Diskord

Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή του οδηγού μας στο tech-death metal, υπάρχουν στιγμές όπου το φλερτ του με πιο avant-garde απολήξεις είναι αντιληπτό αλλά δύσκολα προσδιορίσιμο. Αν, ως υπόθεση εργασίας, θεωρηθεί πως η υπερβατικότητα και οι απόκοσμες ιδέες που εισέρχονται σε πνιγηρές ατμόσφαιρες ως φλεγόμενοι κομήτες είναι μια ένδειξη, τότε οι Νορβηγοί Diskord είναι ένα εξέχον παράδειγμα.

Επιστρέφοντας έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια με τον τρίτο τους δίσκο, αυτοί οι τύποι πετυχαίνουν διπλό στόχο. Πέρα από το να υπενθυμίζουν πως στην τιμημένη αυτή χώρα-παραγωγή αλάνθαστου extreme metal, το death δεν πέθανε στα '90s, αλλά ούτε και εκπροσωπείται αυστηρά από άρχοντες όπως οι εξαιρετικοί αναβιωτές Obliteration η παλιοσειρές όπως οι Cadaver, οι Diskord εντάσσονται στο ρεύμα σχημάτων όπως οι Morbus Chron (πλέον Sweven). Κοινώς, έχοντας ως πηγή έμπνευσης έργα σχημάτων όπως οι Gorguts, Demilich, Cynic, και άλλων μεγάλων, οι Νορβηγοί συνδυάζουν την τεχνική με την ψυχεδέλεια.

Κατά αυτό τον τρόπο, οι Diskord στα χρόνια της δισκογραφικής τους απουσίας, δεν άφησαν τις καταιγιστικές εξελίξεις να τους προσπεράσουν. Παράλληλα, με την επιστροφή τους δείχνουν πως σε μια εποχή που η αίσθηση υπερβαίνει το βίωμα σε αυτό τον χώρο, μπορούν να κάνουν πράγματι τη διαφορά. Σε 41 λεπτά και δώδεκα συνθέσεις, υπό την παραγωγή-καθοδήγηση του Colin Marston, ξεδιπλώνουν μια γοητευτική δυσαρμονία. Πίσω από τα σπασμωδικά riffs και τις διαρκείς εναλλαγές ρυθμών και ταχυτήτων, στη σκιά των φωνητικών που δεν υστερούν της μουσικής κατεύθυνσης και κυρίως του μπάσου, που, ως οφείλει σε κάθε δίσκο του ιδιώματος που σέβεται τον εαυτό του ξεχωρίζει, ενυπάρχει ένας ευαίσθητος πυρήνας. Μια ακρόαση στο "Gnashing", θα αποκαλύψει πως τα φαινομενικά ασύνδετα μέρη παρουσιάζουν μια συνέχεια η οποία, με άξονα τα solos και τα leads, επικαλείται μια προοδευτική ψυχεδέλεια.

Το "Degenerations", δε είναι παρακμιακό, ούτε όμως και ασυναίσθητη τεχνοκρατική μηχανή. Οι Diskord σε σύντομες διάρκειες, οι οποίες αποτελούν και ένα από τα όπλα του δίσκου, ξεδιπλώνουν κάτι περισσότερο από πληθωρικές μουσικές ιδέες. Συνθέτουν ένα άλμπουμ το οποίο, είτε σε μεμονωμένες στιγμές όπως το εφιαλτικό "Clawing At The Fabric Of Space", είτε στο διαστημικό φινάλε του "Beyond The Grime", είτε ακόμη και στην ψευδαίσθηση χειμάρρου που είναι η διαδοχή των κομματιών, αποκαλύπτει μια βαθιά progressive rock οπτική με συχνές jazz πινελιές, η οποία δεν λειτουργεί ρηχά, δηλαδή ως συνθετικός άξονας. Αν φέτος απολαύσατε δίσκους όπως των Ad Nauseam, τότε να περιμένετε εδώ, με σχετική υπομονή, να αντιμετωπίσετε μια, παραπλήσια, συμπυκνωμένη άποψη.

Οι επιρροές περασμένων δεκαετιών και ο τρόπος που ενσωματώνονται δομικά όμως, λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι. Από το πρώτο χάδι του "Loitering In The Portal" ως το ξέσπασμα του "Abnegations", δεν υπάρχει το οργιαστικό ξεχείλωμα των Cryptic Shift ή των Blood Incantation, που εν μέρει, μπορεί να προσδίδει αμεσότητα και "death metal" ενσυναίσθηση στα σφηνάκια, αλλά στερεί προσωπικότητας. Όπως όμως και στην περίπτωση των labelmates τους Replicant, οι, σαφώς πιο έμπειροι και περιπετειώδεις, Diskord ενδιαφέρονται για μια αιχμαλωσία σε λαβύρινθο. Το "Degenerations", η πιθανώς πιο ώριμη στιγμή τους, ηχεί άρτιο αλλά κυρίως αναπνέει αυθεντικότητα. Οι Νορβηγοί, με σαφές όραμα και με συγκεκριμένη αισθητική, κυκλοφορούν ένα δίσκο που, πέρα από το να αποτελεί μια ουσιαστική επιστροφή, μπαίνει δυναμικά στον «διάλογο» του σύγχρονου χώρου.

Ενώ ακούω το fuzz-άρισμα στα leads του "The Endless Spiral" αντιλαμβάνομαι πως το "Degenerations" ισορροπεί σε ένα μεταίχμιο. Διαθέτει τόση πληροφορία ώστε να μείνει στον κλειστό κύκλο των εκλεκτικών, και συχνά αυστηρών, οπαδών του χώρου, αλλά, παρόλο που αποσπασματικά παρουσιάζει μια μικρή ανισορροπία, μπορεί να ξεδιπλώσει τις χάρες του προς το οποιοδήποτε άτομο που θα ακούσει κάποιο από τα κομμάτια του. Οι Νορβηγοί κυκλοφορούν ένα γνήσιο underground άλμπουμ που φέρνει χαμόγελα ακριβώς γιατί ηχεί ανανεωτικό, κερδίζοντας νέους, αλλά και όσους στα χρόνια ξεστράτισαν, οπαδούς.

Youtube
Bandcamp