Ανασκόπηση 2024: Extreme Metal
Από το πειραματικό underground μέχρι τις ηχηρές επιστροφές, black, death, thrash and beyond στην εμπροσθοφυλακή του metal για ακόμη μια χρονιά
Τι συνέβη στο extreme metal το 2024; Έγινε επιτέλους mainstream; Έκατσε στα αναπαυτικά σαλόνια της ευρύτερης αποδοχής, με το κοινό να ασπάζεται τους πειραματισμούς και τις εκρήξεις που συμβαίνουν στο underground; Μια από τα ίδια, με χιλιάδες συγκροτήματα - αναβιωτές συγκεκριμένων σκηνών και ηχοχρωμάτων του παρελθόντος; Μια αέναη, αναπαραγωγή του ίδιου μουσικού προϊόντος, πιστό στην τυποποίηση της αισθητικής και της φόρμας που προωθεί η μουσική βιομηχανία; Κυκλοφορίες που συντηρούν το μύθο ονομάτων για να περιοδεύουν, ή επιφανειακές προσμείξεις κενές περιεχομένου; Μήπως όλα αυτά και πολλά περισσότερα; Μπορεί και όχι.
Στην παρούσα ανασκόπηση, επιχειρήσαμε να χαρτογραφήσουμε εκ νέου, το Darkthrone-ικό δόγμα "black, death and beyond", με την προσθήκη του thrash, φυσικά, ως του προγόνου που τα ξεκίνησε όλα. Το οποίο thrash metal, φέτος, σε underground επίπεδο, όπως και το death metal, είχε μια εντυπωσιακή ομολογουμένως χρονιά, ενάντια στην ερήμωση των τελευταίων ετών. Επιπρόσθετα, οι δύο τελευταίες δεκαετίες, έχουν μεν καθιερώσει, ευελπιστούμε, το ευρύτερο extreme metal ως το περιθώριο όπου γεννιούνται πειραματισμοί και λαμβάνουν χώρα θαρραλέες συνενώσεις και ζυμώσεις, και αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση φέτος.
Οι κορυφαίες στιγμές του ευρύτερου χώρου, είναι αυτές που δεν συμβιβάστηκαν με τα παραδοσιακά υφολογικά μοτίβα. Φυσικά, σε πιο underground επίπεδο, τόσο με σημαντικές επιστροφές όσο και με πληθώρα ντεμπούτων, ο ακραίος ήχος παρέμεινε εντυπωσιακά ενεργός. Με κάθε παρακλάδι του να προσφέρει κυκλοφορίες άξιες μνείας, επιχειρήσαμε να παρουσιάσουμε συμπυκνωμένα, αλλά και να παρουσιάσουμε μια συνεκτική και κριτική πρόταση αναφορικά με το πώς αντιλαμβανόμαστε, τι ξεχωρίζουμε και πως στεκόμαστε απέναντι στο παρόν του ήχου, λαμβάνοντας υπόψη και την αποτύπωσή του μέσα από εκατοντάδες κριτικές μας στο σάιτ όλη τη χρονιά. Αναμενόμενα, ανάμεσα σε χιλιάδες κυκλοφορίες, θα υπάρχουν παραλείψεις, αλλά θεωρούμε πως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στην παρούσα ανασκόπηση, θα βρείτε αρκετούς δίσκους για να συνεχίσετε τις μουσικές σας εξερευνήσεις. Και του χρόνου με πάθος και υγεία.
Doedsmaghird - Omniverse Consciousness
Ως το alter ego των Dodheimsgard, το εν λόγω project αποτελεί μια χωροχρονική προβολή του παρελθόντος στο παρόν. Ανακαλώντας το απλησίαστο "666 International" σε όλα εκτός του πηγαίου σοκ που προσέφερε το τελευταίο στους ακροατές του τότε, το "Omniverse Consciousness" αποτελεί ένα πόνημα απόλυτα αντιπροσωπευτικό του δημιουργού του. Σχιζοειδές, πολύπλευρο, υπερβατικό, αλλά ταυτόχρονα τόσο όμορφα αυτοαναφορικό σε ό,τι αφορά την προέλευση του οράματος του, αποτελεί την ηχητική ενσάρκωση της περσόνας του Vicotnik, διαδραματίζοντας το απόλυτο avant-garde back to the future ενός ήχου που δεν αντιγράφεται.
Darkthrone - It Beckons Us All
Δεν μπλέκεις. Και γιατί να το κάνεις δηλαδή; Ποιος μπορεί να προσάψει το οτιδήποτε στους Darkthrone όταν εδώ και σχεδόν 35 χρόνια βαδίζουν τόσο περήφανα το χιονισμένο μονοπάτι τους; Έτσι κι εδώ, το νέο τους άλμπουμ διαθέτει όλα αυτά που τους καθιστούν μοναδικούς αλλά, συγχρόνως, φανερώνει όψεις τους που δεν έχουμε ακούσει στο παρελθόν. Και αν αυτό θα ήταν από μόνο του επιτυχία καθώς, μετά από 21 δίσκους σπάνια κανείς μπορεί να αναδείξει νέα στοιχεία του ήχου του, για τους Darkthrone αυτό μοιάζει σαν άλλη μια μέρα στη δουλειά. Εξάλλου, με την πορεία που έχει πάρει τα τελευταία πολλά χρόνια το συγκρότημα, το να προσπαθούμε να τους κολλήσουμε ταμπέλες και ιδιώματα είναι μάλλον αστείο. Οι Darkthrone είναι metal, για μερικούς από εμάς είναι το ίδιο το metal, και κάθε νέα τους δουλειά, ακόμη και αυτές που ακούγονται πιο εσωστρεφείς, έχουν κάτι (ή και πάρα πολλά) να πουν.
Trelldom - ...By The Shadows...
Κοντά 20 χρόνια πήρε στον Gaahl να μας χαρίσει την επόμενη δισκογραφική δουλειά των Trelldom. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το μόνο κοινό χαρακτηριστικό που δένει το παρελθόν με το παρόν τους, είναι τα δύο μέλη τους με την προσθήκη αυτή τη φορά του Kenneth Kapstad στα drums. Και αυτό γιατί σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, οι Νορβηγοί ακούγονται ανανεωμένοι και, κατά τη γνώμη μου, σαφέστατα πιο ενδιαφέροντες από ότι έχουν υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Οι δυσαρμονίες και οι ατμόσφαιρες υπερισχύουν, οι πειραματισμοί και το avant- garde στοιχείο πετάνε έξω από το κάδρο κάθε trve cvlt υποψία, η ουσία υπερισχύει έναντι της black metal ορθοδοξίας, οι συνθέσεις κερδίζουν το στοίχημα.
Το ρίσκο με τις πολύ φιλόδοξες και μεγαλεπήβολες κυκλοφορίες είναι ότι πολύ συχνά αποτυγχάνουν παταγωδώς, όταν όμως καταφέρνουν να πετύχουν το στόχο τους έχουν πολλές πιθανότητες να καταλήξουν σε αριστουργήματα. Στο ομώνυμο έργο του, ο Ihsahn καταφέρνει να δώσει το μέγεθος που πάντα ζητούσαν οι συνθέσεις του κρατώντας τις όμως ουσιαστικές και εκφραστικές. Διατηρεί απόλυτα την ισορροπία στις δύο υφές της μουσικής του, ορχηστρική και προοδευτικά ακραία, αποτέλεσμα φυσικά του φοβερά συμπαγούς κριτηρίου που τον χαρακτηρίζει. Αυτό είναι ένα ακόμα εξαιρετικό δημιούργημα στην προσωπική πορεία ενός από τους μεγαλύτερους μουσικούς της ακραίας σκηνής.
Alcest - Les Chants De L' Aurore
Ένα υπέροχο ταξίδι μέσα από τις φθινοπωρινές αποχρώσεις της ατμόσφαιρας, της χαρμολύπης και της μελωδίας. Οι Γάλλοι συνεχίζουν να παράγουν μοναδικά εκφραστική μουσική που τυλίγεται γύρω σου και μένει απόλυτα ειλικρινής στην εικόνα που σου παρουσιάζουν με ένα από τα ωραιότερα εξώφυλλα που έχουμε δει φέτος. Μπορεί ο πυρήνας της έκφρασής τους να έχει απομακρυνθεί από τον ακραίο ήχο αλλά οι ρίζες τους είναι εκεί και διαμορφώνουν τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν τα post και shoegaze μονοπάτια τους, με τη διαφορά όμως ότι αυτή τη φορά έχει τρυπώσει εκεί και φως.
Με το "Fall" οι Borknagar φτιάχνουν έναν διαφορετικό δίσκο από τους δύο προηγούμενους. Μπορεί να μην φτάνουν τις κορυφές που υπήρχαν εκεί αλλά συνολικά είναι ένα πιο πολυσυλλεκτικό άλμπουμ που έχει αρκετές διαφορετικές αναφορές. Το αποτέλεσμα είναι ότι απευθύνεται σε περισσότερο κόσμο αφού έχει κομμάτια που θα αγγίξουν και τους πιο παραδοσιακούς οπαδούς τους, χωρίς όμως να ξεχνάνε τους μεταγενέστερους προοδευτικούς ροκάδες. Ακόμα κι αυτοί που προτιμούν τις πιο folk viking επιρροές τους θα βρουν χρόνο και στοιχεία στο δίσκο αυτό. Η παραγωγή είναι κάθαρη και οι ιδέες είναι εκεί σε ένα ακόμα πολύ ποιοτικό άλμπουμ των Νορβηγών.
