Κολλητές ολόσωμες φόρμες, ζώνες με τεράστιες αγκράφες, φανταχτερά χρώματα κι αφέλειες, μπότες μέχρι το γόνατο και γιγαντιαίες πλατφόρμες. Ντυθείτε, βαφτείτε, θα βγούμε απόψε. Που θα πάμε; Έχει ανοίξει καινούργιο μαγαζί στο κέντρο που παίζει glam rock από τα 70’s και λέγεται Bobbie Dazzle! Βασικά, αυτό είναι το όνομα που υιοθέτησε η Sian Greenway, φωνή των Βρετανών stoner/doom Alunah, για το προσωπικό της σχήμα, και φέτος κυκλοφορεί το ντεμπούτο με τίτλο "Fandabidozi". Πρόκειται για ένα απόλυτα fun άλμπουμ που στέκεται στο γκλάμουρ rock 'n roll, όπως αυτό παίζονταν από τους Sweet, τη Suzi Quatro ή τους Mud.

Τα δέκα κομμάτια του δίσκου αποτελούν το καλύτερο αντίδοτο για τις κακές μέρες, ανεβάζουν τη διάθεση για πλάκα και βγάζουν τον χορευτή μέσα σου σε χρόνο μηδέν. Τραγουδάρες όπως το "Revolution", το "Back To The City" και το "Lightning Fantasy" φτιάχνουν τρελό κέφι, ενώ στο "It's Electric" σχεδόν μπορείς να δεις τη Sian να κυνηγάει πάνω στην κίτρινη, χιλιάρα μηχανή της τον Bill σε σκηνοθεσία Ταραντίνο. Αν η φάση super high, glam rock γεμάτο φώτα και ρυθμό είναι κάτι που γουστάρεις ή αν ψάχνεις κάτι διασκεδαστικό και χορευτικό, τότε δε θα μετανιώσεις το χρόνο που θα δώσεις στο "Fandabidozi". Θα περάσεις πολύ καλά, κάθε φορά που θα το βάλεις.

Ο Per "Hellbutcher" Gustavsson δεν μπορεί να ξεχάσει την ανίερη τέχνη του. Οι τίτλοι τέλους των επιδραστικών Σουηδών black/thrash αρχόντων Nifelheim δεν υπήρχε περίπτωση να τον κρατήσουν αδρανή έκτοτε. Μάζεψε φίλους από τους Unleashed, Bloodbath, Mordant, Gaal's Wyrd και στο ομώνυμο ντεμπούτο του αποφασίζει να επιστρέψει στα κολασμένα μονοπάτια της underground extreme metal κληρονομιάς του, έχοντας ξεδώσει και με παραδοσιακό doom metal με τους Friends Of Hell. Τα 34 λεπτά του δίσκου, κινούνται στα γνώριμα ηχοχρώματα του ‘90s black/thrash, με έξτρα δόσεις Mercyful Fate παράνοιας όπως και λατινοαμερικάνικης τραγίλας. Κυρίως όμως, οι οκτώ κομματάρες, σε ένα εντελώς retro ύφος και με αφοσίωση στην λεπτομέρεια, μπορεί να απευθύνονται μεν στους απολύτως ταγμένους οπαδούς των Nifelheim και του υπο-ιδιώματος εν γένει, αλλά δεν παύουν να αποτελούν και, οριακά αδικαιολόγητα δεδομένης της χρόνιας εμπειρίας των μελών, μια εντελώς αναζωογοννητική πνοbuή πάνω σε ένα στριφνό ιδίωμα. Νεκροζώντανη απόλαυση.

Bandcamp
Youtube

Οι Helevorn έρχονται από την Ισπανία και στοιχειώνουν τον κόσμο μας με το σύγχρονο και ογκώδες goth/doom metal τους από το 1999. Παρόλα αυτά το "Espectres" είναι μόλις ο πέμπτος δίσκος τους και έρχεται με ανανεωμένη σύνθεση αφού μόνο ο τραγουδιστής, Joseph Brunet, και ο κιθαρίστας, Sandro Vizcaino Padilla, ήταν στο προηγούμενο "Aamamata". Η μουσική τους είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα με ένα μείγμα καθαρών και brutal φωνητικών αλλά και βαριές κιθάρες, συχνά αργόσυρτες, που συνδυάζονται ωραία με τα πληκτρα και το rhythm section.

