Ronnie James Dio live in Greece - Ένα μαγικό ταξίδι από το 1993 έως το 2009

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 21/05/2010 @ 16:30

Ο Ronnie James Dio υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ιστορία του rock. Τραγουδιστής, στιχουργός και συνθέτης σε τρεις από τις μεγαλύτερες και πιο επιδραστικές μπάντες του σκληρού ήχου, αποτέλεσε παράδειγμα εργατικότητας, ήθους και στάσης ζωής για όλους, μουσικούς και μουσικόφιλους.



Με τους Rainbow μας μάγεψε με τον λυρισμό του και μας έβαλε για πρώτη φορά στο μαγικό κόσμο των κάστρων, των ιπποτών και των δράκων. Εδώ να κάνουμε και μια διευκρίνιση γιατί πολλοί πιστεύουν ότι οι Rainbow ήταν το project του Ritchie Blackmore και ότι ο Dio είχε δευτερεύοντα ρόλο. Στους δίσκους που το μικρόφωνο των Rainbow κρατούσε ο μεγάλος κοντός οι στίχοι ήταν εξ' ολοκλήρου δικοί του όπως και το 50% των συνθέσεων! Το πόσο σημαντικοί ήταν άλμπουμ όπως τα "Rising" και "Long Live Rock N' Roll" στην εξέλιξη του heavy metal (σε θεματολογία, φωνητικά και συνθέσεις) δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Το αποδεικνύει το πόσα συγκροτήματα δηλώνουν ότι έχουν επηρεαστεί από αυτούς.

Το ίδιο όμως σημαντικό ήταν και το πέρασμα του Ronnie από το στρατόπεδο των Black Sabbath. Εκεί έδωσε νέα πνοή σε μια μπάντα που έψαχνε μια νέα ταυτότητα μετά την αποχώρηση του Ozzy Osbourne. Μαζί με τους Iommi και Butler στις συνθέσεις, και με τους δικούς του μαγικούς στίχους για μια ακόμη φορά, το αποτέλεσμα ήταν κορυφαίο: Τα "Heaven And Hell", "Mob Rules" και "Live Evil" δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης γι' αυτό. Έπειτα από την αποχώρησή του από τους Sabbath και με ένα μόνο μικρό διάλειμμα ("Dehumanizer") επιστροφής στις αρχές των 90s, αφοσιώθηκε κυρίως  στο προσωπικό του σχήμα.

1993 (Dio)

Οι Dio έγραψαν τη δική τους ιστορία και ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του '80 έκαναν μεγάλη αίσθηση με το show και τα εφέ που παρουσίαζαν στις συναυλίες τους. Φτάνοντας στο 1993, τη χρονιά που μας επισκέφτηκε για πρώτη φορά, το συγκρότημα συμπλήρωνε 10 χρόνια ζωής και έξι studio album. Εκείνη η χρονιά ήταν σημαντική για τη μπάντα που για πρώτη φορά γυρνούσε την πλάτη στα επικά θέματα και τον γνώριμο ήχο του. Με τον όχι και τόσο αγαπητό στους οπαδούς Tracy G στην κιθάρα (θεωρείται ο κατώτερος τεχνικά κιθαρίστας που έχει συνεργαστεί με τον Ronnie), τον Jeff (ex-Dokken) Pilson στο μπάσο και τον Vinny Appice στα drums, μας χάρισαν τρία υπέροχα ηλεκτρικά βράδια γεμάτα συγκινήσεις! Το set list αν και άλλαζε από μέρα σε μέρα, ουσιαστικά βασίστηκε στα τραγούδια του "Strange Highways", με πολλές σφήνες από Black Sabbath αλλά και Rainbow.

