Roadburn Redux @ Tilburg, Netherlands, 15-16/04/21

Η απόλυτη indoor φεστιβαλική εμπειρία, Μέρος Α'

Εισαγωγή

Το Roadburn δεν είναι ένα συνηθισμένο φεστιβάλ. Σε μια εποχή που απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηριστεί συνηθισμένη, χρειαζόταν ακριβώς μία τέτοια διοργάνωση για να δείξει ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για αξιόλογα μεγάλα ψηφιακά event. Οποιαδήποτε στεγνή μεταφορά στο διαδίκτυο είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Το μέσο και ο τρόπος που το κοινό αλληλεπιδρά σε αυτό διαφέρουν ριζικά από το καθιερωμένο. Η ιδέα ενός σφιχτού προγράμματος με streams σε πραγματικό χρόνο, αποκλειστικά βίντεο, ηχητικά και κάθε λογής sessions, ίσως μοιάζει απλή· εκ των υστέρων, δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε τα όρια όχι μόνο του underground αλλά του σκληρού ήχου γενικότερα. Η επιλογή το όλο πακέτο να είναι διαθέσιμο χωρίς αντίτιμο, δείχνει τη νοοτροπία των δημιουργών του και την εμπιστοσύνη που έχει χτιστεί με την κοινότητα του φεστιβάλ. Τέσσερις ημέρες, πάνω από πενήντα ολοκληρωμένα σετ, ακόμα περισσότερες πρεμιέρες, μια πραγματική όαση στην κλεισούρα.

Ημέρα 1

Λίγο μετά από το καλωσόρισμα της Becky και του Walter, οι Kairon; IRSE αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν το πρώτο streaming live του Roadburn Redux. Στο rocking.gr τους συμπαθούμε, το περσινό "Polysomn" μας άρεσε, ήταν λοιπόν λογικό η live εκτέλεση του να μας κερδίσει ακόμα περισσότερο, με την αναμενόμενη έξτρα ενέργεια και τα προβλεπέ ψυχεδελικά φώτα και πουκάμισα, να προσθέτουν πράγματα σε ένα ήδη καλό άλμπουμ. Έχοντας αφιερώσει δεκάδες εργατοώρες παίζοντας Skyrim, καθώς και αμέτρητες στιγμές όπου οι Svalbard έδιναν νόημα στη σιωπή, η πρεμιέρα ενός τραγουδιού από το project της Selena Cherry ως Noctule θα ήταν αναμενόμενα απολαυστική. Μελωδικό black metal στα όρια του blackgaze, και το "Evenaar" είναι το καλύτερο δείγμα από το επερχόμενο ντεμπούτο της.

Tau - Roadburn

Τους Tau (ή αλλιώς Tau & The Drones Of Praise) τους γνωρίζαμε επιδερμικά, το stream που ετοίμασαν από το Δουβλίνο όμως, ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μας. Μια θαυμάσια psych/folk rock εμπειρία που, μπορεί να μην είχε το heaviness που περιμένεις από το Roadburn, ήταν όμως γεμάτο αυθεντικότητα, γνήσια ψυχεδελικά και φυσιοκρατικά vibes κι έναν μεθυστικό ευρωπαϊκό σαμανισμό. Η μπάντα ήταν σούπερ, ο mastermind Sean Mulrooney γνήσια ιρλανδική μορφάρα και η παρουσία του Pól Brennan των μεγάλων Clannad στο τελευταίο - και πιο irish folk - 20λεπτο το κερασάκι στην τούρτα. Sláinte!

Tau - Roadburn

Field recordings, πειραματικά μέρη και μια αχαλίνωτη shoegaze μελαγχολία ήταν τα συστατικά του 20λεπτου που μας παρέδωσε ο Drowse (aka Kyle Bates), δοσμένα μέσα από μια έντονα κινηματογραφική ματιά. Ήταν πανέμορφο και, όχι τυχαία, ο Kyle αναγνωρίζεται ως ένας σημαντικός κι επίκαιρος πειραματιστής από την αμερικανική σκηνή. Πρεμιέρα του "Melancholia" των An Autumn For Crippled Children και δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να καταλάβεις ότι οι blackgaze-άδες θα πανηγυρίσουν. Εμείς δεν πάθαμε καμιά ζημιά αλλά συμπάσχουμε. Θα χορτάσετε γλυκούλα black μελαγχολία. Λίγα γνωρίζουμε για το project Alora Crucible: ότι το ντεμπούτο τους θα κυκλοφορήσει από τη House Of Mythology, ότι προφανώς συμμετέχει ο experimental θεούλης Toby Driver κι ότι το track "Synaxarion Of John Isangelous" (βοήθεια μας) που παρουσίασαν ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον new age/ambient δείγμα με πολλά synths, ωραίες μελωδίες κι ένα σπαρακτικό βιολί.

