Yoth Iria

Αν με ρώταγες πριν ακούσω τον δίσκο τί περιμένω από αυτόν, θα σου έλεγα μια δισκάρα και μισή. Αν με ξαναρώταγες μετά την ακρόαση του πρώτου single, θα κούναγα το κεφάλι σε φάση σου τα έλεγα. Ε, ρώτα με και τώρα που τον έχω ακούσει κάμποσες φορές και θα λάβεις διαφορετική απάντηση:

Το "Blazing Inferno" θα γίνει σημείο αναφοράς. Για μένα είναι ήδη τέτοιο. Στο πολύ χαλαρό. Μα δεν έχει δοκιμασθεί ακόμα στον αδυσώπητο χρόνο και δεν ξέρεις πως θα γεράσει, θα πει κανείς. Κάποιες φορές πας με το ένστικτο κι όχι με το γράμμα της λογικής. Κάποιες, ακόμα λιγότερες φορές, ο αρχικός ενθουσιασμός παραμένει ο ίδιος έπειτα από καιρό. Δε νομίζω πως θα αλλάξει κάτι κι εδώ. Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο.

Όλο το πακέτο είναι αισχρά σαγηνευτικό. Από το εξώφυλλο, μέχρι την διάρκεια του δίσκου και την σειρά των τραγουδιών. Από τις ενορχηστρώσεις μέχρι τις παραδοσιακές folk μελωδίες. Από τον γνώριμο ελληνικό επικό dark ρυθμό που πάει και συναντά τις black metal φόρμες. Από τα φωνητικά του Ρώσου νέου συνοδοιπόρου που κολλάνε γάντι με την μουσική, μέχρι τις γηπεδικές ιαχές του "Our Father Rode Again His Ride".

Του καλύτερου τραγουδιού; Σίγουρα του πιο αγαπημένου. Σαν ένα θρακιώτικο up tempo μοιρολόι με τσαμπούνα και κλαρίνο, που δεν θρηνεί, παρά μόνο προκαλεί ψυχική ανάταση. Τοποθετημένο σχεδόν στο τέλος, πριν το ανεπίτρεπτα πανέμορφο "We Call Upon The Elements" δημιουργώντας μια άνευ όρων παράδοση στο grand finale.

Ένα grand finale, που στέκει περήφανο για όλα όσα μεσολάβησαν μέχρι να έρθει η ώρα του. Για την επάνοδο στο προσκήνιο της σκηνής των 90s, εκεί που προς το τέλος τους ενσωματώθηκε αρμονικά το gothic στο black metal κι εμείς το αποκαλούσαμε dark metal γιατί ξενερώναμε με τον άλλο χαρακτηρισμό. Τόσο true ήμασταν, χα.

Για τις αναλογίες, που άλλες μειώθηκαν και άλλες αυξήθηκαν σε σχέση με το "As The Flame Withers" κάνοντας τον δίσκο αυτό ένα διαφορετικό παιδί του ίδιου γονέα. Ένα παιδί που λατρεύει το heavy/doom κι όμως φοράει black metal t-shirt. Ένα παιδί που δεν μετράει τ’ άστρα. Δεν είναι βλαμμένο δα. Χαζεύει απλώς τ’ αδέλφι και του τρίβει στην μούρη την εισαγωγή του "Mornings Of The One Thousand Golds" και τον ζουρνά του "Rites Of Blood And Ice".

Είναι λες και ο Jim Mutilator βρήκε την τέλεια συνταγή σε έμπνευση και σε line up. Όπως πέτυχε και στον Pelander το "Legend" ένα πράμα. Ήταν όλα τόσο αηδιαστικά τέλεια και γοητευτικά, που πόναγε η ψυχή σου από το κάλλος αυτό. Έτσι κι εδώ. Σου πετάει κι ενδιάμεσα κάτι στίχους του στυλ Yoth Iria is the flame, Non Serviam I will not serve και οι αναμνήσεις πάνε σύννεφο. Μαζί με τις όποιες αναστολές.

Δεν είμαι μουσικός, δεν το κατέχω το άθλημα. Κόπηκα ένα φεγγάρι από το ωδείο, δεν μπορεί το παιδί είπαν. Έχω καλό αφτί όμως. Έτσι λένε. Και με τεστάρω στο μετρό που δεν την παλεύω με τον κόσμο γύρω μου. Είναι η δεύτερη φορά φέτος που κούνησα ρυθμικά το πόδι στις μελωδίες και στα μέτρα των συνθέσεων ενός δίσκου. Τις άλλες κρατιόμουν, τώρα δεν με βάσταγε ο τόπος. Τουτέστιν;

Τουτέστιν cabrón, σε κανά δυο μήνες θα ψάχνω τον δεύτερο και…Μίμη, σε παρακαλούμε μην κάθεσαι ήσυχα.