέτου από το Oakland και ξέρεις ότι υπάρχει πολύς κόσμος που μπορεί να το νιώσει. Να χάσει ελαφρώς την αίσθηση του χρόνου μέσα στην τελετουργία και τις παράξενες δομές των noisy heavy rock συνθέσεων του "Piecework", να βιώσει έναν σκληρό ηχητικό κόσμο που έχει ένταση χωρίς ποτέ να ξεσπάει ολοκληρωτικά, να αναρωτηθεί πόσο έξοχα αυτή η μπάντα εντάσσει στη μουσική της τις παύσεις και τις σιωπές. Τα φωνητικά είναι λίγο flat αλλά κουβαλούν κάτι από τη διαταραγμένη ουδετερότητα του Alexis Marshall, η παραγωγή είναι απλώς εκπληκτική, η δύναμη της μουσικής ορίζεται τόσο από αυτά που εκφράζει όσο κι από αυτά που υπονοεί. Ακούς τους Kowloon Walled City και ξέρεις ότι ακούς έναν ποιοτικό απόγονο των Shellac ή έναν πρώτο ξάδερφο των Sumac ή αλλιώς, μια μπάντα που έχει μετουσιώσει τις διδαχές του κλασικού post/sludge metal σε ώριμη κι έξυπνη δύναμη.

Illudium
Ash Of The Womb
Ενδιαφέρον πάντρεμα stoner, doom και post-rock με έντονες επιρροές από Chelsea Wolfe
To τρίο από την Καλιφόρνια κάνει φέτος το μεγάλο βήμα μετά το "Septem" του 2016, κυκλοφορώντας το "Ash Of The Womb" μέσω της Prophecy. Η κινητήρια δύναμη πίσω από την μπάντα, Shantel Amundson, μπορεί να δηλώνει πως οι επιρροές της περιλαμβάνουν τους Smashing Pumpkins, τους Isis, την Kate Bush και τους Cocteau Twins, ωστόσο η μουσική του δεύτερου άλμπουμ των Illudium μόνο με τους δεύτερους θα μπορούσε κάπως να συγκριθεί, κυρίως λόγω όγκου. Προσωπικά, το προοδευτικό μπαστάρδεμα stoner και doom με λίγo post-rock, που με μεγάλη επιτυχία επιχειρούν οι Illudium, μου βγάζει κάτι ανάμεσα σε Universe217 και Darkher με φωνητικά που πατάνε αρκετά πάνω στην Chelsea Wolfe. Μάλιστα μπόλικη από την ατμόσφαιρα του δίσκου ταιριάζει απόλυτα με τo μελαγχολικό, σχεδόν καταθλιπτικό, συναίσθημα του "The Abyss" και σε αυτό παίζει καταλυτικό ρόλο η αιθέρια φωνή της Amundson. Οι συνθέσεις μόνο απλοϊκές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, ενώ ο φίλος του ατμοσφαιρικού ήχου, σίγουρα θα βρει στιγμές σε αυτές με τις οποίες θα ταυτιστεί. Το "Ash Of The Womb" αποτελεί μια εξαιρετική συνέχεια και εξέλιξη του "Septem" με τα δείγματα γραφής της μπάντας να προμηνύουν μια αξιόλογη καριέρα στον χώρο.

Caveman Cult
Blood And Extinction
Bestial/war black λατρεία από τη Φλόριδα που επιτυγχάνει αταβιστικά σε πρωτόγονο μουσικό άθλημα
Πάνε πλέον πέντε χρόνια από όταν άκουσα το ντεμπούτο τούτων των σπηλαιανθρώπων από το Μαιάμι, ονόματι, λιτά, "Savage War Is Destiny". Όπως, πιθανολογώ, είναι σαφές από το όνομα της μπάντας και του δίσκου, το σχήμα λατρεύει σε βαθμό αφοσίωσης, ιδιαίτερους καλλιτέχνες όπως οι Blasphemy, Conqueror, Revenge, Archgoat, Black Witchery και όλο το κακό συναπάντημα. Αποτελούν μέλος μιας φουρνιάς σχημάτων που αποφάσισαν την προηγούμενη δεκαετία να δώσουν αίγλη, όση είναι δυνατόν, στο war black/death metal και η απάνθρωπη αφοσίωσή τους είναι οριακά συγκινητική. Η παραγωγή, τα άριστα φωνητικά, τα riff και κυρίως τα τύμπανα είναι σεμιναριακά. Αν υπάρχει ταβάνι στη λιγότερο εοσφορική και περισσότερο μηχανιστική προσέγγιση σε αυτό το ιδιότυπο ηχητικό όργιο, ορίζεται από το "Blood And Extinction". Οι Caveman Cult κατάφεραν να κυκλοφορήσουν, ξανά, ένα δίσκο που δίχως να πρωτοτυπεί στιγμή, στα 22 λεπτά του, ηχεί, τηρουμένων των αναλογιών, αψεγάδιαστος και πειστικός. "Instrumento de Ira" κραυγάζουν και μια σπηλιά γκρεμίζεται με εσένα να προσπαθείς να διαφύγεις από τα απόκρυφα κτήνη που κατοικούν εντός της και επιθυμούν να σε κατασπαράξουν.

