The Ugly Kings

Strange, Strange Times

Napalm Records (2021)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 01/09/2021
Ενδιαφέρον άκουσμα με επιρροές από Queens Of The Stone Age

Οι Αυστραλοί έκαναν το πρώτο τους δισκογραφικό βήμα το 2018 με το "Darkness Is My Home", αφήνοντας το στίγμα τους στο σύγχρονο εναλλακτικό rock ήχο. Στον διάδοχο του πάνε την μουσική τους λίγο παραπέρα, δημιουργώντας έναν αρκετά διασκεδαστικό δίσκο για τους λάτρεις των Queens Of The Stone Age. Και όχι μόνο, αφού στο "Strange, Strange Times" θα βρει κανείς στοιχεία από Danzig μέχρι Arctic Monkeys, ενώ στα ατού της μπάντας συγκαταλέγεται και ο τραγουδιστής, του οποίου η χροιά είναι ιδιαίτερα αξιόλογη, ειδικά όταν βαραίνει. Από τα περιεχόμενα του ξεχωρίζουν τα "Technodrone" και "Strange, Strange Times" που αμφότερα φέρνουν όμορφα σε Queens Of The Stone Age, το "Another Fucking Day", το οποίο βγάζει μια Bush grunge-ιλα, ενώ το "The Devil Comes With A Smile" παίζει ανάμεσα σε White Stripes και Arctic Monkeys. Ευχάριστος δίσκος, ο οποίος αποδεικνύει ότι το παρόν των Ugly Kings δεν είναι αδιάφορο, αλλά το μέλλον τους μπορεί να προκύψει αρκετά λαμπρό.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • All Good Things

    A Hope In Hell

    Better Noise Music (2021)
    Από τον Αντώνη Μαρίνη, 03/09/2021
    Το βραβείο του πιο γυαλισμένου modern rock πηγαίνει στο...

    Κάνοντας μια γύρα από επιφανείς mainstream rock λίστες σε μεγάλες μουσικές πλατφόρμες, όλο και κάπου θα πετύχεις τους All Good Things. Παρατηρώντας τα νούμερα γίνεται σαφές ότι δεν μιλάμε για αμελητέο εμπορικό μέγεθος. Τα μέλη τους είναι επαγγελματίες μουσικοί που έβγαζαν μεροκάματο από την τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια, συνειδητοποίησαν κάποια στιγμή ότι μαζί με τις μεγάλες μελωδίες είχαν ιδιαίτερη συμπάθεια στις κιθάρες, και το γύρισαν. Στο "For The Glory" συμμετέχουν οι Hollywood Undead, στο "The Comeback" οι Escape The Fate, κι αυτά τα ονόματα είναι αρκετά για να καταλάβεις τη γενικότερη κατεύθυνση. Μοντέρνο και στυλιζαρισμένο ως εκεί που δεν πάει. Με μεγαλεπήβολα ορχηστρικά, ακίνδυνα screams, ρυθμικά σε πρώτο πλάνο, hooks πάνω από hooks, όλο το πακέτο. Αν το σηκώνει η ιδιοσυγκρασία σου ή/και κλείσεις διακόπτες, εδώ μέσα μπορεί να βρεις κομμάτια που θα σε κάνουν να τραγουδήσεις απροβλημάτιστα. Ίσως και να ετοιμαστείς για quality gaming session. Αν όχι, θα μείνεις με την απορία.

  • SHARE
  • TWEET
  • Grief Collector

    En Delirium

    Petrichor (2021)
    Από τον Σπύρο Κούκα, 09/09/2021
    Με Robert Lowe στα φωνητικά, δύσκολα μπορείς να λαθέψεις

    Ακολουθώντας κατά πόδας τα πεπραγμένα αυτής της σπουδαίας φωνής που ακούει στο όνομα Robert Lowe, έχουμε έρθει σε επαφή με διάφορα, βραχύβια ή λίγο σταθερότερα projects στα οποία έχει συμμετάσχει κατόπιν της σιγής των Solitude Aeturnus. Το πιο πρόσφατο εξ αυτών, οι εκ Minneapolis ορμώμενοι Grief Collector προφανώς επιδίδονται στο ευγενές «άθλημα» του παραδοσιακού doom metal, ένα ιδίωμα που έτσι κι αλλιώς ο Lowe έχει μεγαλουργήσει τόσο με τους προαναφερθέντες Τεξανούς θρύλους, όσο και με τους Πατέρες του epic doom ήχου, Candlemass.