Προσωπικά απόλαυσα περισσότερο τα κομμάτια τους που είχαν στο προσκήνιο τα πλήκτρα, όπως το "Signals" και το "L’Endema", βρήκα περισσότερο ενδιαφέρον εκεί βλέπετε. Το στοιχείο που δεν εκτίμησα ιδιαίτερα όμως είναι τα καθαρά φωνητικά που δυστυχώς υστερούν σε ερμηνευτική ένταση, αλλά τουλάχιστον είναι τοποθετημένα σωστά στο χώρο της μουσικής τους.

Νομίζω ότι είναι σημαντικό, για να κάνουν ένα παραπάνω βήμα, να δείξουν στο μέλλον μεγαλύτερη συνθετική συνέπεια και ίσως να επιμείνουν λίγο περισσότερο στα χαρακτηριστικά που υπηρετούν καλύτερα. Μέχρι τότε πάντως υπάρχουν καλές στιγμές να κρατήσουμε από το "Espectres".

Το σπουδαίο με τον Thompson, αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει μέχρι σήμερα, είναι το πώς οι αστείρευτες ιδέες που παράγει η κιθάρα του, οι χαρακτηριστικές φράσεις του, το folk rock πάιξιμό του που όρισαν λίγο πολύ τι θα πει folk rock στην ηλεκτρική κιθάρα (τουλάχιστον στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού) ήταν πάντα, και παραμένει, στην υπηρεσία της σύνθεσης. Μπορεί ήδη από τους Fairport Convention να είχε αυτό το χαρακτηριστικό, αλλά ειδικά στη solo ή σχεδόν solo καριέρα του (βλ. τους εκπληκτικούς πρώτους δίσκους με την τότε σύζυγό του) παραμένει ένας singer songwriter με πρόσθετο προσόν την εκπληκτική του ικανότητα στην κιθάρα. Εκπληκτική με την έννοια της ουσίας, του χαρακτήρα, του ήχου. Και της τεχνικής ικανότητας χωρίς όμως τη μεγαλομανία της επίδειξης.

Το ότι όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά παραμένουν ισχυρά στον 19^ο δίσκο του είναι τεράστιο επίτευγμα. Αν μάλιστα δεν πρόδιδε την ηλικία του η λίγο πιο βραχνή φωνή του, εύκολα θα θεωρούσε κανείς ότι ο δίσκος αυτός προέρχεται από τις καλύτερες εποχές του. Αυτό ταυτόχρονα μπορεί να σημαίνει ότι δεν εξερευνεί νέες ακτές και μάλλον κινείται σε γνώριμα νερά. Όσο όμως το κάνει τόσο πειστικά και ποιοτικά, εμείς θα είμαστε δίπλα του.

Όταν άκουσα το "Oil of Every Pearl's Un-Insides" της Sophie, ένιωθα ότι είχε ανοίξει ένα νέο μουσικό μονοπάτι που ως τότε δεν είχα ξανακολουθήσει όμοιό του. Η αιφνιδιαστική και αιχμηρή hyper-pop της, που μέσα από τον θόρυβο άφηνε να κυλούν όχι ρυάκια, αλλά ποτάμια ολόκληρα συναισθήματος, με είχε πιάσει απροετοίμαστο. Το σοκ όταν έμαθα πως πέθανε πέφτοντας από μία ταράτσα κατά τη διάρκεια της καραντίνας (και μάλιστα ενώ διέμενε στην Αθήνα), ήταν από τα λίγα που έχω βιώσει τόσο έντονα.

Το "Sophie" είναι το φερόμενο ως σχεδόν-ολοκληρωμένο δεύτερο άλμπουμ της, που ανέλαβε να τελειοποιήσει ο αδερφός της, Benny Long. Σ' αντίθεση με το ντεμπούτο της, βρίθει features, όμως επίσης είναι πολλά, πάρα πολλά σκαλοπάτια κάτω σε ποιότητα. Δεν ξέρω αν πρόκειται για το συνηθισμένο cash-grab που ακολουθεί το θάνατο μουσικών, ή αν πρόκειται για μία σχεδιασμένη στροφή που θα έπαιρνε η μουσική της Sophie. Ωστόσο, ακούγεται άδειο, άτακτο, χωρίς συνοχή, και χωρίς ψυχή. Το γεγονός ότι δεν είχε πάρει την έγκριση της ίδιας της Sophie για να κυκλοφορήσει, και τα 67 ολόκληρα λεπτά της διάρκειάς του (συγκριτικά με τα 39 του προηγούμενου), δείχνουν μία βιασύνη να πακεταριστεί ό,τι ξέμεινε. Το "Sophie" δεν ανταποκρίνεται στα όσα δημιουργούσε η Sophie Xeon όσο ήταν εν ζωή, ούτε στο μοναδικό LP της ούτε στα ιδιόρρυθμα singles της, και όλες οι εκλάμψεις του σβήνουν γρήγορα, υπενθυμίζοντας για πάντα πως η Sophie έφυγε νωρίς.

