Mitochondrion

Ήταν το 2011 όταν οι Καναδοί Mitochondrion σόκαραν όλο το underground extreme metal ακροατήριο με το "Parasignosis". Ήταν μια εποχή όπου το σπηλαϊκό black/death metal κυριαρχούσε στον ακραίο ήχο, ενώ παράλληλα οι καινοτόμες δυσαρμονίες των τελών των ‘00s άπλωναν τα πλοκάμια τους σε κάθε γωνιά του παγκόσμιου χάρτη αυτής της μουσικής. Αναλογίσου μόνο πως εκείνη την εποχή μεσουρανούσαν ή ήταν στην άνοδο, μπάντες όπως οι Portal, Dead Congregation, Ulcerate, Antediluvian, Abyssal, Ævangelist, Grave Miasma, Dodecahedron, Thantifaxath, Impetuous Ritual, Diocletian, Adversarial, Auroch, Vassafor, Pseudogod, και πάει λέγοντας. Πολλές από αυτές κυριαρχούν ακόμα με σπουδαίες δισκογραφικές επιστροφές, και αρκετές, προέρχονται από τον Καναδά. Οι Mitochondrion λοιπόν, ήταν από τους καλύτερους ανάμεσα σε μια εντυπωσιακή φουρνιά, συνδυάζοντας και τις δύο προαναφερθείσες πτυχές.

Έκτοτε, ακολούθησε το EP "Antinumerology", και το split "In Cronian Hour" με τους Auroch, με τους οποίους μοιράζονταν και μέλη. Και σιωπή. Το φθινόπωρο της χρονιάς που μας αφήνει, σηματοδότησε την επιστροφή των Καναδών στην ενεργό δράση, με την άφιξη του τρίτου τους full-length, "Vitriseptome". Από την ανακοίνωσή του, το άλμπουμ άπλωσε μια σκιά θύμησης της κτηνωδίας για την οποία είναι ικανοί οι δημιουργοί του, και έθεσε τον πήχη δυσθεώρητα ψηλά, πάντα εντός των δεδομένων του ήχου τους. Φυσικά, σε μια εποχή που το death metal, βρίσκει όλο και πιο συχνά δίοδο σε κοινό έξω από αυτό, τέτοιες προσεγγίσεις είναι απρόβλεπτες και σχετικές. Όπως απρόβλεπτο, είναι και το 90λεπτο έπος που παρέδωσαν οι Mitochondrion.

Το "Vitriseptome" χωρίζεται σε τρεις ενότητες 17 συνολικά κομματιών, με τα ιντερλούδια, τις ολιγόλεπτες αλλά και εντεκάλεπτες συνθέσεις του. Είναι ένα εξωφρενικό, παρανοϊκό χάος, που κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να προσεγγίσεις επιφανειακά. Κοινώς, είναι αφιλόξενο με το καλημέρα. Η μεγαλομανία των δημιουργών του, μεταφράζεται σε αυτό το δίσκο, ως ταυτόχρονα μια ρητή καλλιτεχνική δήλωση, όσο και μια άσκηση ελιτισμού. Δίχως τίποτα από αυτά βέβαια, να διαθέτει a priori αρνητική χροιά. Από τις πρώτες, ασκητικές ακροάσεις, το νέο άλμπουμ των Καναδών καθιστά σαφές πως η εσωτερική συνοχή του ύφους τους έχει κυρίαρχο ρόλο. Πυκνά black/death riffs, τρομακτικό drumming, εξωφρενικά leads χαμένα κάτω από πνιγηρό layering, σπηλαιώδη φωνητικά, παράλληλα ηχητικά μοτίβα (άκου πχ το "Vacuuole"), όλα είναι παρόντα σε υπερθετικό βαθμό.

Οι Mitochondrion όμως, σε δεύτερη ανάγνωση, παρουσιάζουν το πιο λεπτομερές τους άλμπουμ μέχρι σήμερα. Η παράνοια του "Vitriseptome", έχει ρίζες στις αρχές των ‘10s, και, παρά τις δηλώσεις στο ΔΤ περί μιας κυκλοφορίας «που παραλίγο να κοστίσει τη ζωή όλων των εμπλεκομένων», ηχεί ως το τέλος του ήχου. Όπως όμως κάθε φιλοσοφικό δοκίμιο, ειδικά της αναλυτικής σχολής, το μεταφυσικών εμπνεύσεων "Vitriseptome", είναι εκτενές, εξουθενωτικό, με στιγμές που δεν συνεισφέρουν δομικά τίποτα άλλο πέρα από χάος της αυτοαναφορικότητας, και όμως, καταφέρνει στις ακροάσεις του να μην διαθέτει περιττή στιγμή. Πρόκειται για μια σπουδή του όλου έναντι των επιμέρους.