    Στην προκειμένη, οι Grief Collector δεν απέχουν ιδιαίτερα από την προοπτική του doom metal κατά τα Crypt Sermon Ευαγγέλια, με τη χαρακτηριστική φωνάρα του Lowe να τραβά τα περισσότερα φώτα προς το μέρος της και να ανεβάζει επίπεδο το υλικό του άλμπουμ. Έτσι κι αλλιώς, το doom είναι ένα είδος που πολύ δύσκολα μπορεί να λαθέψει κάποιος (αν και όταν συμβαίνει, τα αποτελέσματα είναι τραγικά), με το "En Delirium" να στέκεται αξιοπρεπέστατα και να δημιουργεί ευχάριστους συνειρμούς τόσο λόγω φωνής, όσο και λόγω τεχνοτροπίας. Sludge, πάντως, προσωπικά δεν άκουσα, όσο και αν η ίδια η μπάντα χρησιμοποιεί τον όρο για να περιγράψει τη μουσική της, με το ντεμπούτο της να είναι μια καλή, αλλά μάλλον «δύσκολη» (και με μικρή επαναληπτική ικανότητα ακροάσεων) αρχή που ελπίζουμε να έχει συνέχεια.

  • SHARE
  • TWEET
  • Replicant

    Malignant Reality

    Transcending Obscurity Records (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 10/09/2021
    Σύγχρονο, τεχνικό και ογκώδες death metal με προοπτικές

    Τους Αμερικανούς Replicant τους είχα πάρει χαμπάρι ψάχνοντας τα υπόλοιπα projects των μελών των αγαπημένων μου folk/black metallers Windfaerer. Εδώ όμως η περίπτωση είναι διαφορετική και το δεύτερο άλμπουμ τους το αποδεικνύει. Οι Replicant επιδίδονται σε σύγχρονο, τεχνικό και ογκώδες death metal. Πιστό στις αρχές του παρακλαδιού, με μια ευκρινή παραγωγή, ηχητικά ακροβατικά και δέκα συνθέσεις που δημιουργούν ένα δαιδαλώδη λαβύρινθο. Λογικά αν αρέσκεσαι σε κάποια από αυτές τις μπάντες εδώ θα βρεις και πολλά γνώριμα στοιχεία αλλά κυρίως μια ταυτότητα. Οι Replicant σε απευθείας μετάδοση, είτε εκκινούν δύστροπα με το "Caverns Of Insipid Reflection", είτε σαρώνουν σεμιναριακά με το "Excess Womb" είτε ξεδιπλώνουν τη δική τους οπτική αλλά και ιδιοφυία με το "Coerced To Be", αποδεικνύουν πως το "Malignant Reality" δεν είναι απλώς και μόνο ασκήσεις ύφους. Έχει μια επική ατμόσφαιρα που όσο ακούς τον δίσκο αιχμαλωτίζει. Η ηρεμία πριν την καταιγίδα του οκτάλεπτου φινάλε με το "The Ubiquity Of Time" λειτουργεί ως καίριο πειστήριο.

    Bandcamp

     

  • SHARE
  • TWEET
  • Unmother

    Lay Down The Sun

    Unsigned (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 13/09/2021
    Post-black metal που λειτουργεί ως soundtrack αστικής κατάθλιψης

    Οι Unmother έχουν έδρα στο Λονδίνο αλλά οι ρίζες τους φτάνουν και εδώ. Κυκλοφόρησαν τον Ιούνιο το ντεμπούτο τους και στα 41 λεπτά του επιχειρεί να συνθέσει ηχοτοπία, αστικά, ρεαλιστικά αλλά με γενναίες δόσεις ιδεαλισμού. Αυτά τα δύο όμως δεν έρχονται σε σύγκρουση απαραίτητα, κάτι που καθίσταται σαφές και από την συνύπαρξη αστρικών πλήκτρων με βρώμικα και γήινα παραδοσιακά black metal riffs. Το "Lay Down The Sun" επιχειρεί να χαρτογραφήσει την αστική κατάθλιψη, την παρακμή μιας μεγαλούπολης και την γκρίζα ασφυξία. Χτυπάει στο συναίσθημα, παρά τις όποιες ηχητικές του ατέλειες. Διαχωρίζει την ιδεολογική του στάση περήφανα και όταν τα ουρλιαχτά του "Crown Of Stars" δώσουν τη θέση στο ambient χωρίο που ακολουθεί ίσως σου εμφανίσουν και τον ουρανό. Διασκευάζει Siouxsie γιατί αναγνωρίζει την αισθητική συνέχεια και παράδοση. Σε επτά συνθέσεις έχει δώσει ολοκληρωμένα παρόν και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Μένει να τις τηρήσει. Εγώ θα περιμένω.