Algara
Absortos En El Tedio Eterno
Εκρηκτικό και προπαγανδιστικό post-punk ντεμπούτο από τη Βαρκελώνη
Κάτι τέτοιες κυκλοφορίες είναι που πρέπει δίνουν, έστω και στιγμιαία, έρεισμα σε παντελώς ηλίθιες θεωρίες περί πρωτεύουσας της ακροαριστερής (sic) τρομοκρατίας για την Καταλανική πρωτεύουσα. Οι Algara, επιτίθενται στην μικροαστική, καθημερινή πλήξη, αναζητώντας ριζοσπαστικό νόημα με το ντεμπούτο LP τους. Παίζουν ένα post-punk ψυχροπολεμικό, διαμορφωμένο μέσα σε καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους. Οι μελωδίες και τα τύμπανα, που θα μπορούσαν να είχαν και ελαφρώς καλύτερη παραγωγή, προσκαλούν σε ένα χορό αφύπνισης. Δεν καταλαβαίνεις λέξη αν δεν έχεις εξοικείωση με την γλώσσα, αλλά η μουσική, και το μήνυμά τους είναι παγκόσμια. Είτε βουτήξεις στο coldwave του "Hedonistas", είτε στην ορμή του "Tedio Eterno", είτε στην κορυφή του δίσκου που ονομάζεται "Expulsados", τότε θα αντιληφθείς πως, δίχως καμία πρωτοτυπία, αυτή, η επίθεση συγχορδιών και οργισμένων, μα κάπως ταιριαστών, φωνητικών, αν και καταδικασμένη να μείνει σε σκληροπυρηνικό ακροατήριο, διαθέτει μια κρυφή αίγλη. Θα στο πω αλλιώς. Αν σου αρέσουν οι, labelmates τους, Chain Cult, πρέπει να ακούσεις τους Algara. Άφησε τα έγχορδα του "Paso Al Frente" να σε οδηγήσουν.

Zvarna
Αδιάγνωστο Ψυχεδελικό
Καυστικό κραστογκράιντ από τα Γιάννενα που βρίσκει στόχο
Τα 14 λεπτά του νέου EP (ή demo;) των Zvarna είναι μια ένοχη απόλαυση. Έχοντας ως σύμμαχο μια φοβερή αισθητική, η οποία αρπάζει τον καθημερινό γλωσσικό κώδικα, τον ντύνει με ηχάρα και τον περνάει από crust/grind αλυσοπρίωνο, το σχήμα από τα Γιάννενα παραδίδει μια ισοπεδωτική δουλειά. Ο ήχος, τιμάει στο έπακρο τις επιρροές και το ηχόχρωμά του επιτελεί τον επιθυμητό σκοπό. Το ποδοβολητό του "Μόνιμα Σε Άμυνα" ή η βρωμιά του "Κουράστηκα" (του οποίου οι στίχοι αξίζουν ειδικής μνείας), το αδιανόητα cool εναρκτήριο "Άκουσε Γιέ Μου", το ειρωνικό hardcore του "Λίγο Ακόμα", κάθε σπιθαμή αυτής της κυκλοφορίας συνθέτει μια ιδιαίτερη οπτική. Δεν ξέρω και δεν θεωρώ πως είναι το ζητούμενο η «ωριμότητα», αλλά το γεγονός πως η εθιστική ηχητική πρόταση των Zvarna υποθάλπτει μια καυστική αιχμηρότητα προς συγκεκριμένες θεματικές, μόνο να προσδώσει ουσία στον «θόρυβό» τους μπορεί. Η τελευταία γραμμή του "Έφριξα Ωρέ" είναι η αγανάκτηση η ίδια. Εξαιρετικό.

