Immortal Bird

Δηλώνω οπαδός εκείνων των μπαντών του ακραίου χώρου που, ανοίγοντας τον ήχο τους σε περισσότερες επιρροές, κυκλοφορούν δίσκους που σπάνε τα καθιερωμένα όρια του είδους και δίνουν πιο πολυσύνθετες δημιουργίες. Είτε αυτό θυσιάζει μέρος της επιθετικότητας τους, εισάγωντας περισσότερη μελωδία, είτε, όπως στην περίπτωση των Immortal Bird, χωρίς να κάνουν βήμα πίσω στην ακρότητα της μουσικής τους αλλά προκρίνοντας πιο πολυεπίπεδες και «ανοιχτόμυαλες» συνθέσεις.

Ήδη στο δεύτερο άλμπουμ τους, "Thrive On Neglect", το μακρινό πια 2019 είχε εξελιχθεί αρκετά η μουσική τους πρόταση σε σχέση με τον αρχικό πιο χύμα death/black/crust/punk προσανατολισμό τους. Ε εδώ, στην τρίτη δουλειά τους, κάνουν ένα μεγάλο βήμα μπροστά φτιάχνοντας έναν σαφώς πιο πειραματικό δίσκο με πολλά καινούργια στοιχεία. Γρήγορα ξεχωρίζει η πιο γεμάτη παραγωγή, που έχει πιο γλυκό ήχο στις κιθάρες με ένα πιο καθαρό και ισορροπημένο σύνολο. Το εναρκτήριο "Bioluminescent Toxins" έχει κάτι από το βάρος των Behemoth αλλά με πιο δύσπεπτες μελωδίες, ατμοσφαιρικά περάσματα -που μου έφεραν λίγο στο μυαλό τους Messa- και πολύ μεγάλα παιξίματα στα ντραμς. Το "Plastered Sainthood" που ακολουθεί είναι από τα πιο καταιγιστικά του άλμπουμ, δεν ξέρω γιατί επιλέχθηκε αυτό σαν single αφού δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του. Ξεχωρίζει πάντως στο κομμάτι το τελευταίο μέρος όπου χαλαρώνει η αρχική φρενίτιδα.

Το καλύτερο τραγούδι μέσα στο "Sin Querencia" είναι το "Consanguinity". Κομματάρα που ξεχωρίζει από τις πολύ ωραίες κλειστοφοβικές κιθάρες, τα πιεστικά ξεσπάσματα και τα σκοτεινά σημεία που χτίζουν το αγχωτικό βάθος του. Αν αποφασίσεις να δώσεις μια ευκαιρία στο δίσκο ακούγοντας μόνο ένα κομμάτι, αυτό διάλεξε.

Η αντίθεση με το επόμενο "Propagandized" είναι μη αναμενόμενη, με βάση την ως εκεί ροή. Thrash κιθάρες, στα όρια του crossover με το punk, πιο hardcore λογική και ξαφνικά, από το πουθενά όμως, μια ριφάρα που φωνάζει Gojira και πάει μέχρι το κλείσιμο. Η φωνή της Rae Amitay διατηρεί τα γνώριμα υψηλά επίπεδα ενέργειας που τη χαρακτηρίζουν, χωρίς να έχει στρογγυλέψει καθόλου την εκφραστική ακρότητα της. Σε κάθε περίπτωση εντυπωσιάζει κινούμενη εξαιρετικά στα όρια του black metal και του πιο Σουηδικού στυλ.

Το "Ocean Endless" είναι αυτό που διατηρεί περισσότερο την επαφή με τον ήχο που πρέσβευαν στον πρώτο δίσκο, πιο μαύρο σκοτεινό κι απόκοσμο αλλά και με το πιο hardcore/punk πέρασμα του άλμπουμ. Για να είμαι ειλικρινής προτιμάω περισσότερο τα προηγούμενα αλλά και τα επόμενα κομμάτια, γιατί συγκεντρώνουν περισσότερα, διαφορετικά στοιχεία. Στα "Synthetic Alliances" και "Contrarian Companions" για παράδειγμα, υπάρχουν αναφορές στους Mastodon που προσθέτουν αρκετά στην ποικιλία του δίσκου, ενώ ταυτόχρονα κάποια μέρη είναι βουτηγμένα στην απόγνωση με τρόπο που φτάνει μέχρι το κατώφλι του Sludge. Το κλείσιμο έρχεται με το ομώνυμο, που είναι ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Σε πιο mid tempo ρυθμό, κατά βάση, αλλά με αλλαγές και διακυμάνσεις στις ταχύτητες και την ένταση φτάνουν ιδανικά ως το τέλος.

Οι Immortal Bird στο "Sin Querencia" βρίσκουν τον τρόπο να συνδυάσουν νέα στοιχεία, βγαίνοντας έξω από την περίφραξη του ήχου τους αλλά διατηρώντας την επιθετικότητα της ταυτότητας τους. Η μουσική τους περιγράφεται κατάλληλα από το ιδιαίτερο εξώφυλλο που σχεδίασε η Kikyz1313 (της οποίας παρεμπιπτόντως αξίζει κανείς να ψάξει την έκθεση με τίτλο The Progeny Of Chaos). Είναι δύστροπη και απαιτητική, αλλά ταυτόχρονα αρκετά δοτική σε αυτόν που θα της δείξει εμπιστοσύνη.

Το τρίτο άλμπουμ της μπάντας από το Σικάγο κάνει ένα σημαντικό βήμα και πρόβλεψη μου είναι ότι καθώς θα συνεχίσουν να εξελίσσονται, έχουν στο μέλλον να μας δώσουν ακόμα καλύτερα πράγματα. Τα περιμένουμε με ανυπομονησία αλλα και ένα παράπονο, να σταματήσουν να έρχονται κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια!