Black Curse

Μεγάλη μερίδα του κοινού έχει αντιληφθεί, εδώ και πολλά χρόνια, πως πολλές avant-garde εξελίξεις συμβαίνουν εντός του extreme metal χώρου, σε αντίθεση με αρκετά άλλα παραδοσιακά genres που μοιάζουν πολύ πιο παγιωμένα. Που και που όμως, καλό είναι να έρχονται γκρουπ που αφυπνίζουν και υπενθυμίζουν πως το extreme metal πρέπει να καταρχάς να είναι … ακραίο. Εδώ μπαίνουν στην κουβέντα οι Black Curse από το Colorado.

Οι Black Curse δεν είναι τίποτα τυχαίοι μουσικοί. Πρόκειται για τους Eli Wendler (κιθάρα, φωνή, επίσης των Nekrofilth, Spectral Voice), Morris Kolontyrsky (κιθάρα, επίσης των Spectral Voice και Blood Incantation), Jonathan Campos (μπάσο, Primitive Man) και Zach Coleman (τύμπανα, Khemmis). Η εκλεκτή αυτή παρέα φρόντισε το 2020 να φέρει έναν μικρό πανικό στο underground με το ντεμπούτο της "Endless Wound" κι έρχεται σήμερα να συνεχίσει ακριβώς στο ίδιο φρενήρες, βίαιο death/black metal μονοπάτι - και να προσθέσει το όνομα της σε ένα άγριο war metal μπουλούκι.

Γιατί όμως τόσο ταλαντούχοι μουσικοί να αφιερώνονται σε μια τέτοια ηχητική βία; Ή ακόμα καλύτερα, τι κρύβεται πίσω της; Απαντώ: η έκσταση. Αυτή η επίπονη προσήλωση στο σκοτάδι, στην μανία και στην τραχύτητα, σταδιακά οδηγεί - την μπάντα αλλά και τον ακροατή - σε ένα εξώκοσμο, εκστατικό περιβάλλον. Σε ένα μέρος που όλοι οι γνωστοί ανθρώπινοι νόμοι και περιορισμοί δεν υπάρχουν πια, σε ένα μέρος που η λογική έχει καταρρεύσει κι έχει απομείνει μόνο μια ανίερη, ακατανόμαστη φλόγα που καίει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Η σάρκα έχει πλέον νικηθεί, όπως μας είχε προϊδεάσει το 11λεπτο "Trodden Flesh".

Οι ταχύτητες είναι μανιακές, τα riffs στάζουν φωτιά και τα leads μοιάζουν με ουρλιαχτά από μακρινές διαστάσεις, με τα φωνητικά του Wendler να ηχούν απειλητικά σαν γαβγίσματα - πολύ έξυπνο το spring reverb που τα συνοδεύει. Οι Black Curse ξεχύνονται σε ένα ακατάπαυστο σφυροκόπημα που διακόπτεται μόνο προσωρινά από αργά μέρη, μέρη τα οποία απλώς καταφέρνουν να εντείνουν την αίσθηση απειλής πριν την επόμενη επίθεση. Δεν πρόκειται όμως για σφυροκόπημα τυφλό. Υπάρχουν τρομερά παιξίματα μέσα στον δίσκο - ο Coleman δίνει show - αλλά και η παραγωγή του Arthur Rizk είναι (ξανά) τρομερή. Πίσω από τις πηχτές συχνότητες κρύβονται εντυπωσιακές λεπτομέρειες, κι ας μην ξεχωρίζει καλά το πλήρως distorted μπάσο.

Αν και δεν διαφοροποιείται ηχητικά από τον προκάτοχο του, το "Burning In Celestial Poison" επιμένει στις μεγάλες φόρμες. Αποτελείται από τέσσερα 11λεπτα τραγούδια (αν και τα "Ruinous Paths…" και το "...to Babylon" είναι για κάποιον άγνωστο λόγο μία χωρισμένη σύνθεση) δίνοντας στην βία και τον τρόμο του μια χροιά επικότητας. Η αλήθεια είναι πως αυτή η επιλογή, δημιουργεί ζητήματα σύνδεσης εντός των τραγουδιών, μικρό όμως το κακό: θα χρειαστούν κάποιες ακροάσεις για να ξεκλειδώσεις τα μυστικά της κάθε σύνθεσης και να αναγνωρίσεις την ιδιαίτερη ροή της. Να δεις καθαρά πως το εναρκτήριο "Spleen Girt With Spleen" διαθέτει μπόλικες black metal ξυραφιές, ή πως το καταπληκτικό "Flowers Of Gethsemane" έχει τα πιο λειτουργικά θανατερά doom μέρη, ερχόμενο πολύ κοντά στις αισθητικές αναζητήσεις των Spectral Voice.

Ως σχετική μπάντα με τους Blood Incantation και το hype που (δικαίως) τους συνοδεύει, οι Black Curse αναπόφευκτα θα πάρουν κάποια επιπλέον προσοχή, μην πλησιάσεις όμως αν θέλεις ατμόσφαιρες. Αυτό το κουαρτέτο είναι απευθείας απόγονος των Morbid Angel και απευθύνεται στο κοινό που αλυχτάει με τους Grave Miasma, τους Teitanblood, τους Revenge και παρεμφερείς. Αυτό το κοινό ίσως και να λατρέψει το "Burning In Celestial Poison" και κάτι τέτοιο δεν θα είναι παράλογο: πρόκειται για έναν δίσκο πειστικότατο, καθηλωτικό, συχνά τρομακτικό, που διδάσκει ασυμβίβαστη αισθητική, στυλ και παραδοσιακή ακρότητα. Έναν δίσκο που υψώνει ένα δικό του δαιμονικό κάλεσμα, ένα από εκείνα που δυσκολα μπορούν να αγνοηθούν.

Bandcamp