Necrophobic - In The Twilight Grey
Μία από τις πιο συνεπείς ακραίες μπάντες στον ήχο της. Οι Necrophobic δεν έχουν καμία διάθεση να κάνουν εκπτώσεις ή να προκαλέσουν εκπλήξεις εδώ, με αυτό να αποτελεί ταυτόχρονα υπόσχεση αλλά και μια επιλογή ασφάλειας που κόβει ίσως κάποιους βαθμούς ενδιαφέροντος. Το παράπονο όμως αυτό δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα μεγάλο αφού με κομμάτια όπως το "Clavis Inferni", το "As Stars Collide" ή το ομώνυμο δείχνουν ότι ξέρουν να γράφουν αυτά τα χαρακτηριστικά ακονισμένα και μελωδικά ριφ καλύτερα από τους περισσότερους. Το "In The Twilight Grey" έχει την ποιότητα που περιμένεις από ένα δίσκο των Necrophobic αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής φέτος εγώ γούσταρα λίγο περισσότερο με τους In Aphelion, την παράλληλη μπάντα τους δηλαδή.
Deicide - Banished By Sin
Παρά το γεγονός πως το Α.Ι. εξώφυλλο προϊδέαζε για τα χειρότερα, η επιστροφή των death metal βετεράνων έξι χρόνια μετά το "Overtures of Blasphemy", δεν κινήθηκε σε επίπεδα τάρταρου, αλλά ούτε και συνέχισε την φόρμα που έδειξαν να ανακτούν με τον προκάτοχό του. Τo "Banished By Sin" είναι ένας δίσκος που έχει, στον αυτόματο, όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ήχου της μπάντας του Glen Benton, και…παραπλανεί. Στην πρώτη ακρόαση μερακλώνεις, και μετά δεν επιστρέφεις ποτέ. Δεν πειράζει, και μια τζούρα Deicide είναι αρκετή, αλλά, κρίμα.
Six Feet Under - Killing For Revenge
Όταν τα έχει πει ο Νικόλας τόσο ωραία στην κριτική του, πραγματικά τι άλλο να προσθέσουμε εμείς εδώ; H σκληρή πραγματικότητα είναι πως οι Six Feet Under, πέρα από την πρώιμη γκρούβα και την φωνή του Barnes, δεν είχα ποτέ κάτι εντυπωσιακό να φέρουν στο τραπέζι. Και νομίζω πως το ξέραν και οι ίδιοι. Γι' αυτό εξάλλου, μετά το ντεμπούτο τους που ήταν όντως μια δυναμική κατάθεση, περισσότερο έμειναν στο προσκήνιο για τον χαβαλέ των διασκευών τους παρά για τις συνθέσεις τους. Αν όμως θέλουν να τους πάρουμε στα σοβαρά και να τους κρίνουμε ως κανονικό death metal συγκρότημα, τότε οφείλουν να αναστοχαστούν τις επιλογές τους και να γράψουν μουσική που όντως έχει κάτι να πει. Μέχρι τότε, προσπερνάτε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Supergroup με τα όλα του, οι VLTIMAS έχουν μία - και ομολογουμένως δύσκολη - βασική αποστολή. Να αποδείξουν πως το καλλιτεχνικό άθροισμά τους ξεπερνά το εκτόπισμα του κάθε μουσικού που συμμετέχει σε αυτούς ως μονάδα. Στο δεύτερο άλμπουμ τους αναμετρώνται ξανά με τις προσδοκίες μας και, παρόλο που θα τους αδικούσαμε αν λέγαμε πως αποτυγχάνουν να ανταπεξέλθουν σε αυτές, δεν νομίζω πως πετυχαίνουν πολλά περισσότερα από το να μας παραδώσουν μια δουλειά που ακούγεται σαν ξαναπαιγμένοι Nader Sadek αλλά με τον David Vincent στα φωνητικά. Σαφέστατα ποιοτικό αλλά χωρίς καλλιτεχνικές υπερβάσεις, το "Epic" αξίζει την προσοχή σας αλλά δύσκολα θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον για καιρό.
Από τη μία, είναι δεδομένο ότι η νέα δουλειά των Rotting Christ αποτελεί μια επιστροφή σε πιο γνώριμα ηχητικά μονοπάτια σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και, συγκεκριμένα, με ό,τι ακολούθησε μετά το "Aealo". Όλες αυτές οι μελωδίες που κατέστησαν το συγκρότημα, κι ευρύτερα το ελληνικό black metal, αναγνωρίσιμό σε όλο τον πλανήτη είναι εδώ ενώ, παράλληλα, ο ήχος τους κινείται προς μια πιο επική κατεύθυνση, διατηρώντας όμως χορωδιακούς πειραματισμούς και απαγγελίες. Από την άλλη, θα ήταν ψέμα να υποστηρίξουμε πως ακούμε εδώ κάτι που δεν έχουμε ακούσει στο παρελθόν, ή έστω κάτι που δεν περιμέναμε να ακούσουμε. Το "Pro Xristou" είναι ένας πολύ καλός δίσκος από ένα τεράστιο σχήμα που οι κορυφές που έχει πιάσει, έχουν αναγκάσει τον πήχη να έχει φτάσει σε ύψη που δεν διαφαίνονται δια γυμνού οφθαλμού.
Έχει μια ομορφιά το παραδοσιακό black metal. Ειδικά όταν παίζεται καλά. Και ό,τι κι αν προσάψει κανείς στους 1349, το μόνο βέβαιο είναι πως κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως δεν γνωρίζουν πως ακούγεται το ποιοτικά παιγμένο black metal νορβηγικής κοπής. Ναι, μαζί σας, το συγκρότημα δεν πρωτοτυπεί. Όμως και γιατί να το κάνει; Κάποια σχήματα εξάλλου μπορούν να μεγαλουργήσουν χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουν ή να εμπλουτίσουν τον ήχο τους. Και η μουσική των 1349 λειτουργεί καλύτερα μέσα από τους περιορισμούς της. Οτιδήποτε άλλο θα έμοιαζε υποκριτικό.
Master - Saints Dispelled
6 χρόνια μετά την τελευταία της δουλειά, οι Master επέστρεψαν φέτος με τον 15ο δίσκο της καριέρας τους. Με μπροστάρη τον Paul Speckmann, το συγκρότημα ξεχύνεται για ακόμη μία φορά σε πολεμικούς ρυθμούς που κινούνται μεταξύ thrash και death (του παλιού του ορθόδοξου) metal. Δεν θα σας πω πως το αποτέλεσμα θα σας αλλάξει τη ζωή - πιθανά να μην σας αλλάξει καν την ημέρα εδώ που τα λέμε. Όμως, αν αναζητάτε κάτι που θα σας θυμίσει την εποχή που το metal ακουγόταν ανελέητα εθιστικό, αν νοσταλγείτε τον ήχο των late ‘80s, αν θέλετε να κοπανηθείτε ξανά λες και είστε 15 χρονών, και να θυμηθείτε όλους τους λόγους για τους οποίους ερωτευτήκατε αυτή τη μουσική, κοπιάστε χωρίς φόβο. Το αποτέλεσμα θα σας δικαιώσει.
Dark Tranquillity - Endtime Signals
Θα μου εξηγήσει κάποιος υπεύθυνα τι σκατά γίνεται με τους Σουηδικές death metal μπάντες και τους τραγουδιστές τους; Μετά τους πρώτους διδάξαντες At the Gates που τα σπάσανε πανηγυρικά στα ένδοξα ‘90s και τους In Flames που διασώζονται από την παραμονή του Björn Gelotte, τώρα και οι Dark Tranquillity έμειναν μόνο με τον Mikael Stanne ως μοναδικό εκφραστή της αρχικής τους σύνθεσης. Και, όπως ήταν λογικό, η νέα τους δουλειά αποτέλεσε ένα στοίχημα για αυτούς, το οποίο όμως φαίνεται να κέρδισαν. Θα ήταν υπερβολή όμως να πούμε πως το έπραξαν αυτό πανηγυρικά, αφού το "Endtime Signals" είναι περισσότερο μια επιβεβαίωση πως όλα όσα έκαναν το συγκρότημα αυτό που είναι, παραμένουν εδώ αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν αποτελεί κάποιο γενναίο βήμα ή μια δουλειά που θα τους φέρει νέους οπαδούς. Για όλους όμως όσους αγάπησαν αυτό τον ήχο, είναι πιθανά το καλύτερο δώρο που έλαβαν το 2024.
Υπήρξε μια περίοδος που οι Nile έμοιαζαν σαν τους επόμενους μεγάλους ηγέτες της death metal σκηνής. Πιθανά δηλαδή να ήταν και για ένα- δυο φεγγάρια. Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, η αλήθεια είναι πως το συγκρότημα δεν έχει κυκλοφορήσει ούτε μία δουλειά που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέτρια, πόσω μάλλον κακή. Από την άλλη, με καμία δουλειά της τα τελευταία χρόνια δεν κατάφερε να πιάσει τα επίπεδα που έπιασε στη δεκαετία του 2000. Το δέκατο άλμπουμ τους ακολουθεί την ίδια μοίρα των πιο πρόσφατων δουλειών τους. Δεν απογοητεύει, ούτε όμως και συναρπάζει. Απλώς επιβεβαιώνει πως οι Nile παραμένουν ζωτικοί, όχι μόνο για το death metal, αλλά, γενικότερα, για τον extreme ήχο.
Το, μάλλον και ίσως, πιο γνωστό και αναγνωρίσιμο thrash άλμπουμ της χρονιάς, αποτέλεσε τη δισκογραφική επιστροφή του θρυλικού κιθαρίστα των Slayer. Όπως αναμενόταν, το "From Hell I Rise" θυμίζει τους τελευταίους, διασχίζοντας την πορεία τους από τα ‘90s έως και το κύκνειο άσμα τους το 2015, αλλά και διαθέτοντας μια all star αρμάδα μουσικών να συνοδεύει τον King σε αυτό του το εγχείρημα. Με τον Mark Osegueda των Death Angel να ξεχωρίζει των συμμετεχόντων και να προσδίδει τη δική του πινελιά με τα ψυχωμένα φωνητικά του, το άλμπουμ προσπαθεί να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό των Σφαγέων φιλότιμα, με μπόλικο attitude, αλλά και με συγκεκριμένο ταβάνι.
