Ανασκόπηση 2022: Indie

Η άλλη όψη της εναλλακτικής σκηνής του 2022

Δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε κάθε φορά τα ίδια πράγματα. Είναι δεδομένο πως τα όρια ανάμεσα στις σκηνές έχουν συμπτυχθεί σε τρομαχτικό βαθμό και οι ταμπέλες που πιθανά κάποτε να βοηθούσαν να ξεχωρίζουμε το ένα μουσικό είδος από το άλλο, είναι βέβαιο πως σήμερα δεν εξυπηρετούν σχεδόν τίποτα.

Σε αυτό το πλαίσιο, προσπαθώντας κάθε φορά να χωρίσουμε τις ανασκοπήσεις της χρονιάς που φεύγει, δημιουργούμε αυτά τα άρθρα με βάση τη συλλογική μας αντίληψη για το που πρέπει να μπει η κάθε κυκλοφορία που θεωρούμε πως οφείλει να συμπεριληφθεί σε ένα τέτοιο αφιέρωμα. Εδώ, αποπειραθήκαμε να χωρέσουμε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες από το ευρύτερο φάσμα της εναλλακτικής μουσικής που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σχετίζονται με αυτό που λέμε σήμερα indie, και το οποίο, προφανώς, καμία σχέση δεν έχει με τη σημασία του όρου, όταν πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1970. Βλέπετε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη σημερινή μουσική βιομηχανία, η έννοια του “ανεξάρτητου” καλλιτέχνη ή των μικρών δισκογραφικών μπορεί να μην έχει εξαφανιστεί, αλλά είναι δύσκολο να αποσαφηνιστεί πλήρως, επαρκώς, και χωρίς να βρεθούμε αντιμέτωποι με διάφορες “γκρίζες ζώνες”.

Στην indie ανασκόπηση μας θα βρείτε τα συγκροτήματα που ακόμη επιμένουν να παίζουν με ηλεκτρικές κιθάρες, mainstream καλλιτέχνες με εκατομμύρια πωλήσεις, και σημαντικά ονόματα που έχουν σημαδέψει μουσικά την τελευταία 20ετία. Παράλληλα, όμως θα συναντήσετε ένα τεράστιο εύρος δημιουργών που εκτείνονται από την art pop και την ηλεκτρονική μουσική μέχρι την folk και την americana. Και παρόλο που, ηχητικά, μπορεί να θεωρήσετε πως δεν έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους, είναι η αντίληψή τους για το τι σημαίνει εναλλακτική μουσική σήμερα που τους ενώνει και τους επιτρέπει να συνυπάρχουν σε αυτό το αφιέρωμα το οποίο, επί της ουσίας, αποτελεί το alter ego και, συγχρόνως, το έτερον ήμισυ της alternative ανασκόπησης μας. Ελπίζουμε λοιπόν και φέτος να ανακαλύψετε πολλούς δίσκους τους οποίους είτε προσπεράσατε, είτε σας ξέφυγαν μέσα στο 2022 ενώ, στη λίστα μας στο Spotify μπορείτε να ακούσετε τις επιλογές μας από την χρονιά που πέρασε.

Spotify Playlist

Indie Σταθερές Αξίες
Επιστροφές που δεν απογοήτευσαν

Arcade Fire - We

Ένα από τα πιο hot indie ονόματα των 00s, έχει χάσει πια εκείνο το momentum, αλήθεια όμως, ποιος νοιάζεται; Το "We" φαντάζει ως το καλύτερο τους άλμπουμ εδώ και πολλά χρόνια - 12 για την ακρίβεια - και δικαίως έφερε ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη των φίλων τους. Φυσικά οι Arcade Fire δεν είναι βετεράνοι, στο "We" όμως ακούγονται ως τέτοιοι, ως μια σοφή και κατασταλαγμένη μπάντα που μπορεί πια να γράφει όμορφα τραγούδια ενώ εποπτεύει συνολικά το έργο της. Το άλμπουμ συνδυάζει στοιχεία από όλα τα προηγούμενα τους, στο τέλος όμως το μόνο που έχει σημασία, είναι ο τρόπος που η μουσική (και οι στίχοι) των Arcade Fire βρίσκουν τρόπο να διεισδύσουν μέσα σου. Το "We" τα καταφέρνει.

Belle & Sebastian - A Bit Of Previous

Παραμένει ένα μυστήριο, το πως η μουσική των Belle & Sebastian μοιάζει πάντα να καταλύει τον χρόνο και να σε πηγαίνει πίσω σε μια (φανταστική;) εποχή που η μουσική ήταν πιο απλή. Τίποτα σύνθετο δεν υπάρχει εδώ, μόνο όσα ήδη ξέρεις και περιμένεις από αυτό το σχήμα: τραγούδια μελωδικά που στοχεύουν και βρίσκουν απευθείας την καρδιά, απλές μα πανέμορφες ενορχηστρώσεις, καθαρές αρμονίες και στίχοι που φτιάχνουν όμορφες μικρές ιστορίες. Οι Belle & Sebastian εξακολουθούν να είναι οι άρχοντες της χαρμολύπης και, κάπως, το " A Bit Of Previous" καταφέρνει να μας κάνει να νοσταλγούμε τους γκρίζους δρόμους της Γλασκώβης.

Sharon Van Etten - We've Been Going About This All Wrong

Όσο ο κόσμος τρέχει σε ένα τρελό, αυτοκαταστροφικό μονοπάτι, η Sharon Van Etten παραμένει ανάμεσα σε εκείνες τις φωνές που στέκονται περήφανα και μοιράζονται λίγο από το φως τους. Το "We've Been Going About This All Wrong" ακτινοβολεί ηρεμία. Οι ταχύτητες μένουν αυστηρά στο μέσο και προς τα κάτω. Τα παιχνίδια κι οι υφολογικές εναλλαγές από κομμάτι σε κομμάτι λειτουργούν πανέμορφα. Οι ενορχηστρώσεις υπηρετούν πιστά τις συνθέσεις. Η χροιά και οι ερμηνείες της δημιουργού δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Αν στο τέλος της ακρόασης δεν βγεις με μισό χαμόγελο, πιθανότατα κάτι δεν είδες σωστά.

Alt-J - The Dream

Ένα όνειρο φαίνεται πραγματικό όταν είσαι μέσα του. Όλες οι ιδιοτροπίες και οι μικρές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να το προδώσουν κρύβονται στο βάθος. Δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο της, η παρέα από το Leeds συνεχίζει να φτιάχνει το ίδιο ξεχωριστές εικόνες και ιστορίες. Οι αέρινοι ρυθμοί, οι ύπουλα κολλητικές μελωδίες, οι διφωνίες, οι αστραφτερές παραγωγές, όλα βρίσκονται εκεί που τα περιμένεις. Για κάθε μεγάλο single, υπάρχει ένα πιο παράξενο αλλά, εξίσου όμορφο, κρυμμένο διαμάντι. Το δισκογραφικό 4/4 που πετυχαίνουν οι Alt-J δεν είναι απαραίτητα εκκωφαντικό, δεδομένου του χαρακτήρα τους όμως, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό.