Rest in Peace.

Spotify 

Οι Νορβηγοί Avmakt συναποτελούνται από τους Kristian Valbo (τύμπανα, μπάσο, φωνητικά / Dodskvad, Black Magic, Obliteration, Aura Noir) και Christoffer Bråthen (κιθάρες, μπάσο, φωνητικά / Condor, Black Viper, Black Magic, Flight) και το ντεμπούτο τους "Satanic Inversion Of…" είναι ένα γράμμα αγάπης προς τους Darkthrone της διετίας 1992 - 1994. Ειλικρινά, από τον συγκλονιστικό κιθαριστικό τόνο (ο Nocturno Culto πρέπει να χαμογελά κρυφά) μέχρι την παραμικρή ηχητική και συνθετική λεπτομέρεια, ο τρόπος που το πρώτο full length των Avmakt νεκρανασταίνει μια τόσο συγκεκριμένη αισθητική με τόσο μη αντιαισθητικό τρόπο, οφείλει να μνημονεύεται.

Τα 45 λεπτά και οι έξι συνθέσεις του "Satanic Inversion Of…" δεν χρήζουν ειδικής μνείας. Τριάντα χρόνια μετά, με εκατοντάδες μπάντες - μιμητές σε όλο τον πλανήτη, δεν ξέρω πόσοι μπορούν να περηφανεύονται πως πέτυχαν το στόχο τους τόσο τέλεια. Αν οι Darkthrone έβγαζαν σήμερα αυτό τον δίσκο, απανταχού gatekeepers και χιπστεράδες πάσης μουσικής γενεαλογίας θα αυτοπυρπολούνταν σε ένδειξη μεταμέλειας, αιώνιας πίστης, θα έμπαινε και στην τελευταία λίστα οποιουδήποτε μέσου. Οι Avmakt δεν τα χρειάζονται αυτά, και δεν θα τα έχουν. Λίγη σημασία έχει όμως. Συγκλονιστικός δίσκος.

Bandcamp
Youtube

Τρία χρόνια μετά το ομότιτλο LP τους οι Καναδοί Bootlicker επέστρεψαν με μια νέα δόση βρωμιάς και βίας. Το "1000 Yd. Stare" βρίσκει την πεντάδα να συνεχίζει να μπλέκει hardcore, street punk και oi!, με μια έξτρα όμως δόση μουσικότητας. Ναι, κάπου στο βάθος, οι Bootlicker διατηρούν την γκρούβα και τα τρομερά ρυθμικά μέρη που τους χαρακτηρίζουν. Έτσι, ανάμεσα σε μια τρομερή συνομοταξία που περιλαμβάνει σχήματα όπως οι Rat Cage, The Flex και Chain Whip, οι Bootlicker με την προσέγγισή τους σε ρυθμό και συγχορδίες, εντάσσοντας μια κλασική πανκ ενέργεια στα τσαμπουκαλεμένα φωνητικά, προσφέρουν εκ νέου δέκα ακατέβατες κομματάρες. Αν ακούσεις προσεκτικά το "1000 Yd. Stare" είμαι βέβαιος πως θα αντιληφθείς ότι οι Bootlicker αν και δεν αφήνουν στιγμή το πόδι από το γκάζι, φροντίζουν να κάνουν τις συνθέσεις να αναπνέουν, και να αποπνέουν. Το τι, μένει να το ανακαλύψεις.