H πρώτη μέρα πάντως δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Σε ένα μισοάδειο Ρόδον λόγω του αγώνα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού με την Τενερίφη για το κύπελλο Uefa (4-3 για την ιστορία) και με όχι και τόσο καλό ήχο, οι Dio δεν έδειξαν αυτό που μπορούσαν. Πολλοί ήταν και αυτοί που απογοητεύτηκαν και από τον κιθαρίστα Tracy G και τις δυνατότητες του. Πάντως ο Ronnie ήταν αυτός που έπρεπε, και κατάφερε να κερδίσει τον κόσμο με τον μοναδικό του τρόπο πάνω στην σκηνή και τις φωνητικές του δυνατότητες.

Setlist 4/11/93: Intro / Stand Up And Shout / Strange Highways / Don' t Talk To Strangers / Evilution / Hollywood Black / Here' s To You / Children Of The Sea / Holy Diver / Heaven And Hell / Man On The Silver Mountain / Jesus Mary & The Holy Ghost / Pain / Guitar Solo / Pain / The Last In Line / Encore: Rainbow In The Dark / We Rock / Mob Rules

Την επόμενη μέρα τα πράγματα ήταν φανερά καλύτερα, ο κόσμος περισσότερος και ο ήχος σαφώς καλύτερος. Με το πολύ καλό set list ελάχιστα διαφοροποιημένο από το προηγούμενο βράδυ (ουσιαστικά μόνο στη σειρά των κομματιών) οι Dio εμφανίστηκαν πολύ δυνατοί και ξεδίπλωσαν τις δυνατότητές τους πάνω στην σκηνή.

Τα καλύτερα μας τα φύλαξαν βέβαια για το τέλος. Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Ρόδον η μπάντα κέντησε πραγματικά και ο κόσμος το ευχαριστήθηκε 100%, αφού οι αντιδράσεις ήταν τουλάχιστον ενθουσιώδεις. Με τον ίδιο κορμό τραγουδιών και τον Ronnie στην καλύτερή του φόρμα, ήρθαν, είδαν και μας ισοπέδωσαν πραγματικά!

2003 (Dio)

Από την υπέροχη βραδιά της 6ης Νοεμβρίου 1993, οι οπαδοί του Dio έπρεπε να περιμένουν 10 περίπου χρόνια για να βρεθεί και πάλι στην χώρα μας ο μεγάλος κοντός. Στο Ark Nr. 6, ένα χώρο (ο Θεός να τον κάνει συναυλιακό) που χώρεσε 4000 «πιστούς», ο Ronnie μας έδειξε ποιος είναι ο Βασιλιάς και στρογγυλοκάθισε ξανά στο θρόνο του! Στη σύνθεση των Dio βρίσκουμε μερικούς καταπληκτικούς μουσικούς: Ο Jimmy Bain (μπάσο), συνοδοιπόρος του Ronnie σε Rainbow & Dio, ο Simon Wright (drums), πρώην μέλος των AC/DC αλλά και των Dio, και ο Scott Warren (πλήκτρα) μόνο τυχαίοι δε μπορούσαν  να θεωρηθούν. Τελευταίο θα αναφέρω τον Craig Goldy ("Dream Evil", "Intermission", "Magica") στην κιθάρα, που μόλις είχε επιστρέψει στο συγκρότημα μετά την απομάκρυνση του Doug Aldrich και την προσχώρηση του τελευταίου στο στρατόπεδο των Whitesnake. Αυτή ήταν και η δεύτερη φορά που ο Coverdale «έκλεβε» τον κιθαρίστα του συγκροτήματος, με πρώτη την περίπτωση Vivian Campbell στα μέσα του '80.