Foals - Life Is Yours

Τα σωστά τα υπέρ-πιασάρικα τα καλοκαιρινά τα χιτάκια. Οι μέρες του "Total Life Forever" μπορεί να έχουν μείνει επισήμως στο παρελθόν, για παραπίσω ούτε λόγος, ωστόσο ο Yannis Philippakis με την παρέα του προχωράνε ακάθεκτοι να μεγαλώνουν τον ήχο τους. Στην έβδομη ολοκληρωμένη δουλειά τους, οι ραδιοφωνικές ανησυχίες γίνονται πιο έντονες από ποτέ. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, τα funky vibes χτυπάνε στο ψαχνό. Τραγούδια σαν το "Looking High" μπορούν να σου καρφωθούν ανά πάσα στιγμή. Πολύ περισσότερο αν τα ακούσεις κάτω από καυτό ήλιο.

Check Also: Η Regina Spektor κυκλοφόρησε το εξαιρετικό "Home, Before And After", ενώ ο υπερπαραγωγικός Ty Segall επέστρεψε φέτος με το "Hello, Hi".

Indie for the Masses
Εμπορικοί και ανεξάρτητοι

The 1975 - Being Funny In A Foreign Language

Πέμπτος δίσκος σε κάτι λιγότερο από μία δεκαετία για τη μπάντα από το Manchester και το γνωστό δίστιχο «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Από το #1 στα βρετανικά charts και τα πλασαρίσματα ανά τον κόσμο, μέχρι τον πλήρη διχασμό σε αντιδράσεις λατρείας- μίσους, η φασαρία που συνόδευσε το "Being Funny In A Foreign Language" ήταν τέτοια που, μέχρι ενός βαθμού, κάλυψε το ίδιο το άλμπουμ. Στο τέλος της μέρας, η ατμόσφαιρα παραμένει ανάλαφρη, οι μελωδίες απενοχοποιημένα poppy και ο Matty Healy το απόλυτο σύγχρονο indie poster boy του σήμερα.

Everything Everything - Raw Data Feel

Το έκτο άλμπουμ του γκρουπ από το Manchester είναι ίσως και το καλύτερο τους ως τώρα, γεγονός που αντανακλάται και στην εμπορική απήχηση που είχε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το μεγάλο ενδιαφέρον με τους Everything Everything, εκτός από την μεγάλη ειδολογική τους ποικιλία, είναι ο τρόπος που ενσωματώνουν όλο και περισσότερα στοιχεία AI και προγραμματισμού στον πυρήνα της τέχνης τους, διαμορφώνοντας τελικά μια πρόταση που είναι εξόχως concept-ική. Όλα αυτά βρίσκουν διέξοδο σε σφιχτά art pop/ rock τραγούδια που παραμένουν φωτεινά και up-tempo. Το "Raw Data Feel" έχει πολλά που αξίζει να ανακαλύψει κανείς, πίσω από την σχεδόν glitch του επιφάνεια.

Death Cab For Cutie - Asphalt Meadows

Όπως ακριβώς ο τίτλος "Asphalt Meadows" σκιαγραφεί ένα αντιθετικό παράδοξο, έτσι και το ενδέκατο studio album της σημαντικής αυτής αμερικανικής μπάντας, μοιάζει να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια αισθητική που είναι ταυτόχρονα «παππουδίστικη» αλλά και φρέσκια. Δίπλα στο αναμενόμενο μελό υπάρχουν και στιγμές που σε χτυπάνε δυνατά, ενώ όλα δένονται σφιχτά κάτω από το καταξιωμένο songwriting του γκρουπ και τους εξαιρετικούς, πολυεπίπεδους στίχους. Κρατάμε ότι το "Roman Candles" μας έφερε μια μυρωδιά από…industrial, κι ότι το "Asphalt Meadows" αποτελεί συνολικά έναν από τους πιο ισορροπημένους και ποιοτικούς δίσκους τους.

Weyes Blood - And In The Darkness, Hearts Aglow

Μετά το θηριώδες "Titanic Rising", η Natalie Mering είχε για τα καλά τους προβολείς στραμμένους πάνω της. Και τί καλύτερο από το να παλέψεις το φως με φως; Το "And In The Darkness, Hearts Aglow" είναι ένα φωτεινό, απαλό δημιούργημα που παλεύει να εξευμενίσει τα σημεία των καιρών αλλά και τα στερεότυπα της indie pop. Στο κέντρο όλων η ζεστή, σχεδόν μαγευτική της φωνή, οι παραμυθένιες ενορχηστρώσεις και φυσικά οι συνθέσεις: συνθέσεις που τολμούν να επιβάλλουν ένα βαθιά ελπιδοφόρο προσωπείο και μια ομορφιά που θαρρείς πως δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο. Ένα υπέροχο άλμπουμ που, αν το αφήσεις, θα σε αγκαλιάσει πολύ σφιχτά.

Florence + The Machine - Dance Fever

Η Φλοράνς που ξέρουμε και αγαπάμε. Χαμογελαστή απέναντι σε κάθε δυσκολία. Πάντα με διάθεση για κίνηση και χορό. Με ευγένεια και λεπτότητα σε κάθε πτυχή της πρότασής της, από τους στίχους και την απόδοσή τους, μέχρι την παραγωγή και την οπτικοποίηση των τραγουδιών. Χωρίς στην πραγματικότητα να έχει απογοητεύσει ποτέ δισκογραφικά, το "Dance Fever" ακούγεται πιο σφιχτό, πιο ευθύ κι εν τέλει πιο δυνατό από τους δύο προκατόχους του. Το στήσιμο γύρω από το θέμα της χορεομανίας είναι τόσο ταιριαστό όσο και πανέξυπνο. Ήδη μετράμε αντίστροφα για την επιστροφή της στο Ejekt τον Ιούλιο.

For those that still rock
(We Salute You)

Wet Leg - Wet Leg

Τον Ιούνιο του 2021 δύο κορίτσια από τη Βρετανία κυκλοφόρησαν το single "Chaise Longue". Το κομμάτι αγαπήθηκε αμέσως από τον Τύπο και το κοινό, καθώς δεν σταμάτησε να παίζει σε ραδιόφωνα και να αναπαράγεται σε μουσικές πλατφόρμες. Ένα καλό single θα πει κανείς, δεν κάνει έναν καλό δίσκο. Αυτό διαψεύστηκε δέκα μήνες μετά, όταν το πρώτο άλμπουμ των Wet Leg κυκλοφόρησε, αφήνοντας τους ακροατές της εναλλακτικής μουσικής με το στόμα ανοιχτό. Ενέργεια, συναίσθημα, νιότη, ρυθμός, απλότητα, είναι μόνο λίγες άσχετες μεταξύ τους λέξεις, για να περιγράψω αυτό το καταπληκτικό debut album.

Sports Team - Gulp!

Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "The Game" καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει μπόλικη κιθαριστική ενέργεια εδώ πέρα. Τραγούδια όπως το παραπάνω, το "The Drop", το "Cool It Kid" ή το "Getting Better" απογειώνουν το δεύτερο δίσκο του βρετανικού συγκροτήματος, ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι βιώνουμε την εκ νέου άνθιση της alternative/indie μουσικής, αφού μπάντες όπως οι Sports Team, οι Wolf Alice, οι Fontaines D.C. και πολλές άλλες, με κάθε τους κυκλοφορία γιγαντώνουν το εν λόγω είδος.

