DSKNT

Vacuum γ-Noise Transition

Sentient Ruin Laboratories (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 16/02/2021
Πολυεπίπεδη ηχητική σπουδή πάνω στον τρόμο του χάους και τον θόρυβο του κενού
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στα τέλη του 2017 είχε εμφανιστεί ένα τρομακτικό black metal ντεμπούτο, ορμώμενο εκ Ελβετίας. Τo "Phsphr Entroy" των DSNKT, είχε συνταράξει όσους το είχαν αντιληφθεί, εξαιτίας του εφιαλτικού τρόπου με τον οποίο αξιοποιούσε την τεχνογνωσία του ορθόδοξου black metal, και συγκεκριμένα του δυσαρμονικού του παρακλαδιού. Έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια, η μυστήρια οντότητα αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον δεύτερο δίσκο της. Το "Vacuum γ-Noise Transition", βρίσκει τους Ελβετούς να εξελίσσουν τον ήχο τους, συνθέτοντας ένα αδιαπέραστο έργο που κινείται στα όρια της χαοτικής παράνοιας.

Είναι λογικό η επιρροή συγκροτημάτων όπως οι Deathspell Omega, Antaeus (και Aosoth), καθώς και οι Portal, να είναι μαζική όσον αφορά το underground. Η δύστροπη ηχητική πορεία που διάνθισαν με παράδρομους οι εν λόγω μπάντες, δημιούργησε αρκετά περιθώρια ώστε συγκροτήματα να εξερευνήσουν διεξοδικά τα, εν πολλοίς αχαρτογράφητα, νερά των εν λόγω ήχων. Mε την έννοια «αχαρτογράφητα», δεν εννοώ τόσο τους ηχητικούς συγκερασμούς που μορφοποιούνται υπό τη δομή διαφόρων riff, όσο το είδος και το ύφος της ατμόσφαιρας και, εν τέλει, της αισθητικής, που πρεσβεύει η εκάστοτε μπάντα που ξεχωρίζει στον «χώρο». Οι DSKNT, στη δεύτερη δουλειά τους, αποφάσισαν να εμβαθύνουν στην ουσία του ήχου (τους), περιθωριοποιώντας τον περεταίρω. Εκεί, υπάρχει το κενό. Η σιωπή. Κάτι που οι Ελβετοί αντιλαμβάνονται και ακροβατούν τριγύρω τους.

Αυτή τη φορά, οι death metal επιρροές εντείνονται. Αν έρχεται στο μυαλό το χάος των Aosoth, και κυρίως ο τρόπος που συνθέτουν ενιαία αδιάσπαστα, αλλά δαιδαλώδη riffs, τότε αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα. Ως κύριο όμως σημείο αναφοράς του νέου προσωπείου των DSKNT, φαντάζει το υπερβατικό black/death των Portal. Το χάος ενυπάρχει στο ξεπέταγμα υστερικών και όξινων leads, που επιτελούν έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Το ηχητικό πείραμα της μπάντας έχει μια ενιαία και συμπαγή όψη, η οποία, θυμίζει έντονα τους Altarage και κυρίως τους Abyssal, οι οποίοι ως γνωστόν δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Το "Vacuum γ-Noise Transition", τόσο με το εναρκτήριο "Spin" όσο και το κλείσιμο του "Spore", που κινούνται σε ambient/noise ηχοχρώματα, όσο και από τις εσωτερικές μεταβάσεις, φέρνει στο νου το "A Beacon In The Husk".

Ο οργανικός ήχος των DSKNT όμως δεν αρκείται σε μια εκλεκτική ενσωμάτωση απόκοσμων επιρροών. Οι Ελβετοί εντείνουν τα harsh noise σημεία καθώς και τις industrial πινελιές, τις οποίες δεν τοποθετούν όμως στην εμπροσθοφυλακή. Αυτή ακριβώς η θορυβώδης διάσταση του ήχου είναι που φλερτάρει με το κενό. Περιτυλίγει τα riffs και επιτρέπει στις κιθάρες να κινούνται σε δύο ταχύτητες χωρίς να ηχούν αποξενωμένες. Τα ρυθμικά μέρη έχουν μια βορβορώδη διάσταση, ώστε μαζί με τις μπάσες συχνότητες και τα προαναφερθέντα εφέ να δημιουργούν ένα απύθμενο, κατάμαυρο φαράγγι. Τα lead κιθαριστικά μέρη, συνεχίζοντας τον καίριο ρόλο που είχαν στο ντεμπούτο, αποπνέουν, εξαιτίας της δυσαρμονίας τους, μια αγχωτική ένταση, η οποία αντί να ισορροπεί την ηχητική επίθεση, περισσότερο λειτουργεί ωσάν να ξύνει πληγές. Συνδετικός κρίκος στην εν λόγω διαστρωμάτωση, είναι το drumming. Από industrial ή κτηνώδεις καταιγισμούς, μέχρι τεχνικά γεμίσματα, πάντα στο παρασκήνιο, τα τύμπανα απαιτούν τη δική τους προσοχή.

