Samael, DreamLongDead @ Gazarte Ground Stage, 07/11/25

Αναστοχαζόμενοι την περιπετειώδη εξέλιξη του black metal, είναι αδύνατο να μην σταματήσουμε πάνω στους Samael. Οι Ελβετοί, αποτέλεσαν εξαρχής έναν από τους πυλώνες της εδραίωσης, διαμόρφωσης και διαφοροποίησης του δεύτερου κύματος του ιδιώματος εκτός σκανδιναβικής σκηνής, ενώ με την ηχητική τους εξέλιξη, χάραξαν ένα ολοδικό τους μονοπάτι, που αγαπήθηκε από το κοινό σε κάθε του έκφανση. Έτσι, η είδηση πως το συγκρότημα θα επέστρεφε ύστερα από πολλά, ομολογουμένως, χρόνια, στη χώρα μας, αναμενόμενα προκάλεσε ένα ντόρο. Το γεγονός δε, πως θα απέδιδαν ολόκληρο το θρυλικό "Ceremony Of Opposites", ένα δίσκο που εμπεριέχει κάθε ψήγμα της φιλοσοφίας των Samael, ένα άλμπουμ - ορόσημο για το '90s black metal, έκανε τη βραδιά άχαστη. Ας τα πάρουμε όμως, από την, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αρχή.

Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είχαμε πετύχει ζωντανά τους DreamLongDead. Το εγχώριο doom/death metal σχήμα, εδώ και 15 χρόνια έχει χαράξει μια εντελώς ξεχωριστή διαδρομή στην εγχώρια extreme metal σκηνή, τόσο εξαιτίας των κυκλοφοριών του, με το περσινό "Derelict" να τους βρίσκει σε παρατεταμένη φόρμα, όσο και των εμφανίσεών του. Έτσι, αναλαμβάνοντας να «ανοίξουν» τη βραδιά, οι Αθηναίοι φρόντισαν για 40 λεπτά να πήξουν την ατμόσφαιρα. Με έναν, όχι ιδανικό, ομολογουμένως, ήχο, επαρκή βέβαια για να επικοινωνήσει τα ηλεκτρισμένα τους riffs και τις αργόσυρτες κορυφώσεις σε ένα κατάμεστο venue, οι DreamLongDead επέβαλλαν, σχεδόν, την δική τους ατμόσφαιρα.

Το ιδίωμα που αρέσκεται η πεντάδα δεν είναι «εύκολο», ούτε συναυλιακό. Συνεπώς, αν δεν συντονιστεί και το κοινό, η επιδιωκόμενη, Λαβκραφτιανή ατμόσφαιρα, δεν θα αγγίξει κορυφές. Κάπως έτσι πήγε και το βράδυ της Παρασκευής, αφού, κυρίως το πρώτο μισό του σετ της μπάντας, λειτούργησε άθελά του ως «χαλί» για συζητήσεις και πηγαδάκια μεταξύ του κοινού. Ευτυχώς, όταν άρχισε στιγμιαία ο ρυθμός να ανεβαίνει και οι μετεωρικές γκρούβες βάλθηκαν να πλανώνται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, τα διακριτικά σύνθια, τα πνιγηρά leads, το ποδοβολητό των τυμπάνων, οι απόκοσμες κραυγές των φωνητικών και οι ανελέητες ρυθμικές κατεδαφίσεις των παρατεταμένων κτισιμάτων, μετέτρεψαν την doom/death εμπειρία σε απολαυστική καταδίκη. [Α.Ζ.]

Ασχέτως της μετέπειτα πορείας τους, την οποία ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει ως θετική ή αρνητική, οι Samael για μια περίοδο στο χρόνο με βεβαιότητα βρέθηκαν στην εμπροσθοφυλακή του extreme ήχου, κυκλοφορώντας μερικά εντυπωσιακά άλμπουμ, από τα οποία, χωρίς αμφιβολία, ξεχωρίζει το θρυλικό "Ceremony of Opposites". Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε εδώ γιατί αποτέλεσε τομή, αλλά μπορούμε να πούμε πως, για πάρα πολλούς ακροατές εκεί έξω, παραμένει ένας δίσκος που διαμόρφωσε την αισθητική τους και, για πάρα πολλούς μουσικούς υπήρξε ο λόγος που έπιασαν κιθάρα κι έφτιαξαν συγκρότημα.

Κι αυτός είναι ο λόγος που, όταν στις 22:00, το συγκρότημα ανέβηκε πάνω στη σκηνή, στο Gazarte δεν έπεφτε καρφίτσα αφού, ξεπερνώντας τις προσδοκίες, αποδείχθηκε περίτρανα πως ο τρίτος δίσκος των Samael, 31 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, συνεχίζει να έχει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του κοινού. Συνεπώς, από τις πρώτες νότες του "Black Trip" που άνοιξε και την εμφάνιση τους, η απόσταση μεταξύ κοινού και συγκροτήματος συρρικνώθηκε καθώς ο κόσμος ένωσε τη φωνή του με τον Vorph, βιώνοντας ολόκληρο το "Ceremony of Opposites" σαν μια σκοτεινή, μεγαλειώδης τελετουργία βγαλμένη από τις χρυσές εποχές του δευτεροκυματικού black metal αλλά και σαν μια υπενθύμιση της αξίας του. Όπως εξάλλου είπε και ο Vorph, οι Samael έπαιξαν πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1994 στο πλαίσιο της περιοδείας του δίσκου οπότε, με αυτή τους την εμφάνιση, και οι ίδιοι ένιωσαν πως έκλειναν ένα κύκλο.

Βέβαια, αντίθετα με το τι ίσως περίμεναν πολλοί, οι Samael μπορεί να γιόρτασαν τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του πιο σημαντικού τους δίσκου όμως δεν υπάκουσαν στην παρελθοντολογία, ούτε έσκυψαν το κεφάλι βουλιάζοντας στην νοσταλγία. Γι’ αυτό και ο τρόπος που επέλεξαν να μας παρουσιάσουν τον δίσκο δεν ήταν ως μια αναπαραγωγή του παλιού εαυτού τους, κάτι που πιθανά να τους μετέτρεπε σε σκιά, αλλά ως μια γενναία επαναπροσέγγιση μέσα από το φίλτρο του ποιοι είναι σήμερα.

Συνεπώς, ο Xy είχε απολύτως πρωταγωνιστικό ρόλο με τα πλήκτρα να μπαίνουν μπροστά - συχνά πιο μπροστά και από τις κιθάρες - και τα βιομηχανικά drumbeats να κυριαρχούν έναντι των drums, τα οποία ο κύριος Locher χτύπησε για λίγο και μόνο για να δώσει έμφαση σε κάποια σημεία. Αν όμως υπήρξε κάτι που κυριάρχησε στην εμφάνιση τους, αυτό ήταν η φωνή και η καθηλωτική ερμηνεία του Vorph, ο οποίος απέδειξε εύκολα και γρήγορα γιατί αποτελεί έναν από τους κορυφαίους performer της metal σκηνής. Σε γενικές γραμμές, ο ήχος τους ήταν φορτωμένος και, συνεπώς, απαιτητικός, αλλά καθαρός, αν και ίσως ελαφρώς χαμηλός, τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμουν εγώ.

Από εκεί και πέρα, τι να πούμε για το setlist; Κάθε κομμάτι ύμνος και λόγος να κοπανηθούμε, με τα χιτάκια τύπου "Celebration of the Fourth" και "Baphomet’s Throne", αναμενόμενα, να κλέβουν την παράσταση. Με το τέλος του δίσκου, το συγκρότημα αποχώρησε από τη σκηνή, για να επιστρέψει γρήγορα παίζοντας μας κομμάτια από τις υπόλοιπες δουλειές του. Η ατμόσφαιρα ανέβηκε με το "Rain" από το "Passage" ενώ το καινούργιο τους κομμάτι "Black Matter Manifesto" κατόρθωσε να μας κάνει να ανυπομονούμε, μετά από χρόνια, για την επόμενη δουλειά τους.

Και, φυσικά, η επιστροφή στις ρίζες με το "...Until the Chaos" μας εξέπληξε ευχάριστα προτού το "Black Supremacy", από την τελευταία τους μέχρι σήμερα δουλειά με τίτλο "Hegemony", και το "My Saviour" κλείσουν πανηγυρικά την εμφάνιση τους. Το ότι σε αυτό το άτυπο best-of του encore χωρούσε κι ένα κομμάτι από το "Worship Him" νομίζω πως είναι αυτονόητο, ειδικά με δεδομένο πως σε άλλες συναυλίες της περιοδείας είχε ακουστεί το τεράστιο "Into The Pentagram". Και πάλι βέβαια καλά περάσαμε αλλά σχολιάζουμε τι θα θέλαμε ως ιδανικό τώρα.

Όπως και να έχει, παρόλο τον επετειακό χαρακτήρα της εμφάνισής τους, οι Samael δεν εγκλωβίστηκαν στο παρελθόν αλλά αναγνώρισαν ότι το σκοτάδι μπορεί να ζει και να εξελίσσεται, επιλέγοντας να το βιώσουν στο σήμερα μαζί με το ελληνικό κοινό. Γι’ αυτόν τον λόγο, η συναυλία των Ελβετών στην Αθήνα αποτέλεσε μια υπενθύμιση ότι οι Samael μπορεί να είναι ένα θρυλικό και μυθικό σχήμα αλλά, παράλληλα, παραμένει ένας ζωντανός οργανισμός που αρνείται να μείνει στάσιμος και συνεχίζει να προχωρά με πείσμα και όραμα το σκοτεινό του μονοπάτι. [Α.Α.]

Φωτογραφίες: Cristina Alossi