Η περιοδεία είχε σκοπό να ενισχύσει την κυκλοφορία του πολύ καλού "Killing The Dragon", αλλά αυτή τη φορά το set list δε βασίστηκε στο καινούργιο album αλλά στην Campbell / Goldy εποχή των Dio. Πάντα βέβαια με αναφορές στο ένδοξο παρελθόν (Black Sabbath και Rainbow) και με αρκετές εκπλήξεις. Τα τραγούδια που παίχτηκαν στις 30 Ιουνίου ήταν:

Killing The Dragon / Straight Through The Heart / Stargazer / Stand Up And Shout / drum solo - 1812 / The Mob Rules / Rock & Roll / I Speed At Night / Lord Of The Last Day / Dream Evil / guitar solo / Evil Eyes / Holy Diver / Heaven And Hell / Encore: Last In Line / Rainbow In The Dark / We Rock / Medley: Man On The Silver Mountain / Long Live Rock 'N' Roll / Man On The Silver Mountain.

Εκπληκτική επιλογή με την παράσταση να κλέβουν τα "Stargazer" και "Heaven And Hell". Ποιος θα ξεχάσει το αυθόρμητο «ααα...» έκπληξης και χαράς από 4000 στόματα στα πρώτα μέτρα του "Heaven And Hell" με τον Ronnie να «διευθύνει» το κοινό ανεβασμένος πάνω στο ηχείο; Ή ποιος μπορεί να ξεχάσει την απόδοση του κοντού στο "Stargazer" 30 χρόνια μετά την ηχογράφηση του; Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν μοναδικές και επιβεβαίωσαν το μεγαλείο του συνθέτη / στιχουργού / τραγουδιστή Ronnie James Dio.

Ποιος άλλος τραγουδιστής άραγε θα τολμούσε να ερμηνεύσει ζωντανά τόσο απαιτητικά κομμάτια σε τέτοια ηλικία και πόσοι άλλοι έχουν στο ρεπερτόριο τους να επιδείξουν τόσες διαχρονικές συνθέσεις και από τρία διαφορετικά και εξίσου σπουδαία συγκροτήματα; Στο πρώτο θα απαντήσω κανένας και στο δεύτερο πολύ λίγοι. Η κατάκτηση της πρώτης θέσης στο δημοψήφισμα του site μας για την καλύτερη συναυλία του 2003 απλά επιβεβαίωσε το αυτονόητο.

2005 (Dio)

Ευτυχώς δεν χρειάστηκαν πάλι 10 χρόνια για να μας επισκεφτεί ο Ronnie. Στα πλαίσια του Rockwave αυτή τη φορά οι Dio μοιράστηκαν την ίδια σκηνή με τους Twisted Sister και τους Anthrax. Για πολλά συγκροτήματα αυτό θα σήμαινε σίγουρο «θάψιμο» αφού τέτοιυ βεληνεκούς μπάντες συνηθίζουν να κλέβουν την παράσταση με την σκηνική τους παρουσία και την ενέργεια τους πάνω στη σκηνή. Όχι όμως και για τους (πολύ δυνατούς όπως αποδείχτηκε) Dio, που μας έδειξαν τις δυνατότητες τους από τις πρώτες νότες του "Killing The Dragon" με το οποίο άνοιξαν την εμφάνιση τους. Συνέχισαν με το επικό "Egypt" από το δεύτερο album και από την αρχή φάνηκε το πόσο καλά θα περνάγαμε για την επόμενη μία ώρα και ένα τέταρτο περίπου. Πολύ καλός ήχος, η φωνή του Ronnie σε υψηλά  επίπεδα και σε σύγκριση με το 2003 πολύ καλύτερη σκηνική παρουσία. Στο τελευταίο συνέβαλε τα μέγιστα ο Rudy Sarzo που σε σύγκριση με τον Jimmy Bain «γράφει» καλύτερα πάνω στη σκηνή. Υπερκινητικός και με πολύ καλή τεχνική, κάτι που φάνηκε κυρίως στα solo του Goldy, όταν δηλαδή έπρεπε να αναπληρώνει το κενό της ρυθμικής κιθάρας που υπάρχει στις studio εκτελέσεις των τραγουδιών.