Pale Waves - Unwanted

Οι Pale Waves στον τρίτο τους δίσκο δεν πρωτοτυπούν, αλλά παρουσιάζουν έναν αξιοπρεπέστατο pop / punk δίσκο. Η μουσική τους θα μπορούσε άνετα να τοποθετηθεί χρονολογικά στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 / αρχές του 2000, δίπλα σε ονόματα όπως αυτά της Avril Lavigne ή των My Chemical Romance. Επίσης θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει soundtrack για teen movies εκείνης της εποχής, όπως το "American Pie", το "Loser" ή το "Eurotrip". Για όσες και όσους θέλουν να ταξιδέψουν πίσω σε εκείνα τα χρόνια, σε κάποιο εφηβικό πάρτι μιας σπιτικής αυλής, στα προάστια κάποιας αμερικάνικης πόλης, πίνοντας μπύρα από χωνί, οι Pale Waves είναι το συγκρότημα της/του.

Soccer Mommy - Sometimes, Forever

H νεαρή Αμερικανίδα κυκλοφόρησε τον τρίτο της δίσκο διατηρώντας σε πολύ υψηλό επίπεδο τις lo-fi/ indie μουσικές της συνθέσεις. Ένας σκοτεινός λυρισμός και μια γλυκιά μελαγχολία χαρακτηρίζουν το άλμπουμ. Οι κιθάρες συνδυάζονται άψογα με ηλεκτρονικές λούπες, ενώ οι πειραματισμοί εναλλάσσονται με pop μελωδίες και κοινό παρονομαστή όλων των παραπάνω, την ατμοσφαιρική διάθεση, η οποία διακατέχει όλο το άλμπουμ. Φαίνεται πως υπάρχει πολύ μέλλον για την Soccer Mommy (Sophie Alison) και ελπίζουμε να μην μας διαψεύσει.

Rolling Blackouts Coastal Fever - Endless Rooms

Το τρίτο άλμπουμ των Αυστραλών γράφτηκε εξ’ ολοκλήρου κατά τη διάρκεια των αυστηρών lockdown του 2020, στη Μελβούρνη. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος, Tom Russo, ο εγκλεισμός επηρέασε τη μουσική τους, καθώς τα μέλη του συγκροτήματος δεν μπορούσαν να βρεθούν από κοντά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γράψουν τραγούδια με πιο συμβατικές δομές. Το σύνολο σχεδόν των τραγουδιών, αν και χαρακτηρίζεται από χορευτική ενέργεια, έχει μία σκοτεινή χροιά που παραπέμπει σε post- punk ακούσματα.

Check Also: O Bartees Strange κυκλοφόρησε το δεύτερό του άλμπουμ "Farm To Table", λαμβάνοντας θετικές κριτικές από τον Τύπο και το κοινό, ενώ μετά από έντεκα χρόνια δισκογραφικής αποχής, κυκλοφόρησε επίσης το δεύτερό του άλμπουμ, το καλιφορνέζικο τρίο Κids οn Α Crime Spree, εκπροσωπώντας επάξια τον rock ήχο της περιοχής. Oι Spector με το "Νow or Whenever" επέστρεψαν δυναμικά, οι Porridge Radio κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της indie rock, ενώ από την άλλη, αρκετό ενδιαφέρον έχει ο μυστήριος νέος δίσκος του Gus Englehorn, τον οποίο έγραψε σε μια καλύβα στο δάσος. Στον πέμπτο τους δίσκο οι Wombats ενσωματώνουν ηλεκτρονικά στοιχεία σε μία από τις καλύτερες δουλειές τους μέχρι σήμερα. Οικολογικές ανησυχίες εκφράζουν οι Pinegrove με το άλμπουμ τους "11:11", εξού και το καταπράσινο εξώφυλλο, την ώρα που οι Palace ταξιδεύουν νοσταλγικά τους ακροατές τους με τη νέα τους κυκλοφορία "Shoals". O David Bazan, υπό το όνομα Pedro the Lion από το 2019, με το άλμπουμ "Phoenix" ξεκίνησε μια σειρά πέντε δίσκων, οι οποίο θα μιλάνε για την παιδική του ηλικία. Το φετινό "Havasu" είναι το δεύτερο αυτής της σειράς. H παλιά καραβάνα που ακούει στο όνομα Eels κυκλοφόρησε το δέκατο-τέταρτό της άλμπουμ. Ο ιθύνων νους κύριος Everett, συνάντησε ξανά μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια τον γνωστό παραγωγό της alternative μουσικής σκηνής John Parish και όλα πήραν το δρόμο τους για ένα καλό indie δίσκο.

Indie Pop
Γιατί δεν χορεύετε ρε;

Hot Chip - Freakout/Release

Φαντάζει κάπως αδιανόητο αλλά οι Hot Chip, παρόλο που το ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 2004, σύντομα κλείνουν τριάντα χρόνια καριέρας καθώς δημιουργήθηκαν το 1995. Σε αυτή την πορεία κυκλοφόρησαν πολλούς καλούς δίσκους κι επηρέασαν όσο λίγοι την ηλεκτρονική εναλλακτική σκηνή των ‘00s και των ‘10s. Το "Freakout/Release" βρίσκει το συγκρότημα σε εξαιρετική φόρμα καθώς εδώ συνυπάρχουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που τους καθιέρωσαν στη συνείδηση μας ως "σημαντικούς", ενώ, παράλληλα, καταφέρνουν να ακούγονται "φρέσκοι" και νέοι, κάτι διόλου εύκολο.

Superorganism - World Wide Pop

Η "παγκόσμιο pop" των Superorganism ήταν αδύνατο να μην συμπεριληφθεί σε αυτό το αφιέρωμα. Το δεύτερο άλμπουμ των Βρετανών αποτελεί μια ξεκάθαρη στροφή προς πιο pop μονοπάτια χωρίς όμως την arty σκοπιά που επικρατούσε στον πρώτο τους δίσκο. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο χορευτικά καθώς μια ανάλαφρη mainstream σκοπιά φαίνεται να έχει συνεπάρει το συγκρότημα σε ένα μονοπάτι που δεν είναι για όλους. Όσοι τους ακολουθήσετε όμως είναι βέβαιο πως θα περάσετε καλά.

Aurora - The Gods We Can Touch

Στο τρίτο της άλμπουμ της, η δημιουργός από τη Νορβηγία μας προσφέρει ένα, σχεδόν αιθέριο, έργο τέχνης που πετυχαίνει να στέκεται ανάμεσα σε μουσικά είδη κι έξω από παραδοσιακές κατηγοριοποιήσεις. Χωρίς, στην πραγματικότητα, να ξεφεύγει ποτέ από το pop πλαίσιο στο οποίο έχει ενταχθεί, η Aurora πετυχαίνει να το διευρύνει και να του προσδώσει διάφορα νέα, κι άκρως ενδιαφέροντα, χαρακτηριστικά που καταλήγουν να παρασύρουν τον ακροατή σ’ ένα απολαυστικό ηχητικό ταξίδι, το οποίο, ακόμη και αν δεν είναι "για τα γούστα του", είναι αδύνατον να μισήσει.