Suicidal Angels - Profane Player
Ηγετικοί σε ό,τι αφορά το σύγχρονο thrash metal, οι Suicidal Angels ωριμάζουν άλμπουμ με το άλμπουμ κι εξελίσσονται, συνεχίζοντας να προσφέρουν εξαιρετικούς δίσκους. Έτσι, το "Profane Player" φαντάζει ο πιο heavy/thrash δίσκος τους, όντας στακάτος κι εμφατικός, δίχως να χάνει σε ορμή, αλλά κερδίζοντας τις εντυπώσεις με τη μεστή τραγουδοποιία που φέρει. Αναλογιζόμενοι, δε, τη περιρρέουσα κατάσταση στην παγκόσμια thrash σκηνή, οι Αθηναίοι metallers φθάνουν στην κορυφή του ιδιώματος προσεγγίζοντας ταυτόχρονα και το δικό τους δημιουργικό Όλυμπο, με το "Deathstalker" να φαντάζει έτσι κι αλλιώς ένα από τα πιο σπουδαία τραγούδια της χρονιάς.
Morbid Saint - Swallowed by Hell
Με τρία από τα πέντε μέλη της κλασικής τους σύνθεσης παρόντα, οι Αμερικάνοι thrashers βγήκαν από τη ναφθαλίνη, για μια δισκογραφική επιστροφή με το δικό της ενδιαφέρον. Το "Swallowed By Hell" προφανώς δεν αλλάζει το ρου της ιστορίας, έχει πολλά αυτοαναφορικά στοιχεία, αλλά και τον γνώριμο, πρωτόλειο death thrash ήχο της μπάντας, έχει μπόλικο ξυλίκι, αναμενόμενα fillers, αλλά και μια «παίζουμε για την πάρτη μας» αίσθηση. Δίσκος που όσο τον ακούς περνάς καλά πίνοντας τις μπύρες σου, αλλά δύσκολα θα επιστρέψεις ξανά και ξανά σε εκείνον όσο ο καιρός περνά, τουλάχιστον επανέφερε στο προσκήνιο ένα όνομα της σκηνής που είναι κρίμα να ξεχαστεί.
Deceased - Children Of The Morgue
Δισκάρα δεν το λες, αλλά ένα ακόμη καλό Deceased άλμπουμ είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Σίγουρα, η μπάντα πάσχει από το φαινόμενο της επαναληψιμότητας στις συνθετικές της μανιέρες, αλλά και από την απόσταση που έχει πάρει ο Fowley από τα τύμπανα, που πλέον μοιάζουν διαδικαστικά. Από την άλλη, αυτή η all around αίσθηση που φέρουν πολλές δουλειές των Deceased υπάρχει κι εδώ, όπως και αυτή η sinister αίσθηση του υφέρποντος κακού, η αισθητική του τρόμου και το ακραίο του σκότους, σε μια μίξη death/thrash με σωστά, αντρίκια heavy περάσματα. Μπορούν, πάντως, και καλύτερα.
Flotsam & Jetsam - I Am The Weapon
Συνεπείς σε αυτό που κάνουν εδώ και κάμποσους δίσκους, οι Flotsam & Jetsam περνάνε μια, τρόπον τινά, δεύτερη νιότη. Σταθερά με συζητήσιμα εξώφυλλα, αλλά και με το πιο heavy/power/thrash πρόσωπο τους στην καλύτερη κατάσταση των τελευταίων πολλών ετών, οι Αμερικάνοι στέκονται ανανεωμένοι, τη στιγμή που προσπαθούν να αφορούν όλο και περισσότερο ακροατήριο. Αν τα καταφέρνουν, είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά με τις φωνητικές ακροβασίες του Eric AK στο προσκήνιο και κιθαριστικές ομοβροντίες που καλολένε, έχουν ωριμάσει με τρόπο που είναι ακόμη ανταγωνιστικοί.
Ένα τρομερό μείγμα μελωδικών ριφ, επικών σκοπών και ακραίου μα ταυτόχρονα όπου χρειάζεται ατμοσφαιρικού black metal. Οι Dodsrit γράφουν ένα άλμπουμ που μπορεί να εντυπωσιάσει από τον οπαδό των Iron Maiden μέχρι τον παραδοσιακό ακόλουθο του ακραίου ήχου και λάτρη των Dissection. Μελαγχολία, ηρωικά σόλο, λυσσασμένα φωνητικά, σαρωτικές αλλαγές, το "Nocturnal Will" τα σπάει παντού. Το επικό έπος που λέγεται "As Death Comes Reaping" ισοπεδώνει τα πάντα και γκρεμίζει ότι γκρεμίζεται. Οι εκπληκτικές κιθάρες του εναρκτήριου "Irjala" ήταν μαζί σου από πάντα.
Οι Gaerea συνεχίζουν την πορεία τους χωρίς να εγκλωβίζονται στις black metal βάσεις τους. Στο τέταρτο άλμπουμ προσθέτουν, εκτός από τα post μέρη που ήδη υπήρχαν, αρκετά παγωμένα μελωδικά death metal στοιχεία καθώς και μεγάλα καθηλωτικά περάσματα ανίερης θεατρικότητας. Το σύνολο του αισθητικού οράματος των Πορτογάλων είναι μοναδικά ολόπλευρο και εντυπωσιακά καλοσχεδιασμένο, είτε αφορά στον ήχο, τους στίχους, το εξώφυλλο ή τη σκηνική τους παρουσία. Το μέλλον φαίνεται δικό τους, και δείχνουν ότι θα το έχουν.
Selbst - Despondency Chord Progressions
Στον τέταρτο ολοκληρωμένο δίσκο τους οι Selbst παρουσιάζουν ένα έργο φοβερά σαγηνευτικό. Οι αντιθέσεις και οι ισορροπίες ανάμεσα στα δυσαρμονικά μέρη και τα πιο άμεσα ατμοσφαιρικά περάσματα τηρούνται με αριστοτεχνικό τρόπο. Οι αναφορές τους ακουμπάνε μια πολύ μεγάλη γκάμα ήχου που δε μένει μόνο στο ακραίο αλλά χωρίς αυτό να γίνεται με επιτηδευμένο ή δήθεν τρόπο. Κάθε ιδέα, κάθε διακύμανση του ύφους εξυπηρετεί την κλιμάκωση και την εκφραστικότητα των κομματιών συνθέτοντας τελικά ένα πολύ βαθύ, συναισθηματικό έργο. Οι Βενεζολάνοι χρειάζονται μόνο το χρόνο σου και είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν να σε παρασύρουν, με μαγικό τρόπο, στα πηχτα και δαιδαλώδη σκοτάδια της μουσικής τους.
Spectral Wound - Songs Of Blood And Mire
Rock 'n roll attitude, punk αλητεία και τόνοι τσαμπουκά, όλα δοσμένα με black metal ήχο κι ενδυμασία. Οι Καναδοί γράφουν ένα σκασμό από ριφ και τα βάζουν σε σαράντα τέσσερα λεπτά παθιασμένης, αμεσότερης από ποτέ μουσικής ικανής να κατεδαφίσει οποιοδήποτε μαγαζί βρεθεί στο δρόμο της. Προσωπικά η απλότητα της προσέγγισής λίγο με κουράζει αλλά όλος ο δίσκος βρίσκεται στην αλλαγή κάπου στη μέση του "Less And Less Human, O Savage Spirit", που πετάς ένα «ω, να σου» και χώνεσαι στο pit χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ατόφιο, καθαρόαιμο και κατάμαυρο Νορβηγικό black metal που αν έλεγες ότι βγήκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 όχι μόνο θα σε πίστευα αλλά το μοναδικό που θα ρωτούσα είναι ποιά είναι τα μέλη, ώστε να δω αν κατάφερα να τα μαντέψω σωστά. Οι Djevel φτιάχνουν έναν ολόσωστο δίσκο που θα πιάσει με την ατμόσφαιρα και τις κιθάρες του ακόμα και τον πιο απαιτητικό, παραδοσιακό μπλακμεταλά, μερίδιο ευθύνης σε αυτό βέβαια έχει και ο μερακλής που έκανε την παραγωγή σκορπώντας παγετώνες με τον ήχο του.
Trve Cvlt Norwegian digging: H φρενήρης χρονιά για τη νορβηγική black metal σκηνή, όμως συνεχίζεται, οι Koldbrann επέστρεψαν ουσιωδώς έπειτα από μια δεκαετία με το "Ingen Skånsel", όπως και οι Vemod με το ατμοσφαιρικό "The Deepening", οι Avmakt στο "Satanic Inversion Of…" έπαιξαν Darkthrone-ικά αποκλειστικά για μύστες, οι Whoredom Rife στο "Den Vrede Makt" άγγιξαν μελωδικές σατανικές χορδές, οι Mork στο "Syv" διεύρυναν τον ήχο τους, οι Gjendød στο "Livskramper" συνεχίζουν να παίζουν μπάλα μόνοι τους στις σκιές παρά το γεγονός πως το alter-ego τους Aptorian Demon τράβηξε βλέμματα με το ψυχρό και νεκρικό "Liv Tar Slutt", όπως έκαναν και οι Misotheist στο "Vessels by which The Devil is Made Flesh".
Let's dig even deeper: Οι Paysage D'Hiver κλείνουν φαινομενικά ένα κύκλο αλλά εξακολουθούν να επικαλούνται ηχητικές χιονοθύελλες με το "Die Berge", και οι Σουηδοί Lifvsleda στο "Evangelii Harold" διατηρούν τα μοναχικά σκήπτρα του παραδοσιακού. Οι Inconsessus Lux Lucis στο "Temples Colliding In Fire" καίνε τις κιθάρες σε μαύρη φωτιά, οι Verwoed με το "The Mother" χειρίζονται μαεστρικά γερές και δίκαιες ψυχεδέλεις, αλλά τα καλύτερα ταξίδια τα κάνεις υπό τους ήχους του "At Light's Demise" των Cistvaen. Για τέλος, σας αποχαιρετούμε από το μαύρο χάος με το αναρχικό μανιφέστο των υπονόμων που ονομάζεται "The Prophetic Silence" από τους Gråt Strigoi και με την hyperblackened punk εποποιία των Saidan στο "Visual Kill: The Blossoming of Psychotic Depravity", γιατί μπορούν και μπορούμε.