Ημέρα 2

Η πρώτη έκπληξη της ημέρας ήρθε νωρίς, με το απροειδοποίητο ντεμπούτο ενός νέου κομματιού της Darkher. Χωρίς τίτλο, με μόνες υποσημειώσεις ότι πρόκειται για ακουστική εκδοχή και ότι το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ της Βρετανής θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά. Αναμενόμενα ατμοσφαιρικό, αναμενόμενα πανέμορφο. Κατά τη διάρκεια του festival δημοσιοποιούνταν δείγματα από το τρίτο μέρος της συλλογής διασκευών "The Songs Of Townes Van Zandt". Οι Amenra είχαν την τιμητική τους με τα "Kathleen" και "Black Crow Blues". Οι Βέλγοι κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν πλήρως τη νοσταλγία και την απόγνωση αν και απογυμνωμένοι από την ηχητική πίσσα που τους συνοδεύει. Η φωνή του Colin H Van Eeckhout έλαμψε και εμείς τους ακολουθούμε ταπεινά σε ότι και αν ηχογραφήσουν.

Το πρώτο ολοκληρωμένο σετ μας ταξίδεψε στο υπερπέραν μέσω Δανίας, με τους Doctors Of Space να τσιτώνουν την ένταση σε ένα τρελαμένο τζαμάρισμα γεμάτο λούπες και ηλεκτρονικά. Επιπλέον πόντοι για ειλικρινές, άτεχνο μέχρι αηδίας μονοκάμερο. Για το "May Our Chambers Be Full" τα έχουμε πει, τα έχουμε ξαναπεί, και θα συνεχίσουμε να τα λέμε. Το ηχητικό από την προ διετίας σύμπραξη των Emma Ruth Rundle & Thou ήταν η τέλεια αφορμή για να ταξιδέψουμε νοητά στο Tilburg και να θυμηθούμε τα ρίγη που συνόδευσαν το "Ancestral Recall" και όλα εκείνα τα σαρανταπέντε λεπτά (από τότε φωνάζαμε).

Die Wilde Jagd - Roadburn

Βγαίνοντας από το Koepelhal του '19, μας περίμεναν οι Die Wilde Jagd στο 013 του '21, με τσέλο, κρουστά, ηλεκτρονικά, κι ένα wooden organ pipe installation. Σε περίπτωση που το τελευταίο δεν σου φώναξε «μόνο πειραματισμός», ξαναδιάβασέ το. Όχι εύκολο αλλά γεμάτο προσωπικότητα. Αν το κλίμα είχε σκοτεινιάσει, το σετ των Nadja έσκασε σαν γροθιά στο στομάχι από το πουθενά. Το ντουέτο δεν συγκαταλέγεται τυχαία ανάμεσα στους μεγάλους του drone. Πετάλια, θόρυβος, ambient ανάσες, doom όγκος, όλα ήταν στη θέση τους. Ούτε το φόντο με τις κατακόκκινες κουρτίνες του Βερολινέζικου Black Lodge δε κατάφερε να κρύψει το τείχος του θορύβου.

Ακόμα κι αυτοί που αγαπήσαμε το "Blasphemy" των Kayo Dot, ίσως δεν περιμέναμε το νέο track με τίτλο "The Knight Errant" να είναι τόσο καλό. Τα φοβερά synths, η τρομερή συνθετική οικοδομή και (έκπληξη!) τα πιο extreme φωνητικά από τον Toby Driver, ανεβάζουν τις προσδοκίες και χτίζουν ανυπομονησία για το επερχόμενο άλμπουμ. Ο Rene Aubry του black metal επιστρέφει αυτό το καλοκαίρι με το "Vadak" και η πρεμιέρα του "Szarvas" θα ενθουσίασε τους φίλους των Thy Catafalque: έχουν κάθε λόγο να ανυπομονούν. Εμείς δεν μπορούμε ακόμα να κάνουμε ολοκληρωτική ειρήνη με αυτό το drum machine, δεν μας χάλασε όμως καθόλου ο (συγκριτικά με το "Naive") up-tempo χαρακτήρας και τα μαύρα vibes του κομματιού.

Autarkh - Roadburn

Σας το λέμε από την πρώτη μέρα, μην κάνετε πως δεν ακούτε: οι Autarkh δεν ήρθαν για να κάτσουν πάνω στον underground μύθο των Dodecahedron αλλά για να ανοίξουν νέους εκφραστικούς δρόμους για το metal. Ζωντανά από το 013, ακούσαμε το "Form In Motion" μέσα σε άγρια αγαλλίαση. Κι αν οι απόψεις διίστανται για το αν προτιμάμε τις βαρύτερες studio εκδοχές ή τις ελαφρύτερες και με περισσότερο χώρο εκτελέσεις του live, γεγονός παραμένει ότι το "Form In Motion" είναι ένα βιομηχανικό διαμάντι που ξετύλιξε στο Roadburn όλη του τη δύναμη και τις χάρες. Ένα άλμπουμ που γράφει το όνομα του ανεξίτηλα μέσα στη χρονιά και, στην τελική, αν δεν είναι αυτό το απόλυτα σύγχρονο extreme metal, δεν ξέρουμε ποιο είναι.