    Bandcamp
    Youtube

  • SHARE
  • TWEET
  • Filthscum

    Haudeschreck

    INI Records (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 15/09/2021
    Ένα hardcore/crust ντεμπούτο LP που θα σε κερδίσει με το πρώτο άκουσμα

    Όταν πριν από ενάμιση χρόνο ο Ελβετός Μ.Η. είχε κυκλοφορήσει την εντεκάλεπτη αλητεία του "Scumdog" EP, με είχαν κερδίσει μονομιάς το εξώφυλλο και οι κιθάρες. Σουηδικής κοπής hardcore/crust, με έμφαση στα riffs και τα leads, ενώ τα, τίγκα Wolfbrigade, φωνητικά προσέδιδαν ένα εθιστικό, κάφρικο βάθος. Φέτος κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες το ντεμπούτο LP του και αυτή η αίσθηση απογειώνεται στο έπακρο και για 37 λεπτά. Σημεία εντελώς ρυθμικά, άλλα πιο βρώμικα, μια διαρκής χιουμοριστική αύρα πλανάται, ενώ η εμπρηστική, όπως το ξανά πετυχημένο εξώφυλλο, ατμόσφαιρα δεν εκτροχιάζεται στιγμή, ακριβώς γιατί δεν πάει άλλο. Το "Haudeschreck" είναι εμποτισμένο στην ηχητική και αισθητική λεπτομέρεια που κάνει τέτοιου είδους κυκλοφορίες να διακρίνονται, και όχι απλά ως απολαυστικά άλμπουμ. Θες να το ακούς σε ακουστικά, ηχεία, ζωντανά, να το νιώσεις όπως του αξίζει. Όλα στο κόκκινο.

    Youtube
    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Thy Darkened Shade / Amestigon / Inconcessus Lux Lucis / Shaarimoth

    SamaeLilith: A Conjuction Of The Fireborn

    World Terror Committee Productions (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 17/09/2021
    Μεγαλεπήβολη split προσπάθεια με ενιαίο θεματικό άξονα από τέσσερις από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες του σύγχρονου black metal

    Είναι η δεύτερη φορά που η W.T.C. το κάνει, μετά από το split πριν από τέσσερα χρόνια μεταξύ των Abigor, Thy Darkened Shade, Mortuus και Nightbringer. Πλέον, οι εγχώριοι εκπληκτικοί black metallers ενώνουν τις συνθετικές τους δυνάμεις με τους Amestigon, Inconcessus Lux Lucis και Shaarimoth, των οποίων όλων οι τελευταίοι δίσκοι αποτελούν κυκλοφορίες που, είτε πιο τελετουργικές, είτε πιο παλαιομοδίτικες, είτε πιο black/death, διαθέτουν ατμόσφαιρες και ιδέες που ανανεώνουν τους χώρους τους. Στη μιάμισης ώρας κυκλοφορία, όπου οι δεκαπέντε συνθέσεις, μεταξύ αυτών αρκετά ιντερλούδια, μοιράζονται στα τέσσερα σχήματα, οι μουσικοί δημιουργούν ένα άλμπουμ ολιστικό και απαιτητικό.

    Οι μεταβάσεις ανάμεσα στα διαφορετικά ύφη, έχοντας ως κοινό άξονα μια πνευματική occult αφοσίωση, δεν ηχούν παράταιρες αλλά απαιτούν προσοχή. Μια πνευματικότητα, είτε σε πιο αργόσυρτα και απόκοσμα μέρη, είτε σε κυκεώνες των riffs, δεν εκλείπει και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του δίσκου. Πέραν του γεγονότος πως οι TDS παρουσιάζουν νέες κομματάρες και της υπενθύμισης πως οφείλω να ξανακούσω τις δισκάρες του καθενός, το "SamaeLilith" είναι μια επίκληση, αποκομμένη από νόρμες και από συμβάσεις, περιπετειώδης και αυστηρή. Είναι μια σύμπραξη διαφορετικής φύσεως και ουσίας.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Vortex Of End