Ακολούθησε το φοβερό "Stand Up An Shout" και έπειτα o Simon Wright μας προσέφερε ένα φαινομενικά ανούσιο drums solo (με το φινάλε του να συνοδεύεται από το 1812 του Tchaikovsky, ακριβώς όπως ο Cozy Powell συνήθιζε να ολοκληρώνει τα solo του με τους Rainbow). Και λέω «φαινομενικά» γιατί ήταν απολύτως φυσιολογικό να χρειαστεί κάποιες ανάσες ο Ronnie για να μπορέσει να μας δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Τον ίδιο σκοπό πιστεύω ότι είχε και το solo κιθάρας του Graig Goldy λίγο αργότερα. Σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο για τους οπαδούς (ειδικά σε festival όπου μια μπάντα περιορίζει το πρόγραμμά της), αλλά προσωπικά προτιμώ 11 τραγούδια στην εντέλεια από 14 έτσι κι έτσι. Το θεωρώ πιο επαγγελματικό και τίμιο.

Συνεχίζοντας ακούστηκαν τα "Holy Diver" και "Sunset Superman". Για το πρώτο να πω απλά ότι τραγουδήθηκε όλο από τον κόσμο στο Terra vibe , ενώ το δεύτερο ήταν φανερό ότι μπήκε στο set list έτσι ώστε να αντιπροσωπεύεται και η Goldy εποχή των Dio. Πρόκειται χωρίς αντίρρηση για καλό τραγούδι αλλά σίγουρα υπάρχουν πιο αξιόλογα στη δισκογραφία του συγκροτήματος.

H συνέχεια ήταν βγαλμένη από τα όνειρα όλων των φανατικών οπαδών των Rainbow, αυτούς που μέχρι πρόσφατα πριν πάνε να κοιμηθούν κάθε βράδυ προσεύχονταν στον Θεό να αξιωθεί ο Blackmore να πιάσει την Stratocaster του και να φωνάξει τον Ronnie για το πολυπόθητο reunion! Σε ονειρεμένες εκτελέσεις και με εκπληκτική απόδοση από τον Ronnie James Dio στα φωνητικά, τρεις συνεχόμενοι ύμνοι του κλασσικού ροκ παρουσιάστηκαν μπροστά στα φτωχά μας μάτια! Τα "Man On The Silver Mountain", "Long Live Rock 'N' Roll" και "Gates Of Babylon" ξετρέλαναν το κοινό και ειδικά στο τελευταίο ρίγη ανατριχίλας διαπέρασαν τα σώματά μας! Στην εισαγωγή του "GOB" μάλιστα ο Ronnie θυμήθηκε τον μεγάλο του συνοδοιπόρο στους Rainbow, Cozy Powell, και του το αφιέρωσε. Η απόδοση του κοντού ήταν πάνω από κάθε προσδοκία και εδώ.

Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα (άμα έχεις ρεπερτόριο διάβαινε!) και το "Heaven And Hell" από τον ομώνυμο δίσκο των Black Sabbath μας απογείωσε σε άλλους κόσμους και ο Dio έδωσε νέο ρεσιτάλ! O Goldy, όπως και στα περισσότερα προηγούμενα κομμάτια, επέλεξε να παίξει το solo σχεδόν όπως το πρωτότυπο, κάτι που μου άρεσε πολύ και σίγουρα τον τιμά και τον ίδιο.

Επειδή όμως δεν βλέπαμε ούτε τους Rainbow ούτε τους Black Sabbath, ο επίλογος της συναυλίας γράφτηκε από δύο ύμνους των Dio, τα υπέροχα "Rainbow In The Dark" και "We Rock". Ειδικά το τελευταίο προσδιόριζε τέλεια (σύμφωνα με τον Ronnie) τη σχέση μεταξύ συγκροτήματος και οπαδών, γιατί αυτό ήταν και το κοινό σημείο μεταξύ τους. Με αυτό τον τρόπο μας αποχαιρέτησαν, αφήνοντας πίσω μόνο θετικές εντυπώσεις.