Metronomy - Small World

Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του "Metronomy Forever", το συγκρότημα από τη Μεγάλη Βρετανία επέστρεψε με τον έβδομο δίσκο της καριέρας του. Με τον Joseph Mount να παραμένει η κινητήρια δύναμη τους, οι Metronomy μας παρέδωσαν ένα άλμπουμ που συνδυάζει pop και ηλεκτρονικά στοιχεία με μελαγχολικές indie folk/ rock μελωδίες και το οποίο, χωρίς να εντυπωσιάζει, πετυχαίνει να διατηρήσει ψηλά τον πήχη για τους Βρετανούς.

The Lagoons - Daybreak

Δεύτερο άλμπουμ για το ντουέτο των Ryan και Joey Selan, δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους με τίτλο "Midnight Afternoon". Εδώ, οι The Lagoons καταφέρνουν να ισορροπούν ανάμεσα σε μελαγχολικές κι ανάλαφρες ατμόσφαιρες, χτίζοντας μελωδίες που βασίζονται σε ambient κιθαριστικά μονοπάτια και ταξιδιάρικα synths. Δεν είναι τυχαίο που το συγκρότημα εμπνεύστηκε τους στίχους του άλμπουμ σε ένα road trip από το Texas στην California. Το "Daybreak" φαντάζει η ιδανική επιλογή για ακούσετε στο αυτοκίνητο καθώς ξεκινάτε για την επόμενη περιπέτεια σας.

Check also: Οι Αμερικανοί Hippo Campus κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο με τον "captain obvious" τίτλο "LP3", οι Reptaliens με το "Multiverse" κέρδισαν τις εντυπώσεις, οι The Beths στο "Expert in a Dying Field" ισορρόπησαν τέλεια ανάμεσα στην indie pop και την indie rock πλευρά τους, ενώ οι Florist από τη Νέα Υόρκη, οι οποίοι έγιναν περισσότερο γνωστοί όταν, το 2019, η Beyoncé χρησιμοποίησε ένα ορχηστρικό μέρος από το κομμάτι τους "Thank You", κυκλοφόρησαν τον τέταρτο ομώνυμο δίσκο τους. Τέλος, οι Michael Head & The Red Elastic Band με το "Dear Scott", μας χάρισαν έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο που συνδυάζει άψογα την παλιακή pop με alternative κιθάρες.

Ιndie Folk
Η απλότητα δεν είναι μια καθόλου απλή υπόθεση

Big Thief - Dragon New Warm Mountain I Believe In You

Η indie αμεσότητα των δύο προηγούμενων δίσκων που τους εκτίναξαν από άποψη δημοφιλίας ήταν ακριβώς αυτή που χρειαζόταν ένα ξεκάθαρα ταλαντούχο συγκρότημα με μία ιδιοφυή ηγέτιδα. Το επόμενο βήμα όφειλε να είναι (και είναι) κάτι διαφορετικό. Σίγουρα είναι πιο folk αλλά, κυρίως, ενώ μία κάποια αμεσότητα είναι παρούσα, ο έντονος συναισθηματισμός και φυσικά η διάρκεια του διπλού, παρακαλώ, δίσκου τον κάνει πιο δύσκολα προσεγγίσιμο ή για να το θέσουμε διαφορετικά: όχι για κάθε στιγμή. Είναι ο δίσκος που πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ακούσεις, δε θα σε προσκαλέσει στον κόσμο του, θα πρέπει να μπεις με τη θέλησή σου.

Daniel Rossen - You Belong Here

Το πρώην μέλος των Grizzly Bear μάλλον ξαφνιάζει στο ντεμπούτο του, δημιουργώντας έναν δίσκο βαθύ και πλούσιο σε όλα του. Σε ιδέες, σε ενορχήστρωση, σε μελωδίες, σε επίπεδα πρόσληψης. Παρότι δεν είναι πειραματικός ή καινοτόμος, σίγουρα δεν είναι και απλοϊκός, απαιτώντας αρκετές ακροάσεις για να συλλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει στη διάρκειά του. Όταν όμως σου αποκαλυφθεί, θα γίνει η καλύτερη συντροφιά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι κριτικοί τον αγαπήσαν.

Kevin Morby - This Is A Photograph

Αν αυτός ο δίσκος είναι μία φωτογραφία τότε είναι σίγουρα κάποια που απεικονίζει μία γλυκόπικρη, νοσταλγική στιγμή. Μία φωτογραφία που το σύνολό της είναι πανέμορφο όσο και οι λεπτομέρειες που την αποτελούν. Γιατί και το άλμπουμ κυλάει νεράκι, και τα επιμέρους τραγούδια είναι δυνητικά χιτάκια. Mάλιστα, αν ξεχωρίζαμε τα καλύτερα τραγούδια του indie folk για το 2022, ο Kevin Morby θα είχε ίσως τη μεγαλύτερη αντιπροσώπευση αφού είναι αδύνατον να μην επιστρέψεις ξανά και ξανά σε τουλάχιστον τέσσερεις από τις συνθέσεις του.

Richard Dawson - The Ruby Chord

Εδώ το indie δε συναντά μόνο το folk αλλά και τον πειραματισμό. Ο Richard Dawson έχει πλέον κατακτήσει τον τίτλο του πιο ενδιαφέροντος τραγουδοποιού της σκηνής και φέτος δεν κάνει πίσω παραδίδοντας έναν διπλό δίσκο με ένα 40λεπτο τραγούδι! Και όχι μόνο αυτό, αλλά το εν λόγω τραγούδι είναι και το καλύτερο του συνόλου, με αμείωτο ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά του. Η εκφραστικότητα της φωνής του (σε στιγμές θυμίζει τη λυρικότητα του Robert Wyatt) συγκρίνεται μόνο με το ασυμβίβαστο των ενορχηστρώσεών και συνθέσεών του που είναι τόσο κοντά στο indie folk όσο και στο prog folk.

Father John Misty - The Next 20th Century

Ο John o Misty (δηλαδή ο Joshua Tillman), αποτελεί πατρική φιγούρα για το indie folk κρατώντας υπό μία έννοια τα σκήπτρα του είδους τα τελευταία 5-6 χρόνια. Με τον φετινό δίσκο του πάντως φαίνεται χαρούμενος να παραδώσει τη θέση του αφού κινείται σε διαφορετικό ύφος. Με αρκετές επιρροές από μουσική που θα μπορούσε να είχε γραφτεί στη δεκαετία του 50 και πίσω ή/ και στην ηπειρωτική Ευρώπη, με ενορχηστρώσεις που απομακρύνονται κατά το δυνατόν από το rock αλλά και από την folk, ο δίσκος είναι γενικά χαμηλών τόνων και έτσι κάπως προχώρησε μέσα στη χρονιά. Με θετικές κριτικές από παντού αλλά χωρίς ντόρο.