    Abhorrent Fervor

    Osmose Productions (2021)
    Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 23/09/2021
    Χίλιες γαλλικές κατάρες σκάνε κατά πάνω σου μέσω αιχμηρού black/death

    Θυμάμαι το 2015 να ενθουσιάζομαι από την ιδιοφυή καφρίλα τούτων των Γάλλων, όταν είχαν κυκλοφορήσει το "Fvlgvr Lvx Terror". Το προ διετίας "Ardens Fvror" με έχασε ελαφρώς, αλλά εδώ επανήλθαν. Λείαναν παραγωγή, ισορρόπησαν μελωδίες με κάθε τι απόκοσμο αισθητικά και δημιούργησαν ένα σιδηροδρομικό εφιάλτη. Ακούς το "Golden Fragments" και απορείς πως υφίσταται αυτή η «ορθόδοξη» μουσικότητα σουηδικής χροιάς μαζί με κομμάτια όπως το "Stygian Hexahedron" που ορίζει το black/death τους. Αν σου έκαναν κλικ οι labelmates Gorgon, θα τους δεις να παντρεύονται τους Aosoth στο δεκάλεπτο μαυροφλογισμένο φινάλε του "Putrid Fluids". Ο δίσκος ζέχνει μίσος και αδιαφορία εξαιτίας της προσήλωσής του σε 36 λεπτά αδυσώπητου και αιχμηρού, κιθαριστικά, μαύρου metal.

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Katavasia

    Invoking The Spirit Of Doom

    Iron Bonehead Productions (2021)
    Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 24/09/2021
    Ένα ακόμα εξαιρετικό δείγμα, μικρό αυτήν τη φορά, του ελληνικού black metal ήχου

    Και οι δύο συνθέσεις σε αυτό το 7" είναι από την πρόσφατη εποχή του Magnus Venator, δε βρήκαν όμως τον δρόμο τους σε αυτό. Η μπάντα αποφασίζει να τα ηχογραφήσει εκ νέου και με κάποιες τροποποιήσεις να αποτελέσουν μια νέα κυκλοφορία. Παραμένουν στο πνεύμα της πιο πρόσφατης δουλειάς τους, με τη διαφορά να έγκειται στην παραγωγή. Πιο old school αυτή τη φορά, ο ήχος σε πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω. Εκπλήξεις δεν υπάρχουν, μόνο τα χαρακτηριστικά της μπάντας και κατ' επέκταση του hellenic black metal. Ατμόσφαιρα, μελωδία the Greek way, η πωρωτική προφορά και εκφορά στίχων από τον Στέφανο, εναλλασσόμενες ταχύτητες, riff για headbanging και μια απροσδιόριστη μοχθηρία να παραμονεύει και εν τέλει να καταλαμβάνει τα ηχεία. Αρωγοί σε αυτό το αποτέλεσμα, το γκροτέσκο εξώφυλλο και τα επιβλητικά, σχεδόν μακάβρια, πλήκτρα. Το απολαμβάνουμε στο σκοτάδι κατά προτίμηση, εκεί ανήκει ούτως ή άλλως.

    YouTube

  • SHARE
  • TWEET
  • Sons Of Alpha Centauri

    Push

    Exile On Mainstream (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 27/09/2021
    Απευθείας από τον παράδεισο του alternative metal των '00s

    Οι Sons Of Alpha Centauri φαντάζουν σαν το καλά κρυμμένο μυστικό της αγγλικής alternative/post hardcore σκηνής, κάνοντας το ξεπέταγμα τους το 2007 κι όντας ιδιαίτερα συνδεδεμένοι με τους Karma To Burn. Συμπληρώνοντας είκοσι χρόνια ύπαρξης, φτάνουν στο τρίτο τους full length και οι post hardcore επιρροές περιπλέκονται πια άρτια με το αρχαίο alternative rock των '90s. Από την περιγραφή και μόνο προκύπτει ότι το "Push" είναι προσανατολισμένο στο καλό songwriting, ενώ ο ήχος της μπάντας είναι ώριμος, ζεστός και ξεκάθαρος. Οτιδήποτε ξεκινάει από τους Deftones και φτάνει ως τους Cave In μοιάζει να ανήκει στο βασίλειο των SOAC, και μόνο τους ελάττωμα είναι ότι στυλιστικά φαντάζουν ετεροχρονισμένοι. Αν αδιαφορείς γι αυτό τον παράγοντα, το "Push" είναι πλήρες καλής μουσικής, έχει riffs, έχει δύναμη, έχει στοιχειωμένη ατμόσφαιρα, έχει υλικό που σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν θα γιορταζόταν από φεστιβαλικές λαοθάλασσες. Θαυμάσιο!

