Midnight

Θα είμαι ειλικρινής. Ήμουν από αυτούς που είχαν δει με κακό μάτι τη μεταγραφή των Midnight στην Metal Blade. Παρά το γεγονός πως διαχρονικά το ιστορικό label σεβόταν τους καλλιτέχνες που άνηκαν στο ρόστερ του, είχα κακό προαίσθημα για το πώς θα άλλαζαν οι ισορροπίες του ήχου των Midnight. To "Rebirth By Blasphemy" δεν μας τα είπε όσο τέλεια είχε συνηθίσει το σχήμα του Athenar, και το προ διετίας "Let There Be Witchery" φάνηκε να παλεύει να βρεί τον ήχο του ενάντια στον κορεσμό. Ε, το "Hellish Expectations" είναι ένα χαστούκι δίχως άλλο.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι όταν εκεί πριν 10 και βάλε χρόνια οι Midnight μας έπιασαν απροετοίμαστα με δισκάρες όπως το ντεμπούτο LP "Satanic Royalty", κόντρα στην λογική μόνο splits και Eps, ή την αλητεία του "No Mercy For Mayhem". Πόσο μάλλον για τα σφηνάκια που είχαν προηγηθεί για μια δεκαετία. Για μεγάλη μερίδα του κόσμου, το "Sweet Death And Ecstasy" του 2017 αποτελεί τον απόλυτο δίσκο συνθετικά του black/speed metal σχήματος. Δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ, και λίγη σημασία έχει, αλλά πλέον, με το νέο τους δίσκο, οι Midnight βάζουν φαρδύ πλατύ έναν αστερίσκο. Στο συνοδευτικό δελτίο τύπου, ο ιθύνων νους Athenar είχε προειδοποιήσει. Κομμένες οι σάλτσες, εδώ είναι φρενήρες black ‘n’ roll παρανάλωμα του πυρός μέχρι το κόκκαλο. Πράγματι, ξέχνα τις mid-tempo sleaze-ιές και τα πιο Kiss σημεία, και ας μου λείπουν κομμάτια όπως το υμνικό "No Mercy For Mayhem".

Οι Midnight επέστρεψαν με δέκα κομματάρες συνολικής διάρκειας 26 λεπτών. Αυτό, θεωρητικά, θα έπρεπε να λέει πολλά για το δίσκο. Εδώ, οι Venom επιρροές δεν βγαίνουν απλά στο προσκήνιο, αλλά, βλασφημώντας, θα τολμήσω να πω πως σε σημεία οι Midnight ηχούν καλύτεροι από όσα θυμίζουν. Ναι, Discharge, Hellhammer, Darkthrone 2006 - 2016, Warfare, English Dogs, Motorhead, Inepsy, Abigail, Barbatos, ακόμα δανείζουν το κατιτίς τους. Είναι όμως τέτοια η συνθετική και δη η κιθαριστική προσέγγιση, που οι Midnight ηχούν λες και γύρισαν στα θεμέλια του ήχου τους και τους έδωσαν την απόλυτη προσωπική ταυτότητα.

Ακούγοντας κομμάτια όπως το φρενήρες "Gash Scrape", γίνεται αντιληπτό πως σε μια εποχή που η επιρροή των Midnight στο underground είναι πασιφανής, αυτοί παραμένουν ηγέτες σε ό,τι κάνουν. Οι δέκα συνθέσεις του "Hellish Expectations" ηχούν ως ένα ανελέητο best-of της μπάντας, το οποίο έρχεται και σε μια εποχή που θα περίμενε κανείς να έχουν καταντήσει αναμάσημα του εαυτού τους, ελαφρώς γραφικοί, προβλέψιμοι, πες το όπως θες. Ναι, καταιγιστικά τύμπανα και βρώμικα riffs και ατελείωτα σολίδια, φωνή από τα έγκατα της κόλασης, και κομμάτια στα όρια του αυτοσαρκαστικού όπως το "Slave Of The Blade" κρατούν στα ύψη τον παράγοντα «διασκεδαστικό» για αυτό το άλμπουμ. Είναι όμως αρκετό για την αποθέωση;

Αρχής γενομένης από το εναρκτήριο "Expect Total Hell" μέχρι το οριακά crust φινάλε του "F.O.A.L.", οι Midnight (δεν) κοιτούν πίσω. Ηχούν μεν αναχρονιστικά πεισματάρηδες και μανιακά αφοσιωμένοι στην τέχνη τους, αλλά είναι τέτοια η προσήλωση στην λεπτομέρεια, που πραγματικά δεν υπάρχει μέτριο riff ή περιττό lead σε αυτό το δίσκο. Κάπως, ο Athenar ηχεί πιο επιθετικός από ποτέ, δίχως όμως να χάσει τη μελωδία και τις πιο κλασικομεταλλικές επιρροές του. Και το αποτέλεσμα, είναι ο πιο punk-ικός δίσκος που έχουν βγάλει, όπως γίνεται αντιληπτό και από το "Nuclear Savior". Αναλογιζόμενος και τη ζωντανή εμπειρία που είναι ένα θέμα συζήτησης από μόνη της, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτή η πιο μινιμαλιστική, για τα δεδομένα τους, προσέγγιση, αν και σαφώς επιτηδευμένη, δεν υποδαυλίζει τις συνολικές δυναμικές της μπάντας.

Θα μπορούσα να καταλήξω στο ότι οι Midnight έρχονται ξανά στα μέρη μας με δισκάρα στις αποσκευές τους. Και μάλλον αυτό συνοψίζει όλα όσα θα ήθελα να πω. Θα επιμείνω όμως πως ακούγοντας τα τραγούδια του άλμπουμ, εδώ έχουμε πολλά περισσότερα από ένα άλμπουμ στιγμιαίας εκτόνωσης ή απλής καλοπέρασης. Αν εκτιμάς αυτόν τον ήχο, αν στις επιρροές και την αισθητική βλέπεις μια ηχητική πρόταση και διαχρονική άποψη, αν θες τα riffs σου έτσι, το rock ‘n’ roll σου διαολεμένο, και δεν ντρέπεσαι να παραδίδεσαι στα ‘80s τυφλά μερικές φορές, τότε εδώ μιλάμε για μια μικρή εποποιία. Οι Midnight πιθανώς και να κυκλοφόρησαν τον δίσκο που θα αποτελέσει συνώνυμο του ονόματός τους, και αυτό, σε διαβεβαιώ, δεν είναι διόλου ασήμαντο ή μικρή υπόθεση. Ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι.