Eldingar

Ο Γ’ Παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει, αναφέρουν αναλυτές ανά τον κόσμο. Δύο μεγάλες συγκρούσεις μαίνονται εδώ και αρκετό καιρό (τη μία τη λογίζω ως γενοκτονία πάντως), μπόλικες ακόμα χώρες βρίσκονται με το χέρι στη σκανδάλη ή στα κουμπιά. Πέρα από τη μουσική και εν γένει την τέχνη, δεν υπάρχουν επαρκείς καταστάσεις αισιοδοξίας για το μέλλον του είδους μας. Η πρόταση των Αθηναίων metallers στέκεται απέναντι σε όλα τα ανωτέρω: τους ζυγούς λύσατε μας έλεγαν στο στρατό, η μπάντα ζητάει τη λύση των στρατ(ι)ών μπας και δούμε άσπρη μέρα.

Από τον τίτλο μπαίνουν τα θεμέλια του δίσκου, μέσω της Αριστοφανικής ηρωίδας και κατ’επέκταση των γυναικών: «εν ταις γυναιξίν έστιν η σωτηρία» ακούγεται νωρίς νωρίς, καθιστώντας εμφανές πως η μπάντα πέρα από τον προβληματισμό, προτείνει και λύσεις ταυτόχρονα. Το ξεκάθαρο αντιπολεμικό τους μήνυμα πάει χέρι χέρι με το σεβασμό προς τη Φύση, την ευαισθησία προς τη γυναίκα και την ανθρωπότητα. Έννοιες που δύνανται να κάνουν τη διαφορά και τον κόσμο ένα κλικ φωτεινότερο, αν και το «όχημα» φέρει χρώμα μαύρο.

Σαφώς πιο εστιασμένοι σχετικά με το ντεμπούτο τους, πατάνε πλέον σε αμιγώς black metal φόρμες, υπεράνω γεωγραφικής προέλευσης, δίχως παράλληλα να δεσμεύονται από αυτές. Οδηγούνται από τις Μούσες, αυτές υπηρετούν και επιλέγουν να ακολουθήσουν το δύσκολο δρόμο: μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, μεγάλος σε διάρκεια δίσκος, μέγιστη προσοχή από τον ακροατή. Ε και; Ακούς το δεκάλεπτο "Ode" (κάτι ελληνικό κουβαλάει αυτό, θα το εντοπίσω πού θα πάει), το επίσης δεκάλεπτο "Therasia" και προσπαθείς να καταλάβεις τί σε χτύπησε. Κάτι σαν την αστραπή που σημαίνει και το όνομά τους στα Ισλανδικά.

Μπορεί η πληροφορία να καταφθάνει κατά κύματα (δεύτερης περιόδου κατά προτίμηση), είναι πλεγμένη όμως με αρμονία και περίσσεια τέχνη ώστε να μη ζαλίζει, παρά μόνο να ενθουσιάζει και να συναρπάζει. Σποραδικά Bathor - ικά μέρη εντείνουν και φέρνουν στην επιφάνεια την έννοια του επικού, ως ιδανικό συμπλήρωμα του κυρίαρχου μελωδικού μαυρομέταλλου και των ελληνικών (παλαιών και νέων) αναφορών. Γαμώ. Οι ορχηστρικές συνθέσεις αποτελούν απαραίτητο δομικό στοιχείο του δίσκου, δε βρίσκονται εκεί τυχαία. Μήτε το σαξόφωνο, το τσέλο, η κρητική λύρα και το φλάουτο.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, λες και η μπάντα δεν υπήρξε τολμηρή, το πάει ένα βήμα παραπέρα με τον «κρητικό» επίλογό της. Μην ανησυχείτε, δεν είναι ότι μπήκε ο Χαρούλης μέσα τους. Μπορεί να μπήκε η Νταγάκη, γυναίκα γαρ. Το άλμα που αποτελεί τούτος ο δίσκος κρίνεται ως τεράστιο, θαρραλέο και συναρπαστικό. Μουσικά, θεματικά και οπτικά (Maximos Manolis), η πρότασή τους μόνο ως συμπαγής και ολοκληρωμένη μπορεί να θεωρηθεί και ως κατάθεση ψυχής, που αξίζει κάθε ένα από τα τέσσερις χιλιάδες τετρακόσια σαράντα δευτερόλεπτα ακρόασης, χα. Γαμώ.

YouTube
Bandcamp