Έχουμε βραχνιάσει να λέμε πόσο φανταστική μπάντα είναι οι Nero Di Marte. Ένα σύντομο stream δυο τραγουδιών από το "Immoto" ήταν πολύ μικρή δόση μεν, αρκετή δε για να παρουσιάσει τα δύο νέα τους μέλη και να συστήσει αυτήν την γκρουπάρα σε ένα νέο για αυτούς κοινό. Προβλέπουμε καλές dissonant prog metal μέρες - ήρεμα το λέμε. Όσοι είχαν δει τον Dávid Makó στο πλευρό των Crippled Black Phoenix εν Αθήναις κάποια χρόνια πίσω, ήξεραν τι να περιμένουν από το The Devil's Trade σετ. Για τους υπόλοιπους, λίγα μέτρα πρέπει να ήταν αρκετά. Μία φανταστική φωνή, μία κιθάρα και μια ατμόσφαιρα αρκετά μουντή για να θολώσει μεσημεριανό ήλιο.

Gold - Roadburn

Δεν κυκλοφορούν εκεί έξω πολλά σχήματα που να καταφέρνουν να ακούγονται τόσο ουσιώδη και τόσο φρέσκα όσο οι Gold. Το ότι έκτος από το μουσικό κομμάτι είναι συνειδητοποιημένες προσωπικότητες το γνωρίζαμε πολύ καλά. Μόνο από το στιχουργικό, κάποιος θα μπορούσε να νομίσει ότι καταλαβαίνει ή/και φαντάζεται τις δυσκολίες που πέρασε η Milena Eva. Το "This Shame Should Not Be Mine" είναι η απόδειξη για το αντίθετο. Η ωμότητα με την οποία οι Ολλανδοί προσέγγισαν το ζήτημα της κακοποίησης μοιάζει τρομακτική. Ο τρόπος που το μετέτρεψαν σε ένα πραγματικό έργο τέχνης είναι σαφές δείγμα ιδιοφυΐας.

Η Jo Quail είναι ανάμεσα στα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα του φεστιβάλ και όχι μόνο. Μετά την ακύρωση του commissioned project που ήταν προγραμματισμένο για πέρσι, το σύντομο πέρασμά της ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενο, με το ακυκλοφόρητο "Maquette" να κλέβει την παράσταση. Ένα από τα στοιχήματα της Svart στο φεστιβάλ ήταν οι Dust Mountain. Οι Henna (Cats of Transnistria) και Toni Hietamaki (Oranssi Pazuzu) επιστράτευσαν μέλη των Hexvessel και Death Hawks και για 45 λεπτά ξεδίπλωσαν τη φινλανδική τους ψυχεδέλεια. To rhythm section, σε συνδυασμό με τη σαγηνευτική φωνάρα της κυρίας, κινούνταν με άνεση μεταξύ '70s psych, prog και folk, αλλά ποτέ δεν έδιναν την αίσθηση του απόμακρου, αποκαλύπτοντας μια από τις πρώτες μεγάλες εκπλήξεις του φεστιβάλ.

The Ocean - Roadburn

Οι Algiers παρουσίασαν μια νέα σύνθεση υπό την ονομασία "73%", η οποία δικαίωσε την προσμονή όσων αναμέναμε την πρεμιέρα τους. Σε ελαφριά απόκλιση από το περσινό "There Is No Year", το σχήμα φαίνεται να αγκαλιάζει περαιτέρω τις επιρροές των The Fall και το βλέμμα μας μένει κολλημένο πάνω τους. Η ανακοίνωση πως οι Γάλλοι Regarde Les Hommes Tomber θα παρουσίαζαν ολόκληρο το τελευταίο τους άλμπουμ, "Ascension", προβλεπόταν να είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες extreme metal στιγμές του φεστιβάλ. Το σχήμα με κατάλληλο setting έδωσε ζωή στην ατμόσφαιρα των συνθέσεων, και με αψεγάδιαστο ήχο το post-black metal τους αντήχησε πιο χειμαρρώδες από ότι το στουντιακό του αντίστοιχο.