Bandcamp

Ακολουθώ, παρακολουθώ και ακούω τους Gnod αρκετά χρόνια. Έχω ακούσει καλά, μέτρια αλλά και κακά πράγματα από αυτούς. Δεν είναι σταθεροί και εκτός του ότι αλλάζουν τρόπο, στιλ, παίξιμο και αναφορές, κάπως μπερδεύουν και με τις ιδέες τους. Προφανώς και δεν το κάνουν επίτηδες και σίγουρα τους τιμά ότι είναι γνήσιοι, αυθεντικοί και δεν πάνε με την πεπατημένη. Mε τα χρόνια μπόρεσαν να ξεχωρίσουν για αυτό που θα όριζα ως μια παράξενη αλλά ορισμένη «περιέργεια» στον πειραματισμό με διαφορετικές ιδέες ανά δίσκο, αλλά με αναφορές κυρίως στην νεοψυχεδέλεια και στο διαφορετικό noise-rock. Το κομμάτι "Kapal Bhati" για να πάμε απευθείας στα δύσκολα, είναι επιεικώς μια τεράστια βλακεία. Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγω για να ηχογραφηθεί. Ειδικά σε έναν δίσκο, που τα υπόλοιπα κομμάτια προσπαθούν συνθετικά και με την ανάλογη ενορχήστρωση να δείξουν κάτι διαφορετικό. Σε συνδυασμό με έναν πολύ ελεύθερο rock ήχο, πιο γαλήνιο στο "Peace At Home", κάπως πιο τολμηρό στο "Dream On"κυριαρχούν drones στο παρασκήνιο, περιστασιακά ήχοι πιάνου και απαλές κινήσεις κιθάρας εντός του αντιληπτού εύρους. Πολλά επαναλαμβανόμενα σημεία και σκόρπιες γρηγοριανές χορωδίες. Σίγουρα έχουν προτείνει πολύ πιο ενδιαφέροντα και πειστικά πράγματα στο παρελθόν. Εδώ κυριαρχεί η σύγχυση και ο αυτοσχεδιασμός, αλλά με μια ενοχλητικά επίμονη έννοια και μουσική έκφραση.

Bandcamp

Στο ντεμπούτο των The Verge θα βρει κανείς όσα ψάχνει από την τυπικά εξαιρετική νορβηγική heavy/prog/jazz. Το νεαρής ηλικίας κουαρτέτο (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, σαξόφωνο) διαθέτει μια πολύ μεγάλη συνθετική γκάμα και παραδίδει τραγούδια που ξεκινούν από πολύ βαριά και θορυβώδη που παραπέμπουν στις πιο άγριες free improv στιγμές των King Crimson, μέχρι πιο ήπιες συνθέσεις κλασικής, μελωδικής jazz. Και τα πάντα ενδιάμεσα. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση φοβερά ικανοποιητικής ποικιλίας, από την άλλη ίσως λείπει ένα κάπως πιο συγκεκριμένο υφολογικό στίγμα. Για τα παιξίματα δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, οι παίκτες είναι όλοι εξαιρετικοί, ξεχωρίζει όμως το σαξόφωνο του Aksel Rønning και τα τύμπανα του Ingvald Andre Vassbø (Motorpsycho). Το ντεμπούτο των The Verge είναι συνοπτικά ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο άλμπουμ - κι εννοείται πως όποιο γκρουπ μπορεί να γράψει ένα τραγούδι σαν το "Nessesse" πρέπει να το πάρουμε πολύ στα σοβαρά.

Bandcamp

Η τελευταία φορά που με απασχόλησαν σοβαρά οι Motorspycho, ήταν με το εξαιρετικό "Ancient Astronauts" το 2022, όπου ψιλοσατύριζα την τάση να αποθεώνουμε κάθε δίσκο τους σ’ αυτό εδώ το σάιτ. Έτσι, οι Νορβηγοί αποφάσισαν να σπάσουν πλάκα μαζί μου, κυκλοφορώντας πέρυσι το "Yay!", έναν δίσκο με ακουστικά τραγούδια, για το οποίο γράψαμε στις σελίδες αυτού του σάιτ: Error 404, review not found. Στο "Neigh!", λοιπόν, επιστρέφω ταπεινά, και χωρίς μεγαλοστομίες, και χέυ, δεν είναι άσχημα – όμως χωρίς εξάρσεις.

Τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο δίσκο, σύμφωνα με το συγκρότημα, δεν ταίριαζαν πουθενά, και αποφάσισαν να τα κυκλοφορήσουν όλα μαζί, σαν να πρόκειται για «party απόκληρων». Απομακρυνθείτε απ’ τα progressive rock έπη της μεγάλης τριλογίας. Eδώ έχουμε κατά κύριο fuzz psychedelic rock, με lo-fi παραγωγή και folk περάσματα, με μουσικές που θα μπορούσαν να έχουν γράψει οι Brian Jonestown Massacre σ’ ένα τζαμάρισμα με τον Ty Segall. Πρόκειται για αυθόρμητη μουσική, παιγμένη με αρκετή μαεστρία και ψυχή, αλλά χωρίς να έχει αξιώσεις για να είναι κάτι παραπάνω από ένα δημιουργικό ξέσπασμα μικρής κλίμακας. Βέβαια, υπάρχει κι εδώ ένα "Elysium, Soon", με μία αβίαστα cool εισαγωγή, που περιμένει να σε πιάσει απ’ το γιακά. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το "Neigh!", όπως κι ο προκάτοχός του, είναι ένα ακόμη άλμπουμ που δεν θα συγκλονίσει κανέναν πέρα απ’ τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του συγκροτήματος, κι ακόμη κι η δική τους ετυμηγορία θα είναι κάπου μεταξύ του ναι και του όχι.

Bandcamp

Το 2017 με το "The Crowning Quietus", οι Άγγλοι black metallers ILL έδειξαν πως μπορούν να ξεχωρίσουν στο underground με την προσωπική τους άποψη για το ιδίωμα. Στο φοβερό split του 2021 "SameLilith", το σχήμα έδειξε πως δεν έχασε τον στόμφο του, και το φετινό "Temples Colliding In Fire" τους βρίσκει στην κορυφαία, πιο αποθεωτική στιγμή τους. Τα επτά κομμάτια του άλμπουμ, βασίζονται εξίσου σε παραγωγή αλλά και πολλά riffs, και αντλώντας αναφορές από σχήματα όπως οι Negative Plane, Malokarpatan, Funereal Presence, Wode, Predatory Light, Spirit Possession, κλπ.

Το μεγάλο ζητούμενο όμως του "Temples Colliding In Fire" δεν είναι άλλο από τις επιβλητικές του δυναμικές. Οι Inconsessus Lux Lucis κατάφεραν να συνθέσουν ένα από τα πιο ευφάνταστα black metal άλμπουμ της χρονιάς, καταφέρνοντας να κινούνται σε πλήρως παραδοσιακά μονοπάτια, δίχως να καθίστανται νοσταλγικοί. Ο τρόπος που το πετυχαίνουν, δεν είναι άλλος από την έκδηλη αγάπη τους για το κλασικό metal. Μια αγάπη βλάσφημη, που τους οδηγεί σε απολαυστικά μα και αποκρυφιστικά μονοπάτια.

Bandcamp
Youtube

Το ατμοσφαιρικό, μελαγχολικό black metal μου ταιριάζει πολύ, είναι μάλιστα από τα είδη που πάντα με επηρεάζουν και με ρουφάνε στην μαυρίλα τους όταν αποφασίσω να βάλω. Η Asarhaddon είναι μια κολεκτίβα από τη Γερμανία που κυκλοφόρησε φέτος το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ της και παίζει ακριβώς αυτό, κατάμαυρο καταθλιπτικό black metal.

Καταρχάς να προειδοποιήσω ότι το Êra αποτελείται από τέσσερα κομμάτια συνολικής διάρκειας 57 λεπτών. Ο χρόνος κυλά αργά εδώ, χτίζοντας το σκοτάδι γύρω του μέσα από την επαναληψιμότητα, στα όρια του post, πολύ δυνατών θεμάτων και δεσμευτικών μελωδιών. Οι τροποποιήσεις στη δομή, όταν είναι επιθυμητές, έρχονται κυρίως από τα τύμπανα που χρωματίζουν διαφορετικά το κομμάτι αλλάζοντας το παίξιμο τους. Μέσα από την πνιγηρή ατμόσφαιρα που φτιάχνουν τα κομμάτια αναδύεται και η πολύ εκφραστική φωνή που δίνει επιπλέον βάθος στη μουσική των Γερμανών. Αυτό όμως που ξεχωρίζει σίγουρα στο άλμπουμ είναι το μπάσο που θα τραβήξει συχνά την προσοχή τόσο για τα παιξίματά του όσο και για τον ήχο του. Γενικά η παραγωγή είναι άριστη στο Êra, και αυτό βοηθά πολύ.

Αν είσαι στη φάση του μελαγχολικού ακραίου ήχου και θες να χαθείς μέσα σε ένα τέτοιο άλμπουμ αυτό εδώ είναι από τις πολύ καλές κυκλοφορίες του χώρου φέτος.

Αν αραδιάζαμε την προϋπηρεσία των μελών των Life Abuse, θα φτάναμε από τους Deathsquad και τους Under Attack μέχρι τους Limp Wrist και τους Self Defence Family. Tο λες και supergroup. Στο ντεμπούτο τους, "Systematization", συνδυάζουν τους Negative Approach, τους πρώιμους Megadeth και γενικά τα κοφτά thrash-αριστά riffs με το αγγλικό crust τελών των ‘80s. Σκέψου λοιπόν σκληρές κιθάρες που διατηρούν το δραματικό στοιχείο σε leads και σόλο, φωνητικά που φλερτάρουν με το metal/punk, και κυρίως 24 απολύτως σφιχτά λεπτά. Το "Systemization" είναι βγαλμένο από την εμπειρία των μελών των Life Abuse, ηχεί οργισμένο όσο και μελετημένο, και απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς οπαδούς του ήχου. Αν όμως αποφασίσεις να ενδώσεις, να ξέρεις πως θα γοητευθείς από την άνεση με την οποία εναλλάσσονται τα δέκα κομμάτια του ενώ διατηρούν τον όγκο τους.

Bandcamp

Φτάνοντας στο τρίτο τους full-length, οι Βρετανοί Five The Hierophant έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν ως μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες νεότερες avant-metal μπάντες. Με lead όργανο το σαξόφωνο και τις θρηνητικές του μελωδίες, το κουαρτέτο επιχειρεί ξεκάθαρα να καταδυθεί σε darkjazz ατραπούς, διατηρώντας όμως ένα doom metal περίβλημα. Το εγχείρημα είναι δύσκολο και τολμηρό και το αποτέλεσμα συχνά γεννάει τα σκοτεινά συναισθήματα που επιδιώκει. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορώ να προτείνω τους Five The Hierophant ως απολύτως συναρπαστικούς, δυστυχώς όμως δεν αποφεύγουν ολοκληρωτικά την μονοτονία. Όντας instrumental - χωρίς δηλαδή την δυνατότητα να αποσπάσουν την προσοχή του ακροατή από την μουσική - το "Apeiron" ακούγεται συχνά σαν να επαναλαμβάνει την ίδια κλίμακα, το ίδιο riff και την ίδια ακριβώς διάθεση. Αν θεωρήσουμε αυτήν την έλλειψη ποικιλίας ως μειονέκτημα, τότε το άλμπουμ έχει ελαττώματα. Αν όχι, τότε επιτυγχάνει τον στόχο του και οικοδομεί έναν σκοτεινό jazzy doom κόσμο που ηχεί ιδιαίτερα ελκυστικός.

Bandcamp

Ναι, για την ίδια μπάντα πρόκειται. Εκείνη που πρωτοεμφανίστηκε με το EP "Ancient Sword Cult" στις αρχές του χρόνου, ενθουσίασε και άφησε υποσχέσεις. Μάλλον αδικήθηκε κιόλας, καθώς άξιζε full review & στικεράκι. Ας όψεται ο κόφτης που θέλει τα EP να μένουν δίχως το rocking αυτοκόλλητο υπεροχής. Αρχή με EP, συνέχεια με demo, προβλέπω live και κατόπιν full length για τους Γερμανούς, χα. Οι δύο νέες συνθέσεις ενισχύουν το όραμα της μπάντας περί επικού και ταυτόχρονα λυρικού metal, ανατατικού και συνάμα μελαγχολικού, με προεξάρχουσες τις κιθαριστικές μελωδίες. Ένα σημείο σύγκλισης των Atlantean Kodex, Warlord & Solstice, αν κάτι τέτοιο βγάζει νόημα. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι με μόλις επτά συνθέσεις συνολικά, η ταυτότητά τους είναι ευδιάκριτη και μάλλον οφείλει αρκετά στις ερμηνείες του David Kuri (Flame, Dear Flame). Ο καιρός κυλάει τάχιστα, το 2025 δεν αργεί, πόσω μάλλον ο Μάρτης και η έλευσή τους στο UTH. Προτείνω να μην τους χάσετε, έστω και άνευ full length δίσκου.