Δεν υπάρχουν ήπιες στιγμές εκτόνωσης, ούτε προσιτά στοιχεία εδώ. Το κτίσιμο του "Transition-Ω-[Part II]" ηχεί πιο αποκρουστικό όταν πέφτουν οι ρυθμοί. Η σύνθεση είναι μια αδυσώπητη λιτανεία, απολαμβάνοντας, σχεδόν διαστροφικά, τις απότομες μεταβάσεις ανάμεσα σε διαφορετικά θέματα. Τα φωνητικά δε, μετουσιώνουν τον εφιάλτη σε κάτι υπαρκτό, με τις κραυγές και τις στριγκλιές που ακούγονται σποραδικά, όταν δεν αναλαμβάνουν τον ρόλο ενός καταραμένου ευαγγελιστή που καλωσορίζει την καταδίκη. Στο κέντρο του δίσκου, το ιδιαίτερα έντονο "Θ-Noise-Phase Shift", οι μελωδίες κατακερματίζουν, μόνο για να κρυφτούν πίσω από τον ολοκληρωτικό τρόμο του industrial κοψίματος, το οποίο και θα διαδεχθεί ένα ασήκωτο death metal riff.

Έχοντας εξερευνήσει τη συμπεριφορά συχνοτήτων και τις διακυμάνσεις τους στο κενό, εκεί που πραγματικά μεγαλουργούν οι DSKNT είναι στα άκρα. Τα δύο "Deconvolution", αποτελούν τις πιο φιλόδοξες συνθέσεις της μπάντας. Όλα τα προαναφερθέντα επιμέρους κατρακυλούν παρανοϊκά προς το χάος. Συχνά, οι DSKNT συνθέτουν υπο-τραγούδια, αν μπορεί να θεωρηθεί δόκιμος ο όρος, εντός των περιθωρίων των δύο συνθέσεων. Η λογική αυτή, που αντηχεί με κάθε τεμαχισμό το συναίσθημα του όλου, βρίσκει το σχήμα σε εναρμονισμό με την επιστήμη των fractals και διακυμάνσεων 1/f (σ.σ. " 1/f fluctuations"). Το ψυχρό, τεχνοκρατικό και απότομο κόψιμο στο πέμπτο λεπτό του "Deconvolution-Ξ0 [Part II]" δεν εκτονώνει την προηγηθείσα κατολίσθηση. Τη μετατρέπει σε ψυχικά ασταθείς δυσαρμονίες, όπου μαζί με την εξαιρετική απόδοση των φωνητικών, σκηνοθετούν ένα εκδικητικό τέλος.

Με το "Vacuum γ-Noise Transition", οι DSKNT αφαιρούν εντελώς από τον ήχο τους κάθε ανθρωποκεντρική ματιά. Οι θεματικές τους δεν επιδέχονται αλληγορικών συμβολισμών, ούτε και προσαρμογή σε ψυχολογικές μεταπτώσεις. Αυτός ο δίσκος, συνθέτει ηχοτοπία που, αγκαλιάζοντας μια χαοτική δόμηση, δημιουργούν ένα σχεδόν απροσπέλαστο μονοπάτι. Η δυναμική των DSKNT έγκειται στο γεγονός πως (απο)δομούν ηχητικά χωρία, ανασυνθέτοντας ένα σουρεαλιστικό άλμπουμ με τρόπο όπου, η προσπάθεια για πλήρη κατανόησή του, ίσως και να είναι μάταιη, παρά τους φάρους που είναι οι διάσπαρτες ηχητικές αναφορές. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο πνιγηρή και ερεβώδης, που ελάχιστες αχτίδες φωτός τη διαπερνούν.

Youtube
Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET