Inferno

Paradeigma (Phosphenes Of Aphotic Eternity)

Debemur Morti Productions (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 25/06/2021
Οι Τσέχοι συνεχίζουν το δικό τους αποκρυφιστικό μονοπάτι, αποσκοπώντας σε επιβλητικές ατμόσφαιρες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Επί 25 χρόνια οι Inferno αποτελούν τον κύριο black metal προμαχώνα της τσέχικης σκηνής. Από το "Omniabsence Filled By His Greatness" (2013) και έπειτα δε, ανέρχονται σταθερά ως μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες του περίφημου, ορθόδοξου, τελετουργικού black metal. Το "Gnosis Kardias" (2017) που το διαδέχθηκε, παρουσίασε μια υπνωτική, εσωτερικής φύσεως, πνευματική αναζήτηση, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί κατ’ εμέ ένα από τα καλύτερα κρυμμένα αριστουργήματα του χώρου για την προηγούμενη δεκαετία. Η επιστροφή των Inferno, τέσσερα χρόνια μετά, με το, εκ νέου ονοματισμένο από ελληνική λέξη, "Paradeigma", τους βρίσκει να εξερευνούν τις εν λόγω ατμόσφαιρες, παρουσιάζοντας και μια ενδιαφέρουσα ηχητική τροπή.

Η πρώτη ουσιαστική διαφορά που συναντάται, είναι στον τομέα της παραγωγής. Η μετακίνηση των Inferno στο δυναμικό της Debemur Morti , τους βρίσκει επίσης να εγκαταλείπουν τα Necromorbus Studio του Tore Stjerna, προτιμώντας τα Studio Emissary του Steven Lockhart, εγκέφαλου των φοβερών και τρομερών Rebirth Of Nefast και κομβικού προσώπου της Ισλανδικής black metal σκηνής. Ως αποτέλεσμα, ο ήχος χάνει ελαφρώς τη λεπτότητά του, με τα αλλεπάλληλα κιθαριστικά στρώματα να συνθέτουν ένα ογκώδες και αδιαπέραστο τείχος. Παράλληλα, κάθε χτύπημα του ταμπούρου φαντάζει ως κάλεσμα καταμεσής του κατακλυσμού.

Το ενδιαφέρον στοιχείο όμως αυτής της ηχητικής τροπής, είναι πως εξυπηρετεί και τη μουσική στροφή της μπάντας. Πέραν των μανιακών ατμοσφαιρικών black metal περασμάτων, υπάρχουν στιγμές, όπως στο εξαιρετικό "Phosphenes", όπου οι τυμπανιστικοί ρυθμοί και τα leads, ανακαλούν την darkwave/post-punk κληρονομιά των ‘80s. Οι επιρροές, δεν είναι τόσο εμφανείς, ούτε άτσαλα τοποθετημένες. Ο δίσκος, δεν είναι μια μελωδική post-black metal πρόταση, αλλά μια μυστικιστική παραζάλη η οποία επικαλείται ανάλογα την επιθυμία της φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία. Έτσι, από την αλά "Innocence And Wrath" εισαγωγή με τα χάλκινα του "Decaying Virtualities Yearn For Asymptopia", η μετάβαση στο επικό και αρκούντως Blut Aus Nord-ικό "The Wailing Horizon", όπου οι κραυγές και τα ηχοχρώματα του βάθους μετουσιώνουν σε νότες τον τίτλο, απηχεί μια φυσικότητα.

Οι Inferno επιχειρούν να πραγματοποιήσουν μια καταβύθιση στο άγνωστο. Το παράδειγμα, ως έννοια, πέραν της επιστημολογικής του χροιάς διαμέσου του περίφημου "paradigm shift", ή της σχεδόν εννοιολογικής του ισχύος στην ψυχολογία ως φορέας και προβολή εσωτερικών καταστάσεων, απηχεί εντέχνως το concept. Οι Inferno επικαλούνται έναν ενδιαφέροντα συγκερασμό. Φέρνουν σε διάλογο τον κορυφαίο κοσμολόγο Lee Smolin με τον Jung. Εκσυγχρονίζουν, αν και ακολουθούν τη ροπή του ιδιώματος προς τα γραπτά του ψυχιάτρου, τη θεώρηση του "As above, so below". Από την εξερεύνηση του εσωτερικού ψυχισμού, μέχρι την έννοια του χρόνου και το άπειρο, ο πειραματισμός, ως μέθοδος και ως φιλοσοφία συνυπάρχουν ιδανικά, μαζί με τις προαναφερθείσες ηχητικές ακροβασίες, στην ανάπτυξη του "Descent Into Hell Of The Future".

Πιθανώς, το νέο άλμπουμ των Inferno να είναι αυτό που ο Τσέχος Michal Ajvaz βάπτιζε ως μαγικό ρεαλισμό, υπονοώντας το συγγραφικό του ύφος. Το έργο του, "The Cosmos As Self-Creation" αναφέρεται από την μπάντα ως κύρια επιρροή. Πέραν όμως της αισθητικής και φιλοσοφικής του προσέγγισης, το "Paradeigma" διακατέχεται και από μια ανατατική, ανά στιγμές χαοτική και εσωστρεφή επαναληψιμότητα. Το παραληρηματικό "Ecstasis Of The Continuum" για οκτώ λεπτά βασίζεται πάνω σε ένα ρυθμικό τέχνασμα για να αποκτήσει τη δυναμική του. Παράλληλα, το φινάλε του δίσκου δεν οδηγεί, παρά την υπνωτική του φύση, στην απαιτούμενη κορύφωση παρά σε περαιτέρω εσωστρέφεια.

Οι Inferno, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα ολιστικό έργο, ορθώνουν τις ατμόσφαιρές τους, προτάσσοντας ένα αδιαπέραστο σύννεφο. Το "Paradeigma" ανταμείβει μόνο όσους/ες το επισκεφτούν σκοπεύοντας να επιδείξουν προσήλωση. Βασιζόμενο σε μεμονωμένα γυρίσματα και ξεσπάσματα, αποκαλύπτεται σταδιακά, δίνοντας έμφαση στους ρυθμούς πίσω από τις κιθάρες, καθώς και στην εκπληκτική φωνητική προσέγγιση του Andramelech. Ο τελευταίος, φέρνοντας κατά νου κάποιον σαμάνο που επικαλείται φωνές πνευμάτων, δομεί ένα χαοτικό και απροσέγγιστο πλέγμα κραυγών ψιθύρων και chants, που ηχεί ως φυσική προέκταση της κιθαριστικής δουλειάς. Οι Inferno επέστρεψαν με τον πιθανώς πιο μεγαλεπήβολο δίσκο τους, ο οποίος όμως μοιάζει προορισμένος να απευθυνθεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, το οποίο δεν θα τον αντιμετωπίσει ως άλλον έναν πειραματικό black metal δίσκο. Το "Paradeigma", δεν δύναται να περιοριστεί στην υλιστική και μετρήσιμη διάστασή του και αυτό πλανάται από πάνω του ως δαμόκλειος σπάθη.

Bandcamp
Youtube

  • SHARE
  • TWEET