Blood Incantation - Absolute Elsewhere
Απροετοίμαστοι πιάστηκαν μόνο όσοι δεν είχαν αντιληφθεί στα δύο εξαιρετικά προηγούμενα studio άλμπουμ τους ότι η τετράδα από το Denver έχει βάλει ως στόχο την κορυφή. Οι υπόλοιποι ήξεραν. Κι οι μεν και οι δε, απέμειναν να χαζεύουν τα prog-death τερτίπια του "Absolute Elsewhere" και να ξεκοκαλίζουν με βουλιμία τις δύο 20λεπτες συνθέσεις, προσπαθώντας να αναλύσουν πως ενώθηκαν έτσι οι κληρονομιές των Morbid Angel και των Eloy. Ας μην το κουράζουμε πολύ: αυτός ο δίσκος δεν έφερε μόνο λίγο hype στο death metal αλλά κατάφερε να θεμελιώσει ένα modern classic για την σκληρή μουσική. Δικαίως μαζί με τους κορυφαίους, οι Blood Incantation λογικά είναι οι νέοι μεταλλικοί μύθοι.
Ulcerate - Cutting The Throat Of God
Στο έβδομο άλμπουμ τους, οι Νεοζηλανδοί death metal τιτάνες δεν επαναπροσδιορίζονται, απεναντίας πατάνε πάνω στην αισθητική και τις δομές του φανταστικού "Stare Into Death And Be Still". Όμως, γίνεται να σε κουράσει η τελειότητα; Το "Cutting The Throat Of God" έχει τα πάντα, τεχνική και συναίσθημα, ακρότητα και μελωδία. Κυρίως όμως έχει αίγλη, την αυτοπεποίθηση και την επιβλητικότητα ενός σχήματος που ξέρει πως - είτε το καταλαβαίνει το ευρύ κοινό είτε όχι - είναι κορυφαίο σε αυτό που κάνει. Μια αίγλη που αποτυπώνεται σε συνθέσεις που διερευνούν μυστικά τις μελωδικές τους δυνατότητες, ενώ ταυτόχρονα ρίχνουν άγκυρα στις ψυχές μας.
Να, εδώ ας πούμε δεν έχουμε και πολλές φιοριτούρες και βαρύγδουπες αναλύσεις. Εδώ έχουμε ένα κολοσσιαίο και πάνσοφο death metal που - ενώ εκ πρώτης όψης ίσως φαίνεται παλιομοδίτικο - χρησιμοποιεί άριστα όλα τα διαχρονικά στοιχεία του ιδιώματος: παντού riff-άρες, άψογη lead δουλειά, ακρότητα σε άψογη ισορροπία με τον ρυθμό, μουσική σοβαρή χωρίς κουλτουρέ υπερβολές. Οι Necrot στο τρίτο τους άλμπουμ ακούγονται κλασικοί μα και επίκαιροι, φέρνοντας τους Obituary μια ανάσα από τους Tomb Mold, μέσα από ένα αβίαστο προσωπικό φίλτρο. Οι Necrot δεν είναι απλά καλοί: είναι το είδος της μπάντας που σε αφήνει ήσυχο πως θα βγάζει μόνο άξιους δίσκους.
Replicant - Infinite Mortality
Ντυμένο με την κατάλληλη εξωφυλλάρα, το τρίτο άλμπουμ των Replicant φανερώνει μια μπάντα που έχει τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στον ανταγωνιστικό χώρο του dissonant death metal. Οι συνθέσεις είναι βίαιες και απαιτητικές, αποκαλύπτουν δε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες δομές πίσω από τα λυσσασμένα παιξίματα. Η παραγωγή (και η συνολική τους αισθητική) - είναι μοντέρνα, οι μελωδίες εμφανίζονται απόκοσμες, το μπάσο είναι σωστός δαίμονας και οι κιθάρες ξηλώνουν σκεπές. Ορμητικό μα και καλοφτιαγμένο σε όλες του τις λεπτομέρειες, το "Infinite Mortality" είναι ένα άλμπουμ που δεν αστειέυεται ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Μόνο παρασέρνει
Ήταν ακόμα αρχές του 2024 όταν αυτός ο Σπαραγμός ήρθε να μας τρυπήσει το μυαλό. Όντας ουσιαστικά side project των Blood Incantation, οι Spectral Voice επιστρέφουν μετά από επτά ολόκληρα χρόνια και, αν μη τι άλλο, ξέρουν να στήνουν πολύ βαθιές, μακροσκελείς συνθέσεις. Μέσα σε τέσσερα τραγούδια, διερευνώνται τα σύνορα του ακραίου death metal με τα πιο αδυσώπητα αργά doom ηχοτοπία, με μόνο σκοπό την χαρτογράφηση της αβύσσου. Τρομερά παιξίματα και παραγωγή, σπηλαιώδεις ατμόσφαιρες και μια χούφτα από φανταστικά riff, είναι τα στοιχεία που σπρώχνουν αυτό το άλμπουμ προς τις πολλές κορυφές του.
Let's dig deeper: Οι Umbra Vitae στο "Light Of Death" και οι Living Gate στο "Suffer As One" παραήταν τίμιοι για να τους θεωρούμε απλά side project επιφανών μουσικών. Οι Undeath με το "More Insane" καθώς και οι Ripped To Shreds με το "Sanshi" έπαιξαν αρχετυπικά και παραδοσιακά γοητεύοντας τους ταγμένους, αλλά για εμάς η καρδιά του παλαιομοδίτικου χτύπησε εντονότερα με το μπουντρουμιακό "Veneration" των Vircolac. Οι 200 Stab Wounds στο "Manual Manic Procedures" έπαιξαν τέλεια σε αμερικάνικο ύφος, και οι Gatecreeper «ανταπέδωσαν» με νεκρανάσταση του ήχου της Στοκχόλμης στο "Dark Superstition". Σε πιο doom/death μονοπάτια, οι Void Witch οριακά ξεπέρασαν τις επιρροές τους στο "Horripilating Presence" και οι Tzompatli ξύπνησαν αρχέγονα πνεύματα με τους ρυθμούς του "Beating The Drums Of Ancestral Force". Καταλήγοντας, σε πιο τεχνικά μονοπάτια, οι Bedsore αγαπούν υπερβολικά το italoprog στο "Dreaming The Strife Of Love", οι Vitriol προκαλούν πονοκεφάλους με το "Suffer & Become", οι Φινλανδοί Devenial Verdict του "Blessings Of Despair" αντηχούν ζωή εντός των δυσαρμονικών λαβυρίνθων, και οι Atrae Bilis θα ήταν οι ήρωες μιας σκηνής αν έβγαζαν το "Aumicide" σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Midnight - Hellish Expectations
Χωρίς σάλτσες, χωρίς φτιασίδια, αλλά μονάχα με μια άσβεστη φλόγα να καίει τα πάντα στο διάβα της, το black & roll των Midnight είναι απολαυστικό για άλλη μια φορά. Μιλάμε άλλωστε για μπάντα που έχει μόνο σωστές επιρροές (βλ. Motorhead, Darkthrone, Hellhammer, Discharge κ.ά), με καλώς εννοούμενη βρωμιά να καλύπτει κάθε πτυχή της δημιουργικότητας τους, και, φυσικά, με μελωδίες που λοξοκοιτάζουν το κλασικό metal, δίχως να το ενστερνίζονται. Αυτοί είναι οι Midnight και τους γουστάρουμε τα μέγιστα, γεγονός που επαληθεύτηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο και στην ζωντανή εμφάνιση τους εδώ φέτος.
Oxygen Destroyer - Guardian Of The Universe
Έχοντας γαμάτο όνομα - το οποίο προέρχεται από την Γκοτζίλα ταινία του 1954 - οι Oxygen Destroyer είναι το black/death/thrash έτσι όπως θα έπρεπε να είναι μόνιμα. Μιλάμε για τον απόλυτο μεταλλικό ορυμαγδό, έναν δημιουργικό οχετό ορμής και αγριότητας που δύσκολα συγκρίνεται με κάτι άλλο, κάτι που το καθιστά - μαζί με το όλο θεματικό της Kaiju μυθολογίας - μοναδικούς. Μιλάμε, άλλωστε, για οπαδική μουσική που απευθύνεται σε καμμένους του ιδιώματος και των αντίστοιχων ταινιών, γεγονός από μόνο του αξιοδημείωτο - και άξιο τσεκαρίσματος, αφού το "Guardian Of The Universe" μπορεί να μην είναι το κορυφαίο τους πόνημα, αλλά δεν απέχει και παρασάγγας από αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Butcher - On Fowl Of Tyrant Wing
Δισκάρα. Οι Βέλγοι είναι εγγύηση σε αυτό που κάνουν, και αυτό μας αρέσει πολύ. Ακραίο metal, τσιρίδες, δισολίες, το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους είναι το ένα αποκορύφωμα της ποιοτικής, διασκεδαστικής τραγουδοποιίας. Η γίδα έχει την τιμητική της, το υλικό μοιάζει ασόβαρο αλλά μονάχα τέτοιο δεν είναι, ενώ οι μουσικοί που απαρτίζουν την μπάντα αποτελούν την επιτομή της ευρύτητας επιρροών, συμμετέχοντας σε σχήματα ετερόκλητων μουσικών ιδιωμάτων του σκληρού ήχου. Τους τσεκάρετε χθες κιόλας, μας ευχαριστείτε αργότερα.