Apostle Of Solitude
Until The Darkness Goes
Πένθιμο doom που ακούγεται ανάλογα τα κέφια, αν υπάρχουν
Μόλις ο θάνατος σου καταφέρει διπλό χτύπημα, θα πληγεί και το doom που παίζεις. Θα αποκτήσει μια funeral διάθεση και απ'άκρη σ'άκρη θα ηχεί σχεδόν βασανιστικά αργό. Παλαιάς κοπής δηλαδή, πιο παραδοσιακό πεθαίνεις. Εκτός από ένα θεμελιώδες στοιχείο του, τη διάρκεια. Οι Αμερικάνοι προσφέρουν τον πιο σύντομο δίσκο τους έως τώρα, μόλις τριάντα έξι λεπτά. Ο οποίος, μέσα στο σκότος του, παίζει να είναι και ο πιο προσιτός τους. Λες και ένιωσαν ότι το βάρος που θα έπεφτε και στις πλάτες των ακροατών θα ήταν δυσβάσταχτο, δε μακρυγορούν. Ναι μεν αργοί, σχετικά σύντομοι όμως. Υπάρχουν στιγμές να κρατήσουν το ενδιαφέρον, κυρίως όμως υπάρχουν οι Chuck Brown/Steve Janiak στα φωνητικά (επίσης σε The Gates Of Slumber). Τραγουδούν "we all die alone" και "sail on alone, on and on, alone you will suffer" και παραδόξως ακούγεται ελκυστικό. Μουσική ειδικών συνθηκών, σε έναν δίσκο που ήδη από την αρχή του έχει φτάσει στο πέμπτο στάδιο διαχείρισης του πένθους.

Pa Vesh En
Maniac Manifest
Οι Λευκορώσοι συνεχίζουν, συγκριτικά πιο εκλεπτυσμένα, το αραχνιασμένο μακάβριο έργο τους
Στον τρίτο τους δίσκο, οι Pa Vesh En παρουσιάζονται πιο εκλεπτυσμένοι. Το raw black metal one man band από τη Λευκορωσία δύο χρόνια έπειτα από το βάναυσο "Pyrefication" επέστρεψε συγκριτικά μελωδικότερο. Για την ακρίβεια, το θαμπό γυαλί μετατράπηκε σε γκρίζο κρύσταλλο έτοιμο να αφήσει ηχητικές πληγές, και το riffing απογαλακτίζεται, τηρουμένων των αναλογιών, από τις προπατορικές επιρροές. Αν η οπτική μπαντών όπως οι Revenant Marquis και λοιποί ομοϊδεάτες σας έχουν, εσάς τους μετρημένους, συναρπάσει πρόσφατα στο ευγενές άθλημα αυτού του νεκρανεστημένου υπο-παρακλαδιού, τότε το "Maniac Manifest" ηχεί ως η καταθλιπτική υπενθύμιση πως τούτο το σχήμα παραμένει στις επάλξεις. Το φάντασμα του επτάλεπτου "In the Wood of Hanged Men" που πλανάται πάνω από τις ακροάσεις είναι αρκετό ώστε ο άνεμος να καταστεί εκ νέου τρομακτικός και η παράνοια να αναδυθεί σε αυτά τα 42 λεπτά. Α, και αυτά τα πιατίνια.

SeeYouSpaceCowboy
The Romance Of Affliction
Σαν να γύρισαν τον core ήχο 20 χρόνια πίσω
Άκου και δες το video του "Misinterpreting Constellations". Αρκεί αυτό σαν εισαγωγή για να νιώσεις ότι κι εγώ. Μια νοσταλγία και μια σκέψη ότι όλα γύρισαν πίσω στο 2000 ή στο 2005. Τότε που ήταν στα πάνω του το nu-metal. Mudvayne. Korn. Όταν το emo ήταν στα καλά του. Boysetsfire. Όταν το emo ήταν στα άγρια του. Orchid. Όταν λοιπά ακραία metalcore παρακλάδια γεννιόντουσαν. Every Time I Die, The Blood Brothers. Όταν τα ουρλιαχτά έδεναν με μελωδικά φωνητικά. Όταν οι τσιρίδες, έφερναν brutal και μετά βογκητά. Όταν τα blastbeats έμπλεκαν με math rock ιδέες. Όταν η επίθεση έσπαγε τζάμια και η μεθυστική, υπνωτική μελωδία τα έκανε χαλί να ξαπλώσεις. Όλα αυτά τα αντιφατικά στοιχεία έχει η μουσική αυτού του δίσκου. Τα τραγούδια έχουν αυξηθει, εως και διπλασιαστεί χρονικά σε σχέση με τις παλιότερες δουλειές τους. Είναι ένα καλό άλμπουμ με πολύ φορτωμένη παραγωγή και κομμάτια που δεν σε λυπούνται. Παίζουν hardcore που αγκαλιάζει το grindcore, ακουμπάει το screamo και κρατάει το χέρι του metalcore. Άγριες και επιθετικές, αλλά με συναίσθημα (κυρίως θυμό και οργή) μουσικές. Απευθύνεται σε νεανικά αυτιά. Δεν έχει καλή συνοχή. Δεν σε αφήνει ποτέ να χαλαρώσεις. Έχει έξυπνες και γενικά καλές ιδέες και ενορχήστρωση. Δεν θα αλλάξει τίποτα στη μουσική και τα είδη που υπηρετεί.