Ο post-metal ήχος είχε την τιμητική του την Παρασκευή, με τους The Ocean να χαρίζουν απλόχερα μια ζωντανή απόδοση του περσινού τους άλμπουμ. Το "Phanerozoic II: Mesozoic/Cenozoic" το αγαπάμε πολύ στο Rocking, και για καλή μας τύχη η ισοπεδωτική μεταφορά του από ένα υπόγειο ανέδειξε όλες τις δυναμικές του. Κάθε ξέσπασμα είχε τη δική του συναισθηματική βαρύτητα, με την μπάντα να αποπνέει στο έπακρο τη χημεία της. Οι The Ocean με κάθε νέα τους κυκλοφορία αφορούν όλο και περισσότερο συνειδητοποιημένο κόσμο και η εμφάνισή τους ήταν η απόλυτη επισφράγιση.

The Dead Cult Inc. - Roadburn

Power electronics, industrial, drum & bass, hardcore, black metal. Χαοτικές δομές και ένα show διάρκειας μιας ώρας σε πλήρη υπερένταση. Οι The Dead Cult Inc. εκπροσώπησαν επάξια το ηχητικά βίαιο Ολλανδικό underground και το label PRSPCT που διαχειρίζεται τα σχήματα των μελών τους και με τη live stream απόδοση ολόκληρου του "Corporate" παρέδωσαν μια από τις πιο μηδενιστικές εμφανίσεις του φεστιβάλ. Οι Year Of No Light επιστρέφουν με νέο δίσκο τον Ιούλιο, οπότε μία πρεμιέρα ήταν επιβεβλημένη. Το video-clip του "Réalgar", σε σκηνοθεσία τριών ανερχόμενων Γάλλων, κλειστοφοβικό και πνιγηρό, μετέτρεψε σε πλάνα τα επιβλητικά ηχοτοπία της μελαγχολικής σύνθεσης.

Στα πλαίσια των παρουσιάσεων του roster της Pelagic, πήραμε μια τζούρα από Briqueville. Το "Quelle" ήταν ένα πραγματικά καλό άλμπουμ ενός θεατρικού και μυσταγωγικού doom και το προτείνουμε. Το "Akte XII" όμως που προβλήθηκε σε πρεμιέρα δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές του, το δε απλοϊκό video μάλλον πέρασε χωρίς να ακουμπήσει. Πίσω στη Φινλανδία, οι Polymoon παρουσίασαν για πρώτη φορά το ντεμπούτο τους, "Caterpillars Of Creation", σε ένα σετ γεμάτο δυνατά πλήκτρα, ταιριαστές μελωδίες, ξεχειλωμένα κιθαριστικά θέματα και μωβ φωτισμούς. Και τίγκα στην ψυχεδέλεια, βεβαίως-βεβαίως.

Maggot Heart - Roadburn

Η συνήθης ύποπτη Linnéa Olsson, έχοντας αφήσει πίσω τις ημέρες των Grave Pleasures και The Oath, ροκάρει ακάθεκτη με τους Maggot Heart και το δεκαπεντάλεπτο σετ τους έφερε απότομα μία μυρωδιά από οινόπνευμα, πασπαλισμένη με σκόνη, πολύ attitude και ολίγη από In Solitude. Λίγη Pelagic ακόμα και το 16λεπτο live set των Σουηδών Blessings έμοιασε κλασικό Roadburn material. Το ντεμπούτο τους κυκλοφορεί στα μέσα Μαΐου και παρουσιάζει ένα πολύ ενδιαφέρον κράμα από post-hardcore και noise rock, με ελαφρώς παράξενα φωνητικά. Θα το παρουσιάσουμε και αναλυτικότερα σύντομα, το σετ-σφηνάκι όμως ήταν όπως έπρεπε.

Η Παρασκευή έριξε αυλαία με ένα ιδιαίτερο σετ από τους Inter Arma. H μπάντα επρόκειτο να παρουσίαζε ολόκληρο το "Sulphur English", αλλά οι συνθήκες το έφεραν έτσι ώστε να βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα γκαράζ τυλιγμένο με μαύρες σακούλες σκουπιδιών, ένα εικόνισμα του Cliff Burton, κάτι λερωμένα ρούχα, αλκοόλ, καφρίλα και τους Cro-Mags. Εκκίνηση με τρείς διασκευές στην εμβληματική hardcore μπάντα, με τη συνέχεια να ξεφεύγει. Εφορμώντας από το άλμπουμ διασκευών τους, το μενού είχε, με την παρέμβαση απολύτως ταιριαστών clips, από Neil Young και την πρώτη τους σύνθεση, έως Creedence Clearwater Revival και Venom, πάντα υπό κολασμένο post/sludge/black πρίσμα. Συνοψίζεται και έτσι.

Διαβάστε το δεύτερο μέρος της ανταπόκρισης για τις ημέρες 17-18/04/21 εδώ.

Photo credits:

Paul Verhagen

Instagram: @paul_verhagen_photo
Facebook: @verhagenpaul
Facebook page: @achromemoments
E-mail: info@paulverhagen.nl
Website: paulverhagen.nl
Twitter: @AchromeMoments  

  • SHARE
  • TWEET