Setlist: Killing The Dragon / Egypt (The Chains Are On) / Stand Up And Shout / drum solo (incl. 1812) / Holy Diver / Sunset Superman / Man On The Silver Mountain / guitar solo - band jam / Long Live Rock 'N' Roll / Gates Of Babylon / Heaven And Hell / Rainbow In The Dark / We Rock.

2007 (Heaven And Hell)

Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του "Black Sabbath: The Dio Years" και της περιοδείας της "Mob Rules / Dehumanizer" σύνθεσης των Black Sabbath με είχε γεμίσει χαρά, αφού από το 1992 περίμενα να δω ζωντανά το συγκρότημα να εκτελεί τα αγαπημένα μου τραγούδια, κάτι που φάνταζε πολύ δύσκολο μετά την επανένωση της αρχικής σύνθεσης του γκρουπ στα μέσα της δεκαετίας του '90. 



Το έδαφος ήταν πρόσφορο για κάτι τέτοιο, αφού τα τελευταία χρόνια είχαν αραιώσει οι εμφανίσεις του αρχικού σχήματος, ενώ οι σχέσεις των Dio και Iommi, 15 χρόνια μετά τη ρήξη τους, βρίσκονταν πια στη φάση του αμοιβαίου αλληλοσεβασμού, χωρίς τις τριβές της καθημερινής επαφής δύο διαφορετικών αλλά εξίσου δυναμικών χαρακτήρων. Βοήθησε επίσης η απόφαση της εταιρίας για την προώθηση του "Dio Years", όπως και η ενασχόληση του Ozzy με τη σόλο καριέρα του, το τότε νέο άλμπουμ και την περιοδεία.

Η περιοδεία ξεκίνησε με τη μπάντα να «βαπτίζεται» Heaven And Hell και κάπως έτσι την 1η Ιουλίου του 2007 το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει για πρώτη φορά τραγούδια αποκλειστικά από τα τρία άλμπουμ των Sabbath με τον Ronnie James Dio στα φωνητικά.

Η αναμονή ήταν μεγάλη, ο κόσμος μαζεύτηκε πολύς στο Terra Vibe (βοήθησε και η παρουσία άλλων τριών δυνατών συναυλιακών ονομάτων την ίδια ημέρα) και αυτό που έμενε να δούμε ήταν το αν οι τέσσερις μουσικοί θα μας έδιναν αυτό που περιμέναμε.

Στο τέλος της βραδιάς η ικανοποίηση ήταν απλά απόλυτη. Η απόδοση των συνθέσεων ήταν φανταστική, ενώ το κοινό το ευχαριστήθηκε με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από την εμφάνιση της original σύνθεσης δύο χρόνια πριν. Τότε υπήρχε μια πρωτοφανής ένταση και μια άγρια χαρά στον κόσμο ο οποίος πίεζε να φτάσει όσο πιο κοντά μπορούσε στο συγκρότημα που περιμέναμε δεκαετίες να μας επισκεφτεί. Οι αντιδράσεις την 1η Ιουλίου του 2007 ήταν διαφορετικές. Απόλυτη ικανοποίηση, αλλά με τις αντιδράσεις πιο ήπιες και με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στο τραγούδι. Παντού γύρω μου υπήρχαν χαρούμενα, "γεμάτα" πρόσωπα ανθρώπων που τραγουδούσαν με κάθε ευκαιρία τους στίχους αυτών των αγαπημένων τραγουδιών.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το "The Mob Rules", ιδανικό για το ξεκίνημα, και η πρώτη ανατριχίλα δεν άργησε να έρθει. Τα αργά σημεία του "Children Of The Sea" τραγουδιούνται από όλα τα στόματα και η συγκίνηση χτυπά κόκκινο. Από τη δεξιά πλευρά της αρένας ακούγεται το "They say that is over..." λες και ξεπηδά μέσα από το δάσος και για ένα δέκατο του δευτερολέπτου νομίζεις ότι κάτι το απόκοσμο συμβαίνει. Επόμενη τεράστια στιγμή το "Sign Of The Southern Cross" το οποίο έπεσε στο έδαφος της Μαλακάσας σα σφυρί πάνω σε αμόνι. Το αργόσυρτο riff και ο ήχος της κιθάρας του Iommi ένοιωσα να με πιέζουν προς το έδαφος, ενώ η ερμηνεία του Dio έσβησε κάθε προηγούμενη. Ο Ronnie δεν είχε δώσει όμως τον καλύτερο του εαυτό ακόμη. Στο τέλος του "Voodoo" απογειώνει το κοινό με τη φωνή του η οποία δείχνει καλύτερη από όλες τις επισκέψεις του στη χώρα μας. Ο Iommi δείχνει να το ευχαριστιέται και ο ίδιος και τον προκαλεί με την κιθάρα σε ένα παιχνίδι το οποίο πιο πολύ μας έδειξε ότι πέρα από δισκογραφικές εταιρίες, συμβόλαια και εμπόριο, κάποιοι καλλιτέχνες δεν έχουν χάσει την αρχική τους αγάπη για τη μουσική αυτή καθεαυτή και μπορούν να «παίζουν» ακόμη πάνω στη σκηνή.