Το "Sabbaticult", ως κύκνειο άσμα των underground metal ηρώων, κλείνει ένα κύκλο σε πανηγυρικό τόνο. Με κάθε ακρόαση ηχεί ως μια ακόμη αδιαπραγμάτευτη νίκη μιας μπάντας η οποία με το πέρας των δεκαετιών παρέμεινε ασυμβίβαστη, ξεροκέφαλη, ταγμένη στον μουσικό της σκοπό. Ένας δίσκος που αντιλαμβάνεσαι την υψηλή του ποιότητα μόνο όταν ενδώσεις επανειλημμένα στις χάρες του, ένα κιθαριστικό όργιο, μια απόδοση τιμών σε όλα όσα συνθέτουν έναν underground μύθο. Οι Judas Priest, Venom, Bulldozer, Bathory, Sarcofago, αλλά και G.I.S.M. επιρροές, μετατρέπουν το δίσκο σε ένα μεγαθήριο που ακόμη και σε οπαδικές στιγμές όπως το NWOBHM "Sabbatrinity", που σε κάνει να οραματίζεσαι φλεγόμενες flying-V.
Critical Defiance - The Search Won't Fall
Η μεταλλομάνα Χιλή χτύπησε ξανά με τους Critical Defiance, καθώς εκείνοι κυκλοφόρησαν έναν δυναμίτη κλασικού thrash metal, θυμίζοντας και αναβιώνοντας τις παλιές, καλές ημέρες. Θες Slayer, τους έχεις. Παλιούς, σοβαρούς Metallica με καρύδια, ομοίως. Θες instrumental που δικαιολογούν την ύπαρξη τους; Ε, πάρε κι από αυτό να παραμιλάς. Το "The Search Won't Fall" είναι ένας υπέροχος, οπαδικός δίσκος, με μεράκι και τσαγανό και τόνους καλής έμπνευσης. Δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά τον κάνει να γυρίζει σαν άλλοτε, μην παίρνοντας αιχμαλώτους στο διάβα του. Χορταστικό και άχαστο, έπαιξε φέτος επαναλαμβανόμενα στα ηχεία μας, σε μια χρονιά που δεν την λες ακριβώς και ξεχωριστή, σε ό,τι αφορά την παραγωγή δίσκων του ιδιώματος.
Let's dig deeper: Του thrash/crust/stench/speed το κάγκελο από τους Vicious Blade στο "Relentless Force", με τους Wraith να ακολουθούν κατά πανκίζοντα τρόπο στο αρχετυπικό "Fueled By Fear". Δηλώνουμε αιώνια πίστη στους Κολομβιανούς Witchtrap που στο "Hungry As A Beast" ορίζουν όλο το πρωτόγονο thrash, καθώς και στους Pentagram (Chile) που με το "Eternal Life Of Madness", πυρπολούν επτά εκκλησίες για πλάκα. Οι Vulture στο "Sentinels" παίζουν το καλύτερο speed metal εκεί έξω. Επιστροφή στο black/thrash, όπου ο Hellbutcher δίδαξε ήθος είδος με το ομότιτλο αριστούργημά του, οι Blackevil στο "Praise The Communion Fire For The Unhallowed Sacrament" εξακολουθούν να σφηνώνουν επικές μελωδίες από κατράμι, οι Lucifuge ούτε με το "Hexensabbat" θα κάνουν ντόρο και άρα ζούμε σε μια άδικη κοινωνία, αλλά είναι οι Bewitcher που εξακολουθούν να ντύνουν ηχητικά παρτάρες με το "Spell Shock". Τέλος, το νέο all around «χτύπημα» των Stress Angel με το "Punished By Nemesis" υπενθυμίζει γιατί αγαπάμε την underground σκηνή της Νέας Υόρκης, μα είναι το «εξωτικό» (sic) "El Era Del Jaguar" των Cosmic Jaguar ο πσαγμένος tech thrash δίσκος που πρέπει να κρατήσεις από τη φετινή χρονιά.
Το αψεγάδιαστο σερί των Φινλανδών θεών του ψυχεδελικού black συνεχίζεται με ένα άλμπουμ που επιτυγχάνει κάτι φοβερά δύσκολο: να δει το ηχητικό σύμπαν της μπάντας να διαστέλλεται και να επεκτείνεται σε νέες περιοχές - έως κι εκτός metal - χωρίς όμως να θυσιάζει ούτε μια σταγονίτσα ακρότητας και μαυρίλας. Όπως και το εξώφυλλο του, το "Muuntautuja" είναι μαύρο πάνω σε μαύρο. Μια κατάδυση σε άγνωστες ψυχικές ατραπούς που, είτε χρησιμοποιεί trip-hop, noise ή kraut τεχνοτροπίες, παραμένει στην καρδιά του black metal ζοφερό, βλοσυρό και περήφανο. Δισκάρα - όαση για τους ταξιδιώτες των avant-garde ερήμων από μια υποδειγματική μπάντα.
Υποτίθεται πως ό,τι είναι πρωτοποριακό, πρέπει να έχει έναν βαθμό δυσκολίας, οι Νεουρκέζοι Pyrrhon όμως στο πέμπτο τους πόνημα είναι, πάνω απ' όλα, ξεσηκωτικοί. Το σοφιστικέ τους death metal δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα από τον ενθουσιασμό που σηκώνουν τα riffs και οι ρυθμοί, αν όμως παρατηρήσεις καλά, θα δεις ότι κατάφεραν να γεφυρώσουν το extreme metal με το noise rock με τον πιο φυσικό τρόπο. Το ότι αφήνουν και στοιχεία ανόθευτου free αυτοσχεδιασμού να βρουν καταφύγιο μέσα στην καταιγιστική τους μουσική χτίζει παραληρήματα: ελάχιστες φορές το death metal ακούστηκε τόσο αναρχικό, τόσο ανατρεπτικό, τόσο πυκνό και τόσο cool ταυτόχρονα. Αν ποτέ.
Ιντερνετικό χιπστερο-φαινόμενο ή μπαντάρα ολκής; Στο rocking επιμένουμε από την αρχή πως ο τύπος πίσω από αυτό το one-man project μάλλον είναι ανατέλλουσα ιδιοφυία. Τέταρτο άλμπουμ μέσα σε δύο χρόνια και μέσα στο τσουκάλι χωράνε prog σαξόφωνα, δυσαρμονικά black/death στοιχεία, κρύα φωνητικά, νευρωτικά rhythm section, industrial υπόνοιες, και σχεδόν ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, εντός extreme περιβλήματος. Ο Οπλίτης μοιάζει με όχημα χαοτικό και απρόβλεπτο. Κανείς μας δεν ξέρει τί θα κάνουν μετά - τους έχουμε ικανούς για όλα - όμως, είμαστε σίγουροι πως ότι κι αν είναι αυτό, θα είναι ακραίο, ανένταχτο, ανορίοτο και γεματο avant φωτιά.
Scarcity - The Promise Of Rain
Κιθάρες βγαλμένες από το minimal υπό-σύμπαν της Νέας Υόρκης, τύμπανα μανιακά, ένα μπάσο που δεν πατάει πουθενά και μια φωνή ψυχρή και απόκοσμη. Μετά το εξαιρετικό "Aveilut", το underground supergroup των Scarcity επιστρέφει, αυξάνοντας κι άλλο τον βαθμό δυσκολίας. Η μουσική τους δεν είναι πια μικροτονικός αστικός θρήνος αλλά κάλεσμα προς μια ψυχολογική έρημο, σε μια αγριάδα που παραδίνονται ακόμα και τα αγρίμια. Το "The Promise Of Rain" είναι ένα βαθιά τολμηρό avant metal άλμπουμ που δανείζεται από τις πιο ψαγμένες φόρμες της πειραματικής μουσικής για να φτιάξει ένα πραγματικά ακραίο άλμπουμ. Το καταφέρνει.
Ο Tom Waits σε άνοια μιμείται τον Aldrahn, ψυχεδελικά φλάουτα, surf κιθάρες, jazz και noise rock ατμόσφαιρες, παίκτες του baseball, αρχαίες ψυχές, μαύρη πουτίγκα και black metal απόηχοι. Η απόλαυση της τέχνης των Mamaleek ξεκινάει όταν παύεις να προσπαθείς να την εξηγήσεις. Τότε και μόνο τότε, ξεδιπλώνεται η μεγαλοφυία ενός γκρουπ που βρίσκεται σε ένα δικό του σύμπαν και παίζει μόνο με τους δικούς του κανόνες. Το "Vida Blue" είναι ίσως και η κορυφαία (ως τώρα) στιγμής μιας έξοχης πορείας, ένας οριακά σουρεαλιστικός δίσκος που κάτω από την δημιουργικότητα του κρύβει την πραγματική απειλή της ανατροπής.
Let's dig deeper: Δεν γινόταν extreme ανασκόπηση εφέτο δίχως το "New Heaven", την χαοτική ελεγεία των Inter Arma. Οι σπουδαίοι Krallice στο κύκνειο άσμα τους, "Inorganic Rites" αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση ενός ανεξερεύνητου κόσμου. Οι Thy Catafalque στο "ΧΙΙ: A Gyönyörű Álmok Ezután Jönnek" επιστρέφουν σε φόρμα με ουσιαστική κατάρριψη και συνδυασμό ιδιωμάτων, κάτι που έπραξαν και οι Narzissus στο "Akt III: Erlösung", το πιο παρανοϊκό άλμπουμ που δεν έχεις ακούσει. Ο παγανιστικός τρόμος φώλιασε στο "Datura Strǎhiarelor" των Sur Austru, συνέχεια των Negura Bungent, και ο γοτθικός στο "The Maldoror Chants: Old Ocean" των Schammash. Ο Theophonos στο πολιτικοποιημένο "Ashes In The Huror River" κυκλοφόρησε ένα από τα avant/math/black έργα της χρονιάς, αλλά με τους Serpent Column ξέφυγε εντελώς αφού το "Tassel of Ares" συνδυάζει ανελέητες δυσαρμονίες με τίγκα μεταλ κιθαριστικά σόλο. Χάους αναφερόμενου, οι Ingurgitating Oblivion είναι μια κατηγορία μόνοι τους στο avant-garde / neoclassical death metal στο "Ontology Of Nought", οι Malcomfort δαμάζουν τη black/jazz στο "Humanism", αλλά την καρδιά μας έκλεψε το queer, πολιτικοποιημένο, θορυβώδες αριστούργημα " Hardly Still Walking, Not Yet Flying" των Βοστωνέζων Diva Karr. Αυλαία με τους Vuur & Zijde, το ολλανδικό underground extreme "supergroup" που στο "Boezem" πήρε shoegaze, post-punk και όλο τον κατάλογο της AD από τα ‘80s και τους άλλαξε τα μαυρομεταλλικά φώτα σε μια ενδιαφέρουσα απόπειρα.