Bandcamp

Θυμάσαι πως γκρίνιαζα νωρίτερα φέτος για την σχετική υποτονικότητα των Elephant9; Ναι, ίσως οι studio δουλειές τους είναι λίγο πιο χαλαρές απ’ όσο θα έπρεπε, στα live τους όμως τα πάντα ανατρέπονται - και ειδικά όταν ένας σπουδαίος κιθαρίστας όπως ο Terje Rypdal (μακροχρόνιος ECM καλλιτέχνης και μέλος του Jan Garbarek Quartet) ανεβαίνει μαζί τους στην σκηνή. Η προσθήκη της κιθάρας προσθέτει φαντασία και κόψη, το rhythm section απελευθερώνεται κι άλλο κι ο υπέροχος Ståle Storløkken βρίσκει τον συνοδοιπόρο που χρειάζεται. Η τετράδα πετάει φωτιές καθώς ανεβοκατεβαίνει εντάσεις και ρέει ανάμεσα σε αεικίνητες δυναμικές και παιχνιδιάρικα jams, και σαν αποτέλεσμα το jazz rock των Elephant9 γίνεται κτηνώδες, πολύχρωμο, κλασικό. Οι βαριές σκιές των 70s King Crimson και των Mahavishnu Orchestra αχνοφαίνονται στο παρασκήνιο και το διπλό "Catching Fire" μετατρέπεται σε ένα από τα πιο απαραίτητα live άλμπουμ της χρονιάς για κάθε λάτρη της οργανικής, προοδευτικής fusion μουσικής. Και ναι, οι Elephant9 είναι μια πραγματικά καλή μπάντα.

Rune Grammofon

Στον τρίτο τους δίσκο, οι Oxygen Destroyer συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους. Το σχήμα με έδρα το Σηάτλ και το Πόρτλαντ, παίζει κολασμένο, υψηλών οκτανίων death/thrash/black metal στιχουργικά επικεντρωμένο στον κόσμο του Godzilla και των kaiju. Στο νέο τους δίσκο, πραγματεύονται τα φανταστικά ηρωικά κατορθώματα του Gamera. Ω ναι, τα πράγματα είναι σοβαρά. Επί 34 λεπτά, οι Oxygen Destroyer (ονομασμένοι από οπλο εξόντωσης του αγαπημένου μας ραδιενεργού βασιλιά των τεράτων) παραδίδουν μάλλον το αρτιότερο thrash-oriented metal άλμπουμ που θα ακούσεις φέτος. Η ορμή και η ποιότητα των riffs των εννέα κομματιών του "Guardian Of The Universe" δεν αφήνει τίποτα στο διάβα της, ενώ όσο προχωρούν οι ακροάσεις καθίσταται εύκολα αντιληπτό πως εδώ δεν υπάρχει περιττή στιγμή. Είναι πολύ σπάνιο στη σημερινή σκηνή ένας τέτοιος δίσκος να καθηλώσει αποκλειστικά και μόνο χάρη στην ουσία των κομματιών του. Προετοιμάσου λοιπόν για τιτάνιο moshing, και μην ξεχάσεις να δεις το "Godzilla Minus One". Εκπληκτικό άλμπουμ για όσα άτομα εκτιμούν την κιθαριστική βία του παλαιομοδίτικου metal.

Bandcamp
Youtube

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Kiva είναι μια ιδιαίτερα αξιόλογη κυκλοφορία στον χώρο του μελωδικού post/sludge metal. Το "An Elegy Of Scars And Past Reflections" πατάει στα βασικά σημεία των ειδών που εκπροσωπεί, υλοποιώντας αυτό που το εξώφυλλο του επιτάσει. Μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που εντείνεται από την απουσία φωτός. Οι πέντε - στην πλειοψηφία τους μακροσκελείς - συνθέσεις χτίζουν αυτή την ατμόσφαιρα βήμα-βήμα εως ότου φτάσουν στην κορύφωση. Εκεί κάπου ο ακροατής επιτρέπεται να πάρει ανάσα.

Βαδίζοντας στα χνάρια των Amen Ra, Cult Of Luna αλλά και των δικών μας Allochiria, οι Kiva δείχνουν πως έχουν τις δυνατότητες να παίξουν όμορφα, αλλά κυρίως, ποιοτικά. Στα θετικά του είναι πως ο δίσκος ενδείκνυται και για αμύητους στο post/sludge metal, αφού σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με δύστροπο υλικό. Οι μελωδίες δεν λείπουν, ενώ σε λίγες στιγμές θα ακούσουμε και καθαρά φωνητικά. Κατα κύριο λόγο, ωστόσο, ο Δημήτρης δεν χαρίζεται στο μικρόφωνο, ενώ στο "Delusion" του κάνει παρέα ο Viktor Kass των LLNN, φτιάχνοντας έτσι ένα από τα καλύτερα σημεία του δίσκου.