Ακολούθησαν και άλλες μεγάλες συγκινήσεις, με τον κόσμο να τραγουδά όλο το "Die Young" μαζί με τον ημίθεο του heavy metal («Ronnie είσαι κοντός αλλά ...αγαπάς», φώναξε αυθόρμητα ένας φίλος πίσω μου, προκαλώντας τρελά γέλια) και πραγματικά από ένα σημείο της συναυλίας και μετά η απόδοση του Dio έπιασε υπερφυσικά επίπεδα.

Από τα καινούργια τραγούδια ακούστηκε το "Shadow Of The Wind", στο οποίο ο Iommi απέδωσε την κυριολεκτική έννοια στις λέξεις «riff μεγατόνων» και μας κάρφωσε στο έδαφος, ενώ το "Falling Off The Edge Of the World" μας έδωσε μεγάλη συγκίνηση αρχικά με την ερμηνεία του Dio στο εισαγωγικό μέρος, ενώ μας απογείωσε αργότερα με την απόδοση του συγκροτήματος στο up tempo μέρος του.

Η συναυλία έκλεισε με το "Neon Knights" ως encore και τώρα όσοι ήσασταν χτες στο Terra Vibe αναρωτιέστε: Είναι δυνατόν να μην αναφερθώ στην κορυφαία στιγμή της συναυλίας; Φυσικά και δεν είναι, απλά στο "Heaven And Hell" θα αναφερθώ ξεχωριστά γιατί η εμπειρία αυτή δεν ανήκει απλά στις κορυφαίες της χτεσινής συναυλίας αλλά και όλης μας της ζωής. Πήρε και αυτή τη θέση της στο φιλμάκι αυτό που λέγεται ότι βλέπεις όταν βρίσκεσαι σε μεγάλο κίνδυνο και συνήθως περιγράφεται έτσι: «Πέρασε η ζωή μπροστά από τα μάτια μου.»

Μια εμπειρία που θύμισε το "Black Sabbath" δύο χρόνια πριν στο ίδιο μέρος και προκάλεσε πραγματικό «σοκ και δέος»! H φωνή του Dio και η συμμετοχή του κόσμου δημιούργησαν ένα εκρηκτικό συνδυασμό και μια ιδανική δράση και αντίδραση. Είναι αυτές οι περιπτώσεις στις οποίες και ο οπαδός ταυτίζεται με τον καλλιτέχνη αλλά και ο τελευταίος νοιώθει ότι αυτό που δημιουργεί περνάει 100% στο κοινό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σπάνια ή και καθόλου σε όλη την καριέρα ενός καλλιτέχνη και σίγουρα χαράζεται στη μνήμη για πάντα.