Υπό τον φόβο να θεωρηθούμε υπερβολικοί (αλλά δεν είμαστε), το νέο άλμπουμ του one-man extreme metal project του Brendan Sloan αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ακραίες ηχητικές καταθέσεις του 2024. Κινούμενο ηχητικά ανάμεσα στους Gorguts και τους Deathspell Omega, δυο δηλαδή εκ των κορυφαίων σχημάτων της exteme εκδοχής του metal, το "Perdulance" ισορροπεί μεταξύ δυναμικών ξεσπασμάτων και ονειρικών μελωδιών, μεταξύ οργής και ατμόσφαιρας, μεταξύ απαιτητικής τεχνικής και αγνού συναισθήματος. Επιλέγοντας το δρόμο της οργανωμένης αταξίας και του ελεγχόμενου χάους, ο Brendan Sloan ενορχηστρώνει ένα έργο υψηλής καλλιτεχνικής αξίας που απορροφά όλο το οξυγόνο του ακροατή καθώς τον βυθίζει βαθιά σε μια άβυσσο όπου έχει σφραγιστεί καλά κάθε πιθανό σημείο απόδρασης. Από εδώ δεν βγαίνει ποτέ κανείς.
13 χρόνια είναι πραγματικά πάρα πολλά. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα σχήμα που με την κυκλοφορία του Parasignosis το 2011 κατάφερε να μπει στην μεγάλη κατηγορία και, για κάποιους, να θεωρηθεί ως το επόμενο μεγάλο συγκρότημα της ακραίας σκηνής. Η φετινή τους επιστροφή με το τρίτο άλμπουμ της καριέρας τους αποτελεί χωρίς αμφισβήτηση μια ογκώδης εφιαλτική κατάθεση που ξεπερνά τα 90 λεπτά και στην οποία οι Καναδοί ξετυλίγουν όλη τους την μεγαλειώδη παράνοια. Δύσκολο, απαιτητικό, και δουλεμένο (σε βαθμό αηδίας), το "Vitriseptome" είναι ένα πολυεπίπεδο άλμπουμ που δεν υπακούει στις νόρμες του extreme ήχου, και σίγουρα όχι στις προσταγές της μουσικής βιομηχανίας. Όμως όσο το εξερευνά κανείς, τόσο θα ανακαλύπτει νέα πράγματα και θα επιστρέφει σε αυτό ξανά και ξανά.
Black Curse - Burning In Celestial Poison
Πολλά σχήματα έχουν προσπαθήσει να διεκδικήσουν τον θρόνο της ηχητικής ακρότητας, ελάχιστα όμως έχουν τόσο καλές πιθανότητες να καθίσουν σε αυτόν στο μέλλον όσο οι Black Curse. Και όταν μιλάμε για ακρότητα, την εννοούμε με την έννοια που τη δίδαξαν οι θρύλοι της death metal σκηνής, με κατάμαυρες πινελιές black metal αισθητικής απλωμένες κατά μήκος της προκειμένου να διακοσμήσουν το εφιαλτικά βίαιο όραμα του συγκροτήματος. Όσο προχωράει το άλμπουμ, τόσο γίνεται σαφές πως μιλάμε για μια κυκλοφορία που ανεβάζει τον πήχη, επενδύοντας όμως στα βασικά υλικά του ακραίου metal ήχου. Οι Black Curse μπορεί να μην πρωτοπορούν αλλά, διευρύνοντας όσα έκαναν στο ντεμπούτο τους, επιβάλουν τους εαυτούς τους ως ένα σχήμα που δεν μπορεί κανένας πλέον να αγνοεί.
Χάος. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που αφήνει στον ακροατή ο φετινός δίσκος των Αμερικάνων. Και πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα όταν εδώ συνυπάρχουν death, grind και black metal επιρροές με ηλεκτρονικά στοιχεία, noise πειραματισμούς και σαξόφωνα; Όμως, η νέα δουλειά των Knoll δεν είναι ένα βίαιο ξέσπασμα με αρτιστίκ περιτύλιγμα, ούτε μια προσπάθεια να παράγουν ακραίο ήχο για - και καλά - σκεπτόμενους ακροατές. Το "As Spoken" είναι ένα άλμπουμ που δοκιμάζει τα όρια του extreme metal, με το μεράκι που το έκαναν και σε προηγούμενες δεκαετίες σχήματα - θρύλοι της σκηνής, παραμένοντας όμως απολύτως πιστό σε αυτό. Άλμπουμ που το βιώνεις προτού το κατανοήσεις.
Concrete Winds - Concrete Winds
Όπως όλες οι σπουδαίες Φιλανδικές metal μπάντες που δεν παίζουν power, οι Concrete Winds είναι αδάμαστα βίαιοι και ηχητικά ακραίοι, συνδυάζοντας με επιτυχία το παλιακό, ξέφρενο death metal με το απειλητικό μονολιθικό σκοτάδι του πρώιμου black metal. Στον ομώνυμο τρίτο δίσκο του, το συγκρότημα ξεπερνά τις όποιες προσδοκίες και μας παραδίδει την καλύτερη, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, κυκλοφορία του. Και αυτό γιατί εδώ καταφέρνουν να υπερβούν τις επιρροές τους και να ξεδιπλώσουν με σαφήνεια την δική τους εκδοχή για το τι μπορεί να σημαίνει ακραίος ήχος σήμερα. Όσοι τολμήσετε, προετοιμαστείτε για 25 λεπτά αβυσσαλέων ουρλιαχτών και non stop ξεσπασμάτων.
Let's dig deeper: Το νορβηγικό τροπάριο έχει συνέχεια με τη βιομηχανική κόλαση του "Godslayer" των Vredehammer, ενώ σε πιο μελωδικά μονοπάτια οι Kanonenfieber αναζητούν βάθος στο εύπεπτο περιτύλιγμα του "Die Urkatastrophe". H πολεμική μηχανή των Antichrist Siege Machine που ήταν το "Vengeance Of Eternal Fire", αποτελεί μια από τις κορυφές της χρονιάς, όπως και το "Sin Querencia" των φοβερών Immortal Bird με την punk καρδιά. Εκεί κάτω στην Ωκεανία οι σπηλιές βρυχόνται, με τις μεγάλες επιστροφές των Destruktor με το "Indomitable", Verberis στο δυσαρμονικό "The Apophatic Wilderness" και Heresiarch με το "Edifice" να απευθύνονται αποκλειστικά σε ταγμένους του ήχου. Η Ισπανία όμως γνωρίζει και αυτή από βαρβαρότητα, αφού οι Pestilength κυκλοφόρησαν το βδέλυγμα της χρονιάς με το "Solar Clorex". Οι Καναδοί Adversarial στο "Solitude With The Eternal" θα παραμείνουν ήρωες του underground, όπως και οι πειραματιστές Veilburner που στο "The Duality of Decapitation and Wisdom" που συνδέει άριστα εξώφυλλο με περιεχόμενο. Η πιο υποτιμημένη και συντριπτική δυσαρμονική black/death στιγμή όμως για φέτος, ήταν το φοβερό και τρομερό "Duality" των Defacement, ενώ η επιστροφή των Sun Worship με το "Upon The Hills Of Divination" κρύβει στα riffs και τις ατμόσφαιρές της ένα εξαίσιο αμάλγαμα επιρροών.
Deathless Void - The Voluptuous Fire Of Sin
Πως μπορείς να παίξεις black metal σήμερα και να ακούγεσαι φρέσκος; Δύσκολο το ερώτημα και γι' αυτό και συχνά αναπάντητο. Μέσα σε αυτή τη μαύρη τρύπα κορεσμού, καλτίλας, ψευτοσοφιστικέ αφηγημάτων, και hype-αρισμένων μετριοτήτων, οι Deathless Void έρχονται για να αναζωογονήσουν τα συναισθήματα που μπορεί να γεννήσει αυτός ο ήχος και να μας θυμίσουν πως το καλό black metal ακούγεται πρώτα με την καρδιά και, μετά, με τα αυτιά. Κι αυτό γιατί μπορείς να παίξεις καλό black metal χωρίς τεχνική, αλλά δεν μπορείς να παίξεις καλό black metal χωρίς πάθος. Στην περίπτωση των Ολλανδών βέβαια, τα δύο συνδυάζονται υπέροχα καθώς ακολουθούμε το στριφνό και κατάμαυρο μονοπάτι τους προς την Κόλαση. Με επιρροές από όλα τα σπουδαίο ονόματα της σκηνής όπως οι Deathspell Omega, οι Misþyrming, οι Mayhem και οι Antaeus, το ντεμπούτο τους είναι μια θριαμβευτική κατάθεση που στέκεται περήφανα ως μια από τις εφιαλτικές κυκλοφορίες του 2024.
Ατόφιο black metal ντεμπούτο από την Ισλανδία. Παγωμένο μα ταυτόχρονα και ψυχωμένο, γεμάτο κιθάρες που σκίζουν την άβυσσο με τις περήφανες καταβολές τους από τον απομονωμένο βορά. Ένα άλμπουμ καθαρού μελωδικού ήχου που ξυπνάει τη μουσική παράδοση του ακραίου χώρου όπως τον αγαπήσαμε στα χρόνια που ήταν ασυγκράτητο, μεγάλο, ασταμάτητο και σοκαριστικό. Η προσέγγιση των Vafurlogi τη φέρνει στο τώρα, στο σήμερα και τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους γιατί έχει προσωπικότητα, καταφέρνοντας να κάνει το αρχαίο να ακούγεται επίκαιρο και αναπάντεχα καινούργιο.