Bandcamp

Η σουηδική σκηνή είναι εγγύηση επίτευξης μίας επαρκούς ποιότητας (κατ’ ελάχιστον) και η δουλειά αυτή του Hjelm (δεύτερη προσωπική) δεν αποτελεί εξαίρεση. Κινούμενος στο χώρο του instrumental prog με έντονο το μελωδικό και λυρικό στοιχείο, χωρίς καθόλου τεχνικές ακροβασίες, το "Into The Night" στηρίζεται στην ατμόσφαιρα και την αμεσότητα των ήχων, παρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια εντυπωσιασμού. Βρίσκεται κάπου δηλαδή στη φιλοσοφία του "Snow Goose" των Camel όχι όμως και στον ήχο του ή την ποιότητά του, μην παρεξηγηθώ.

Κυριαρχεί η κιθάρα και τα πλήκτρα, με τη ρυθμική βάση απλώς να προσθέτει χρώμα όπου απαιτείται. Τα πλήκτρα, μάλιστα, αλλού κι αυτά απλώς ζωγραφίζουν στο φόντο, αλλού περνάνε στο προσκήνιο και διεκδικούν τον πρωταρχικό συνθετικό και εκτελεστικό ρόλο, όποτε και το αποτέλεσμα αγγίζει το synth-wave. Ως κυκλοφορία είναι συνολικά ευχάριστη και αποτελεί καλή, αλλά κατά κανέναν τρόπο απαραίτητη, προσθήκη για τους φίλους του είδους, στερείται όμως βάθους που θα προσελκύσει και ακροατές άλλων ειδών.

Μετά τις πανσελήνους του Απριλίου και του Ιουλίου, ο αγαπημένος Steve Von Till κλείνει την τριλογία του "Triptych" με το γεμάτο φεγγάρι του Οκτώβρη - το λεγόμενο Hunter's Moon. Όπως το πρώτο και το δεύτερο μέρος, η κατάληξη της τριλογίας σηματοδοτεί ένα μεγάλο ηχητικό ταξίδι προς προγόνους που δεν ξεχάστηκαν, προς μισοκρυμμένα σύμβολα και μισοξεχασμένες παγανιστικές δοξασίες. Κάπου ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και το ambient, τα κοσμικά drones και στοιχεία από new age, ο Von Till έχει σκαρώσει έναν ήχο μυσταγωγικό και απόλυτα υπνωτιστικό. Οι σπάνιες και τρομερές μπασογραμμές, το ανατριχιαστικό sample με την φωνή του ποιητή Ezra Pound, καλεσμένοι από σχήματα όπως Yob, Deafkids, Petbrick αλλά κυρίως αυτή η επίμονη εστίαση προς έναν πνευματικό κόσμο που πρέπει πάση θυσία να επιβιώσει, αποτελούν συστατικά μιας ακόμη έξοχης κυκλοφορίας. Το "Triptych" συνιστά συνολικά ίσως την καλύτερη δουλειά του Harvestman και θα χαρώ πολύ αν μια μέρα κυκλοφορήσει ως ένα μεγάλο, ενιαίο έργο. Ακόμα όμως και αν παραμείνει στα τρία διακριτά του μέρη, αυτό το ταξίδι έχει μια μεγάλη παλλόμενη καρδιά και μια φωτιά που ποτέ δεν σβήνει.

Bandcamp

Τρία χρόνια μετά το πιο πρόσφατο full length τους, "Charnel Noir", οι Light Of The Morning Star επιστρέφουν με νέα μουσική. Το gothic metal/death rock σχήμα από το Λονδίνο προσφέρει 18 λεπτά βουτηγμένα σε ηχητικό κατράμι με κομβικές ασημένιες και μωβ πινελιές. Στο τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ μάλιστα, "Aura", συνεισφέρει ο Kvarnbrinck των occult black metallers Mortuous, ενισχύοντας τον αποκρυφιστικό χαρακτήρα της μουσικής. Όλα τα στοιχεία που καθιστούν ενδιαφέροντες και όχι ανέμπνευστους ρομαντιστές τους Light Of The Morning Star είναι παρόντα, υπενθυμίζοντας τη γοητεία του mid-tempo gloom στοιχείου που κρύβουν τα αρπίσματα τους. Οι ακροβασίες ανάμεσα σε σκληρά σημεία και ονειρικά περάσματα παραμένουν, όπως και οι ψίθυροι, από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της μπάντας, και εμείς ευελπιστούμε πως στο επόμενο full length θα μεγαλουργήσουν.

Bandcamp
Youtube