Έτσι, η δισκογραφική επιστροφή των Mitochondrion, όσο δύσκολα θα συγκινήσει έναν εξωτερικό, περιστασιακό ακροατή, τόσο εύκολα είναι ικανή να ισοπεδώσει κάθε αντίσταση ενάντια στη γοητεία της. Πράγματι, το "Vitriseptome", αν αφεθείς στο χάος του, αποτελεί ένα συνθετικό κατόρθωμα, που σε κάθε του riff και μουσικό μέτρο, εμπεριέχει μια κατάθεση ψυχής, γνώσης και έμπνευσης των συντελεστών του. Το «εναρκτήριο» "Increatum Vox", οι μελωδικές και δυσαρμονικές στιγμές του γκρεμίσματος που επέρχεται στο οικοδόμημα του "Flail, Faexregem!", η υποβόσκουσα τελετουργική δομή/αναπαράσταση που διατρέχει το δίσκο, η, οριακά tech-death, Lovecraft-ική φρενίτιδα του "Viabyssm", συνθέτουν ένα νοσηρό μωσαϊκό, που απεικονίζει και αντανακλά μεγενθυμένα, κάθε πτυχή του ήχου.

Με καθαρά ατμοσφαιρικούς όρους, οι Mitochondrion συνέθεσαν ένα από τα πιο επιβλητικά και «σκοτεινά» (sic) έργα στο σύγχρονο death metal. Ναι, πρόσφατα δίσκοι όπως τα "Avow", "Perdurance", "Hive Mind Narcosis", "Hypervirulence Architecture", "The Ailing Façade", "The Divine Punishment", "Succumb", "Vacuum γ-Noise Transition", "Ascetic", καταπιάστηκαν με παρόμοιες (ή επιμέρους) αισθητικές συνιστώσες, εξίσου, αν όχι περισσότερο, εντυπωσιακά. Δες αυτούς τους δίσκους ως νοητά σημεία αναφοράς σε ένα σύγχρονο πλεγμα χαρτογράφησης του ήχου, από μπάντες σε ευθεία επικοινωνία, συχνά επηρεασμένες από τους Καναδούς. Επίσης ναι, σίγουρα η σφραγίδα των Mitochondrion ως καλλιτέχνες επηρεάζει την κρίση, αλλά και την πρόσληψη του άλμπουμ από το ακροατήριο. Στην τελική όμως, στον πυρήνα αυτής της 90λεπτης αβύσσου, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά.

Κανείς δεν μπορεί να το κάνει με την προσωπικότητα των Mitochondrion. Το "Vitriseptome", είναι μια από τις κορυφαίες, σε σύλληψη και εκτέλεση, extreme metal κυκλοφορίες της χρονιάς. Είναι ένα άλμπουμ που αναμετράται ταυτόχρονα με την πρότερη δισκογραφία της μπάντας, όσα διαμεσολάβησαν στον ήχο στα χρόνια της απουσίας τους, με την συνοχή και την απαιτητική προσήλωση στην λεπτομέρεια, με τον δαίμονα της πρωτοτυπίας που συχνά υποσκελίζει την ανόθευτη έμπνευση. Είτε θα το αποδεχθείς για αυτό που είναι, είτε «προσπαθήσεις» να σου αρέσει, είτε, επιχειρήσεις να αντιπροτείνεις ένα «ναι αλλά οι τάδε άγνωστοι…» (αναγνωρίζω την ειρωνία του πράγματος), είτε θα το προσπεράσεις.

Το "Vitriseptome" όμως, ξεχειλίζει από αδιαφορία. Όπως είναι και γεμάτο από εντυπωσιακά black/death μουσικά θέματα. Οι Mitochondrion επέστρεψαν με ένα άλμπουμ βγαλμένο από μια παράλληλη διάσταση, που δεν υποκύπτει στους νεωτερικούς κανόνες των συμβατικών ακροάσεων, της επιφανειακής ανάμειξης ιδεών, του εύληπτου crossover, της αισθητικής έναντι του περιεχομένου. Δεν είναι μια ασαφής μαύρη ατμόσφαιρα μιάμισης ώρας, αλλά ένα πολυεπίπεδο metal άλμπουμ που ανταμείβει μόνο αν κοιτάξεις στο σωστό μέρος, από την κατάλληλη οπτική.

Bandcamp
Youtube