Kawir

Οι ηγέτες του εγχώριου pagan/black metal έδωσαν τελευταίο στίγμα πριν δύο χρόνια με το EP War of the Giants, εν μέσω μιας εξαιρετικά φορτισμένης στιγμής στην καριέρα τους. Μάλλον έπιασαν τόπο οι ευχές του κόσμου ώστε ο Therthonax να επιστρέψει γερός και δυνατός, μαζί και η μπάντα του, έστω και ριζικά ανανεωμένη σε σχέση με την Adrasteia του 2019. Τέτοιοι συνδυασμοί (επιστροφή από πρόβλημα υγείας & νέα μέλη) συνήθως φέρνουν ηχηρά και τσαμπουκαλεμένα αποτελέσματα. Σαν να έχεις στην ομάδα σου Vinnie Jones και Roy Keane παρέα.

Αποχαιρετούν θεματικά τη θεά της εκδίκησης και πλέον εστιάζουν σε ακόμα μία σχετικά άγνωστη μορφή της ελληνικής μυθολογίας, τον Κυδοιμό. Η αναζήτησή του, αναγκαία, δε θυμάμαι να τον διδαχθήκαμε στο σχολείο. Ούτως ή άλλως πάντα ησυχία μας ζητούσαν να κάνουμε και όχι θόρυβο, προσωποποίηση του οποίου αποτελεί ο Κυδοιμός. Σύντροφος του Άρη, δεν άφηναν μάχη για μάχη και όπως φαντάζει λογικό, σε τέτοια πεδία μας οδηγεί ο νέος δίσκος των Kawir.

Είτε πρόκειται για τη Γιγαντομαχία, είτε για την Κενταυρομαχία, η κοινή συνισταμένη δεν είναι άλλη παρά ο πόλεμος, ο Πατέρας των πάντων. Και εξαιτίας αυτού αναδεικνύεται το πιο τραχύ πρόσωπο της μπάντας, αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο τα pagan/folk στοιχεία τους. Σε ρόλο πρωταγωνιστή εμφανίζονται τα τύμπανα (ιδιαιτέρως ταιριαστό όργανο για σφοδρές μάχες) του Αγησίλαου, που οδηγούν την πολεμική μηχανή των Kawir. "Death!" που έλεγε και ο αείμνηστος Bernard Hill.

Η διαρκής μάχη για εξουσία αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ελληνικής μυθολογίας, είτε μιλάμε για θεούς, πολέμαρχους και βασιλιάδες, είτε για μυθικά πλάσματα με εκατό χέρια και σώμα αλόγου. Στα άδυτά της λοιπόν μας ρίχνει η θεματολογία του δίσκου, με αναφορές και σε πιο γνωστές ιστορίες, όπως εμφανίζονται στην άτυπη τριλογία του Αχιλλέα, μέσω ενός σερί κάπου στη μέση του άλμπουμ. Προσωπική αδυναμία πάντως αποτελεί το Fields of Flegra (τόπος γέννησης των Γιγάντων & πεδίο της επικής μάχης τους με τους Ολύμπιους θεούς, όπου Γη και Ουρανός σείστηκαν). Να’ναι καλά τα πλήκτρα του Dis Pater. Επόμενη στάση, Παλλήνη.

Καλοδεχούμενα και τα Bathory στοιχεία στον επίλογο, μέσω των οποίων χαλαρώνει το σφυροκόπημα που προηγείται και εν γένει χαρακτηρίζει τη νέα δουλειά των Καβείρων. Από τις πιο ακραίες και επιθετικές τους, πάντα όμως με λόγο και αιτία. Χαίρε!

Bandcamp