Χαίρομαι που ήμουν και εγώ εκεί την και μαζί με χιλιάδες άλλους περάσαμε στην ιστορία. Τη δικιά μας ιστορία.

* SMS από τον φίλο μου Νίκο Γρίκα στο τέλος της βραδιάς: «Απλά Τέλειο. Αυτό γράψε μόνο». Ίσως και να ήταν αρκετό, αλλά μόνο για αυτούς που ήταν -και ένα μέρος τους θα παραμείνει για πάντα- εκεί.

Setlist:  E5150 / The Mob Rules / Children Of The Sea / I / Sign Of The Southern Cross / Voodoo / drum solo / Computer God / Falling Off The Edge Of The World / Shadow Of Τhe Wind / Die Young / Heaven And Hell / Neon Knights

2009 (Heaven And Hell)

Παραπάνω αναφερθήκαμε στις αιτίες που οδήγησαν την δημιουργία του project Heaven And Hell. Τώρα θα μιλήσουμε για το σκοπό που εξυπηρέτησε τελικά. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από το να προσφέρει στις σημερινές γενιές την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με μια πολύ σημαντική διάσταση του φαινομένου με το όνομα Black Sabbath.

Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, η διαφορά της συγκεκριμένης σύνθεσης των Sabs με την original ήταν ο μεγαλύτερος στο πακέτο διάρκειας, φωνητικών δυνατοτήτων και στάσης ζωής τραγουδιστής της μουσικής heavy metal, o οποίος άκουγε στο όνομα Ronnie James Dio. Η Ozzy πλευρά του φαινομένου δε μπορούσε (τουλάχιστον εκείνη την εποχή) να αποτυπωθεί στο μεγαλείο που της αρμόζει, για τον απλούστατο λόγο του ότι ο "Prince Of Darkness", παρουσιάζοντας ανθρώπινες αδυναμίες, έδειξε να έχει νικηθεί από τον πανδαμάτορα χρόνο.

Ακυρωμένες εμφανίσεις, συγκινητικά βραχνιάσματα σε διάφορα shows έδειξαν ότι ο, κατά τα άλλα πολύ κοντά σε αυτό που ονομάζουμε απόλυτος performer, Ozzy έπρεπε να ξεκουραστεί και να μετρήσει ξανά τις δυνάμεις του.



O Dio από την άλλη, ακολουθώντας πιστά το δόγμα «πίνω μπύρες και αφήνω στους άλλους τη φωνητική εξάσκηση», συνέχισε μέχρι το τέλος να εκπλήσσει το κοινό με τις απίστευτες επιδόσεις του. Όλοι εμείς που τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε τα φάλτσα του Coverdale, τις «μισές» ερμηνείες του Gillan, τα μασημένα φωνητικά του Johnson και τις εμπλουτισμένες με τόνους echo τσιρίδες του Halford και που φεύγοντας από τις συναυλίες ξεστομίζουμε το κλασικό «μην έχουμε και τρελές απαιτήσεις, είναι και n χρονών» για να δικαιολογήσουμε τα είδωλά μας, δεν είχαμε αποδώσει πιστεύω ποτέ τα εύσημα που άξιζαν στον Ronnie, ο οποίος με φοβερή άνεση μας χάριζε πάντα το αυτονόητο: την ευκαιρία να ακούσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια, όπως αυτά έχουν ηχογραφηθεί.

Στο κάτω κάτω όταν πηγάινω σε μια συναυλία δε θέλω να τραγουδάω εγώ τους στίχους λες και είμαι στο μπάνιο του σπιτιού μου, δε θέλω να βαράω όλη την ώρα παλαμάκια, δε θέλω να ακούω αγαπημένους στίχους από αντικαταστάτες, δε θέλω προηχογραφημένα φωνητικά και δεν έχω βίτσιο να ξοδεύω χρήματα και χρόνο μην παίρνοντας τελικά αυτό που περιμένω.

