Gatecreeper

Ελάχιστες μπάντες έχουν ξεχωρίσει τόσο στη συνείδηση του κοινού από την τρέχουσα αναβίωση του old school death metal όσο οι Gatecreeper. Τόσο με το εκπληκτικό ντεμπούτο τους, "Sonoran Depravation" το 2016, όσο και με την πιο μεστή συνέχεια με το "Deserted" του 2019, οι Αμερικανοί κατάφεραν να αναδειχθούν ηγέτες των διαρκώς εμφανιζόμενων επίδοξων μιμητών του swedeath metal κοπής Στοκχόλμης. Με την κυκλοφορία του ιδιαίτερου EP "An Unexpected Reality" του 2021, το συγκρότημα έδειξε πως δεν σκοπεύει να επαναπαφτεί στις ρέτρο δάφνες του, και πλέον, επιστρέφει με τον τρίτο του full length δίσκο για να συνεχίσει την πορεία του.

Το "Dark Superstition" βρίσκει τους Gatecreeper ανανεωμένους, αλλά όχι αλλαγμένους. Το συγκρότημα εμμένει πεισματικά να αποτίει φόρο τιμής στις μεγάλες του επιρροές, ειδικά στους μέγιστους, και πρόσφατα επαναδραστηριοποιημένους Dismember, απλώς αυτή τη φορά στρέφεται προς το δεύτερο μισό της δεκαετίας των ‘90s. Συγκεκριμένα, οι Gatecreeper αυξάνουν την μελωδικότητα και την ρυθμικότητα του ήχου τους, απηχώντας περισσότερο ας πούμε την χάρη του "Death Metal" παρά του "Indecent And Obscene". Άκου απλώς τη μεγαλειώδη γκρούβα του "Superstitious Vision". Είναι εν πολλοίς ο δρόμος που τράβηξαν και οι Grave, οι Necrophobic, οι Vomitory τότε, είναι οι παρυφές του μεταιχμίου των At The Gates.

Εν πολλοίς, το "Dark Superstition" είναι ένα γράμμα αγάπης προς μια εποχή και έναν ήχο που συχνά μπαίνει σε δεύτερο πλάνο έναντι της μεγάλης έκρηξης του πρώτου μισού των ‘90s στη σκηνή. Φυσικά, οι παρατηρητικοί, στα 38 λεπτά του άλμπουμ θα βρουν και τις γνώριμες επιρροές από Entombed κοπής "Clandestine", ή Carnage. Είναι όμως τόσο δουλεμένες οι συνθέσεις, με τα μελωδικά leads τόσο άρτια τοποθετημένα και τα φωνητικά του Chase H. Mason τόσο πειστικά, που εν τέλει οι Gatecreeper παραμένουν ο εαυτός τους. Τα δέκα κομμάτια του δίσκου διαθέτουν μια σκοτεινή και απαισιόδοξη χροιά, που συνάδει άψογα με το ρυθμικό μακελειό που συντελείται, με τις εναλλαγές του "Chilling Aura" να το πιστοποιούν.

Όπως με κάθε δίσκο των Gatecreeper στο παρελθόν, έτσι και εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα εξαρχής. Το εναρκτήριο "Dead Star", αν και φέρει μια χροιά προ 15ετίας Amon Amarth, προκαλεί το αρχικό σοκ, αλλά έπειτα σε καθοδηγεί προς τον επιθυμητό στόχο. Πράγματι, το "Dark Superstition" βασίζεται πολύ στα mid-tempo σημεία, και τοποθετεί εναλλαγές και breakdowns σε κατάλληλα σημεία ώστε να σε κρατήσει κοντά του. Το "Masterpiece Of Chaos" σέρνεται λες και βγήκε από τις κρυφές νίκες των Unleashed, ενώ το φινάλε του δίσκου με το σχεδόν εξάλεπτο "Tears Fall From The Sky" ξαναφέρνει τις doom-death επιρροές στα όρια του ατμοσφαιρικού, σε μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της μπάντας από την Αριζόνα.

Οι Gatecreeper επέστρεψαν έπειτα από πέντε χρόνια και δεν δείχνουν καμία διάθεση να συμβιβαστούν. Εξερευνούν το ύφος και την προσέγγισή τους στο death metal, και κυκλοφορώντας την πιθανώς πιο ανορθόδοξη στιγμή της κλασικής περιόδου του ήχου που τιμούν. Υπό μια έννοια, το "Dark Superstition" φαντάζει ως ένα πείραμα. Από μια άλλη όμως, αποδεικνύει πως οι Gatecreeper μπορούν να διαφοροποιούνται μέσα σε αρκετά στενά υφολογικά πλαίσια. Για ακόμη μια φορά, μένω με την εντύπωση πως αυτή η άκρως ενδιαφέρουσα death metal μπάντα δεν έχει κατασταλάξει στην τελική της μορφή. Με τον «κίνδυνο» να έχουν την πορεία πολλών μπαντών της προηγούμενης δεκαετίας που τα έβαλαν με τα αλυσοπρίονα της Στοκχόλμης, οι Gatecreeper ασκούν ακόμη γοητεία. Αν θες μελωδία, σκοτάδι, death metal, αλλά κυρίως νεύρο και γκρούβα, εδώ είσαι.

Bandcamp
Spotify