Check also: Οι κυκλοφορίες των Aldous Harding και Hurray For The Riff Raff χαιρετίστηκαν ως εξαιρετικές και σίγουρα θα συστήναμε, ειδικά την πρώτη που είναι και η πιο καλλιτεχνική πρόταση εκ των δύο. Από την άλλη οι Lumineers με το "Brightside" έβγαλαν έναν τυπικό δίσκο με πολύ όμορφα όμως τραγούδια, πράγμα που ποτέ δεν μπορεί να είναι αμελητέο ενώ η Μεξικανή Silvana Estrada έκανε ένα δύσκολο crossover με τον ισπανόφωνο δίσκο της. Και στα δικά μας.

Americana
Όλο μεταφράζω στίχους

Calexico - El Mirador

Αν υπάρχει κάτι που το φετινό άλμπουμ των Calexico αποδεικνύει, είναι ότι βρίσκονται περισσότερο στο στοιχείο τους όταν αφήνουν κατά μέρος τις πιο indie εκδοχές τους κι εστιάζουν περισσότερο στις πιο tex-mex πτυχές τους, αυτές που τους έφεραν την καταξίωση και την αναγνωρισιμότητα εξαρχής. Ή, αν θέλετε, μπορούν να προσφέρουν κάτι πραγματικά μοναδικό, κάτι απόλυτα δικό τους και, για αυτό, ιδιαίτερα ευχάριστο και διασκεδαστικό ακόμα κι αν κοιτάει προς το παρελθόν τους. Φυσικά απαραίτητο στοιχείο για όλα αυτά είναι να μην έχουν χάσει την ικανότητά τους να γράφουν σπουδαία τραγούδια και το "El Mirador" είναι γεμάτο από τέτοια. Οι Calexico επιστρέφουν λοιπόν, όχι ότι είχαν φύγει και ποτέ δηλαδή.

Bill Callahan - YTILAER

Ο Bill Callahan τόσο ποιοτικά όσο και στιλιστικά, μπορεί να συγκρίνεται μόνο με τον εαυτό του. Κάπως έτσι η «ανάστροφη πραγματικότητα» που αποτελεί τον φετινό δίσκο του μπορεί να τοποθετηθεί με βεβαιότητα στις καλύτερες δουλειές του. Η φωνή του, ο χαρακτηριστικός του τρόπος ερμηνείας, ακροβατεί πάντα ανάμεσα στην αφήγηση και το τραγούδι αλλά εδώ οι συνθέσεις είναι πιο περίτεχνες ώστε να δίνουν την αίσθηση τραγουδιού, παρότι δομικά απέχουν από αυτό που συμβατικά θα χαρακτηρίζαμε ως τέτοιο. Φυσικά αποθεώθηκε διεθνώς από τον μουσικό Τύπο, πράγμα που δεν είναι πάντα δείγμα ποιότητας τόσο τυφλά που τον αγαπάνε. Φέτος πάντως, αξίζει τα εύσημα και με το παραπάνω.

Cass McCombs - Heartmind

Εξαιρετικός συνθέτης και ακόμα καλύτερος στιχουργός, αν ο Cass McCombs έχει ένα μειονέκτημα, αυτό είναι ότι πολλές φορές τα τραγούδια του μεμονωμένα ακούγονται καλύτερα από ό,τι ένα ολόκληρο άλμπουμ. Χωρίς να αποφεύγει εντελώς αυτόν τον σκόπελο πάντως, φέτος και πολλά είναι τα όμορφα τραγούδια και ευχάριστος συνολικά ο δίσκος έστω κι αν θέλει μία- δύο παραπάνω ακροάσεις για να ζυμωθεί ο ακροατής. Ταυτόχρονα ο τρόπος που ανανεώνει και μπολιάζει ποιοτικά την αμερικάνικη τραγουδοποιΐα του είναι μοναδικά δικός του χωρίς να γίνεται πειραματικός.

Ryan Adams - Chris / Romeo & Juliet / FM / Devolver

O πολυγραφότατος Ryan Adams έχει πλέον πέσει (δικαίως ή αδίκως, άλλη συζήτηση) στη δίνη του cancel culture και έτσι οι κυκλοφορίες του περιορίζονται, λίγο ως πολύ, σε ψηφιακή μορφή. Αυτό όμως δεν τον σταμάτησε από το να ηχογραφήσει έξι (!!) δίσκους φέτος, κι ας είναι οι δύο tribute σε θρυλικά άλμπουμ, το "Nebraska" και το "Blood On The Tracks". Τα τέσσερα απολύτως δικά του αναδεικνύουν τη συνολική του εικόνα ως καλλιτέχνη με όλα τα καλά και τα κακά του. Μάλλον από τα τρία ηλεκτρικά, ενεργητικά, λέγε-με-Tom-Petty-με-ολίγη-από-Eagles, το "Chris" είναι το καλύτερο, με το "FM" εν συνεχεία να έχει κάτι παραπάνω από το "Devolver". Το "Romeo & Juliet" κινείται σε πιο ακουστικές και μελαγχολικές στιγμές και έχει επίσης τραγούδια που ξεχωρίζουν. Θα μπορούσαν οι καλύτερες στιγμές από όλα αυτά να συνδυαστούν για φτιάξουν έναν υπέροχο μονό δίσκο; Ω ναι!

Grace Cummings - Storm Queen

Άγνωστο πόσοι πρόσεξαν την Grace Cummings με το ντεμπούτο της το 2019, αλλά το "Storm Queen" δικαίως έκανε αρκετά κεφάλια να στραφούν προς την κατεύθυνσή της. Η πολύ δυνατή φωνή της φέρνει στο νου τη μακρά παράδοση αντίστοιχων τραγουδιστριών της folk rock που κατέκτησαν τα 60s-70s. Ουσιαστικά στηρίζει τα πάντα σε αυτή, με λιτή κιθαριστική, συνήθως, ενορχήστρωση να τη συνοδεύει. Οι δυναμικές ερμηνείες της μαζί με τις μελωδίες που σκαρώνει είναι ικανές να εξυψώσουν φαινομενικά απλά τραγούδια σε συναισθηματικές εμπειρίες. Όπως το "Up In Flames"

Check also: H Angel Olsen βρήκε κάμποσους θαυμαστές με το φετινό, σχεδόν country, δημιούργημά της, παρότι εμείς δε συμμεριζόμαστε απαραίτητα κάποιον ενθουσιασμό. Αντίθετα ο Orville Peck, παρότι ως φιγούρα μασκοφόρου εναλλακτικού cowboy που τραγουδάει σαν τον Roy Orbinson δεν είναι σίγουρο ότι πρέπει να τον βλέπουμε με σοβαροφάνεια, παρέμεινε και φέτος απόλυτα απολαυστικός. Τέλος οι Lambchop παραμένουν σταθερά στην επικαιρότητα με έναν ακόμα τίμιο δίσκο που παίζει με πολλούς (ηλεκτρονικούς) ήχους και είδη και κάποιοι ήδη τον αναφέρουν ως κορυφή της ύστερης καριέρας τους.