Witch Club Satan - Witch Club Satan
Είτε θα το λατρέψετε, είτε θα το μισήσετε, δεν νομίζω πως υπάρχουν μεσαία στάδια για να περιγράψουν όσα θα νιώσετε για τον πρώτο δίσκο των Νορβηγών. Και να σας πω την αλήθεια, έτσι μάλλον πρέπει να είναι το black metal. Θα τολμούσε π.χ. να πει ποτέ κανείς «μου αρέσουν λίγο οι Darkthrone»; Δεν γίνεται. Η ακραία μουσική για να μπορεί να χαρακτηριστεί ακραία, οφείλει να γεννά και ακραία συναισθήματα. Και νομίζω πως οι Witch Club Satan αυτό το πετυχαίνουν απόλυτα. Πίσω όμως από την φαινομενική απλότητα του ντεμπούτου του, το συγκρότημα ξεδιπλώνει υποδειγματικά το όραμα του για ένα πρωτόγονο και ανελέητο black metal που παραπέμπει στην εποχή της γέννησής του, ενώ, συγχρόνως, υπενθυμίζει γιατί αυτή είναι μια μουσική φτιαγμένη για να ξεβολέψει τον ακροατή και να τον βγάλει από το comfort zone του.
Το λυσασσμένο ντεμπούτο των Χιλιανών Mayhemic είναι λες και βετεράνοι των τελών των '80s επανήλθαν στο προσκήνιο. Σκέψου τους ομοϊδεάτες Witchtrap να έχουν «κοινωνήσει» την νορβηγική, Kolbotn και περιχώρων, αύρα, με τρομερή τεχνική κατάρτιση, φοβερή ισορροπία σε πρωτοκυματικά black και thrash/death riffs, περάσματα από γερμανική σχολή σε λατινοαμερικάνικους κανιβαλισμούς, και κυρίως, με έναν ήχο από το (καλό) 1986. Μέσα σε αυτό τον αναχρονιστικό κυκεώνα, το "Toba" έχει τη στόφα ενός ντεμπούτου που θα συζητηθεί σε όσους ακόμα θέλουν τα τζιν με τα ραφτά να είναι μπλέ και όχι μαύρα. Ακόμη να το ακούσεις;
Dissimulator - Lower Form Resistance
Καναδά και tech death/thrash. Το μυαλό πάει στους Voivod, το θυμικό στους Vektor, αλλά η πραγματικότητα θέλει τους Dissimulator να είναι ένα από τα καλύτερα φετινά πράγματα που ακούσαμε σε αυτό το υποϊδίωμα. Αντισυμβατικό, ασύγχρονο, απαιτητικό, το "Lower Form Resistance" είναι ένα άλμπουμ έξυπνου, δημιουργικού ακραίου metal, το οποίο δεν απευθύνεται σε όλους. Στα συν το εξαιρετικό εξώφυλλο του, αλλά και η «επιστροφή στο μέλλον» αισθητική του, η οποία κοιτάζει μπροστά, όντας στην πραγματικότητα ταγμένη στα όσα εμφανίστηκαν στα θρυλικά ‘80s/'90s και τα πεπραγμένα τους.
Let's dig deeper: Νέες αφίξεις για όλα τα γούστα στο εύφορο underground, με το φεμινιστικό black metal τoυ ομότιτλου full-length της Lust Hag αλλά και του "Desires Profane" των Völva να ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά. To "Barbaric Metal" των Prehistoric War Cult δεν αρκεί για να περιγράψει επαρκός το χάος εντός του, και το "Aftryk" των Vægtløs είναι το ψυχωμένο post-black/screamo μέλλον που αναζητούμε. Σε πιο death metal χωράφια, τα απαιτητικά "Cerebral Purgatory" των Resin Tomb και "Hymns For The Lesser Gods" των Fathomless Ritual, πιστοποιούν μια μνημειώδη χρονιά για το ιδίωμα σε όλα τα επίπεδα. Οι Νορβηγοί Sovereign κατέχουν το ‘80s death/thrash τιμώντας επιρροές και καταγωγή στο "Altered Realities", αλλά για φινάλε σας συστήνουμε τους Ισπανούς Hässlig με το πολεμικό blackened punk του "Apex Predator" και τους Γερμανούς Traktat με το κολασμένο blackened death/crust τους στο πολιτικοποιημένο "Dogmatic Acusations".
Ο καλύτερος δίσκος μεσογειακού black metal της φετινής χρονιάς, είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας και ζυμώσεων χρόνων και προέρχεται από ένα τοτέμ της ελληνικής σκηνής. Ο Jim Mutilator έχει βαλθεί να κάνει αυτό που δεν μπορούν οι Rotting Christ των τελευταίων δίσκων, παίζοντας ένα μελωδικό heavy/black που προέρχεται από την ίδια πηγή έμπνευσης με τα τελευταία σπουδαία Rotting Christ άλμπουμ (βλ. "Aealo", "Κατά τω Δαίμονα Εαυτού"). Κορυφαίες συνθέσεις υπάρχουν διάσπαρτες σε όλο το δίσκο, παραπομπές στο παρελθόν του Mutilator με τους Christ επίσης, δίνοντας ένα αποτέλεσμα πραγματικά αξιοπρόσεκτο, μακριά από νοσταλγικές ακροάσεις ικεσίας.
Kvadrat - The Horrible Dissonance Of Oblivion
Αναλογιζόμενοι πως μιλάμε για ντεμπούτο άλμπουμ, θαρρώ πως το "The Horrible Dissonance Of Oblivion" αποτελεί μια ασύγκριτη, αδυσώπητη αποκάλυψη. Πνιγηρά ηχοτοπία, δυσαρμονικές διαθέσεις, δυστοπικές ατμόσφαιρες, το άλμπουμ σε βυθίζει στην νοσηρή του πραγματικότητα με τρόπο εθιστικό. Τα εντυπωσιακά κιθαριστικά μέρη εγκλωβίζουν και η συμπαγής ατμόσφαιρα δεν ηχεί στιγμή βαρετή ή μονότονη. Σε μια εποχή που το απαιτητικό παρακλάδι του extreme metal παραμένει ζωτικό χάρη σε αναλαμπές, το "The Horrible Dissonance Of Oblivion" αποτελεί ένα κρότο, όντας ένα άλμπουμ που θα να μνημονεύεται μελλοντικά.
Violent Definition - Progressive Obsoletion
Ο καλύτερος δίσκος των Ελλήνων thrashers, τους θέλει να φτάνουν σε νέα δημιουργικά κι εκτελεστικά άκρα. Διασκεδαστικό, δυναμικό, ανά στιγμές δαιδαλώδες και καίριο, το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Violent Definition είναι ένα μικρό διαμαντάκι της παγκόσμιας φετινής thrash παραγωγής και χαιρόμαστε πραγματικά που προέρχεται από τα πάτρια εδάφη. Μεγάλο βήμα εμπρός σε κάθε τομέα, ουσιαστικά καταφέρνει να εκπληρώσει τις προσδοκίες που ήδη υπήρχαν, με ένα αποτέλεσμα εκκωφαντικό και συντριπτικά απολαυστικό. Τα είπαμε και στην παρουσίαση, άλλωστε, good friendly violent fun, με έμφαση στις δύο τελευταίες λέξεις. Τα καλύτερα είναι μπροστά τους.
Η «Λυσιστράτη» των Eldingar, με εξωφυλλάρα του Μάξιμου Μανώλη, αποτέλεσε ένα εκλεκτό δημιούργημα του ελληνικού black metal γίγνεσθαι, φέροντας τα χαρακτηριστικά του ιδιώματος ακέραια. Το μεσογειακό black πνεύμα ήθελε τους Kawir να δίνουν το πρόσταγμα, τους Bathory τις στιγμές έμπνευσης, με το αντιπολεμικό μήνυμα να αποτελεί ένα κερασάκι στην όλη εύγευστη τούρτα. Επικότροπες, μακροσκελείς συνθέσεις είχαν την τιμητική τους, ενώ τα πολυποίκιλα ορχηστρικά στοιχεία κάνουν ακόμη πιο έντονες τις εκάστοτε ακροάσεις
Hail Spirit Noir - Fossil Gardens
Ακέραιοι στο πειραματικό χαρακτήρα τους και στην ανάγκη τους να επαναπροσεγγίζουν τον δημιουργικό τους εαυτό όποτε το νιώθουν απαραίτητο, οι Hail Spirit Noir κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που δίχασε, κατά κάποιον τρόπο, το ακροατήριο τους. Άλλοι το υποδέχτηκαν μουδιασμένα, άλλοι - σαν και τον γράφοντα - με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, αφού το καλλιτεχνικό τους υπόβαθρο τους υπαγόρευσε μια πιο χασιματική, ψυχεδελική προσέγγιση. Το "Fossil Gardens", λοιπόν, στέκει ένα αδάμαστο δημιούργημα μιας ακραία προοδευτικής μπάντας, που πάει ένα βήμα παραπέρα το όραμα τους και συνέχισε τον χαρακτηρισμό του απρόβλεπτου στα εκάστοτε καλλιτεχνικό βήμα του σχήματος.
