Nightfall

Οι Nightfall έδειξαν κάποτε ότι υπάρχει δρόμος για να βγει έξω από την Ελλάδα ένα εγχώριο metal συγκρότημα. Εγώ προσωπικά, από εκείνα τα παλιά τα χρόνια δεν έβρισκα τις όποιες αρετές τους αρκετά ελκυστικές και αισθάνομαι ότι το εύσημο αυτό ίσως να απόδειχθηκε βαρύ στη μετέπειτα πορεία του συγκροτήματος. Βέβαια, διαθέτουν και μερικά από τα μεγαλύτερα χιτ του ελληνικού metal στην καριέρα τους, όπως το "Lesbian Show", το οποίο αγάπησα πολύ κάποτε, αλλά δυστυχώς εγώ και αυτό το κομμάτι έχουμε ένα κοινό. Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν έχουμε γεράσει καλά.

Φτάνοντας, όμως, στο 2021, οι Nightfall του παρόντος συνεχίζουν και αυτό είναι κάτι που γνήσια εκτιμώ σε κάθε συγκρότημα, όταν παρά τις δυσκολίες εξακολουθούν και κυκλοφορούν μουσική. Το "At Night We Prey", έχοντας ως ατού μια φανταστική δυναμική και ογκώδη παραγωγή, κερδίζει την προσοχή του ακροατή άμεσα και ίσως να βοηθά και το γεγονός ότι το άλμπουμ ξεκινά με ένα thrash-ίζον τραγούδι, όπως το "Killing Moon".

Το "Darkness Forever" εδραιώνει την πρωτόγωνη metal ευθύτητα του δίσκου, ενώ φτάνοντας στο "Witches" ο ακροατής αντιλαμβάνεται πλέον τη διακριτική ποικιλία του μελωδικού death/black αμαλγάματος των Nightfall.

Κάποιες συγκρίσεις, βέβαια, με παλαιότερους Septicflesh πιστεύω ότι θα είναι αναπόφευκτες, ειδικά στα διάσπαρτα σημεία που έχουν μια πιο oriental υφή. Εκτιμώ επίσης το παίξιμο του Φώτη Μπερνάρντο στα τύμπανα, ο οποίος για τα δεδομένα του, έχει μια πιο λιτή προσέγγιση στους ρυθμούς. Είναι ενδιαφέρον να ακούς πως ένας ικανός ντράμμερ ερμηνεύει πιο απλά τραγούδια προσθέτωντας λίγο pizzazz, όπως λέει και ο λαός. Πράγματι, οι εναλλαγές υστερικών blast beat με πιο ευθυτενή grooves αντισταθμίζουν σε μεγάλο βαθμό τα σημεία στα οποία ενιότε οι συνθέσεις χωλαίνουν, όπως για παράδειγμα στο "Temenos" που ξεκινά με Candlemass διάθεση και σιγά-σιγά αναδύεται.

Το "Martyrs Of The Cult Of The Dead" ενδεχομένως να μιλήσει άμεσα στη metal καρδια των ακροατών που έχουν ανάγκη για singalong, αλλά για προσωπικά βρίσκω τη συγκεκριμένη απόπειρα για ένα γηπεδικό ρεφρέν ελαφρώς αφελή. Με αφορμή αυτό το τραγούδι, αλλά και το ομώνυμο του δίσκου, στο οποίο χαιρετίζω την ατελείωτη 90τίλα του, έκανα μια διαπίστωση. Παρατηρώντας λίγο τους στίχους και δίχως να κρίνω το περιεχόμενό τους, διαπίστωσα ότι ο Ευθύμης Καραδήμας ενίοτε πλησιάζει τη χαρακτηριστική εκφορά του λόγου που έχει και ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ. Πάνω σε αυτό έκανα μια τρελή σκέψη και πραγματικά πιστεύω ότι ίσως να είχε φοβερό καλλιτεχνικό και εμπορικό ενδιαφέρον, αν στο μέλλον οι Nightfall διάλεγαν να τραγουδήσουν με ελληνικό στίχο.

Και στην εκπνοή του δίσκου, το adagio του "Wolves In The Head" με τα πιο βορβωρώδη φωνητικά του άλμπουμ είναι ίσως αυτό που γνήσια με κέρδισε άνευ προσπάθειας. Χωρίς να παίρνει αποστάσεις από τον υπόλοιπο δίσκο, αυτό το εν γένει midtempo τραγούδι έχει περισσότερο χαρακτήρα και δημιουργικότητα από τις περισσότερες εμφανώς πιο δουλεμένες στη λεπτομέρεια συνθέσεις, οι οποίες αν και προσανατολίζονται γενικώς προς μια προσφιλή σε εμένα εποχή όπως τα '90s, δεν διακατέχονται από την ανάλογη έμπνευση που θα έκανε τον δίσκο πιο ξεχωριστό.

Τουλάχιστον το "Αt Night We Prey" με αφήνει με την περιέργεια και το ενδιαφέρον να ακούσω τι άλλο έχουν να προσφέρουν στο μέλλον.