Indie Psychedelia
Pink Elephants on Parade

Animal Collective - Time Skiffs

Δεν χρειάζεται παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να διαπιστώσεις ότι στον ενδέκατο δίσκο τους, οι Animal Collective έχουν επιστρέψει σε πιο συμβατικές ψυχεδελικές φόρμες, ακόμη κι αν η πειραματική αστάθεια και το διασκορπισμένο στυλ επιβιώνουν στο "Time Skiffs". Οι 60’s pop ευαισθησίες παραμένουν, τραβώντας μία νοητή γραμμή που τους ενώνει με τους Beatles και τους Beach Boys, ωστόσο επεξεργασμένες μέσα από ένα εξωγήινο διαθλαστικό φακό, που βάζει την φόρμα ψηλότερα από το περιεχόμενο. Παρά την απουσία ξεκάθαρων hits, κομμάτια όπως το "Prester John" μπορούν άνετα να φιγουράρουν σε προσωπικές playlist, ενώ ο δίσκος στο σύνολό του ερεθίζει μέσα από τις ιδιοτροπίες του το συλλογικό μας ζωώδες, και μας προσκαλεί στην εξερεύνηση μίας ψυχεδελικής digital ζούγκλας.

Panda Bear / Sonic Boom - Reset

Μία καλλιτεχνική σχέση που μετράει ήδη πολλά χρόνια, και μία μεγάλη αλληλοεκτίμηση πάντα καρποφόρα, βρίσκουν εδώ την (μάλλον) απόλυτη τιμή τους, μιας και ο Panda Bear (Noah Lennox) των Animal Collective και ο Sonic Boom (Peter Kember) των Spacemen 3 συμβάλλουν εξίσου στη δημιουργία του "Reset". Παρά την υπόνοια του τίτλου, δεν επιχειρείται κάτι που να μην έχει ακουστεί στο παρελθόν, όμως η σημασία του δίσκου βρίσκεται στην ανάλαφρη, σχεδόν αφρώδη, υπόστασή του. Με απλές μελωδίες, loops, μελιστάλαχτες φωνητικές γραμμές, και μία παραγωγή ζεστή σαν καλοκαιρινός ήλιος, το "Reset" παρά τις ανεπάρκειές του, εγγυάται μία ευχάριστη βόλτα στις Καλιφορνέζικες παραλίες του ‘1960.

Broken Bells - Into The Blue

Συμπράξεων συνέχεια, με τους Broken Bells, το σχήμα που απαρτίζεται από τον παραγωγό/πολυοργανίστα Danger Mouse και τον κιθαρίστα/τραγουδιστή James Mercer των The Shins. Στον τρίτο τους δίσκο μέσα σε μία δωδεκαετία, οι Broken Bells συνεχίζουν την ανέμελη (και θλιμμένη) βόλτα τους στα αγαπημένα τους ηχητικά τοπία, χωρίς καμία υποχρέωση για καινοτομία, αλλά με πραγματικό ένστικτο για ατμοσφαιρικές μελωδίες με ’80s θαλπωρή. Το "Into the Blue" ακούγεται ζεστό και οικείο, σαν ραβασάκι στις αγαπημένες μουσικές στιγμές των δημιουργών, μπλέκοντας διάφορα είδη με μαεστρική άνεση. Πρόκειται για έναν δίσκο φτιαγμένο με γονεϊκή φροντίδα, με μία αψεγάδιαστη παραγωγή, και κομματάρες όπως το "We’re Not In Orbit Yet" και "Love On The Run". Η ιδανική ατμόσφαιρα για μεταμεσονύκτιες διαδρομές με το αυτοκίνητο.

Toro y Moi - Mahal

O υπερπαραγωγικός Chaz Bear, σχεδόν συνεπής στο διετές δισκογραφικό ραντεβού (του συγχωρείται λόγω COVID), αναμοχλεύει ιδέες που γράφτηκαν προ πενταετίας και κυκλοφορεί έναν funk-psychedelic δίσκο με τα μπάσα ψηλά στη μείξη, τις κιθάρες βουτηγμένες στο fuzz και με μία παραγωγή που δεν ξεχνάει τις chillwave ημέρες του one-man project Toro Y Moi. Στα 13 κομμάτια του "Mahal" υπάρχουν κυρίως αργόσυρτα, ναρκωμένα, και ονειροπόλα μουσικά μοτίβα, τα οποία ενίοτε σε ξεξυπνούν με πιο επιθετικές ροκιές, όπως τα "The Medium" και "Days in Love", cool-funk στο ύφος του "Postman", και bluesy γυρίσματα τύπου "Last Year". Χωρίς εξάρσεις, όμως, να διεκδικούν την προσοχή μας, το "Mahal" εν τέλει είναι μικρότερο των μερών του, και περιορίζεται, πιο συχνά απ’ όσο θα επιθυμούσε ο Bear, σε background μουσική.

Of Montreal - Freewave Lucifer fck

Οι εκκεντρικοί και ασταμάτητοι of Montreal, στον 18ο δίσκο τους ακούγονται όπως πάντα διάχυτοι, συντάσσοντας προτάσεις όπου κάθε λέξη προέρχεται και από μία διαφορετική μουσική γλώσσα. Ψυχεδέλεια, hyper-pop, ηλεκτρονικές παρεμβολές, chill beats, παραμορφώσεις, και ΠΟΛΛΗ παράνοια συμπιέζονται μέσα σε μισής ώρας διάρκεια, και πολιορκούν τα αυτιά μας με μία μουσική που, αν δεν είναι η ίδια μία αναπαράσταση της επιληψίας, μπορεί ενδεχομένως να την προκαλέσει. Η μειούμενη ένταση - όχι, όμως, και παρδαλοσύνη - φτάνει στο ζενίθ της στο καταληκτικό "Hmmm", βοηθάει να ξεπεραστεί το πρώτο σοκ, και καλεί τους πιο τολμηρούς να πατήσουν replay, για να λάβουν άλλη μία δόση ηχητικού LSD.

Check Also: Οι Ιάπωνες-φαινόμενο Kikagaku Moyo μας αποχαιρετούν μετά από μία δεκαετία στο ράθυμο, μα ποιοτικότατο Kumoyo Island, ενώ οι Los Bitchos στον αντίποδα μας καλωσορίζουν στο πρώτο LP τους, το χορευτικό surf-rock Let The Festivities Begin.

Ανεξάρτητοι και αρτιστίκ
Βαδίζοντας στο δικό τους μονοπάτι

Mitski - Laurel Hell

Μία καριέρα που εκτοξεύεται και προσγειώνεται στις δάφνες ακούγεται ειδυλλιακή για κάθε νέα καλλιτέχνιδα. Η Mitski Miyawaki δοκίμασε από πρώτο χέρι την κόλαση του σοκ στις απότομες μεταβάσεις, μετά την αναγνωρισμένη επιτυχία του "Be the Cowboy", και κατά ειρωνικό τρόπο, το "Laurel Hell" καταφέρνει και συνεχίζει την ίδια την επιτυχία που καταγγέλλει. Στον έκτο της δίσκο, η Mitski καταγράφει με ποιητική ειλικρίνεια τις δυσκολίες στις σχέσεις, τα προβλήματα που ακολουθούν όταν σε βλέπουν σαν αλάνθαστη θεά, και επαναπαύεται στην γκρίζα περιοχή της τέλειας ατέλειας που κάθε άνθρωπος κατοικεί. Η pop της είναι πειραματική, αφηγηματική, με κλειστές πόρτες, και κρυφά σημεία, και υπάρχει αρκετή ψυχή για να καλύψει τις αρκετές στιγμές απραξίας και στασιμότητας που εντοπίζονται στα τριάντα δύο λεπτά της διάρκειάς του "Laurel Hell".