O Dio λοιπόν ήταν για μια ακόμη βραδιά «Dio» και μαζί με τους πάντα εκπληκτικούς Iommi και Butler οδήγησαν τους οπαδούς τους σε φρενίτιδα ενθουσιασμού και τους απλούς παρατηρητές σε επικύψεις, αφού όποιος βρέθηκε στα Ολυμπιακά Ακίνητα στις 27/07/09  μάζεψε στις βαλίτσες του εμπειρίες και μνήμες θησαυρούς.

Με ένα setlist σίγουρα χειρότερο από του 2007 (με δύο τραγούδια του αδικημένου τελικά "Mob Rules" να εκτοπίζονται από αυτά της καινούργιας κυκλοφορίας), αλλά με περισσότερη ενέργεια (ειδικά από τους Dio και Iommi) και σίγουρα καλύτερη επαφή κοινού-καλλιτέχνη (καταλληλότερος ο κλειστός χώρος για ένα τέτοιο συγκρότημα), οι Black Sabbath ήρθαν, είδαν και πριν απέλθουν μας κόλλησαν στους τοίχους του γηπέδου Tae Kwon Do με τη φοβερή σε δύναμη εμφάνισή τους.

O Dio, πραγματικά άφταστος στα "Die Young", "Heaven And Hell" και "I", ερμήνευσε καλύτερα και από τις επίσημες live ηχογραφήσεις (10 φορές καλύτερος από ότι στο "Live Radio City Music Hall"), ενώ ο riff master μας εξόντωσε με το πιο βαρύ και από τη μαύρη μοίρα riff του "Follow The Tears". Οι ήχοι που γεννούσε η «δακτυλο-μηχανή» Geezer Butler μπορούσαν σχεδόν να διακριθούν, ενώ τρυπούσαν το θολό από το τσιγάρο τοπίο, ενώ ο Appice στην εισαγωγή του "Falling" ράγισε τα τσιμέντα με τα χτυπήματά του.

Το μικρό σχετικά σε διάρκεια set list και ο υπερβολικά δυνατός (ιδιαίτερα σε κάποιες στιγμές) ήχος δε χάλασαν τη διάθεση κανενός και στο σύνολό της η εμφάνιση των Sabs δε άφησε περιθώρια  για αμφιβολίες...

Setlist: E5150 / The Mob Rules / Children Of The Sea / I / Bible Black / Time Μachine / drum solo / Fear / Falling Off The Edge Of The World / Follow The Tears / Die Young / / Heaven And Hell / Country Girl - Neon Knights

Επίλογος

Η μοίρα δεν ήθελε να απολαύσουμε ξανά ζωντανά το ταλέντο του Ronnie αφού από το πρωινό της 16ης Μαίου ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης βρίσκεται στον ουρανό όπου κατά πάσα πιθανότητα ψυχαγωγεί  τους εκεί περίοικους τραγουδώντας ιστορίες για τον κάτω κόσμο. Το συγκεκριμένο αφιέρωμα αποτελεί μια σύνθεση των αντίστοιχων live reports (2005, 2007 & 2009) και ενός παλαιότερου αφιερώματος για τις συναυλίες του 1993 & 2003 που έχω γράψει στο παρελθόν για το site με κάποιες ακόμη προσθήκες / διορθώσεις.



Σκοπός της νέας δουλειάς είναι να μπορέσετε εσείς που λατρέψατε τη μουσική του Ronnie να έχετε μια πλήρη καταγραφή των εμφανίσεών του στην Ελλάδα με όλα τα set list, φωτογραφίες και εντυπώσεις σε ένα κείμενο αλλά και εγώ ο ίδιος να τιμήσω τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη του οποίου η απώλεια άφησε μια μεγάλη τρύπα στη ψυχή μου.

Καλό κατευόδιο μεγάλε φίλε.

Αντώνης Μουστάκας

  • SHARE
  • TWEET