Let's dig deeper: Οι Dødsferd στο "Wrath" στόχευσαν την κοινωνία με σκληρό black metal, οι Sørgelig του "Φθορά" σε παρόμοιο ύφος απαιτούν την προσοχή σου. Μένοντας στο Βόλο, οι Isolert με το "Wounds Of Desolation" παραμένουν υποτιμημένοι σε διεθνές επίπεδο, ενώ το "Final Breath" των Nefarious Spirit χτυπάει στο μεδούλι τις μεγάλες ώρες. Τα "Καταραμένα Λείψανα" των Μνήμα μάλλον είναι η πιο διευρυμένη τους δουλειά και μπράβο τους, και το "Dawn With No Light" καθιστά τους Ignominous νέα εγχώρια δύναμη. Οι μελωδίες επανέρχονται με το περίτεχνο "Abhorrent Flickering Of Obscurity" των Dizziness, αλλά το χάος του "White Forest Reign Lulabies" των Zakula που επικαλείται ένα κυκεώνα επιρροών για ένα φρενήρες έργο με προσωπικότητα. Η επιστροφή των Auriferous Flame με το "The Insurrectionists And The Caretakers" οπλίζει το χέρι των κατατρεγμένων με πρωτόλειο black/thrash σε μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη στιγμή. Παραμένοντας στο λατρεμένο αυτό ιδίωμα, το "Satan" των Chainsaw θα μιλήσει στα ραφτά σου. Το παραδοσιακό, εγχώριο black metal εκπροσωπήθηκε φέτος και με το "Laconic" των Thyrathen όπως και με τον "Κυδοιμό" των Kawir. Κλείνουμε την ενότητα με death metal, δηλαδή το brutal death του "Deceitful Entities" των Vulnus, και την καλώς εννοούμενη σουηδίλα του "Abhorrent Invocations" των Serement.
Καλό το full length, έχουν όμως άλλη χάρη τα EP των Agriculture. Ένα από τα πιο ζωτικά και ουσιαστικά σχήματα που έχει επιφέρει η ανανεωτική τρέχουσα φουρνιά ανοίγει ακόμη περισσότερο τα φτερά του με το "Living Is Easy". Ευφορία, έμπνευση, όραμα, θράσος, αμφισβήτηση, και μερικές ιδέες που αν αναπτυχθούν θα σμιλέψουν ακόμη περισσότερο μια εξαίσια ηχητική ταυτότητα. Οι Agriculture έχουν προσωπικότητα και εμείς δηλώνουμε εκ νέου ακόλουθοί τους.
Με κάθε τους EP, οι Γάλλοι πειραματικοί εξτρεμιστές είναι πιο κοντά στον θρίαμβο (ω ναι…) που αναμένεται να είναι το επόμενο full-length τους. Στο "Labyrinthe", οι Non Serviam εμπλέκουν τον ηλεκτρονιχιλισμό τους με το sludge και εξαπολύουν για ακόμη μια φορά ένα από τα πιο ρηξικέλευθα ηχητικά πειράματα που μπορείς να ακούσεις στον ακραίο ήχο. Είναι εντυπωσιακό το πώς καταφέρνουν, παρά την ποσότητα των κυκλοφοριών, να μην οδηγούνται σε αναμασήματα.
Extreme metal και splits πάνε μαζί από αρχαιοτάτων χρόνων. Ε, από όλα όσα ακούσαμε, ήταν αυτό το death metal διαμαντάκι που ξεχώρισε. Οι μεν Νορβηγοί και οι δε Άγγλοι ενδίδουν σε tech-death τεχνοτροπίες, και το παρόν και το μέλλον του ιδιώματος μπορούν να περηφανεύονται περήφανα για τα δύο τους τέκνα. Οι πειραματικές και prog πινελιές εκατέρωθεν δίχως να διαλύονται οι βασικοί κορμοί των συνθέσεων αξίζουν ιδιαίτερης μνείας, σε μια δουλειά που πολύ μας συγκίνησε.
夢遊病者(Sleepwalker) - Delirium Pathomutageno Adductum
Το σπουδαίο avant-garde σχήμα επέστρεψε με ένα επεκτακτικό άλμπουμ στο οποίο συμμετέχουν μουσικοί από Convulsing, Traveler, Chthe'ilist και Spiral Architect μεταξύ άλλων. Σε κάτι λιγότερο από 20 λεπτά, οι jazz, νεοκλασικές, avant συνενώσεις μπλέκονται με μια ροκ ραχοκοκκαλιά η οποία επανέρχεται διαρκώς σε ένα ρομαντικό μοτίβο. Οι Sleepwalker παραμένουν ένα μοναδικό σχήμα που καλύπτει χιλιόμετρα μουσικής και με τις πιο «ασήμαντες» στιγμές του.
Έχει μια γοητεία η συνύπαρξη old school death metal με την νορβηγική extreme ιδιαιτερότητα. Οι Dodskvad συνεχίζουν να αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα με το τρίτο τους demo, που με τον μπουντρουμιακό ήχο που παρουσιάζει, σε ωθεί στο να «σκάψεις» βαθύτερα για να το κατανοήσεις. Εκεί, θα βρεις νεκρικά κιθαριστικά leads, τρομερή διαχείριση ρυθμών, σωστό κιθαριστικό και φωνητικό τόνο, και κυρίως ένα συνδυασμό σκόνης και ισορροπίας που μόνο το κολλημένο death metal μπορεί να παρουσιάσει γοητευτικά.
Let's dig deeper: Οι Escuela Grind στο "DDEEAATTHHMMEETTAALL" συνεχίζουν τα θεματικά αφιερώματα στις επιρροές τους και οι Mammoth Grinder στο "Undying Spectral Resonance" μας υπενθυμίζουν γιατί λατρέψαμε το πάνκικο ντεθμέτσολ τους. Το Underground Express μας λάτρεψε τους Sedimentum και εμείς σας προτείνουμε την επίθεση του "Derriere Les Portes D'Une Arcane Transcendante" ανεπιφύλακτα. Οι Bastard Priest έδωσαν σημεία ζωής με το "Doomed To Decay" και καβάτζωσαν θέση στην ανασκόπησή μας μονομιάς, όπως έπραξαν και οι Ghoul με το βδέλυγμα του "Noxious Concortions". Ανεβαίνουμε στην επιφάνεια με τους Enforced που «ζεσταίνονται» με το crossover thrash του "A Leap Into The Dark", και αποχαιρετάμε με το επτάιντσο των Morbific, ονόματι "Promethean Mutilation", για τους ταγμένους death metal οπαδούς.
Abigor
Η είδηση της αυτοκτονίας του πολυοργανίστα P.K. στις αρχές Σεπτεμβρίου, εν πολλοίς σηματοδότησε ένα τέλος εποχής για τους Αυστριακούς Abigor. Αρχής γενομένης από το 1993, η δυάδα των P.K. και T.T. διένυσε ένα ρηξικέλευθο, μοναχικό, βίαιο και αντισυμβατικό καλλιτεχνικό μονοπάτι. Οι Abigor, μέσα από 14 full-length άλμπουμ και πόσα άλλα splits και Eps, δεν προσαρμόστηκαν σε καμία επιταγή ουδεμίας έκφανσης του ιδιώματος, διατήρησαν ένα αδιαμφισβήτητο προσωπικό ηχόχρωμα, και σήκωσαν ανά περιόδους σχεδόν μονάχοι τους, ως παρίες και εμμονικοί της σκηνής, τις πιο ιδιαίτερες, δύσβατες και δυσαρμονικές αποχρώσεις του ήχου αυτού.
Οι τρείς δεκαετίες της πορείας της μπάντας συχνά χαρακτηρίστηκαν από αμφιλεγόμενες επιλογές, αλλά ανέκαθεν διακατέχονταν από ένα θράσος και έναν ελιτισμό που τους ακολούθησε σε όλη τους την πορεία. Δεδομένου πως υφίστανται ήδη ηχογραφήσεις που θα βρουν το φως της δημοσιότητας, το κεφάλαιο Abigor δεν έκλεισε οριστικά. Η πλούσια δισκογραφία τους, ειδικά το εντυπωσιακό σερί που πραγματοποίησαν τα τελευταία 10-15 χρόνια, πέραν των πρώιμων στα ‘90s, αποτυπώνει ένα σχήμα με εξωφρενική πίστη στο όραμα και τον αισθητικό/ιδεολογικό του πυρήνα, στενόμυαλο, αλλά όχι κοντόφθαλμο. Η παρακαταθήκη των Abigor, με καθαρά μουσικούς όρους, μακριά από αγιογραφίες και συνυπολογίζοντας κάθε πτυχή της, μπορεί να μην διατυμπανίζεται ως επιδραστική ή μνημειώδης, είναι όμως η πεμπτουσία του ανορίοτου και ασυμβίβαστου πυρήνα μιας μουσικής που οφείλει να εξελίσσεται.
- Ανασκόπηση
- Ανασκόπηση 2024
- Doedsmaghird
- Darkthrone
- Trelldom
- Ihsahn
- Alcest
- Borknagar
- Necrophobic
- Deicide
- Six Feet Under
- VLTIMAS
- Rotting Christ
- 1349
- Master
- Dark Tranquillity
- Nile
- Kerry King
- Suicidal Angels
- Morbid Saint
- Deceased
- Flotsam & Jetsam
- Dodsrit
- Gaerea
- Selbst
- Spectral Wound
- Djevel
- Koldbrann
- Vemod
- Avmakt
- Whoredom Rife
- Mork
- Gjendød
- Aptorian Demon
- Misotheist
- Paysage D'Hiver
- Inconsessus Lux Lucis
- Lifvsleda
- Verwoed
- Cistvaen
- Gråt Strigoi
- Saidan
- Blood Incantation
- Ulcerate
- Necrot
- Replicant
- Spectral Voice
- Umbra Vitae
- Living Gate
- Undeath
- Ripped To Shreds
- Vircolac
- 200 Stab Wounds
- Gatecreeper
- Void Witch
- Tzompatli
- Bedsore
- Vitriol
- Devenial Verdict
- Atrae Bilis
- Midnight
- Oxygen Destroyer
- Bütcher
- Sabbat
- Critical Defiance
- Vicious Blade
- The Wraith
- Witchtrap
- Pentagram (Chile)
- Vulture
- Hellbutcher
- Blackevil
- Lucifuge
- Bewitcher
- Stress Angel
- Cosmic Jaguar
- Oranssi Pazuzu
- Pyrrhon
- Οπλίτης
- Scarcity
- Mamaleek
- Inter Arma
- Krallice
- Thy Catafalque
- Narzissus
- Sur Austru
- Schammasch
- Theophonos
- Serpent Column
- Ingurgitating Oblivion
- Malcomfort
- Diva Karr
- Vuur & Zijde