Cate Le Bon - Pompeii

Τα ζεστά σαξόφωνα γλιστρούν απαλά πάνω στα synths, και καθοδηγούν με τη ζεστή φωνή της Cate Le Bon την αραιόστρωτη ενορχήστρωση των εννιά κομματιών της Πομπηίας. H υψίφωνη τραγουδοποιός συνέθεσε με βάση το μπάσο, κι έτσι το "Pompeii" ακούγεται χορευτικό, groovy, και με σταθερό βηματισμό, όσο γύρω του τα υπόλοιπα όργανα ντύνουν τους ενδοσκοπικούς στίχους. Η ατμόσφαιρα έχει κάτι από την σκόνη (την ηφαιστειακή μήπως;) που κατακάθεται και ηρεμεί. Γραμμένο μέσα στο πρώτο κύμα της πανδημίας, το έκτο άλμπουμ της Ουαλής μουσικού ακούγεται χαλαρό και ανέμελο, όχι επειδή δεν έχει γνωρίσει το θάνατο και το απροσδόκητο, αλλά επειδή τα έχει ξορκίσει. Όσο το ακούς, μην περιμένεις το ξαφνικό και το γρήγορο. Δεν είναι ένας δίσκος να ακούσεις όταν βιάζεσαι.

Julia Jacklin - Pre Pleasure

Αν υπάρχει κάτι που σε κρατάει κοντά στην Julia Jacklin, αφήνοντας στην άκρη για λίγο τις όμορφες και αβίαστες μελωδίες που γράφει, τα προσεγμένα κρεσέντα, και τη θαλπωρική ενορχήστρωση, είναι η θέρμη και το εύρος της φωνής της. Ακούγοντας το "Pre Pleasure", έπιανα τον εαυτό μου να παρασύρεται περισσότερο από τις φωνητικές γραμμές και τη χροιά της Julia Jacklin, παρά από τα ίδια τα τραγούδια, ανεξάρτητα από την - υπαρκτή - ποιότητά τους. Περνώντας από το "I Was Neon" με την πιο ροκάδικη διάθεσή του, στο ελεγειακό "Too In Love To Die", διαπιστώνεις ότι υπάρχει εδώ ένα χάρισμα τόσο διαυγές και κρυστάλλινο, που θα μπορούσες να το ακούς να τραγουδάει μία φορολογική δήλωση. Το γεγονός ότι οι στίχοι αφορούν κάτι πιο προσωπικό, με το οποίο μπορείς να ταυτιστείς, καθιστά το "Pre Pleasure" μία άχαστη κυκλοφορία.

Destroyer - Labyrinthitis

Ολοένα και περισσότερο ο Dan Bejar σπρώχνει τους Destroyer προς ένα είδος που αποκαλείται sophisti-pop. To σοφιστικέ του πράγματος δεν κρύβεται σε κάποια ακολουθία Φιμπονάτσι στη δομή των τραγουδιών, αλλά στην προσεγμένη παραγωγή, την εκλεκτική σύνθεση της indie με την funk και τα νέον ‘80s. Το όνομα του σχήματος, και το εξώφυλλο δεν καταμαρτυρούν τον χαρακτήρα του άλμπουμ, που χτίζεται γύρω από την ηλεκτρονική, τη soul, με μεγάλα δάνεια από disco και post-punk. Συγγενικό με το - κατά γενική ομολογία - magnum opus του "Kaput", το "Labyrinthitis" μάλλον δεν θα φτάσει εξίσου ψηλά, καθώς όχι μόνο είναι ένα λαβυρινθώδες άλμπουμ που χρειάζεται λίγο χρόνο για να χωνευτεί, αλλά και επειδή δεν ακούγεται πολύ ισορροπημένο - σύμπτωμα, εξάλλου της πάθησης που εμπνέει το όνομα του τίτλου.

Paolo Nutini - Last Night in the Bittersweet

Μία απουσία οκτώ χρόνων διακόπτεται με μία εμβληματική επιστροφή. Ο Σκωτσέζος Paolo Nutini είχε ήδη αποδείξει το ταλέντο του στις ροκ επιτυχίες και στα φορτισμένα κρεσέντα, όμως με το "Last Night in the Bittersweet" αποδεικνύει ότι είναι ικανός να γράψει ένα ολόκληρο άλμπουμ γεμάτο υπέροχες στιγμές. Ο δίσκος ξεκινάει επιθετικά με το Zeppelin-ικό "Afterneath" και κλείνει με τη γλυκόπικρη τρυφεράδα του "Writer". Στο ενδιάμεσο υπάρχει περίπου μία ώρα ακόμη μουσικής που, ενώ τιμά τις επιρροές του Nutini, ακούγεται αναπάντεχα δική του. Μία από τις υποτιμημένες - προσοχή, όχι άγνωστες - φωνές της γενιάς του, ο Paolo Nutini γράφει ίσως τον σημαντικότερο δίσκο της καριέρας του, ανανεώνει την εικόνα του, και χαράζει το καλλιτεχνικό του στίγμα.

Check Also: Η αποδομιστική Jenny Hval έκανε πάλι τα πειραματικά μαγικά της με το συγκλονιστικό Classic Objects, ενώ ο Alex G καταφέρνει στο εντυπωσιακό God Save the Animals να χωρέσει μέσα στο ζωώδες και το θεϊκό λίγο και από το ανθρώπινο.

Electro/ Synth pop
Indie για πίστες, χορούς και ξέφρενες νύχτες

Working Men's Club - Fear Fear

Το ντεμπούτο του συγκροτήματος από το Yorkshire που κυκλοφόρησε το 2020 αποτέλεσε μία από τις πιο αναζωογονητικές δουλειές στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής καθώς συνδύαζε άψογα χορευτικά beats με post-punk επιρροές. Στο δεύτερο δίσκο τους, οι Working Men's Club ακούγονται πιο ώριμοι και πιο κατασταλαγμένοι. Το "Fear Fear" μπορεί να μην είναι τόσο πιασάρικο όσο το ομώνυμο άλμπουμ τους, όμως είναι γεμάτο ενδιαφέρουσες ιδέες που αξίζει να ανακαλύψετε.

Alice Glass- Prey//IV

Μετά την αποχώρηση της από τους Crystal Castles, τις καταγγελίες κατά του Ethan Kath, και την κυκλοφορία του EP "Alice Glass" το 2017, επιτέλους ήρθε η στιγμή για τον πρώτο solo δίσκο μιας σπουδαίας ερμηνεύτριας. Η Margaret Osborn, περισσότερο γνωστή ως Alice Glass με το "Prey//IV" εγκαινιάζει την solo καριέρα της, χαρίζοντας μας ένα άλμπουμ γεμάτο ηλεκτρονικούς πειραματισμούς αλλά με ξεκάθαρα πιο σαφή pop κατεύθυνση. Πιθανά να ξενίσει όσους περιμέναν μια πιο electroclash noise προσέγγιση, όμως είναι μια πραγματικά πλουραλιστική δουλειά που μας ανοίγει την όρεξη και για το μέλλον.