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Zakula

    Zakula

    Self-Released (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 29/09/2021
    Άξιο μελωδικό extreme metal από μια νέα μπάντα που κρύβει παλιούς αγαπημένους και μια σύμπραξη - έκπληξη

    Οι Zakula είναι ένα καινούριο αθηναϊκό γκρουπ στο οποίο όμως θα συναντήσουμε παλιούς αγαπημένους: η μπάντα αποτελείται από τρία μέλη των διαλυμένων πια Sacram (αγάπη για αυτή την μπάντα!) και του Socos, καλλιτέχνη που εδώ στο rocking.gr έχουμε εκτιμήσει και θαυμάσει όσο λίγους. Το ντεμπούτο των Zakula μοιάζει βέβαια περισσότερο σαν να συνεχίζει ηχητικά από εκεί που έμειναν οι Sacram, συνεχίζοντας σε ένα αντίστοιχο extreme metal ύφος στο οποίο οι thrash, death και black επιρροές μοιάζουν αδιαχώριστες. Μια διάχυτη «σουηδίλα» κι ένα άρωμα early '00s μελωδικού death εμποτίζει τα τραγούδια, ήχος κι εποχή που μάλλον διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική τους ταυτότητα. Τα riffs είναι ορμητικά, τα φωνητικά του Πασχάλη Χριστόφιλου ελαφρώς σχιζοφρενικά όπως πάντα, ενώ οι ελληνικοί στίχοι σε τρία tracks, όπως και μια σειρά από έξυπνες ιδέες που εμφανίζονται από εδώ κι από εκεί, νοστιμίζουν ιδιαίτερα ένα, έτσι κι αλλιώς, εξαιρετικά ενδιαφέρον ντεμπούτο. Αν είναι δισκογραφικά και συναυλιακά συνεπείς, θα καταφέρουν πράγματα!

    Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET
  • Zbigniew Preisner

    Man Of God OST

    Caldera Records/Rockarolla (2021)
    Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 30/09/2021
    Ένα score που επιτυγχάνει συγκίνηση και ατμόσφαιρα, χωρίς να καταφεύγει σε περιττούς εντυπωσιασμούς

    Οι απόψεις για τη νέα ταινία της Yelena Popovic καλύπτουν όλο το φάσμα από την αποθέωση ως την απαξίωση, η υπογραφή όμως του σπουδαίου Πολωνού συνθέτη Zbigniew Preisner στην μουσική είναι αρκετή για να προσδώσει κύρος και μια εγγυημένη σφραγίδα ποιότητας. Ο Preisner προσπαθεί να αποδώσει την πνευματικότητα του θέματος του βίου του Νεκταρίου με απέριττες και λιτές μελωδίες, προσεκτικές ενορχηστρώσεις και μεγάλα ambiences. Κανένα από τα 21 tracks του "Man Of God" δεν φτιάχτηκε για να γίνει κινηματογραφικό hit, έχουν όλα όμως μια υπερβατική διάθεση κι έναν ελεγχόμενο λυρισμό. Η Lisa Gerrard χαρίζει λίγη από την αίγλη της στα "Misery" και "Loss", αρκετά κομμάτια είναι πιανιστικού ή ορχηστρικού χαρακτήρα και συγκροτούν μικρά μελοδράματα, ενώ σε κάποια σημεία ο Preisner καταπιάνεται, χωρίς υπερβολές, με εκκλησιαστικά/βυζαντινά και ανατολικά ηχοχρώματα. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύχρωμο, ευγενικό και ιδιαίτερα ρευστό soundtrack που στέκεται και χωρίς την συνοδευτική εικόνα, ταξιδεύει σε αιθέρια ηχοχρώματα και, τελικά, απογειώνεται στην γήινη ομορφιά της μουσικής των τίτλων τέλους.

    Spotify

  • SHARE
  • TWEET