Soft Cell - Happiness Not Included

Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, η οποία για τους λάτρεις τους στατιστικής ήρθε 18 χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους, το ντουέτο των Marc Almond και David Ball επέστρεψε με τον πέμπτο δίσκο μιας καριέρας που, παρά τα διαλείμματα, ξεπερνά τις τέσσερις δεκαετίες. Το να περιμένουμε από τους Soft Cell να ανακαλύψουν τον τροχό, πέρα από άδικο, θα ήταν και ανόητο. Όμως, το συγκρότημα στο "Happiness Not Included" αποδεικνύει πως, όχι μόνο έχει λόγο ύπαρξης, αλλά μπορεί ακόμη να δημιουργεί σπουδαία τραγούδια, ικανά να σε κάνουν να χορέψεις χωρίς αύριο.

Röyksopp - Profound Mysteries, Profound Mysteries II, Profound Mysteries III

Δεν μου είναι ξεκάθαρο αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις φετινές κυκλοφορίες των Röyksopp ως μία δουλειά σε τρία μέρη ή ως τρεις ξεχωριστές κυκλοφορίες. Βέβαια, το γεγονός πως μοιράζονται τον ίδιο τίτλο καθιστά πιο πιθανό το πρώτο σενάριο, όμως, στην πραγματικότητα, οι τρείς δίσκοι μπορούν να σταθούν και απολύτως αυτόνομα. Οχτώ χρόνια μετά το "The Inevitable End", για το οποίο τότε δήλωναν πως θα είναι η "τελευταία τους δουλειά", το νορβηγικό ντουέτο επέστρεψε δυναμικά, αποδεικνύοντας γιατί θεωρούνται ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής.

Perfume Genius - Ugly Season

Δυο χρόνια μετά το "Set My Heart On Fire Immediately", ο 41χρονός πλέον καλλιτέχνης κυκλοφόρησε τον έκτο δίσκο της καριέρας του, στον οποίο συνεχίζει να εξερευνά ηχητικά μονοπάτια και να πειραματίζεται. Το "Ugly Season" συνδυάζει art και chamber pop ανησυχίες με δυναμικά beats και καταλήγει να είναι ο πιο "δύσκολος" δίσκος της πορείας του Perfume Genius. Παράλληλα όμως, είναι κι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες.

Check Also: Οι Minuit Machine οι οποίες μας παραχώρησαν πρόσφατα και μια συνέντευξη κυκλοφόρησαν το "24", η Tove Lo το "Dirt Femme",οι yeule με το "Glitch Princess" καταξιώθηκε ως μια σημαντική ανερχόμενη φωνή, ενώ οι Boy Harsher με το "The Runner" σκηνοθέτησαν μια ταινία μικρού μήκους, με το ομώνυμο soundtrack να λειτουργεί ταυτόχρονα ως ο καινούριος τους δίσκος, και κέρδισαν το στοίχημα.

Indie από τον τόπο σου
Οι εγχώριες κυκλοφορίες

Pan Pan - Φαντασμαγορία Τρία

Μια από τις δουλειές που ξεχώρισαν φέτος, το "Φαντασμαγορία Τρία", που ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε το 2020, είναι σίγουρα ένα από τα δισκογραφικά highlights του 2022. Synths, samplers, pop προσέγγιση, και μπόλικη 80s νοσταλγία ανέδειξαν τον Pan Pan σε ένα καλλιτέχνη που έχει πιάσει, όσο ελάχιστοι, το πνεύμα της εποχής μας, κάτι που αποδείχθηκε και από τα απανωτά sold out που πέτυχε στο Gagarin 205, παρέα με το Παιδί Τραύμα.

Kristof - Ψυχαγωγία

Τέταρτο άλμπουμ για τον Kristof, και το πρώτο με ελληνικό στίχο. Ο τίτλος αυτού "Ψυχαγωγία". Avant- pop ανησυχίες, Χατζιδακι-σμοί, alternative πινελιές, στίχοι που κινούνται πάνω από το μέσο όρο της ευρύτερης ελληνόφωνης σκηνής, και μια εντυπωσιακή παραγωγή, καθιστούν το "Ψυχαγωγία" μια άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία που, με την αξία της, κέρδισε τις εντυπώσεις.

Sugar For The Pill - Wanderlust

Με δεδομένο πως οι Sugar For The Pill δημιουργήθηκαν το 2020, είναι εντυπωσιακό το πόσο δεμένοι και άψογοι ακούγονται. Το ντεμπούτο τους με τίτλο "Wanderlust" είναι μια μίξη ‘90s shoegaze και σύγχρονης indie pop, όπου κυριαρχούν οι διακριτικά θορυβώδεις κιθάρες, οι κολλητικές μπασογραμμές, και η φωνή της Vana Rose. Αναμένουμε τη συνέχεια με ανυπομονησία.

Σtella - Up and Away

H Σtella μοιράζεται τον τέταρτο δίσκο της μαζί μας και μας προτείνει μια εκδοχή της pop μουσικής η οποία εμπεριέχει μπουζούκι και κανονάκι. Η δημιουργικότητά της και η μεθοδευμένη εργασία της πάνω στη μουσική την τοποθετεί σε κάθε δίσκο σ’ ένα υψηλότερο σκαλί. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την ιστορική δισκογραφική εταιρεία Sub Pop Records κι έθεσε ψηλά τον πήχη για την δημιουργό, καθώς πρόκειται για μια πραγματικά αξιόλογη δουλειά που φέρνει κοντά την παράδοση με την pop και το λαϊκό τραγούδι με τις indie κιθάρες.

Lorqa - Από Μακριά

Πίσω από τον Lorqa, βρίσκεται ο Αναστάσης Κοτσίνης με καταγωγή από τη Λέσβο, ο οποίος γεννήθηκε στις Η.Π.Α., μεγάλωσε στην Αθήνα, και τα τελευταία 10 χρόνια ζει κι εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Το "Από Μακριά" αποτελεί το δισκογραφικό ντεμπούτο του και μια από τις πιο αξιόλογες προτάσεις του 2022. Παντρεύοντας την παράδοση με την ηλεκτρονική μουσική, ο Lorqa μας παρέδωσε ένα άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούς, ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο να θαυμάσεις είτε σε επίπεδο συνθέσεων, είτε σε επίπεδο ενορχήστρωσης, είτε στο κομμάτι της παραγωγής.

Check Also: Δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μια αναφορά στη Μαρίνα Σάττι και στο "YENNA", το οποίο συζητήθηκε όσο ελάχιστοι δίσκοι το 2022. Παράλληλα, η Tango With Lions κυκλοφόρησε τον τέταρτο δίσκο της με τίτλο "you.me", ενώ οι Κωνσταντίνος Βήτα και Νίκος Πατρελάκης επέστρεψαν με το νέο τους έργο με τίτλο "Neapoly".

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET